ΣΠΥΡΟΣ ΤΖΟΚΑΣ: Το “μακρύ χέρι” της φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής

Γρά­φει ο \\ Σπύ­ρος Τζόκας

Τι λέτε ρε παι­διά; Σοβα­ρο­λο­γεί­τε; Για ένα τέτοιο ανθρώ­πι­νο ποί­η­μα που έγι­νε και τρα­γού­δι; Τόση φασα­ρία; Για ένα υπέ­ρο­χο τρα­γού­δι, βγαλ­μέ­νο από πόνο και αγά­πη για τον συνάν­θρω­πο. Ένα τρα­γού­δι ύμνο για τους κατα­πιε­σμέ­νους λαούς σε όλη τη Γη! 57 χιλ. προ­βο­λές πριν από κάμπο­σα χρό­νια το τρα­γού­δι για την Παλαι­στί­νη σε στί­χους και μου­σι­κή που φιλο­τέ­χνη­σαν οι «Υπε­ρα­στι­κοί». «Μες το χώμα η γη μου, στα χαλά­σμα­τα ζω, οι λυγ­μοί και η κραυ­γή μου, ρήγ­μα­τα ανοί­γουν στον ουρα­νό … κάτω από ερπύ­στριες όλη η ζωή μου, η Παλαι­στί­νη αιμορ­ρα­γεί…» είναι κάποιοι από τους στί­χους αυτού του υπέ­ρο­χου τραγουδιού.

Απί­στευ­το και όμως αλη­θι­νό. Μεγά­λη φασα­ρία για το τρα­γού­δι αυτό. Τι ακρι­βώς έγι­νε; Εκπαι­δευ­τι­κοί του 1ου ΓΕΛ Και­σα­ρια­νής επέ­λε­ξαν το προ­α­να­φε­ρό­με­νο τρα­γού­δι στο πρό­γραμ­μα για τη σχο­λι­κή γιορ­τή που είναι αφιε­ρω­μέ­νη στα 50 χρό­νια από την εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου. Και προ­φα­νώς ‑και κατά την κοι­νή λογι­κή- πολύ καλά έκα­ναν. Τα συν­θή­μα­τα, αλλά και τα μηνύ­μα­τα του Πολυ­τε­χνεί­ου είναι δια­χρο­νι­κά και έχουν πάντα να κάνουν με τους κατα­πιε­σμέ­νους λαούς, με τους λαούς που αιμορ­ρα­γούν. Δεν περιο­ρί­ζο­νται σε μου­σεια­κές εκδη­λώ­σεις, όπως κάποιοι επι­θυ­μούν. Και σήμε­ρα είναι περισ­σό­τε­ρο από ποτέ επί­και­ρα, όταν επι­χει­ρεί­ται η γενο­κτο­νία ενός ολό­κλη­ρου λαού.

Και όμως… Το «μακρύ χέρι» της προ­πα­γάν­δας, της χει­ρα­γώ­γη­σης και της φίμω­σης κάθε αντί­θε­της φωνής έφτα­σε μέχρι το συνοι­κια­κό 1ο ΓΕΛ Και­σα­ρια­νής!!! Όχι μόνο του βέβαια, αλλά με τη συν­δρο­μή ‑όπως πάντα- των προ­θύ­μων και στην προ­κει­μέ­νη περί­πτω­ση εκεί­νων που απε­χθά­νο­νται κάθε κρι­τι­κή φωνή στις βαρ­βα­ρό­τη­τες της Γάζας. Εντά­ξει, λέμε ότι το πρώ­το θύμα του πολέ­μου είναι η αλή­θεια, αλλά εδώ το τερ­μα­τί­σα­τε!! Επι­χει­ρεί­ται φίμω­ση σε ένα σχο­λείο που βρί­σκε­ται στο σταυ­ρο­δρό­μι των οδών Ηρώς Κων­στα­ντο­πού­λου και Ναπο­λέ­ο­ντα Σου­κα­τζί­δη. Ένα σχο­λείο που βρί­σκε­ται δίπλα στο θυσια­στή­ριο της Λευ­τε­ριάς που εκτε­λέ­στη­καν Έλλη­νες πατριώ­τες από τους ναζί. Τα γνω­ρί­ζε­τε αυτά; Γνω­ρί­ζε­τε την ιστο­ρία αυτής της συνοι­κί­ας; Μια τερά­στια ιστο­ρία κου­βα­λά­ει στις πλά­τες του αυτό το σχο­λείο, σε μια ιστο­ρι­κή πόλη που έδω­σε αγώ­νες και αγώ­νες για τη λευ­τε­ριά και τη δικαιοσύνη.

Και τώρα ποιος νοιά­ζε­ται; Οι εκπαι­δευ­τι­κοί με υπό­μνη­μά τους στη Ζ’ ΕΛΜΕ, όπου είναι και μέλη του ΔΣ, καταγ­γέλ­λουν την ωμή παρέμ­βα­ση της διεύ­θυν­σης του σχο­λεί­ου στο πρό­γραμ­μα της εκδή­λω­σης για την επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου. Συγκε­κρι­μέ­να γρά­φουν ότι «η διευ­θύ­ντρια του Σχο­λεί­ου, επι­κα­λού­με­νη δια­μαρ­τυ­ρία 2–3 μαθη­τών (!!!) για το προ­α­να­φε­ρό­με­νο τρα­γού­δι που είχε συμπε­ρι­λη­φθεί στο πρό­γραμ­μα, επι­τέ­θη­κε λεκτι­κά και απαί­τη­σε να αφαι­ρε­θεί το συγκε­κρι­μέ­νο μου­σι­κό κομ­μά­τι». «Ισχυ­ρί­στη­κε ‑όπως οι εκπαι­δευ­τι­κοί γρά­φουν- ότι η γιορ­τή είναι μονο­θε­μα­τι­κή (!!!), δεν μας ενδια­φέ­ρουν οι άλλοι (Παλαι­στί­νιοι) και ότι το τρα­γού­δι αυτό θα φέρει διχα­σμό στους μαθη­τές»!!! ΕΛΕΟΣ.

«O tempora o mores» θα λέγα­με. Σχε­τι­κά με τον «διχα­σμό», το μόνο σχό­λιο που μπο­ρεί να κάνει κάθε εχέ­φρων άνθρω­πος είναι ότι δεν έχει ακού­σει το τρα­γού­δι, δεν το ξέρει. Αλλιώς οδη­γού­μα­στε σε νοο­τρο­πί­ες, συμπε­ρι­φο­ρές και από­ψεις που ούτε θέλου­με να μνη­μο­νεύ­ου­με, ούτε να σκε­φτό­μα­στε. Τώρα ανα­φο­ρι­κά με τα υπό­λοι­πα («μονο­θε­μα­τι­κή», «δεν μας ενδια­φέ­ρουν οι άλλοι») και ακα­τα­νό­η­τα είναι και προ­σβλη­τι­κά για το λει­τούρ­γη­μα του εκπαι­δευ­τι­κού. Ας ελπί­σου­με σε μια παρε­ξή­γη­ση, αλλιώς είναι σοβα­ρό και επι­κίν­δυ­νο το ζήτη­μα, για­τί δεν θα αιμορ­ρα­γεί μόνο η Παλαι­στί­νη, αλλά η ανθρωπότητα…

Ο Σπύ­ρος Τζό­κας είναι πανε­πι­στη­μια­κός — συγγραφέας