Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πτώση του Τείχους και καταχνιά

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανάκης //

«Υπάρ­χει έστω και ένας σοβα­ρός άνθρω­πος στη Γη που να πιστέ­ψει ότι θα μπο­ρού­σε να κάνει (όσα κάνει) ο ιμπε­ρια­λι­σμός σήμε­ρα, αν δεν είχε δια­λυ­θεί η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση; Οι λαοί βλέ­πουν, ήδη, τα απο­τε­λέ­σμα­τα: Ο καπι­τα­λι­σμός, καθη­με­ρι­νά, όλο και περισ­σό­τε­ρο δεί­χνει το χει­ρό­τε­ρο πρό­σω­πό του: το αντι­κοι­νω­νι­κό, ληστρι­κό και απάν­θρω­πο. Οι επι­τυ­χί­ες του, φυσι­κά, παρά­γουν πλού­το, αλλά τον σωρεύ­ουν στους λίγους και η ζωή των εργα­ζο­μέ­νων χει­ρο­τε­ρεύ­ει. Όσο για τις δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, συνε­χώς ροκα­νί­ζο­νται και λιμάρονται…»
Χ. Φλω­ρά­κης

Στις 9 Νοέμ­βρη έπε­σε το τεί­χος του Βερο­λί­νου. Μαζί του χάθη­κε και η Λαο­κρα­τι­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας (ΛΔΓ). Η Πολω­νία, η Ουγ­γα­ρία, λίγο μετά η Τσε­χο­σλο­βα­κία, η Ρου­μα­νία αφού δολο­φό­νη­σαν τον πρό­ε­δρο Τσα­ου­σέ­σκου και την γυναί­κα του. Παρε­μπι­πτό­ντως οι… χρυ­σές βρύ­σες δεν βρέ­θη­καν ποτέ, αλλά δεν έχει καμιά σημα­σία και ο Τσα­ου­σέ­σκου στή­θη­κε αξιο­πρε­πέ­στα­τα απέ­να­ντι στους δολο­φό­νους του. Η υπο­σχό­με­νη «γη της επαγ­γε­λί­ας» για τους πολί­τες της ΓΛΔ απο­δεί­χθη­κε ο στυ­γνός κι απάν­θρω­πος καπι­τα­λι­σμός. Ακο­λού­θη­σε η διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. «Η μεγα­λύ­τε­ρη γεω­πο­λι­τι­κή κατα­στρο­φή του 20ου αιώ­να» κατά Πού­τιν και όχι μόνο.

Χάρη­κε ο Ρήγκαν, χάρη­κε η Θάτσερ, μέσα στην καλή χαρά και τα αφε­ντι­κά τους κι όσοι άλλοι είχαν λόγους… καπι­τα­λι­στι­κούς. Παρα­δό­ξως, χάρη­κε και πλή­θος κόσμου από τα θύμα­τά τους. Ακού­στη­καν τότε απύθ­με­νες βλα­κεί­ες. Από το «τέλος της ιστο­ρί­ας» μέχρι το «τέλος των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων», των εξο­πλι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, το τέλος των συνα­σπι­σμών, της ειρή­νης που θα πλα­νά­ται πάνω από τα ευτυ­χι­σμέ­να κεφά­λια των λαών.

Πέρα­σαν τριά­ντα χρό­νια. Με την πτώ­ση του Τεί­χους χάθη­καν χώρες, άλλες δια­σπά­στη­καν στα εξ ων συνε­τέ­θη­σαν, η Γιου­γκο­σλα­βία βομ­βαρ­δί­στη­κε ανη­λε­ώς. Ακο­λού­θη­σαν Ιράκ, Λίβα­νος, Συρία, Λιβύη, Υεμέ­νη… Η Παλαι­στί­νη σφα­δά­ζει κάτω από τη μπό­τα των εγκλη­μα­τιών σιω­νι­στών. Το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν δια­λύ­θη­κε, αλλά έφτα­σε να «βλέ­πει» τις σκε­πές της Μόσχας. Αυτο­νό­η­τα δικαιώ­μα­τα η μόρ­φω­ση, η υγεία, η παι­δεία, η εργα­σία, το δικαί­ω­μα σε αξιο­πρε­πή γηρα­τειά χάθη­καν μαζί με τον κουρ­νια­χτό που σήκω­σε το Τεί­χος. Ο καπι­τα­λι­σμός παγκο­σμιο­ποι­ή­θη­κε. Στη νέα του κρί­ση, κατά την μακρά πορεία της δια­δι­κα­σί­ας κατάρ­ρευ­σής του, ξανα­τρέ­φει τον φασι­σμό. Χωρίς αυτόν δεν μπο­ρεί, πια, να υπάρ­ξει. Στην παρα­νο­μία κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα, σύμ­βο­λα ηρω­ι­σμού και ανά­τα­σης της ανθρω­πό­τη­τας, ακό­μη και το… κόκ­κι­νο αστέ­ρι. Είναι ικα­νοί να απα­γο­ρεύ­σουν και τον ένα­στρο ουρα­νό. Για να μην κοι­τούν ψηλά οι άνθρωποι.

Ξανα­γρά­φε­ται η ιστο­ρία. Ο φασι­σμός στον μεσο­πό­λε­μο δεν… υπήρ­ξε, οι ναζι­στές ήταν απλώς ένα κακό όνει­ρο, δεν αφα­νί­στη­καν εκα­τομ­μύ­ρια, δεν κάη­καν χιλιά­δες πόλεις και χωριά, οι λαοί απλώς φαντά­στη­καν την ασύλ­λη­πτη δυστυ­χία του Β΄ΠΠ. Πολ­λοί απ’ τους χαζο­χα­ρού­με­νους που χάρη­καν με την πτώ­ση του Τεί­χους, δεν πήραν χαμπά­ρι την οπι­σθο­δρό­μη­ση στην οποία έπε­φτε η ανθρω­πό­τη­τα. Δεν βλέ­πουν την τύφλα τους και σήμε­ρα που πει­νά­νε και φυτο­ζω­ούν. Που ετοι­μά­ζουν τα παι­διά τους για την επό­με­νη σφα­γή. Αλλά ακό­μη σε ρωτά­νε πει­σμα­τι­κά: «Τι ήθε­λε το τεί­χος εκεί;» Πολ­λοί από τους δυστυ­χείς αυτούς δεν γνω­ρί­ζουν – ούτε και σήμε­ρα που πέφτει η ΛΔΓ, που βρι­σκό­ταν το Βερο­λί­νο σε σχέ­ση με την επι­κρά­τεια της ΛΔΓ και πολύ περισ­σό­τε­ρο αγνο­ούν για το πώς κατσι­κώ­θη­καν εκεί οι αμε­ρι­κα­νο­αγ­γλο­γάλ­λοι, μιας και τα συμ­φω­νη­μέ­να σύνο­ρα ήσαν 190 χιλιό­με­τρα δυτι­κά, στον ποτα­μό Έλβα. Αγνο­ούν και το πότε και για­τί χτί­στη­κε το Τεί­χος. Δεν γνω­ρί­ζουν ότι το Δυτ. Βερο­λί­νο ήταν κατ’ αρχήν μια σφη­κο­φω­λιά στρα­τιω­τι­κών των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, πρα­κτό­ρων και ατυ­χών κατοί­κων που βρέ­θη­καν στην επι­κρά­τειά τους. Πως υπήρ­ξε αντί­θε­τα από κάθε συμ­φω­νία των «συμ­μά­χων» και στη βάση του τσα­μπου­κά των ιμπε­ρια­λι­στών. Όχι, αφε­λείς και δυστυ­χείς άγνο­ες. Δεν βρι­σκό­ταν το Βερο­λί­νο στα σύνο­ρα των δύο Γερ­μα­νιών και δεν ήταν ο Έλβα που το διέ­σχι­ζε. Ο ποτα­μός του Βερο­λί­νου είναι ο Σπέ­ερ και η πόλη βρί­σκε­ται 200 χιλιό­με­τρα ανα­το­λι­κό­τε­ρα του Έλβα – που ήταν και τα σύνο­ρα των δύο χωρών, στην καρ­διά της τότε ΛΔΓ.

Αν δεν κατα­λά­βα­τε 30 χρό­νια μετά την πτώ­ση, δυστυ­χείς, πως το Τεί­χος του Βερο­λί­νου ήταν το σύμ­βο­λο που χώρι­ζε τους δύο κόσμους, αλλά και το μαύ­ρο παρελ­θόν από το φωτει­νό μέλ­λον που ορα­μα­τί­στη­κε η ανθρω­πό­τη­τα, είμα­στε χαμέ­νοι. Τρο­μάξ­τε και ξεση­κω­θεί­τε όσο είναι και­ρός, για­τί προ­οιω­νί­ζο­νται μέρες πιο μαύ­ρες κι απ’ τις σκο­τει­νό­τε­ρες νύχτες σας. Και κόκ­κι­νες από το αίμα των παι­διών μας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο