Ρωσία: Ο φόβος της Επανάστασης και η λύση της στρατιωτικής δικτατορίας

Μια συνέ­ντευ­ξη που συζη­τή­θη­κε ήταν αυτή που παρα­χώ­ρη­σε πρό­σφα­τα ο επι­κε­φα­λής του ρωσι­κού ιδιω­τι­κού στρα­τού «Βάγκνερ», Γιε­βγκέ­νι Πρι­γκό­ζιν, στον δημο­σιο­γρά­φο Κον­στα­ντίν Ντολ­γκόφ, ο οποί­ος απο­λύ­θη­κε στη συνέ­χεια από το ειδη­σε­ο­γρα­φι­κό μέσο («Telega») στο οποίο εργαζόταν.

Για την πορεία και τους στό­χους της «ειδι­κής επιχείρησης»

Ο Πρι­γκό­ζιν, που το τελευ­ταίο διά­στη­μα έχει εκφρα­στεί δημό­σια με σκλη­ρούς χαρα­κτη­ρι­σμούς κατά του υπουρ­γού Αμυ­νας Σ. Σόι­γκου και του γενι­κού επι­τε­λάρ­χη των ρωσι­κών στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων Β. Γκε­ρα­σί­μοφ, ανα­φέρ­θη­κε στην πορεία της ρωσι­κής εισβο­λής στην Ουκρα­νία, που η ρωσι­κή ηγε­σία τη χαρα­κτη­ρί­ζει «ειδι­κή στρα­τιω­τι­κή επιχείρηση».

Ορι­σμέ­να σημεία των εκτι­μή­σε­ών του: «Ηρθα­με με θρά­σος, περά­σα­με πατώ­ντας με τις μπό­τες μας όλη την Ουκρα­νία ανα­ζη­τώ­ντας τους ναζί. Οσο ψάχνα­με τους ναζί, κάνα­με όση ζημιά μπο­ρού­σα­με σε όσους μπο­ρού­σα­με. Φτά­σα­με στο Κίε­βο και έπει­τα — θα το πω στα Ρωσι­κά — χεστή­κα­με και φύγα­με. Επει­τα στη Χερ­σώ­να, χεστή­κα­με, φύγα­με. Και κάπως δεν μας βγαί­νει όλο αυτό. Η ειδι­κή στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση (ΕΣΕ) έγι­νε για την “απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­ση” και κάνα­με την Ουκρα­νία ως έθνος γνω­στή σε όλο τον κόσμο. Κάτι σαν τους Ελλη­νες ή τους Ρωμαί­ους στην επο­χή της ακμής τους. Τώρα, σε ό,τι αφο­ρά την “απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση”: Αν στην αρχή της ΕΣΕ είχαν φερ’ ειπείν 500 άρμα­τα μάχης, τώρα έχουν 5.000. Αν στην αρχή είχαν 20.000 στρα­τιώ­τες που ήξε­ραν να πολε­μούν, τώρα έχουν 400.000. Με ποιον τρό­πο λοι­πόν την απο­στρα­τιω­τι­κο­ποι­ή­σα­με; Απο­δει­κνύ­ε­ται ότι έγι­νε το αντί­θε­το, εμείς — άγνω­στο πώς — στρα­τιω­τι­κο­ποι­ή­σα­με την Ουκρανία».

Εκθειά­ζο­ντας τον ιδιω­τι­κό στρα­τό του, ο Πρι­γκό­ζιν είπε τα εξής: «Σήμε­ρα η ιδιω­τι­κή στρα­τιω­τι­κή εται­ρεία “Βάγκνερ” είναι ο καλύ­τε­ρος στρα­τός στον κόσμο. Φυσι­κά, λόγω πολι­τι­κής ορθό­τη­τας, πρέ­πει να πω ότι ο επό­με­νος καλύ­τε­ρος είναι ο ρωσι­κός στρα­τός, αλλά νομί­ζω ότι οι Ουκρα­νοί σήμε­ρα είναι ένας από τους ισχυ­ρό­τε­ρους στρα­τούς. Εχουν υψη­λό επί­πε­δο οργά­νω­σης, υψη­λό επί­πε­δο εκπαί­δευ­σης, υψη­λό επί­πε­δο κατα­σκο­πεί­ας και ποι­κί­λο οπλι­σμό. Χει­ρί­ζο­νται εξί­σου καλά όλα τα οπλι­κά συστή­μα­τα, σοβιε­τι­κά και ΝΑΤΟι­κά. Δίνουν τα πάντα για την επί­τευ­ξη του υπέρ­τα­του σκο­πού τους, όπως κάνα­με εμείς στον Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλεμο».

Στην ίδια συνέ­ντευ­ξη ο Πρι­γκό­ζιν προ­σπα­θεί να «πατή­σει» στη λαϊ­κή δυσφο­ρία για τον πόλεμο.

Ετσι, σημειώ­νει: «Ο γαμπρός του Σόι­γκου τρι­γυρ­νά­ει σει­νά­με­νος κου­νά­με­νος και η κόρη του εγκαι­νιά­ζει τα οχυ­ρά της Κρον­στάν­δης. Εβγα­λε άρα­γε λεφτά γι’ αυτά τα οχυ­ρά; Ξόδε­ψε τα δικά της χρή­μα­τα γι’ αυτά τα οχυ­ρά; Για πυρο­μα­χι­κά, ρε διά­ο­λε, να δώσει λεφτά. Τι να πω όταν ο υπουρ­γός Αμυ­νας επι­δει­κνύ­ει την κόρη του και έναν μαλά­κα μπλό­γκερ που μας δεί­χνει με το δάχτυ­λο και λέει ότι δεν του αρέ­σει η ειδι­κή επιχείρηση…

Δεν την ξεκι­νή­σα­με εμείς αυτήν την ειδι­κή επι­χεί­ρη­ση. Εμείς χαι­ρε­τί­σα­με στρα­τιω­τι­κά και είπα­με, αφού το χωριό μας βρέ­θη­κε σε μπε­λά­δες και εφό­σον πήγα­με να πλα­κω­θού­με με τους γεί­το­νες, πρέ­πει να πλα­κω­θού­με μέχρι τέλους. Για­τί τώρα, κατα­πώς φαί­νε­ται, οι άντρες πλα­κώ­νο­νται και κάποιοι άλλοι απλώς κάνουν χάζι και γουστάρουν.

Τα παι­διά της ελίτ στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση το βου­λώ­νουν, ενώ μερι­κοί επι­τρέ­πουν στον εαυ­τό τους να επι­δει­κνύ­ουν δημό­σια μια πλού­σια, ανέ­με­λη ζωή. Ομως δεν έχει μόνο η ελίτ παι­διά. Και ενώ τα παι­διά της ελίτ ανε­βά­ζουν στο δια­δί­κτυο πώς αλεί­φο­νται με κρέ­μες, τα παι­διά των απλών ανθρώ­πων γυρ­νά­νε πίσω μέσα σε τσί­γκι­να φέρε­τρα, κομ­μα­τια­σμέ­να, και οι μανά­δες κλαί­νε τους γιους τους».

Ο επι­κε­φα­λής της «Βάγκνερ» κρού­ει τον «κώδω­να του κιν­δύ­νου», λέγοντας:

«Αυτή η διαί­ρε­ση μπο­ρεί να κατα­λή­ξει όπως το 1917, σε μια επα­νά­στα­ση, όταν πρώ­τα εξε­γέρ­θη­καν οι στρα­τιώ­τες και μετά οι συγ­γε­νείς τους. Και είναι μάταιο να πιστεύ­ου­με ότι είναι εκα­το­ντά­δες, σήμε­ρα είναι δεκά­δες χιλιά­δες οι συγ­γε­νείς των σκο­τω­μέ­νων. Μάλ­λον θα γίνουν εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες. Απ’ αυτό δεν θα γλι­τώ­σου­με. Και όλα θα τελειώ­σουν σε μια στιγ­μή, με μια Νύχτα του Αγί­ου Βαρ­θο­λο­μαί­ου. Η επί­δει­ξη πλού­του των παι­διών της ελίτ θα τελειώ­σει με το γεγο­νός ότι ο κόσμος θα τους πάρει φαλάγ­γι με τις πιρού­νες και τα στειλιάρια.

Συνι­στώ στην ελίτ της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας: Μαζέψ­τε, κοπρό­σκυ­λα, τα παι­διά σας, στείλ­τε τα στον πόλε­μο και όταν πάτε σε κηδεία, όταν αρχί­σε­τε να θάβε­τε κι εσείς τα παι­διά σας, τότε ο κόσμος θα πει, τώρα όλα γίνο­νται δίκαια».

Στη συνέ­ντευ­ξη ανα­δει­κνύ­ο­νται πλευ­ρές της δια­πά­λης στα ηγε­τι­κά κλι­μά­κια της σημε­ρι­νής καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσίας:

«Σήμε­ρα η “Βάγκνερ” δια­θέ­τει 6.000 άτο­μα ικα­νά να διοι­κή­σουν λόχο. Δηλα­δή μπο­ρούν να διοι­κή­σουν του­λά­χι­στον 600.000 άτο­μα. Αν μας έδι­ναν, όπως ζήτη­σα, 200.000 άτο­μα, θα μετα­κι­νού­σα­με το μέτω­πο προς τα μπρος κατά 50 — 150 χιλιό­με­τρα σε δια­φο­ρε­τι­κές κατευ­θύν­σεις, θα παίρ­να­με υπό τον έλεγ­χό μας ολό­κλη­ρο το Ντον­μπάς. Είμα­στε ένας κανο­νι­κός στρα­τός. Για­τί δεν μας άφη­σαν; Αυτό συνέ­βη λόγω ιντρι­γκών, λόγω του φόβου ότι όταν μεγα­λώ­σει κάποια δομή, μπο­ρεί να αρχί­σει να υπα­γο­ρεύ­ει όρους και ίσως να φτά­σει με τανκς ακό­μα και στη Μόσχα (…)

Αν το σύστη­μα βασί­ζε­ται στο ότι πρέ­πει να γλεί­φου­με κώλους, τότε η “Βάγκνερ” δεν θα το κάνει αυτό. Το βασι­κό πρό­βλη­μα βρί­σκε­ται στους Σόι­γκου και Γκε­ρα­σί­μοφ. Πρό­κει­ται για δύο άτο­μα που με από­φα­σή τους μας μπλό­κα­ραν τα πάντα, παρά τη δήλω­ση του Προ­έ­δρου ότι υπάρ­χουν πυρο­μα­χι­κά. Εάν σήμε­ρα ο Μιζίν­τσεφ γίνει υπουρ­γός Αμυ­νας και ο Σου­ρο­βί­κιν γίνει αρχη­γός του Γενι­κού Επι­τε­λεί­ου, τότε αυτή θα ήταν μια κανο­νι­κή διάρ­θρω­ση. Το πολι­τι­κό μου πιστεύω: Αγα­πώ την πατρί­δα μου, υπα­κούω στον Πού­τιν, τον Σόι­γκου για σαπού­νι, θα συνε­χί­σου­με να πολεμάμε».

Ανα­φε­ρό­με­νος στις προ­ο­πτι­κές του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, είπε:

«Υπάρ­χει το αισιό­δο­ξο και το απαι­σιό­δο­ξο σενά­ριο. Δεν πιστεύω και πολύ στο πρώ­το: Η Ευρώ­πη και η Αμε­ρι­κή θα κου­ρα­στούν από την ουκρα­νι­κή σύγκρου­ση. Η Κίνα θα βάλει τους πάντες στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Θα συμ­φω­νή­σου­με πως ό,τι έχου­με ήδη αρπά­ξει είναι δικό μας και ό,τι δεν αρπά­ξα­με δεν είναι δικό μας. Αυτό το σενά­ριο φαντά­ζει απίθανο.

Το απαι­σιό­δο­ξο σενά­ριο: Δίνουν στους Ουκρα­νούς πυραύ­λους, αυτοί ετοι­μά­ζουν στρα­τεύ­μα­τα και, φυσι­κά, θα συνε­χί­σουν την επί­θε­ση, θα προ­σπα­θή­σουν να αντε­πι­τε­θούν. Ισως κάπου να πετύ­χει η αντε­πί­θε­ση, να απο­κα­τα­στή­σουν τα σύνο­ρα σε αυτά του 2014, και αυτό μπο­ρεί εύκο­λα να συμ­βεί. Θα επι­τε­θούν στην Κρι­μαία, θα προ­σπα­θή­σουν να ανα­τι­νά­ξουν τη γέφυ­ρα της Κρι­μαί­ας, να κόψουν τις γραμ­μές ανε­φο­δια­σμού. Επο­μέ­νως, πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στού­με για έναν σκλη­ρό πόλεμο.

Βρι­σκό­μα­στε τώρα σε μια κατά­στα­ση όπου μπο­ρού­με απλά να χάσου­με τη Ρωσία. Επο­μέ­νως, πρέ­πει να επι­βά­λου­με στρα­τιω­τι­κό νόμο, να ανα­κοι­νώ­σου­με νέα κύμα­τα επι­στρά­τευ­σης, πρέ­πει να μετα­φέ­ρου­με όσους γίνε­ται στην παρα­γω­γή πυρο­μα­χι­κών. Πρέ­πει να στα­μα­τή­σου­με, να κόψου­με την καλο­πέ­ρα­ση, να στα­μα­τή­σου­με να χτί­ζου­με νέους δρό­μους, νέες υπο­δο­μές, και να δου­λεύ­ου­με μόνο για τον πόλεμο.

Η Ρωσία για μερι­κά χρό­νια θα πρέ­πει να γίνει σαν Βόρεια Κορέα, να κλεί­σει όλα τα σύνο­ρα, να στα­μα­τή­σει να είναι συγκα­τα­βα­τι­κή, να φέρει πίσω όλους τους νέους της από το εξω­τε­ρι­κό και να εργα­στεί σκλη­ρά. Τότε θα φτά­σου­με σε κάποιο αποτέλεσμα».

Ταυ­τό­χρο­να τάχθη­κε ενά­ντια στη χρή­ση πυρη­νι­κών όπλων ή στην απει­λή χρή­ση τους, λέγο­ντας: «Εμείς ξεκι­νή­σα­με αυτόν τον καβγά. Είναι δυο γεί­το­νες και αυτοί τσα­κώ­θη­καν. Πας στον γεί­το­να, μπο­ρεί να του σπά­σεις τα μού­τρα, μπο­ρεί να σπά­σεις πια­τι­κά. Αλλά αν ο γεί­το­νας σε έστει­λε στο διά­ο­λο κι εσύ πήρες ένα τσε­κού­ρι και του άνοι­ξες το κεφά­λι, αυτό είναι ήδη μια περί­ερ­γη κατά­στα­ση. Το τσε­κού­ρι είναι η πυρη­νι­κή βόμ­βα. Δεν χρειά­ζε­ται να κυνη­γάς τον γεί­το­να με το τσε­κού­ρι. Πρέ­πει, τίμια, ή να τον πλα­κώ­σεις στο ξύλο ή να παρα­δε­χτείς ότι τις έφα­γες. Πρέ­πει στο πεδίο της μάχης να απο­δεί­ξεις το δίκιο σου».

Οι δηλώ­σεις του Πρι­γκό­ζιν, που για μια ακό­μα φορά «ταρά­ζουν τα νερά» της σιω­πής που έχει επι­βλη­θεί στα ρωσι­κά ΜΜΕ για τις προ­ο­πτι­κές της ρωσι­κής εισβο­λής στην Ουκρα­νία, ανα­δει­κνύ­ουν τη δια­πά­λη στους κόλ­πους της ρωσι­κής αστι­κής τάξης, αλλά και τους φόβους της.

Ο Πρι­γκό­ζιν λει­τουρ­γεί ως «λαγός» μιας ενί­σχυ­σης των αστι­κών κατα­σταλ­τι­κών μηχα­νι­σμών, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την ανά­γκη επι­βο­λής στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας σε περί­πτω­ση εμφά­νι­σης κιν­δύ­νου για το αστι­κό σύστημα.