Στο ίδιο έργο θεατές, ή να βάλουμε τέλος στο έργο;

Στις 5 προς 6 Νοέμ­βρη του 1961, μια καταρ­ρα­κτώ­δης βρο­χή «έπνι­ξε» την Αθή­να, αφή­νο­ντας πίσω πάνω από 40 νεκρούς και χιλιά­δες άστε­γους. Μεγά­λες πλημ­μύ­ρες προ­κλή­θη­καν σε Μπουρ­νά­ζι, Νέα Λιό­σια, Ταύ­ρο, Θησείο, Αιγά­λεω, Μοσχά­το, Νέο Φάλη­ρο, Νίκαια και Ρέντη. Το νερό κατέ­στρε­ψε εκα­το­ντά­δες χαμό­σπι­τα. Χιλιά­δες υπό­γεια και ισό­γεια πλημ­μύ­ρι­σαν, ενώ στην Πει­ραιώς το ύψος του νερού έφθα­σε μέχρι και τα δύο μέτρα. Γέφυ­ρες κατα­στρά­φη­καν. Χεί­μαρ­ροι νερού που κατέ­βαι­ναν από τα γύρω βου­νά, ξεχεί­λι­σαν τον Κηφι­σό και τον Ιλι­σό, «πνί­γο­ντας» τις δυτι­κές και βορειο­δυ­τι­κές συνοικίες.

Εκεί­νη την επο­χή δεν υπήρ­χε το άλλο­θι της «κλι­μα­τι­κής αλλα­γής» για να οχυ­ρω­θεί από πίσω του η κυβέρ­νη­ση. Ούτε υπήρ­χε Ταμείο Ανά­καμ­ψης για να «σπρώ­χνει» «πρά­σι­νες» επεν­δύ­σεις. Οπως απο­κά­λυ­ψε η κατα­στρο­φή, στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’60 οι ανα­γκαί­ες αντι­πλημ­μυ­ρι­κές και άλλες υπο­δο­μές ήταν ανα­ντί­στοι­χες με την επέ­κτα­ση του αστι­κού ιστού της Αθή­νας, αφή­νο­ντας εκτε­θει­μέ­νο τον λαό της. Οι μεγα­λύ­τε­ρες κατα­στρο­φές έγι­ναν σε προ­σφυ­γι­κές και λαϊ­κές συνοι­κί­ες, ενώ και ο Τύπος της επο­χής κατέ­γρα­φε την έλλει­ψη ακό­μα και στοι­χειω­δών «απο­χε­τευ­τι­κών και άλλων έργων υποδομής».

Στην Αττι­κή είχαν προη­γη­θεί και άλλες κατα­στρο­φι­κές πλημ­μύ­ρες. Όπως ακο­λού­θη­σαν και πολ­λές… Ενδει­κτι­κά, στις 14 Νοέμ­βρη 1896, 70 άνθρω­ποι έχα­σαν τη ζωή τους σε Αθή­να και Πει­ραιά, όταν ξεχεί­λι­σε ο Κηφι­σός και πλημ­μύ­ρι­σε ο Άγιος Παντε­λε­ή­μο­νας. Στις 23 Νοέμ­βρη 1925 μια καται­γί­δα στον Πει­ραιά προ­κά­λε­σε 8 θανά­τους και άφη­σε πίσω πολ­λά κατε­στραμ­μέ­να σπί­τια. Στις 22 Νοέμ­βρη 1934, 6 άνθρω­ποι έχα­σαν τη ζωή τους σε Νέο Φάλη­ρο και Μοσχά­το. Στις 2 Νοέμ­βρη 1977, ξανά σε Αιγά­λεω και Μοσχά­το, πνί­γη­καν 36 άνθρω­ποι και περί­που 2.000 υπό­γεια σπί­τια πλημμύρισαν.

Τον Νοέμ­βρη του 1977 είχε πλημ­μυ­ρί­σει ο Ασπρό­πυρ­γος, ευτυ­χώς χωρίς νεκρούς, αλλά με πολύ μεγά­λες κατα­στρο­φές. Το 1981 πλημ­μύ­ρι­σαν το Αιγά­λεω και το Περι­στέ­ρι και τον Νοέμ­βρη του 1993 κατα­στρο­φι­κές πλημ­μύ­ρες έπνι­ξαν τη Βάρη, τη Βού­λα και τη Γλυ­φά­δα, με 2.000 άστεγους.

Μεγά­λη ήταν η κατα­στρο­φή και τον Οκτώ­βρη του 1994, όταν ξεχεί­λι­σε ο Ποδο­νί­φτης στην Νέα Ιωνία και τον Περισ­σό, πνί­γο­ντας 13 ανθρώ­πους και προ­κα­λώ­ντας ανυ­πο­λό­γι­στες υλι­κές ζημιές, μετα­ξύ άλλων και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ. Τον Γενά­ρη του 1996 το Θριά­σιο Πεδίο έγι­νε απέ­ρα­ντη λίμνη και δύο άνθρω­ποι πνί­γη­καν, όπως είχε γίνει και το 1953, το 1977 και το 1978 προ­κα­λώ­ντας μεγά­λες ζημιές στην περιο­χή. Το 1997 τα Λιό­σια μετα­τρά­πη­καν σε λίμνη και μόλις πριν από 6 χρό­νια, στη Μάν­δρα είχα­με 24 νεκρούς.

Και δεν είναι βέβαια μόνο η Αττι­κή… Στις 13 Οκτώ­βρη 1955, ο Βόλος, που την προη­γού­με­νη βδο­μά­δα «πνί­γη­κε» στο νερό, βρέ­θη­κε στη δίνη μιας δυνα­τής καται­γί­δας. Ο απο­λο­γι­σμός ήταν 27 νεκροί και ανυ­πο­λό­γι­στες υλι­κές ζημιές. Τα δημο­σιεύ­μα­τα της επο­χής κάνουν λόγο για «φοβε­ρά θεο­μη­νία» και περι­γρά­φουν: Από την υπερ­χεί­λι­ση του Κραυ­σί­δω­να πλημ­μύ­ρι­σε υπο­σταθ­μός της ΔΕΗ, η μεταλ­λι­κή γέφυ­ρα του Ξηριά από την οποία γίνε­ται η διέ­λευ­ση της σιδη­ρο­δρο­μι­κής γραμ­μής Βόλου — Λάρι­σας κατέρ­ρευ­σε. Στο πιο πρό­σφα­το παρελ­θόν, από τις πλημ­μυ­ρι­κές κατα­στρο­φές ξεχω­ρί­ζουν ο «Ιανός» στη Θεσ­σα­λία το 2020 και η εξα­φά­νι­ση κάτω από το νερό του Ληλά­ντιου Πεδί­ου την ίδια χρονιά.

Τι δεί­χνουν όλα τα παρα­πά­νω; Ότι το καμπα­νά­κι για τις συνέ­πειες από την έλλει­ψη ολο­κλη­ρω­μέ­νης αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας είχε χτυ­πή­σει πάμπολ­λες φορές, πολύ πριν τα αστι­κά επι­τε­λεία …ανα­κα­λύ­ψουν την «κλι­μα­τι­κή κατάρ­ρευ­ση» ως τη νού­με­ρο 1 αιτία για τις απώ­λειες ζωών και τις μεγά­λες κατα­στρο­φές από πλημ­μυ­ρι­κά φαινόμενα.

Ότι οι υπο­δο­μές και συνο­λι­κά ο αντι­πλημ­μυ­ρι­κός σχε­δια­σμός δεν ήταν ποτέ στις προ­τε­ραιό­τη­τες του αστι­κού κρά­τους, που δεν θέλει και δεν μπο­ρεί να προ­στα­τέ­ψει τον λαό και την περιου­σία του. Η άναρ­χη καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της γης, οι χρή­σεις της με σκο­πό το κέρ­δος, η υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση μη αντα­πο­δο­τι­κών για το κεφά­λαιο έργων και η πολι­τι­κή του «κόστους — οφέ­λους» σε βάρος των λαϊ­κών ανα­γκών, είναι παρά­γο­ντες που καθο­ρί­ζουν δια­χρο­νι­κά τον αστι­κό σχε­δια­σμό, σε βάρος ακό­μα και της στοι­χειώ­δους προ­στα­σί­ας του λαού.

Ότι ακό­μα και τα ελά­χι­στα για τον λαό προ­ϋ­πο­θέ­τουν διεκ­δί­κη­ση και αγώ­να, βάζο­ντας στο στό­χα­στρο το ίδιο το αντι­λαϊ­κό κρά­τος και το κρι­τή­ριο του κέρ­δους, στην προ­ο­πτι­κή ενός άλλου κρά­τους, των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού, που θα αξιο­ποιεί όλες τις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες για την ικα­νο­ποί­η­ση των δικών τους αναγκών.

Πηγή _στήλη ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ _Ριζοσπάστης