«Πνευματικός χαιρετισμός στον Κώστα Ευαγγελάτο»

Γρά­φει ο Αλούς Αβντου­λί* //

Ο κόσμος μας επε­κτεί­νε­ται, ενώ ουσια­στι­κά λιγο­στεύ­ει καθώς «μικραί­νει» με την ταχύ­τη­τα της τεχνο­λο­γί­ας, δια­στέλ­λε­ται με την ανθρώ­πι­νη σκέ­ψη και την ανθρώ­πι­νη συνεί­δη­ση. Φαί­νε­ται  πλέ­ον πως δεν υπάρ­χει γη να εξε­ρευ­νή­σου­με, να κατα­κτή­σου­με. Όπως λέει και ο Αμε­ρι­κα­νός «περι­θω­ρια­κός»  Ποι­η­τής Γκρέ­κο­ρι Κόρσο:

«Ο εξαί­σιος ανθρώ­πι­νος νους έχει  πάει στη σελή­νη πολύ και­ρό πριν!- εμείς οι ίδιοι είμα­στε οι δικοί μας πύραυ­λοι, και όσο πιο μεγά­λος είναι ο πύραυ­λος τόσο περισ­σό­τε­ρο βαστά­ει το ταξί­δι, όσο πιο πλα­τιά απλώ­νε­ται ο ανθρώ­πι­νος εγκέ­φα­λος, τόσο μεγα­λύ­τε­ρη η πιθα­νό­τη­τα να γνω­ρί­σου­με, να απο­λαύ­σου­με τις περι­πέ­τειες μας, τις ελπί­δες μας, τα όνει­ρα μας. Βεβαί­ως πρέ­πει όλοι να ζού­με, αλλά αυτό που μετρά­ει είναι το πώς να ζού­με με αξιο­πρέ­πεια». Σκε­φθεί­τε λοι­πόν πόσο δύσκο­λη θα ήταν η ζωή, αλλά και ο θάνα­τος χωρίς τους ποιητές!

Χωρίς την ποί­η­ση  η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα ήταν ένα τερά­στιο κενό.

Κώστα Ευαγ­γε­λά­τε, ο χρυ­σός θόλος των πραγ­μά­των είναι το τελειο­θέν πνεύμα.

Είναι ανα­γκαίο να θέτεις αινίγ­μα­τα στη σκέψη.

Η σκέ­ψη  πάντο­τε προ­τεί­νει λύσεις.

Η ψυχή του ποι­η­τή απαγ­γέλ­λει φως στο μέγα ποί­η­μα που είναι το ανθρώ­πι­νο σώμα.

Όλα αυτά ήρθαν στο μυα­λό μου όταν διά­βα­σα τα πιο ωραία ποι­ή­μα­τα σου Έλλη­να ποι­η­τή. Σε απο­κα­λώ Έλλη­να με τη βαθιά έννοια της λέξης για­τί ένας λαός με ευγε­νι­κά και πνευ­μα­τι­κά φωτι­σμέ­να γονί­δια συνέ­χεια βγά­ζει εκλε­πτι­σμέ­νους καλ­λι­τέ­χνες και διανοητές.

Το «είναι» σου έχει ταυ­τι­στεί με την ποι­η­τι­κή και εικα­στι­κή έκφρα­ση σου.

Το μάτι βλέ­πει λιγό­τε­ρα  από όσα εκφρά­ζει η γλώσσα.

Η γλώσ­σα λέει λιγό­τε­ρα από όσα σκέ­πτε­ται το μυαλό.

Οι  ποι­η­τές έχουν ανά­γκη να συνο­μι­λούν με τους άλλους.

Η από­λυ­τη σιω­πή είναι επικίνδυνη.

Ανα­πό­φευ­κτα  οι λέξεις είναι η μελω­δία της ζωής.

Οι λέξεις είναι όλα τα υπό­λοι­πα του κόσμου.

Έτσι  ο ποι­η­τής μοιά­ζει με ένα φασια­νό που χάνε­ται στους θάμνους…
Κώστα Ευαγ­γε­λά­τε, νομί­ζω πως ζεις μόνο μέσα στη ζωγρα­φι­κή, στην ποί­η­ση, γενι­κά ζεις βου­τηγ­μέ­νος στην τέχνη.

Χωρίς αμφι­βο­λία αυτό ισχύ­ει αφού όλη σου η ζωή είναι ελεύ­θε­ρη και αφο­σιω­μέ­νη από­λυ­τα στην τέχνη.

Μας λες για τον καλ­λι­τέ­χνη στο συν­θε­τι­κό ποί­η­μα σου «Εγκάρ­σια Πτήση» :

….

γρά­φει με φως /

φωτο­γρα­φί­ζει ταξί­δια ψυχής /

ο ζωγρά­φος

ανά­βει με το αίμα του το σύμπαν /

ζωγρα­φί­ζει

την αυτό­μα­τη ροή των αισθημάτων /

σκια­γρα­φεί

τις νοη­τές ευθείες

των σωμάτων._

Έτσι η ποί­η­ση είναι και ένα είδος υγεί­ας, όπως είναι και απά­ντη­ση στην καθη­με­ρι­νή ανα­γκαιό­τη­τα να κατα­νο­ή­σου­με τον κόσμο σωστά.

Κώστα Ευαγ­γε­λά­τε, όταν γρά­φου­με, δεν κάνου­με τίπο­τε άλλο, μόνο βάζου­με τάξη στο χάος. Και κάτι άλλο. ..Μήπως ο άνθρω­πος είναι μια έννοια φαντα­στι­κή ή μάλ­λον μήπως ο τέλειος άνθρω­πος υπάρ­χει  και ορί­ζε­ται μόνο στη σφαί­ρα της φαντα­σί­ας; Πάντως  αν και επι­κρα­τεί τερά­στιος θόρυ­βος γύρω, η φωνή του ποι­η­τή ακού­γε­ται καθα­ρά, σαν ροή φωτός της χαραυγής.

Συμπε­ρα­σμα­τι­κά ενστερ­νί­ζο­μαι ότι ο ποι­η­τής στις κρί­σι­μες μέρες μας πρέ­πει να είναι  δια­φο­ρε­τι­κός  από τον ποι­η­τή που ξέρα­με. Δεν μπο­ρεί να είναι κάποιος που κάνει διά­κρι­ση μόνο μετα­ξύ καρ­διάς και ψυχής, σάρ­κας και πνεύ­μα­τος, ομορ­φιάς και ασχή­μιας, αλή­θειας και ψευ­τιάς. Ο ποι­η­τής  σήμε­ρα ντύ­νο­ντας με λέξεις τη σιω­πή και τη μονα­ξιά του παρα­μέ­νει  απλά ένας άνθρω­πος που νοιώ­θει, ότι δεν είναι τίπο­τα άλλο παρά φύλα­κας της ανθρώ­πι­νης συνεί­δη­σης και που όταν βιο­λο­γι­κά πεθά­νει κάποιος άλλος ποι­η­τής θα πάρει τη βάρ­δια του για να τελειο­ποι­η­θεί αυτή η συνεί­δη­ση ακό­μη περισ­σό­τε­ρο, για να γίνει άνθρω­πος ακό­μη περισ­σό­τε­ρο και η ζωή πιο ολοκληρωμένη.
* Ο Αλούς Αβντου­λί είναι γνω­στός Αλβα­νός λογο­τέ­χνης, συγ­γρα­φέ­ας και μετα­φρα­στής νεο­ελ­λη­νι­κής ποίησης.

Έχει μετα­φρά­σει ποι­ή­μα­τα του Τάσου Λει­βα­δί­τη, του Νίκου Καρού­ζου, της Κατε­ρί­νας Γώγου, της Κικής Δημου­λά κ.α. Μετέ­φρα­σε και δημο­σί­ευ­σε επί­σης το ποί­η­μα «Το Δωμά­τιο» του Κώστα Ευαγ­γε­λά­του από τη συγκε­ντρω­τι­κή έκδο­ση «Αλέα Προ­σο­μοί­ων», εκδ. Από­πει­ρα και έχει μιλή­σει κρι­τι­κά για το έργο του.