Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στην Κίνα αδέλφια, στην Κίνα; — του Στέλιου Κανάκη

Από τη Συμμορία των «4», στις παγκόσμιες πρωτιές, στον Αλί Μπαμπά (και τους 40 κλέφτες;)

Πριν 100 χρό­νια στον Κίτρι­νο Ποτα­μό, πάνω σε μια βάρ­κα, δώδε­κα άνθρω­ποι ίδρυ­σαν το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Κίνας. Στα πρώ­τα χρό­νια τα πράγ­μα­τα ήταν δύσκο­λα για τους Κινέ­ζους κομ­μου­νι­στές. Κάτι οι αποι­κιο­κρά­τες που όλο και τσι­μπού­σαν από την επι­κρά­τειά της, κάτι οι εγχώ­ριοι λακέ­δες τους, κάτι το σκυ­λί τους ο Τσιανγκ Κάι Σεκ που είχε βαλ­θεί να τους εξα­φα­νί­σει είχε κατα­ντή­σει εντε­λώς ανθυ­γιει­νό να είσαι κομ­μου­νι­στής στην Κίνα. Αυτό βεβαί­ως ίσχυε για όλα τα μήκη και τα πλά­τη της γης, γεγο­νός που κάπως παρη­γο­ρού­σε τους κομ­μου­νι­στές της Κίνας. Εκτός από μία χώρα. Εκεί οι Κομ­μου­νι­στές ήταν στην εξου­σία πια κι έχτι­ζαν ή προ­σπα­θού­σαν να χτί­σουν την κοι­νω­νία που ονει­ρεύ­ο­νταν. Η ύπαρ­ξη της ΕΣΣΔ ήταν η δεύ­τε­ρη παρη­γο­ριά για τους κομ­μου­νι­στές της Κίνας. Έβλε­παν ότι οι Μπολ­σε­βί­κοι δεν πέρα­σαν λίγα. Μέχρι να πάρουν την εξου­σία και κάπως να την στη­ρί­ξουν χρειά­στη­κε να αντι­με­τω­πί­σουν όλη την Ευρώ­πη (μέχρι και την Ελλά­δα) από τη Δύση και την Ιαπω­νία απ’ την Ανα­το­λή. Αλλά τα κατά­φε­ραν! Αυτά έβλε­παν οι Κινέ­ζοι κι έπαιρ­ναν κου­ρά­γιο. Έπαιρ­ναν και θεω­ρία. Λίγο Μαρ­ξι­σμό, λιγό­τε­ρο Λενι­νι­σμό, ήταν βλέ­πε­τε και τα ψηλά άπαρ­τα βου­νά του Τατζι­κι­στάν και του Κιρ­γι­στάν που δύσκο­λα η θεω­ρία τα δρα­σκέ­λι­ζε, ξαπό­σται­νε και λίγο στη Ντου­σάν­μπε και στο Μπι­σκέκ, όπου έπαιρ­νε από το τοπι­κό χρώ­μα κι ό,τι και όπως, έφτα­νε στην Κίνα. Ανα­το­λι­κό­τε­ρα ήταν εμπό­διο ο ποτα­μός Αμούρ, έτσι η θεω­ρία που πέρ­να­γε απέ­να­ντι κατέ­λη­γε… μού­σκε­μα. Βλέ­πεις η περί­φη­μη γέφυ­ρα που ενώ­νει τις δύο χώρες μόλις πέρ­σι αποπερατώθηκε.

Τα χρό­νια περ­νού­σαν, η κατά­στα­ση για τους κομ­μου­νι­στές στην Κίνα όλο και δυσκό­λευε, οπό­τε ο Λαϊ­κός Απε­λευ­θε­ρω­τι­κός Στρα­τός (ΛΑΣ) ξεκί­νη­σε το μεγα­λειώ­δες εγχεί­ρη­μα της Μεγά­λη Πορεί­ας μπας και ξεφύ­γουν απ’ τον πάνο­πλο στρα­τό του Τσιάνγκ. Τα κατά­φε­ραν 6.000 νομα­ταί­οι και ο Μάο αφού επέ­δει­ξε τη στρα­τιω­τι­κή μεγα­λο­φυ­ΐα του, συγκέ­ντρω­σε τις σκέ­ψεις του κι ανα­μει­γνύ­ο­ντάς τες μ’ ότι είχε περά­σει από τα σοβιε­τι­κά σύνο­ρα σε μαρ­ξι­σμό και ψήγ­μα­τα λενι­νι­σμού έφτια­ξε το κόκ­κι­νο βιβλιαράκι.

Το 1949 οι Κινέ­ζοι Κομ­μου­νι­στές πήραν την εξου­σία. Στην πολυ­πλη­θέ­στε­ρη χώρα του κόσμου με αδιά­λει­πτη και συνε­χή ιστο­ρία και πολι­τι­σμό 4.000 χρό­νων. Προη­γού­με­να έστει­λαν τους Ιάπω­νες από κει που ήρθαν και τα υπο­λείμ­μα­τα του Τσιάνγκ στην Ταϊ­βάν όπου βρί­σκο­νται ακό­μη και σήμε­ρα. Εκεί­νη τη χρο­νιά η πρό­σφα­τα ανε­ξαρ­τη­το­ποι­η­μέ­νη Ινδία είχε υψη­λό­τε­ρο ΑΕΠ από την Κίνα (σήμε­ρα έχει το 1/5 της Κίνας).

Γενι­κώς ήταν η καλύ­τε­ρη επο­χή για τους κομ­μου­νι­στές και όχι μόνο. Οι μισές ευρω­παϊ­κές και ακό­μη οι δύο μεγα­λύ­τε­ρες χώρες σε έκτα­ση η μία και σε πλη­θυ­σμό η άλλη, είχαν γίνει κόκ­κι­νες. Οι λαοί αγαλ­λί­α­ζαν κι οι αστοί τα χρειάστηκαν.

Τα πρώ­τα χρό­νια οι δύο μεγά­λες χώρες ήταν κολ­λη­τές. «Κώλος και βρα­κί» κατά πως λέμε κι εμείς στην Άνδρο. Σύντο­μα και για διά­φο­ρους λόγους κι ευθύ­νες ένθεν κακεί­θεν του Αμούρ από­γι­ναν… κώλος.

Και τα δύο κόμ­μα­τα άρχι­σαν τα δικά τους. Το σοβιε­τι­κό κόμ­μα έγει­ρε δεξιά. Το κινέ­ζι­κο τρα­μπα­λι­ζό­ταν κι έγερ­νε γενι­κώς. Έπε­σαν και κάτι ψιλές στα σύνο­ρα μετα­ξύ τους. Πάνω εκεί οι Κινέ­ζοι μπού­κα­ραν στην Κορέα και ξενά­γη­σαν τους Αμε­ρι­κα­νούς στις νότιες παρα­λί­ες της. Οι τελευ­ταί­οι, που θαρ­ρού­σαν πως θα έκα­ναν του­ρι­σμό στην Κορέα, την πάτη­σαν και σήμε­ρα οι Κινέ­ζοι τούς το θυμί­ζουν για να μην το επα­να­λά­βουν. Αργό­τε­ρα, υπέ­στη­σαν μια ακό­μη ξενά­γη­ση οι Αμε­ρι­κα­νοί που δεν έλε­γαν να βάλουν μυα­λό – αυτή τη φορά από τους Βιετναμέζους.

Κατά τον ρου των γεγο­νό­των, οι Κινέ­ζοι κομ­μου­νι­στές μπερ­δεύ­τη­καν. Έκα­ναν επί­τι­μο Κινέ­ζο τον Κίσιν­γκερ, πέθα­νε ο Μάο, ήρθε η χήρα, τα ορφα­νά, η συμ­μο­ρία των τεσ­σά­ρων, το ΚΚΕ μ‑λ και το Μ‑Λ ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακό­μη δεν υπήρχε.

Πάνω που κάθε κινέ­ζι­κο σπί­τι θα απο­κτού­σε… υψι­κά­μι­νο, ήρθε ο Ντεγκ Σιάο Πινγκ κι είπε πως πρέ­πει να έχουν γάτες και δεν έχει σημα­σία τι χρώ­μα θα έχουν, φτά­νει να πιά­νουν ποντίκια.

Τι ήταν να το πει αυτό; Έπη­ξε η Κίνα στις γάτες και τα χρειά­στη­καν τα… ποντί­κια. Πάνω στη φού­ρια για τα ποντί­κια έπε­σαν μερι­κές ψιλές – αυτή τη φορά με τους Βιετναμέζους.

Τα χρό­νια πέρα­σαν. Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και ευρω­παϊ­κές Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες δεν υπάρ­χουν πια. Από­μει­ναν οι Κίνα, Βιετ­νάμ και Κού­βα. Είναι και η Λ.Δ. της Κορέ­ας αλλά εκεί δεν λέγε­ται το Κόμ­μα Κομ­μου­νι­στι­κό με ή χωρίς εισαγωγικά.

Στην Κίνα δεν έμει­νε ποντί­κι. Επί πλέ­ον και μαζί με τα ποντί­κια εξα­φα­νί­στη­καν, σε τριά­ντα χρό­νια και 700 εκ. φτω­χοί. Αλλά «φύτρω­σαν» Αλί Μπα­μπά­δες κι ενδε­χο­μέ­νως οι σαρά­ντα κλέ­φτες. Η Κίνα ανα­πτύ­χθη­κε αλμα­τω­δώς και προ­ό­δευ­σε εντυ­πω­σια­κά, το ΑΕΠ της ξεπέ­ρα­σε το 20% του παγκό­σμιου – μια ανά­σα πίσω από το αμε­ρι­κά­νι­κο, μια δια­δρο­μή 3.000 χλμ με τρέ­νο την κάνεις σε οκτώ ώρες στην Κίνα και σε μιά­μι­ση μέρα στις ΗΠΑ. Από πάνω μας ίπτα­ται κινέ­ζι­κος δια­στη­μι­κός σταθ­μός και γενι­κώς κόβουν βόλ­τες ασυ­στό­λως και προ­κλη­τι­κά σε Σελή­νη και Άρη. Χτυ­πά­ει εντυ­πω­σια­κές πρω­τιές σε όλους τους βιο­μη­χα­νι­κούς, οικο­νο­μι­κούς και επι­στη­μο­νι­κούς τομείς, καθώς και στη βελ­τί­ω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου του λαού. Ακό­μη και στους… δισεκατομμυριούχους.

Η Σαγκάη ξεπέ­ρα­σε τη Ν. Υόρ­κη σε αριθ­μό από δαύτους.

Γενι­κώς ο κόσμος, δεν μπο­ρεί να συλ­λά­βει την κοσμοϊ­στο­ρι­κή οικο­νο­μι­κή, πολι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή μετα­τό­πι­ση που συντε­λεί­ται, καθώς και τις επι­πτώ­σεις του και παρα­κο­λου­θεί με δέος το κινέ­ζι­κο «θαύ­μα». Πόσο μάλ­λον να το ανα­λύ­σει και να το αξιο­λο­γή­σει. Ούτε καν το ότι έλεγ­ξε θεα­μα­τι­κά την παν­δη­μία. Τέσ­σε­ρα εκα­τομ­μύ­ρια οι παγκό­σμιοι νεκροί, 4.636 μόνο η Κίνα. Εδώ και 18 μήνες κανέ­να νεκρό. Η Κίνα των 1,5 δις ανθρώπων.

Η καπι­τα­λι­στι­κή Δύση μετά από 500 χρό­νια παγκό­σμιας κυριαρ­χί­ας… δύει. Η Κίνα, με όλες τις αντι­φά­σεις της (και τέτοιες μετρά κανείς πολ­λές), ασχέ­τως απ’ το… χρώ­μα της, ανα­τέλ­λει γοργά.
Κι ενώ όλα αυτά συμ­βαί­νουν, ο πρό­ε­δρος της Κίνας, της μεγα­λύ­τε­ρης χώρας στον κόσμο, βγαί­νει στο βήμα που το κοσμεί ένα τερά­στιο σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και αναγ­γέλ­λει τον επό­με­νο στό­χο για την χώρα του που είναι ο ανε­πτυγ­μέ­νος «σοσια­λι­σμός με κινέ­ζι­κα χαρα­κτη­ρι­στι­κά» του 2050. Κι όλο αυτό το σκη­νι­κό σε μια επο­χή που σε πολ­λές χώρες και της Ευρώ­πης, του λίκνου του δια­φω­τι­σμού, τα σύμ­βο­λα των κομ­μου­νι­στών, αλλά και αυτοί οι ίδιοι είναι απα­γο­ρευ­μέ­να. Εντυ­πω­σια­κό σκη­νι­κό (ψευ­δε­πί­γρα­φο ή όχι) και αντί­θε­ση που ζαλί­ζει πολλούς.

Και το ερώ­τη­μα τίθε­ται, πλα­νά­ται και χρή­ζει μελέτης:

Τι συμ­βαί­νει με την Κίνα, αδέρφια;

.

Ιερές Βλα­κεί­ες, Στέ­λιος Κανάκης

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο