Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Παλαιστίνη: Και οι πέτρες δακρύζουν με τα κάλαντα για τα παιδιά της Γάζας

Ραγί­ζουν καρ­διές από τα κάλα­ντα που έψα­λαν οι μαθη­τές του σχο­λεί­ου «Ramallah Friends School» της Δυτι­κής Όχθης που είναι αφιε­ρω­μέ­να στη γενο­κτο­νία των παι­διών και του λαού της Παλαι­στί­νης στη Γάζα.

Οι στί­χοι πραγ­μα­τι­κά συγκινούν:

«Δεί­τε τα παι­διά της Γάζας που κλαίνε

Τα παι­διά στη Γάζα πεθαί­νουν λόγο του πολέμου

Και ο κόσμος κάθε­ται και κοι­τά­ζει βουβά

Ο κόσμος βλέ­πει αλλά δεν θέλει να ακούσει

Ακού­ει αλλά δεν μιλάει

Η δικαιο­σύ­νη σε αυτό τον κόσμο είναι άκαρδη

και παρα­μέ­νει σιωπηλή

(…)

Πότε θα μπο­ρέ­σω να ονει­ρευ­τώ έναν κόσμο χωρίς φόβο;

Έναν κόσμο χωρίς κρό­τους πυροβολισμών

και που δεν θα ανη­συ­χού­με για βομβαρδισμούς;

Είμαι μόνο ένα παιδί

που γεν­νή­θη­κα για να ζω και όχι για να πεθάνω

(…)

Η Γάζα σας καλεί, παι­διά μου

θέλου­με αγά­πη, θέλου­με να ζήσου­με, θέλου­με δικαιοσύνη

Θα χτί­σου­με αυτόν τον κόσμο με τα δικά μας χέρια, ό,τι κι αν συμβεί

Θα ξανα­χτί­σου­με την πατρί­δα μας μετά την καταστροφή

Το ένα σπί­τι μετά το άλλο, είμα­στε πεπεισμένοι

Η Γάζα είναι δυνα­τή ό,τι και να γίνει».

 

Να ακου­στεί μέχρι τη Γάζα: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο