Προσπάθεια του Μίκη να δικαιολογήσει την παρουσία και τα λεγόμενά του στο συλλαλητήριο, με επιστολή σε εφημερίδα

Απά­ντη­ση του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη στην κρι­τι­κή που δέχτη­κε για την παρου­σία και τα λεγό­με­νά του στο συλ­λα­λη­τή­ριο (ή προ­σπά­θεια να δικαιο­λο­γή­σει τα αδι­καιο­λό­γη­τα), με επι­στο­λή στην εφη­με­ρί­δα Πρώ­το Θέμα. Την ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με ως έχει:

«Μου ζητά­τε να απα­ντή­σω σε άτο­μα που το λιγό­τε­ρο που μπο­ρώ να πω για αυτά είναι ότι βρί­σκο­νται σε πλή­ρη σύγ­χυ­ση. Σε μια ζωή με συνε­χή δρά­ση, πάντο­τε στο προ­σκή­νιο της εθνι­κής και κοι­νω­νι­κής μας ζωής, χωρίς ποτέ να υπο­λο­γί­σω αντι­δρά­σεις που συχνά με οδη­γού­σαν στο χεί­λος του θανά­του, τι βρή­καν να μου προ­σά­ψουν οι σημε­ρι­νοί μου συκοφάντες;

1. Οτι υπήρ­ξα μέλος της ΕΟΝ! Η ηλι­κία μου ήταν 11–13 ετών και η συμ­με­το­χή σε αυτή την οργά­νω­ση ήταν υπο­χρε­ω­τι­κή για όλους τους μαθη­τές της χώρας.

2. Οτι έκα­να δήλω­ση στη Μακρό­νη­σο μαζί με τους 100.000 μάρ­τυ­ρες αγω­νι­στές που υπέ­κυ­ψαν στα πρω­το­φα­νή βασα­νι­στή­ρια. Εγώ, όμως, ήμουν από τους ελά­χι­στους που δεν υπέ­γρα­ψαν και μάρ­τυς μου ο δολο­φο­νη­θείς αστυ­νό­μος Μπά­μπα­λης που μου ζήτη­σε να υπο­γρά­ψω στα 1964 επί πρω­θυ­πουρ­γί­ας Παπαν­δρέ­ου! Με πρω­το­βου­λία του Βασί­λη Βασι­λι­κού και του Θεό­δω­ρου Πάγκα­λου οργα­νώ­θη­κε σε θέα­τρο της περιο­χής Πατη­σί­ων ογκώ­δης συγκέ­ντρω­ση διαμαρτυρίας.

3. Οτι είχα την ευθύ­νη και το θάρ­ρος να αγνο­ή­σω την πολι­τι­κή μου ιδιό­τη­τα και να προ­τεί­νω τη λύση Καρα­μαν­λή, δηλα­δή τον πολι­τι­κό μου αντί­πα­λο, θυσιά­ζο­ντας τον εαυ­τό μου για το καλό της πατρί­δας μου. Αν και η Ιστο­ρία με δικαί­ω­σε, εξα­κο­λου­θούν ορι­σμέ­νοι φανα­τι­κοί ανε­γκέ­φα­λοι να ανα­φέ­ρο­νται στην πρω­το­βου­λία μου αυτή μόνο και μόνο για­τί έχουν ανά­γκη να μου ρίξουν με κάθε θυσία τη λάσπη που έχει γίνει ένα με τον εαυ­τό τους.

4. Και τέλος ο Μητσο­τά­κης! Με κατη­γο­ρούν ότι συνερ­γά­στη­κα με τον Μητσο­τά­κη σαν να ήταν ένας προ­δό­της, ενώ είχε ψηφι­στεί από το 48% των Ελλή­νων ψηφο­φό­ρων. Άλλω­στε συνερ­γά­στη­κα μόνο εγώ; Για­τί δεν λένε λέξη για τον Φλω­ρά­κη και τον Κύρ­κο, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ εκεί­νης της εποχής;

Τέλος για­τί παρι­στά­νουν ότι δεν κατα­νο­ούν την ειρω­νεία και τον σαρ­κα­σμό μου στην εισα­γω­γή της ομι­λί­ας μου για να στη­λι­τεύ­σω την παρου­σία της Χρυ­σής Αυγής και λοι­πών ακρο­δε­ξιών στοι­χεί­ων (που τελι­κά εξα­φα­νί­στη­καν και πνί­γη­καν μέσα στη λαο­θά­λασ­σα και ανα­σύρ­θη­καν την επό­με­νη στην επι­φά­νεια από τα κανά­λια της ντροπής;)

Είναι τόσο ηλί­θιοι ή τόσο αδί­στα­κτοι και τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι οι εχθροί μου ώστε να ισχυ­ρί­ζο­νται ότι με τις φρά­σεις «Αδέλ­φια μου φασί­στες, ναζι­στές, τρα­μπού­κοι, τρο­μο­κρά­τες» δήλω­σα μπρο­στά στο πανελ­λή­νιο ότι είμαι… τρα­μπού­κος και τρο­μο­κρά­της; Όσο για το «φασί­στες» και «ναζι­στές», είναι αλή­θεια ότι με πλή­γω­σαν ανε­πα­νόρ­θω­τα στα πέτρι­να χρό­νια της Κατο­χής και του Εμφυ­λί­ου, τότε που δια­φέ­ντευαν τη μοί­ρα μας.

Όμως τελι­κά εγώ βγή­κα νικη­τής, με τελευ­ταία ηρω­ι­κή πρά­ξη, τη στιγ­μή που μπρο­στά σε ένα εκα­τομ­μύ­ριο πατριώ­τες – δημο­κρά­τες βρή­κα την ευκαι­ρία να τους «φτύ­σω» μεγα­λο­πρε­πώς, όπως έκα­να σε όλη τη ζωή μου από τον και­ρό που ξερ­νού­σαν φωτιά και σίδε­ρο μέχρι τώρα που βρί­σκο­μαι στην κορυ­φή του Ολύ­μπου όπου με έχει ανε­βά­σει η αγά­πη του λαού! Αυτά λοι­πόν. Και με τις θερ­μές μου ευχαριστίες.»

Προ­στα­τέψ­τε το Μίκη!

Ας μη χαθεί το μέτρο