Σήμερα ο …Παράταιρος αυτοσυστήνεται και και παρουσιάζει τρία ποιήματά του.
Και το ψευδώνυμο εμού…Παράταιρος. Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Το σόι μου φρόντισε να έχει ήδη βγάλει μαντιναδολόγο με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Οπότε για να μην υπάρχουν συγχύσεις δεν θα επιθυμούσα να μοιραστώ την δόξα με τον ξάδερφο μου, ανάμεσα στους χιλιάδες οπαδούς της ποίησης που αν κάνεις μια έρευνα γύρω σου θα ανακαλύψεις κι εσύ πως…απλά δεν υπάρχουν. Από την άλλη διάφορες πτυχές της ζωής με οδηγούν να εμμένω στην διατήρηση αυτής της παράδοσης. Λάτρεις της hip hop μουσικής από μικρό παιδί ‚όπου κάθε ράπερ έχει ένα ευφάνταστο stage name. Κρητικός στην καταγωγή , κάθε Κρης που σέβεται τον εαυτό του έχει κι από ένα παρανόμι. Τέλος , η ροπή μου προς την κομμουνιστική ιδεολογία με εξοικείωσε με καπετάνιους και επαναστάτες με παρατσούκλια (κατάγομαι ‚άλλωστε, από το χωριό του Καπετάν Λεμονιά ‚αρχηγού του ΕΛΑΣ Ρεθύμνου). Για την ιστορία , γράφω ποιήματα με μοναδικό σκοπό να κρατήσω σε ζωντανή λειτουργία τους νευροδιαβιβαστές μου, εφόσον εξάντλησα όλα τα αποθέματα σεροτονίνης , κάτι που οδηγεί σε προβλήματα μνήμης (ξεχνάω ονόματα) . Το αντικείμενο σπουδών μου παρέχει ένα κατάλληλο περιβάλλον για να παράγω ενδορφίνες , εν τούτοις βαριέμαι αρκετά για να τις αναζητήσω. Οπότε το ρίχνω στην ποίηση για να μην με καταβάλλει εντελώς το λιμνάζων άγχος. Προσπαθώ να αντιστέκομαι στις ποιητικές απεικονίσεις της μιζέριας με χαμηλά ποσοστά επιτυχίας…
Σκόρπιοι σε τέσσερις γωνίες
Αφήκανε τη λύπη τους στο δρόμο ακουμπισμένη
Ξοπίσω τους γυρεύανε οι ευσεβείς τους πόθοι
Σε πόλη μιαν αλλόκοτη καιρό ατιμασμένη
Βαρύ στα στενοσόκακα πυκνό το χιόνι εστρώθη
Δεν έσμιγαν σαν άλλοτε χώρια τους όλοι ζούνε
Μέσα στο καταχείμωνο προσμένουν την Λαμπρή
Ύστερα θ ‘ ανταμώσουνε το θέρος μιαν αυγή
Δε θα ‘χουν όπως σήμερω και τίποτα να πούνε
Όταν θα πιουν οινόπνευμα θ ‘ ανοίξουνε το στόμα
Ποιος ιστορία παλιακή θ ‘ αρχίσει να κλωθάει
Ποιοι έφυγαν , ποιοι άλλαξαν ποιοι έμειναν στο Κόμμα
Και ποιος από τα νεύρα του το πάτωμα κλωτσάει
Τους πιο πολλούς στην ξενιτιά γυναίκα περιμένει
Ποια είναι αυτή που σ ‘ έχει εκεί πηγαίνοντας σε στράφι
Μια κάποια κόρη ήθελαν πολύ συγκεκριμένη
Τα πιο πολλά δεν είν’ γραφτά κανείς δε θα τα μάθει
Στο πέλαγο αγέρηδες φυσάγανε το πλοίο
Παρέα δε φροντίσανε όλοι μαζί να φύγουν
Σερσέμηδες θα μείνουνε ως το στερνό αντίο
Να θάβουνε μέλλει μαθές αυτά που τους επνίγουν
Ρεαλισμός ή…
Κάνουμε πάντα το εφικτό
με νώτα προς τ ‘αδύνατο
Βρίσκουμε αγάπης περισσεύματα
μισώντας τους φονιάδες
Θόλωσαν τα γυαλιά
που έβλεπαν κατευθείαν απ’ την ψυχή
Αναγκαστήκαμε ν’ αντικρίσουμε με ψυχρή λογική
την εποχή της παρακμής
Βλέμμα σκυφτό στην αρχή
Αργότερα τίποτα δεν μας έκανε εντύπωση
Που είσαι ακόμα;
Σε ψάχνουν σε μισοτελειωμένο γεύμα,
αφημένο προσεκτικά στο πεζούλι
για τον πρώτο τυχόντα.
Δεν είμαστε δα και τόσο μακριά
Μας χωρίζει μόνο σκέψη και απόφαση
Μας περιέλουσαν ρητά και δόγματα για αρχές
Θα ντροπιαστείς άμα τα κάνεις πράξη
Κανείς δεν μιλάει τη γλώσσα μου.
Θα ζήσω μ’ αυτούς
για να γράψω γι’ αυτούς.
Βασικά το μόνο που θέλω
είναι ένα διαμέρισμα στην άκρη της πόλης
ΦΟΡΤΈΤΖΑ
Κάτω απ’ το ενετικό κάστρο
διαπίστωσα πως το παγκάκι
που ξαποσταίναμε
δεν υπάρχει πλέον.
Όπως και η αγάπη μας
Λίγο πιο πέρα δροσίζομαι
στοιβαγμένος σε γράδες και μωρά
στη βραχώδη παραλία
που εισήλθα μέσα σου
κάτω από τ’ αστέρια
και τα αλαργινά φώτα της πόλης
που καθρέφτιζαν στο νερό της θάλασσας.
Απ‘ του φρούριου τον τρούλο
χαζεύω τον κόσμο ούλο
Κι ας μην υπάρχει ανακαλύπτω χλεύη
Παύει το μυαλό δεν ταξιδεύει
Γίνεται πλοίο αραγμένο αρόδο
Ήθελα μήλο συ μου ‘δωσες ρόδο
Η στήλη «Νέοι Δημιουργοί» θα φιλοξενεί μία φορά τη βδομάδα ποιήματα ή διηγήματα νέων δημιουργών και όχι μόνο. Προϋπόθεση, να μην έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο και φυσικά σε βιβλίο.
Φιλοδοξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων (και αντίστοιχη διηγημάτων) που θα ανθολογηθούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.
Μπορείτε να στέλνετε τη συμμετοχή σας, μαζί με ένα μικρό βιογραφικό, στο e‑mail του περιοδικού: [email protected]