(1)
Ξύπνα!
Εσύ, μικρέ, φιλήσυχε Ρωμιέ
αν θες «Ραγιά» να μη σε λένε
στα χέρια σου την τύχη σου βαστάς
αν πεθυμάς να μη σε κλαίνε
(2)
Σήκω!
Ανθρώπινα είμαστ’ όλοι πλάσματα
πόσο στις λάσπες θα μας σέρνουν
μ’ αίμα κι ιδρώτα μας λιπάσματα
και το τομάρι μας να γδέρνουν;
(3)
Ορθώσου!
Της μαύρης σου κακομοιριάς τα ίχνη
σβήσε. Μπροστά σου φέγγει ο δρόμος,
που της ελπίδας φως σου δείχνει
κι απ’ την ψυχή σου θα λακίσει ο τρόμος
(4)
Ψηλά!
Κορμί ορθό κι ανυψωμένα χέρια,
τα ροζιασμένα χέρια της δουλειάς.
Σταμάτα να κοιτάς τ’ αστέρια·
στη γη είναι η ελπίδα που ζητάς.
(5)
Απάνω
το βλέμμα σήκωσε και αφουγκράσου
βογγάει η σφαίρα απ’ το δίκιο των μυρίων·
μάντεψε, ψάξε, μέτρα και στοχάσου:
των σκλάβων είναι τούτ’ η γης, κι όχι κυρίων
(6)
Έβγα
απ’ τον λάκκο το βαθύ· μέσα στον βούρκο
να σε κυλάνε οι αρχόντοι δε σου πρέπει.
Χρέος σ΄εσέ για τα παιδιά σου είναι
μόνος, ως τ’ ουρανού, να σηκωθείς τη σκέπη
(7)
Ακολούθα
τους άλλους που κινήσαν πιο νωρίς·
κοίτα, μπροστά η σημαία με τη Μαρία
ο Αντώνης, η Γωγώ κι ο Θοδωρής
κι οπίσω τους μυριάδες η πορεία
Παναγιώτης Μελάς
Συνταξιούχος Α’ Μηχανικός Ε.Ν. (ναυτεργάτης)