ΣΥΡΙΖΑ και γαλλικές εκλογές: Οβιδιακές μεταμορφώσεις ή σταθερή προσήλωση;

24/4/22, σχό­λιο ΣΥΡΙΖΑ για τη νίκη Μακρόν στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές: «Η ήττα της Λεπέν και η νίκη Μακρόν είναι μήνυ­μα υπέρ της δημο­κρα­τί­ας στην Ευρώ­πη, αλλά και προει­δο­ποί­η­ση. Δεν μπο­ρεί να εφη­συ­χά­ζει κάνεις και ιδιαί­τε­ρα οι αρι­στε­ρές, προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις. Η ήττα της ακρο­δε­ξιάς — που ξεπέ­ρα­σε σήμε­ρα το 40% — και των νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων και συντη­ρη­τι­κών πολι­τι­κών που την ενι­σχύ­ουν απο­τε­λεί τη μέγι­στη προ­τε­ραιό­τη­τα. Η αντι­με­τώ­πι­σή τους απαι­τεί ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και συμπό­ρευ­ση των προ­ο­δευ­τι­κών δυνάμεων».

19/6/22, ανάρ­τη­ση του Αλ. Τσί­πρα για την ήττα Μακρόν στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές: «Η ήττα Μακρόν είναι ήττα της ν/φ πολι­τι­κής του. Ελπί­δα η ισχυ­ρή ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς. Κίν­δυ­νος η Ακρο­δε­ξιά και η απο­χή. Το μήνυ­μα ισχυ­ρό και σαφές: Επεί­γου­σα η αλλα­γή πολι­τι­κής και στή­ρι­ξη της κοι­νω­νί­ας πριν βυθι­στεί στη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Και στη Γαλ­λία και στην Ελλά­δα και παντού».

Θα μπο­ρού­σε κανείς να ανα­ρω­τη­θεί πώς γίνε­ται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέ­ξης Τσί­πρας να πανη­γυ­ρί­ζουν τόσο με τη νίκη του Μακρόν στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, όσο και με την ήττα του Μακρόν στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και θα είχε δίκιο. Θα μπο­ρού­σε επί­σης να ανα­ρω­τη­θεί, αν αυτός ο Μακρόν, του οποί­ου την ήττα «χαι­ρε­τί­ζει» ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, είναι ο ίδιος Μακρόν που τον φιλο­ξε­νού­σε ο ίδιος ο Αλέ­ξης Τσί­πρας στην Πνύ­κα πριν λίγα χρό­νια, για να βγά­ζει λόγους υπέρ της «δημο­κρα­τί­ας», την περί­ο­δο μάλι­στα που η κυβέρ­νη­ση του Γάλ­λου πρό­ε­δρου μετέ­τρε­πε τα σχο­λι­κά προ­αύ­λια σε «κρα­τη­τή­ρια» μαθη­τών που αγω­νί­ζο­νταν. Ναι, είναι ο ίδιος Μακρόν. Ωστό­σο θα αδι­κού­σε κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ, αν τον κατήγ­γει­λε απλά για μία ακό­μη κωλο­τού­μπα. Είναι πολύ πιο ουσια­στι­κές και πολύ­τι­μες για τις ελίτ οι παρεμ­βά­σεις του για τα δύο εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στη Γαλλία.

1. «Η ισχυ­ρή ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς» μπά­ζει από παντού. Πόσο αρι­στε­ρό είναι το καπέ­λο Μελαν­σόν; Τόσο που το επαι­νούν οι Γάλ­λοι βιο­μή­χα­νοι, τόσο που ο ίδιος απο­τε­λού­σε τον «κλα­σι­κό ΠΑΣΟ­Κο» προη­γού­με­νων αντι­λαϊ­κών κυβερ­νή­σε­ων της Γαλ­λί­ας. Από αυτούς που για παρά­δειγ­μα δια­φω­νού­σαν ως σύμ­βου­λοι της γαλ­λι­κής κυβέρ­νη­σης με τον πόλε­μο στο Ιράκ το 2003, αλλά δεν τους κού­νη­σε τίπο­τα από το στα­σί­δι τους. Από αυτούς που πήραν πάνω τους κρί­σι­μες επι­λο­γές, όπως η στή­ρι­ξη του «ΝΑΙ» στο γαλ­λι­κό δημο­ψή­φι­σμα για τη Συν­θή­κη του Μάα­στριχτ, δηλα­δή για τη ληξιαρ­χι­κή πρά­ξη γέν­νη­σης της ΕΕ. Τόσο αρι­στε­ρός ο Μελαν­σόν που θυμί­ζει Μπί­στη ή Σημίτη!

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορ­μή τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, όπως είδα­με παρα­πά­νω, σημεί­ω­νε πως «η ήττα της ακρο­δε­ξιάς και των νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πολι­τι­κών… απαι­τεί ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και συμπό­ρευ­ση των προ­ο­δευ­τι­κών δυνά­με­ων». Τα άκου­σε αυτά σύσ­σω­μη η γαλ­λι­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και το κατ’ όνο­μα και μόνο Γαλ­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα ενώ­θη­καν, έβα­λαν μπρο­στά και την παλιά καρα­βά­να της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και τελι­κά η Λεπέν (η ακρο­δε­ξιά δηλα­δή) τετρα­πλα­σί­α­σε τους βου­λευ­τές της! Πώς έγι­νε αυτό; Για να δώσει κανείς απά­ντη­ση, σίγου­ρα πρέ­πει να απορ­ρί­ψει διά­φο­ρες εύκο­λες και δια­ψευ­σμέ­νες — εκα­το­ντά­δες φορές σε όλα τα μήκη του πλα­νή­τη — «ανα­λύ­σεις» όπως αυτή που υιο­θε­τεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ακρο­δε­ξιά είναι ένα πολύ­τι­μο εργα­λείο του συστή­μα­τος που επι­στρα­τεύ­ε­ται όπο­τε το μεγά­λο κεφά­λαιο έχει ανά­γκη να περά­σει «δια πυρός και σιδή­ρου» τα σχέ­διά του σε βάρος των λαών, στον πολύ­μορ­φο “πόλε­μο” του συστή­μα­τος ενά­ντια στα εργα­τι­κά λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Αν η ακρο­δε­ξιά ταΐ­ζε­ται από τη μία με την υιο­θέ­τη­ση της σκο­τα­δι­στι­κής, ρατσι­στι­κής της ατζέ­ντας από τη «δεξιά», από την άλλη ταΐ­ζε­ται από τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία. Για­τί η εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής της ΕΕ και των μονο­πω­λί­ων στο όνο­μα της «αρι­στε­ράς» και της «προ­ό­δου», όπως κάνουν δια­χρο­νι­κά οι σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις, τελι­κά οδη­γούν στην παρα­πέ­ρα ενί­σχυ­ση της συντη­ρη­τι­κο­ποί­η­σης, ακό­μα και της ακρο­δε­ξιάς. Τελι­κά «απε­νε­χο­ποιούν» τους πιο μύχιους πόθους του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, απε­λευ­θε­ρώ­νουν τις πιο «μαύ­ρες» εφε­δρεί­ες του συστήματος.

Ο κίν­δυ­νος να βυθι­στούν τα εργα­τι­κά λαϊ­κά στρώ­μα­τα στη βαρ­βα­ρό­τη­τα είναι εδώ. Ο δρό­μος για να βγουν, όμως, από τον βούρ­κο της εκμε­τάλ­λευ­σης, των πολέ­μων, της ενερ­γεια­κής φτώ­χειας δεν βρί­σκε­ται στην πρό­τα­ση του ΣΥΡΙΖΑ. Για­τί ως «αλλα­γή πολι­τι­κής» ο ΣΥΡΙΖΑ εννο­εί μία κλα­σι­κή, κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή, από αυτές που έχει φάει με το κου­τά­λι ο λαός. Από αυτές που κάθε φορά ξεκι­νού­σαν με τη φόρα της «ελπί­δας» και κατέ­λη­γαν να κάνουν την πιο βρώ­μι­κη δου­λειά του κεφα­λαί­ου, προ­σθέ­το­ντας περισ­σό­τε­ρα βάρη στον λαό και απε­λευ­θε­ρώ­νο­ντας όλο και περισ­σό­τε­ρο το πεδίο κερ­δο­φο­ρί­ας για τους λίγους. Από αυτές που, όταν ξοφλά­νε ως κυβερ­νή­σεις και περ­νά­νε σε θέσεις αντι­πο­λί­τευ­σης, δεν μπο­ρούν να δια­χω­ρι­στούν σε κρί­σι­μα ζητή­μα­τα ούτε από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ.

Οι τοπο­θε­τή­σεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των άλλων αστι­κών κομ­μά­των, μαρ­τυ­ρούν βασι­κά τη στα­θε­ρή τους προ­σή­λω­ση στα «ιερά και τα όσια» της ΕΕ και του συστή­μα­τος. Η συμπό­ρευ­ση δυνά­με­ων κάτω από τις σημαί­ες και τους στό­χους της αστι­κής τάξης, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ τις καθι­στά αυτό­μα­τα συντη­ρη­τι­κές, για­τί η πρό­ο­δος βρί­σκε­ται στην αντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση. Βρί­σκε­ται στη σύγκρου­ση με τα μεγά­λα οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που για τα κέρ­δη τους βυθί­ζουν τον λαό στη φτώ­χεια. Στη σύγκρου­ση με την άρχου­σα τάξη και τους «συμ­μά­χους» της που σέρ­νουν τον λαό στο σφα­γείο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Στον αγώ­να για να κερ­δη­θούν τώρα ανά­σες ανα­κού­φι­σης για τον λαό μας, δρό­μος που περ­νά­ει μέσα από τη συμ­με­το­χή στα σωμα­τεία, στα συν­δι­κά­τα, στο εργα­τι­κό λαϊ­κό κίνη­μα και όχι από την ανα­μο­νή σωτή­ρων, που κάθε φορά εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται την οργή του λαού για να την κατα­θέ­σουν την επό­με­νη των εκλο­γών στο σύστη­μα. Η ελπί­δα βρί­σκε­ται στη συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, στις εκλο­γές και στους αγώ­νες για να ανθί­σει η οργή, για­τί ασπί­δα για τα εργα­τι­κά λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα είναι ο αγώ­νας για σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα, για να δυνα­μώ­σει μέσα στον λαό η μόνη προ­ο­πτι­κή που απα­ντά­ει υπέρ των δικών του συμ­φε­ρό­ντων σήμε­ρα: Ο σοσιαλισμός.

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας