Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σε ευθανασία θα υποβληθεί το τιγράκι που βρέθηκε έξω από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο — Μη αναστρέψιμη η κατάστασή του

«Μονό­δρο­μος» είναι η ευθα­να­σία για τη νεα­ρή τίγρη που βρέ­θη­κε εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νη έξω από το Αττι­κό Ζωο­λο­γι­κό Πάρ­κο πριν περί­που ένα μήνα.

Το μικρό ζώο έχει δεκά­δες κατάγ­μα­τα στο σώμα του και η κατά­στα­ση της υγεί­ας του χει­ρο­τε­ρεύ­ει μέρα με τη μέρα, δήλω­σε μιλώ­ντας στο Κανά­λι Ένα 90.4 το μέλος του ΔΣ της Πανελ­λή­νιας Ομο­σπον­δί­ας για τα ζώα «ΝΕΜΕΣΙΣ», Βαγ­γέ­λης Στογιάννης.

Όπως υπεν­θύ­μι­σε ο κ. Στο­γιάν­νης, το τιγρά­κι πάσχει από εκ γενε­τής οστε­ο­πε­νία, μια γενε­τι­κή ανω­μα­λία καθώς το ζώο γεν­νή­θη­κε από αιμο­μι­ξία για να τρο­φο­δο­τή­σει εμπό­ριο άγριων ζώων.

Το τιγρά­κι, έχει του­λά­χι­στον 30 κατάγ­μα­τα, δεν μπο­ρεί να ανα­πνεύ­σει και έχει πάθει και μια ανα­κο­πή, από την οποία οι για­τροί κατά­φε­ραν να το επαναφέρουν.

Ο εκπρό­σω­πος της «ΝΕΜΕΣΙΣ» υπο­γράμ­μι­σε πως όλα συνη­γο­ρούν να γίνει ευθα­να­σία στο ζώο και τόνι­σε πως πρέ­πει το τρα­γι­κό αυτό περι­στα­τι­κό να γίνει η αφορ­μή ώστε να πατα­χθεί το εμπό­ριο άγριας ζωής.

Για το θέμα μίλη­σε στον ΣΚΑΪ και ο διευ­θυ­ντής του Αττι­κού Ζωο­λο­γι­κού Πάρ­κου, Ζαν Ζακ Λεσουάρ, σημειώ­νο­ντας μετα­ξύ άλλων: «Τη Δευ­τέ­ρα ολο­κλη­ρώ­νου­με έξι εβδο­μά­δες που έχου­με τη φρο­ντί­δα της. Έχει στέ­νω­ση της λεκά­νης που τη δυσκο­λεύ­ει να κάνει την ανά­γκη της, σε βαθ­μό που της έχει βγει και το έντε­ρο… Είχε ένα μεγά­λο καρ­φί στο αρι­στε­ρό πόδι. Μιλά­με για ολι­κή παρά­λυ­ση των κάτω άκρων».

Σχο­λιά­ζο­ντας τις αντι­δρά­σεις φιλο­ζω­ι­κών οργα­νώ­σε­ων για την ευθα­να­σία, ο κ. Λεσουάρ τόνι­σε ότι «υπάρ­χουν μεγά­λες οργα­νώ­σεις που όχι μόνο συμ­φω­νούν, αλλά θεω­ρούν ότι καθυ­στε­ρή­σα­με να το κάνου­με. (σ.σ. Οι φιλο­ζω­ι­κές που δια­φω­νούν) Δεν έχουν δει τον ιατρι­κό φάκε­λο. Δεν μπο­ρούν να φαντα­στούν τι πρό­βλη­μα έχει το ζώο».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο