Συγκλονίζει την Ιταλία η αυτοκτονία λόγω ρατσισμού ενός 20χρουνου πρώην ποδοσφαιριστή της Μίλαν

Συγκλο­νί­ζει όλη την Ιτα­λία η αυτο­κτο­νία του εικο­σά­χρο­νου Σεΐντ Βιζίν, ο οποί­ος είχε γεν­νη­θεί στην Αιθιο­πία και είχε υιο­θε­τη­θεί από μικρή ηλι­κία στην Ιτα­λία. Επί δυο χρό­νια είχε παί­ξει στην ομά­δα νέων της Μίλαν, αλλά πριν από λίγο και­ρό είχε απο­φα­σί­σει να αφιε­ρω­θεί στις σπου­δές του.

Σύμ­φω­να με όλα τα ιτα­λι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης, κύριο ρόλο στην αυτο­κτο­νία του Σεΐντ, έπαι­ξε ο ρατσι­σμός πολ­λών ανθρώ­πων με τους οποί­ους ερχό­ταν σε επα­φή. Σε γράμ­μα προς τους φίλους του και την ψυχο­λό­γο του, ο εικο­σά­χρο­νος νέος είχε απο­κα­λύ­ψει τον πόνο και την απο­γο­ή­τευ­σή του, τονί­ζο­ντας μετα­ξύ των άλλων:

«Όταν ήμουν μικρός με αγα­πού­σαν όλοι. Όλοι μου απευ­θύ­νο­νταν με σεβα­σμό και περιέρ­γεια. Τώρα είναι σαν να ανα­τρά­πη­καν όλα. Είχα κατα­φέ­ρει να βρω δου­λειά, αλλά ανα­γκά­σθη­κα να την εγκα­τα­λεί­ψω διό­τι πολ­λοί άνθρω­ποι ‑ιδί­ως ηλι­κιω­μέ­νοι- δεν ήθε­λαν να τους εξυ­πη­ρε­τή­σω και με θεω­ρού­σαν και υπεύ­θυ­νο για το ότι πολ­λοί Iτα­λοί νέοι (λευ­κοί) δεν βρί­σκουν δου­λειά». Σύμ­φω­να με την εφη­με­ρί­δα Corriere della Sera, τα λόγια αυτά απο­τε­λούν και την πραγ­μα­τι­κή δια­θή­κη του αυτό­χει­ρα νέου.

«Μια χώρα η οποία ωθεί έναν νέο σε αυτή την ακραία πρά­ξη, είναι μια χώρα που χρε­ο­κό­πη­σε», υπο­γράμ­μι­σε ο πρώ­ην παί­κτης της Γιoυ­βέ­ντους και της Εθνι­κής Ιτα­λί­ας, Κλά­ου­ντιο Μαρκίζιο.

«Δεν θα ξεχά­σω ποτέ το χαμό­γε­λό του και την όρε­ξη για ζωή που τον έκα­ναν να ξεχω­ρί­ζει. Ήταν ένας φίλος, ένα παι­δί σαν και εμέ­να», δήλω­σε ο τερ­μα­το­φύ­λα­κας της Εθνι­κής Ιτα­λί­ας, Τζαν­λουί­τζι Ντοναρούμα.

«Σαν να πρέπει να αποδείξω στους ανθρώπους οι οποίοι δεν με ξέρουν ότι είμαι σαν και αυτούς»

Σήμε­ρα το από­γευ­μα, στην πόλη Νοτσέ­ρα Ινφε­ριό­ρε ‑στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της Νάπο­λης- τελέ­σθη­κε η κηδεία του εικο­σά­χρο­νου πρώ­ην ποδο­σφαι­ρι­στή Σεΐντ Βιζίν, ο οποί­ος αυτο­κτό­νη­σε μέσα στο δια­μέ­ρι­σμά του.

Eίχε γεν­νη­θεί στην Αιθιο­πία και είχε υιο­θε­τη­θεί από Ιτα­λούς γονείς όταν ήταν επτά ετών. Έπαι­ξε στην ομά­δα του Μπε­νε­βέ­ντο και στην ομά­δα νέων της Μίλαν, αλλά τελι­κά, απο­φά­σι­σε να εγκα­τα­λεί­ψει την καριέ­ρα του ποδοσφαιριστή.

Φίλοι του Σεΐντ διά­βα­σαν την σκλη­ρή επι­στο­λή-καταγ­γε­λία του, κατά του ρατσισμού.

«Όπου και να πάω, νιώ­θω πάνω μου τα βλέμ­μα­τα απο­στρο­φής, σκε­πτι­κι­σμού, γεμά­τα φόβο των ανθρώ­πων. Μέσα μου άλλα­ξε κάτι. Σαν να ντρέ­πο­μαι που είμαι μαύ­ρος, σαν να φοβά­μαι ακό­μη και μην με θεω­ρή­σουν μετα­νά­στη. Σαν να πρέ­πει να απο­δεί­ξω στους ανθρώ­πους οι οποί­οι δεν με ξέρουν ότι είμαι σαν και αυτούς: Ιτα­λός και άσπρος», είχε γρά­ψει ο νεα­ρός πρώ­ην αθλητής.

Ο πατέ­ρας του, όμως, δήλω­σε πριν λίγο ότι, παρά την επι­στο­λή αυτή, θεω­ρεί ότι οι λόγοι που ώθη­σαν τον γιό του στο να βάλει τέλος στη ζωή του, δεν σχε­τί­ζο­νται με τον ρατσι­σμό. Τόνι­σε, επί­σης, ότι «το παι­δί του ήταν ένας ευαί­σθη­τος και εξαι­ρε­τι­κός άνθρω­πος», χωρίς να προ­σθέ­σει περισ­σό­τε­ρες λεπτομέρειες.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα