Σπύρος Τζόκας: Τα κόκκινα γαρύφαλλα της “Λαϊκής Συσπείρωσης” ανθίζουν ήδη στην Καισαριανή

Στη μεγά­λη συγκέ­ντρω­ση της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» Και­σα­ρια­νής χαι­ρέ­τι­σε ο Σπύ­ρος Τζό­κας, ιστο­ρι­κός, συγ­γρα­φέ­ας, πρώ­ην δήμαρχος.

Στον χαι­ρε­τι­σμό του σημείωσε:

«Από­ψε εδώ, σ’ αυτό το αντά­μω­μα του λαού της Και­σα­ρια­νής, της ενω­μέ­νης λαϊ­κής Και­σα­ρια­νής, νιώ­θου­με πραγ­μα­τι­κή ανά­τα­ση, ανα­σαί­νου­με, ελπί­ζου­με και παίρ­νου­με δύνα­μη για να συνε­χί­σου­με. Για­τί στη βαρ­βα­ρό­τη­τα των και­ρών μας, στις δύσκο­λες μέρες που περά­σα­με και περ­νά­με αντι­τάσ­σου­με τη δύνα­μη του λαού, τα κόκ­κι­να γαρύ­φαλ­λα της “Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης” που ανθί­ζουν παντού.

Ακού­τε τι λένε; Λένε ότι η Και­σα­ρια­νή ήταν αρκε­τά πίσω. Μέχρι το σωτή­ριο έτος 2019. Τότε αλλά­ζουν όλα. Γίνο­νται άλμα­τα. Η Και­σα­ρια­νή αλλά­ζει λένε και όσοι δεν το βλέ­πουν είναι μύω­πες ή φορούν κομ­μα­τι­κά γυα­λιά ή τέλος πάντων έχουν κάποιο ελάττωμα.

Έχουν ξεχυ­θεί και μιλούν για πρό­ο­δο και πισω­γύ­ρι­σμα, για επι­στρο­φή στη μιζέ­ρια, για φως και σκοτάδι.

Απί­στευ­τα πράγ­μα­τα. Αν ο λαός επι­λέ­ξει τη “Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση”, θα σβή­σουν τα φώτα της προ­ό­δου, λένε, μετε­ω­ρί­τες θα πέσουν στα κεφά­λια μας… Ακρί­δες τερά­στιες θα μας επι­τε­θούν. Ή υπο­γρά­φου­με τη δήλω­ση υπο­τα­γής ή γινό­μα­στε ζόμπι. Αστεία; Είναι ώρα για καλα­μπού­ρια; Κάθε άλλο.

Να μιλή­σου­με λοι­πόν σοβα­ρά για πρό­ο­δο και για πισω­γύ­ρι­σμα. Όχι όμως με λόγια του αέρα, αλλά “δια του παρα­δείγ­μα­τος” που έλε­γε και ένας αεί­μνη­στος δάσκα­λός μου. Για να δού­με λοι­πόν πόσο πίσω έμει­νε η Και­σα­ρια­νή μέχρι το σωτή­ριο 2019;

Όταν μεγά­λω­να στους χωμα­τό­δρο­μους της Και­σα­ρια­νής είχα­με δυο σχο­λεία, του Βενι­ζέ­λου και το Μικτό Γυμνά­σιο της Και­σα­ρια­νής και ένα ανα­γκα­στι­κό το 4ο Δημο­τι­κό. Οι δήμαρ­χοι αυτοί που κατη­γο­ρού­νται ότι είχαν τη μιζέ­ρια ως πολι­τι­κό επι­χεί­ρη­μα πάλε­ψαν με θεούς και δαί­μο­νες, με κρά­τος και κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς, με παρα­κρά­τος και Σκο­πευ­τι­κή και τα κατά­φε­ραν. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ορα­τό. Τα σχο­λεία σήμε­ρα δεν έγι­ναν με παρ­θε­νο­γέ­νε­ση, έγι­ναν με αδιά­κο­πους αγώ­νες, με συγκρού­σεις και δικα­στή­ρια. Αυτό δεν είναι πρό­ο­δος; Η μόρ­φω­ση των παι­διών μας είναι πισωγύρισμα;

Να πάμε πίσω να δού­με την Και­σα­ρια­νή των βόθρων, του ντε­ρέ και της παρά­γκας και να αξιο­λο­γή­σου­με τους δημάρ­χους, που ξεκί­νη­σαν δύσκο­λα την απο­χέ­τευ­ση, όπως ο Μανω­λί­δης και ο Μακρής που μετα­μόρ­φω­σαν την περιο­χή του ντε­ρέ σε μια προ­νο­μια­κή περιο­χή κατοι­κί­ας, που πάλε­ψαν για την ανά­πλα­ση της συνοι­κί­ας μας, για τη δια­φύ­λα­ξη του φυσι­κού περι­βάλ­λο­ντος, για τη συγκοι­νω­νία, τον ηλε­κτρο­φω­τι­σμό και πάει λέγο­ντας. Τι είναι αυτό; Μιζέρια;

Μιζέ­ρια και ιδε­ο­λη­ψία ήταν οι αγώ­νες για την ανά­πλα­ση της πόλης μας; Όταν το κρά­τος αρνή­θη­κε να συμ­βάλ­λει με ένα ευτε­λές ποσό και τα σπί­τια παρα­δό­θη­καν στους εργο­λά­βους; Τα γνω­ρί­ζε­τε αυτά; Γνω­ρί­ζε­τε την Ιστο­ρία αυτής της πόλης; Μήπως ψαρεύ­ε­τε σε θολά νερά;

• Παρα­κά­τω στον Αθλη­τι­σμό. Ένα αθλη­τι­κό κέντρο όαση είχα­με, αυτό του 1932, της ”Νηαρ Ηστ”. Ένα υπέ­ρο­χο, αλλά μόνο ένα. Σήμε­ρα είναι πολ­λά. Αυτά που σήμε­ρα υπάρ­χουν και καμα­ρώ­νει η Και­σα­ρια­νή έγι­ναν με παρ­θε­νο­γέ­νε­ση ή με αγώ­νες των δημάρ­χων; Πρό­ο­δος δεν είναι να πολ­λα­πλα­σιά­ζεις τους αθλη­τι­κούς χώρους και να δίνεις διε­ξό­δους στη νεο­λαία και στους μεγα­λύ­τε­ρους χαρά;
• Τα ξύλι­να που σήμε­ρα καμα­ρώ­νου­με και είναι μια περιου­σία του δήμου από ποιους έγι­ναν; Από τους άπρα­γους δημάρ­χους της φτω­χο­ποί­η­σης; Από ποιους βελ­τιώ­θη­καν ώστε να εξυ­πη­ρε­τούν τις ανά­γκες ψυχα­γω­γί­ας του λαού;
• Να συνε­χί­σου­με και να δού­με τις υπο­δο­μές της πόλης, τα αντι­πλημ­μυ­ρι­κά έργα που είναι τώρα και επί­και­ρα. Κάποιοι παλιοί θυμού­νται τη Β. Κων­στα­ντί­νου που μετα­τρε­πό­ταν σε ποτά­μι. Την ταβέρ­να του Αλέ­κου του φίτσου­λα που πνι­γό­ταν σε κάθε δυνα­τή βρο­χή, πριν γίνει το αντι­πλημ­μυ­ρι­κό στην πάνω Και­σα­ρια­νή, τις γει­το­νιές στην περιο­χή των τριών Ιεραρ­χών που πνί­γο­νταν πριν το εκεί αντι­πλημ­μυ­ρι­κό, την είσο­δο της πόλης από την Πανε­πι­στη­μιού­πο­λη που μετα­τρε­πό­ταν σε λίμνη. Τα θυμά­στε αυτά; Σοβα­ρο­λο­γεί­τε τώρα; Οι κομ­μου­νι­στές και οι αγω­νι­στές δήμαρ­χοι συνει­δη­τά άφη­σαν την Και­σα­ρια­νή πίσω; Για ψηφο­θη­ρι­κούς ή κομ­μα­τι­κούς λόγους; Τόσο πολύ εμπά­θεια για ανθρώ­πους που πάλε­ψαν και τους λάτρε­ψε η πόλη;

Να κάνου­με μια βου­τιά στον χρό­νο και να δού­με το Σκο­πευ­τή­ριο. Ποιοι δημιούρ­γη­σαν αυτό που σήμε­ρα βλέ­που­με και πώς; Την Αιο­λία που καμα­ρώ­νε­τε και την προ­βάλ­λε­τε, ποιος τη δημιούρ­γη­σε; Το Κέντρο Υγεί­ας Παι­διού και το μονα­δι­κό Κέντρο Συμ­βου­λευ­τι­κής για άτο­μα με ειδι­κές ανά­γκες ποιος τα δημιούρ­γη­σε; Τη μετα­τρο­πή των στό­χων 200μ. και 300μ. στο Σκο­πευ­τή­ριο σε πάρ­κα ανα­ψυ­χής που κατα­κλύ­ζο­νται σήμε­ρα από τον λαό μας, το εμβλη­μα­τι­κό Μνη­μείο Εθνι­κής Αντί­στα­σης και το υπέ­ρο­χο Μου­σείο Εαμι­κής Αντί­στα­σης ποιος τα δημιούρ­γη­σε; Ποιοι τα έκα­ναν αυτά; Παρ­θε­νο­γέ­νε­ση και αυτά; Και κυρί­ως πώς; Θυμά­στε καθό­λου; Μετεί­χα­τε στους αγώ­νες αυτούς;

“ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ” ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ: Με στε­φά­νι στο Σκο­πευ­τή­ριο τίμη­σε τους χιλιά­δες αγω­νι­στές που πάλε­ψαν ενά­ντια στον φασισμό

Αυτά έγι­ναν με συγκρού­σεις των δημάρ­χων, του δημο­τι­κού συμ­βου­λί­ου και του λαού της Και­σα­ρια­νής, με τις μονά­δες κατα­στο­λής του κρά­τους. Πόσα αυτό­φω­ρα και πόσες δίκες. Πάνω από 60 μετρη­μέ­νες δίκες και πολ­λά αυτό­φω­ρα. Και νική­σα­με. Νίκη­σε η Και­σα­ρια­νή. Πού ακρι­βώς ήσα­σταν τότε;

Πόσα και πόσα παρα­δείγ­μα­τα πρέ­πει να ανα­φέ­ρου­με; Να μιλά­με όλο το βρά­δυ; Πώς αντι­λαμ­βά­νε­στε την πρό­ο­δο; Με τις έξυ­πνες και ψηφια­κές πόλεις που πνί­γο­νται στη πρώ­τη νεροποντή;

Και παρα­κά­τω από πού πηγά­ζει αυτός ο πρω­το­φα­νής και εμε­τι­κός αντι­κομ­μου­νι­σμός και μάλι­στα από ανθρώ­πους που θέλουν να λέγο­νται προ­ο­δευ­τι­κοί; Έχει κατα­κλυ­σθεί το δια­δί­κτυο και όχι μόνο από ατά­κες που θυμί­ζουν τον πάλαι ποτέ ιστό της αρά­χνης ή την κόκ­κι­νη βία που προ­λο­γί­ζει ο κύριος Μαραντζίδης.

Έρχονται σήμερα κάποιοι με απύθμενο θράσος και χωρίς ελάχιστο σεβασμό να κουνούν το δάκτυλο στη “Λαϊκή Συσπείρωση” και στο ΚΚΕ, με ψέματα και άθλια υπονοούμενα. Σε ποιους απευθύνονται;

Στη δρα­κο­γε­νιά των κομ­μου­νι­στών και αγω­νι­στών δημάρ­χων; Οι αγω­νι­στές δήμαρ­χοι ήταν δίπλα στον λαό στις δύσκο­λες ώρες. Η Δημαρ­χία ήταν το κατα­φύ­γιο. “Θα πάμε στη Δημαρ­χία” έλε­γαν. Γνω­ρί­ζε­τε την καθη­με­ρι­νό­τη­τα αυτών των δημάρ­χων, όταν δεν ήταν στις φυλα­κές και τις εξο­ρί­ες; Του Λεω­νί­δα Μανω­λί­δη, του Πανα­γιώ­τη Μακρή. Βοη­θού­σαν με κάθε τρό­πο, έδι­ναν δου­λειά στους απο­κλει­σμέ­νους, στη φτω­χο­λο­γιά, ενί­σχυαν τις οικο­γέ­νειες των φυλα­κι­σμέ­νων και εξο­ρί­στων και υλι­κά και ηθι­κά, έδι­ναν υπο­τρο­φί­ες στις σοσια­λι­στι­κές χώρες στα παι­διά φτω­χών οικο­γε­νειών που είχαν έφε­ση στα γράμ­μα­τα και το σύστη­μα δεν τους επέ­τρε­πε να σπου­δά­σουν, και τελι­κά γίνο­νταν η ομπρέ­λα και οικο­γέ­νεια των κατα­τρεγ­μέ­νων. Ο λαός της Και­σα­ρια­νής το κατα­λά­βαι­νε αυτό, το βίω­νε και αντά­μει­βε τους δημάρ­χους του σύσ­σω­μος και πέρα από κόμματα.

Οι αγόγ­γυ­στες προ­σπά­θειες των κομ­μου­νι­στών και αγω­νι­στών δημάρ­χων, Μανω­λί­δη, Μακρή, Μπαρ­τσώ­κα και των μετα­γε­νέ­στε­ρων, που σήμε­ρα χλευά­ζο­νται, των δημο­τι­κών συμ­βού­λων και, κυρί­ως, του λαού της πόλης κατά­φε­ραν να μετα­βάλ­λουν την Και­σα­ρια­νή σε μια βιώ­σι­μη πόλη.

Η προ­σφυ­γι­κή συνοι­κία των χιλί­ων βασά­νων και των χιλί­ων καη­μών κατά­φε­ρε να επι­βιώ­σει, να στα­θεί στα πόδια της και να περ­πα­τή­σει προς το μέλ­λον. Στις μέρες μας η πάλαι ποτέ περι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νη και περι­φρο­νη­μέ­νη Και­σα­ρια­νή έχει γίνει πόλος έλξης για κάθε κοι­νω­νι­κής τάξης άνθρωπο.

Σε ποιους απευ­θύ­νο­νται; Απευ­θύ­νο­νται στη συνοι­κία την κόκ­κι­νη με τους τρύ­πιους τοί­χους στα χαμό­σπι­τά της για τους κατα­διω­κό­με­νους, με τους εξό­ρι­στους, τους αλύγιστους.

Απευ­θύ­νο­νται στη προ­σφυ­γι­κή συνοι­κία που επι­βί­ω­σε ”δια πυρός και σιδή­ρου” από την εγκα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων, που γνώ­ρι­σε το φρι­κα­λέο πρό­σω­πο των ”συμ­μά­χων” στην τρα­γω­δία του 1922, που θυσί­α­σε τα παι­διά της στον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να και ήταν πάντα ανυ­πό­τα­κτη, επαναστάτισσα.

Στους κομ­μου­νι­στές που ποτέ δεν βολεύ­τη­καν με λιγό­τε­ρο ουρα­νό; Στους κομ­μου­νι­στές που πρω­το­στά­τη­σαν στους λαϊ­κούς αγώ­νες για το 114, το Πολυ­τε­χνείο, τον αντι­χου­ντι­κό αγώ­να. Είναι δυνα­τόν; Σε ποιους και ποιοι;

Σε αυτούς που είπαν στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας ότι κάτω από τη μάσκα έχου­με φωνή και αντι­στά­θη­καν στη δύσκο­λη εκεί­νη περί­ο­δο, όταν κάποιοι παρέ­πε­μπαν στο μέλ­λον, στο ποτέ, λέγο­ντας θα λογα­ρια­στού­νε μετά.

Τι είναι αυτός ο χυδαίος αντικομμουνισμός;

Φίλες και φίλοι,

Δεν αλλοιώ­νε­ται η Ιστο­ρία, όσο και αν νομί­ζουν ότι η κοι­νω­νία είναι παθη­τι­κή και αδιά­φο­ρη και το επι­τρέ­πει. Και η Ιστο­ρία αυτής της πόλης είναι μεγά­λη. Θα μπο­ρού­σα να μιλάω ώρες. Και να θέλου­με να την παρα­γρά­ψου­με δεν μπορούμε.

Το δεί­χνουν οι ανα­θη­μα­τι­κές πλά­κες των αγω­νι­στών, των εκτε­λε­σμέ­νων, των αλύ­γι­στων που είναι σε κάθε γωνιά της Και­σα­ρια­νής. Καθη­με­ρι­νά τις συνα­ντά­με. Οι παλιοί το γνω­ρί­ζουν. Να το διδά­ξου­με και στη νέα γενιά.

Να το μάθουν όλοι:
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, τα μάρμαρα της Καισαριανής, κακιά σκουριά δεν πιάνει.

Οι αλύ­γι­στοι ήρω­ές μας. Ανά­με­σά μας τρι­γυρ­νούν και μας στοι­χειώ­νουν. Στο μέγα πλή­θος της σημε­ρι­νής συγκέ­ντρω­σης είναι εδώ, ανά­με­σα μας είναι και χαμο­γε­λά­ει, η μάνα της Και­σα­ρια­νής η Ευτυ­χία Μου­ρί­κη, εδώ ανά­με­σα μας είναι ο Μανώ­λης Τσά­φος, εδώ ανά­με­σα μας είναι ο Στε­φα­νής Τσά­φος, εδώ ανά­με­σα μας είναι ο Δαβλά­κος, ο Αδρα­μί­το­γλου, ο Βενιέ­ρης, ο Κρυ­στα­λά­κος, ο Μενε­γά­κης, ο Ντα­λιά­νης, ο Πολε­μαρ­χά­κης και τόσοι άλλοι και μας ξορ­κί­ζουν να μη λυγίσουμε.

Αυτοί μας καλούν. Και θυμίζουν τα λόγια του ποιητή.
“Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις”.

Μας καλούν να αντα­μώ­σου­με με τον Ναπο­λέ­ο­ντα Σου­κα­τζί­δη και τους 200 κομ­μου­νι­στές που εκτε­λέ­στη­καν για­τί δεν βολεύ­ο­νταν με λιγό­τε­ρο ουρανό.

Να ακού­σου­με τη φωνή του 14τετράχρονου Ανδρέα Λυκου­ρί­νου που σηκώ­θη­κε στις μύτες των ποδιών ώστε να είναι στη γραμ­μή βολής του πολυ­βό­λου και να μην απο­φύ­γει την εκτέ­λε­ση. Που εκτε­λέ­στη­κε στο Σκο­πευ­τή­ριο Και­σα­ρια­νής στις 5 Σεπτεμ­βρί­ου του 1944 μαζί με την 17χρονη Ηρώ Κων­στα­ντο­πού­λου. 38 μέρες πριν την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αθή­νας που σήμε­ρα είναι η επέ­τειός της.

Και ο ποι­η­τής μας αφυπνίζει:
“Αν η ελευ­θε­ρία δε βαδί­σει στα χνά­ρια του αίμα­τός μας, εδώ θα μας σκο­τώ­νουν κάθε μέρα”.

Μείνε ήσυχος ποιητή μου, εδώ θα μείνουμε στο πόστο μας, στα πεζούλια μας.
Δεν πάμε πουθενά.
Όλοι εμείς μαζί θα κρατήσουμε τη σπίθα αυτή αναμμένη
και θα την κάνουμε φωτιά που θα φωτίσει το μέλλον.
Τα κόκκινα γαρύφαλλα της “Λαϊκής Συσπείρωσης”
ανθίζουν ήδη στην Καισαριανή.