ΣΥΡΙΖΑ και ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ: Η σοσιαλδημοκρατία στη δίνη της ανασύνθεσης

Η ανα­σύ­ντα­ξη του κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νου αυτήν τη στιγ­μή εκλο­γι­κά σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού χώρου, ώστε να μπο­ρεί και να λει­τουρ­γεί εξι­σορ­ρο­πη­τι­κά αλλά και να επα­νέλ­θει ως εναλ­λα­κτι­κή της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, είναι ζητού­με­νο για το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα. Και είναι φανε­ρό ότι οι διερ­γα­σί­ες αυτές δεν μπο­ρούν να περιο­ρι­στούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά περ­νούν ασφα­λώς μέσα από τις εξε­λί­ξεις στο ΠΑΣΟΚ, τις σχέ­σεις και τον συσχε­τι­σμό μετα­ξύ των δύο κομ­μά­των, ή και τη δια­μόρ­φω­ση νέων πολι­τι­κών σχηματισμών.

Σε αυτή την πορεία, που δεν είναι υπό­θε­ση μόνο μερι­κών βδο­μά­δων ή μηνών για να κατα­στα­λά­ξει, η εκλο­γή του νέου επι­κε­φα­λής του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαί­νε­ται να είναι το «τέλος» αλλά μέρος της ευρύ­τε­ρης διαδικασίας.

“Αερόλιθος επέπεσε”…

Βέβαια, η μετε­ω­ρι­κή άνο­δος του Σ. Κασ­σε­λά­κη στην ηγε­σία του ΣΥΡΙΖΑ πυρο­δό­τη­σε ποι­κι­λό­μορ­φους σχο­λια­σμούς. Πολ­λοί ανέ­συ­ραν το, ομο­λο­γου­μέ­νως εύγλωτ­το, σχό­λιο του Κων­στα­ντί­νου Μητσο­τά­κη για τον «αερό­λι­θο» που «επέ­πε­σε εξ Αμε­ρι­κής», ανα­φε­ρό­με­νος στην άφι­ξη του νεα­ρού τότε Ανδρέα Παπαν­δρέ­ου από τις ΗΠΑ τη μακρι­νή δεκα­ε­τία του ’60 — χωρίς σε καμία περί­πτω­ση να συγκρί­νο­νται άλλες επο­χές και πολι­τι­κές προσωπικότητες.

Άλλες προ­σεγ­γί­σεις εστί­α­σαν στις προ­ο­πτι­κές του ΣΥΡΙΖΑ και τη μελ­λο­ντι­κή του φυσιο­γνω­μία, στους όρους επα­νό­δου του στη διεκ­δί­κη­ση της αστι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, ενώ προ­βλη­μα­τι­σμοί δια­τυ­πώ­θη­καν ως προς το τι σημα­το­δο­τεί μια τέτοια ξαφ­νι­κή εφόρ­μη­ση στην προ­ε­δρία ενός κόμ­μα­τος για το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα γενι­κό­τε­ρα, για τα αστι­κά κόμ­μα­τα, τις ηγε­σί­ες και τις δια­δι­κα­σί­ες τους, τον ρόλο των μίντια, των μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης κ.ά.

Δεν πρέ­πει όμως να ξεχνά­με ότι όλα αυτά δεν ξετυ­λί­χτη­καν στο κενό, αλλά σε ένα δια­μορ­φω­μέ­νο έδα­φος. Γι’ αυτό και θα εστιά­σου­με σε τρεις βολι­κούς μύθους που παρου­σιά­στη­καν παρα­πλα­νη­τι­κά κατ’ επα­νά­λη­ψη, κρύ­βο­ντας τελι­κά το υπό­βα­θρο στο οποίο ξεδι­πλώ­θη­καν αυτές οι διερ­γα­σί­ες, που σε ό,τι αφο­ρά του­λά­χι­στον τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως πυρή­να τον αντι­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα της πολι­τι­κής του, τον αντι­λαϊ­κό του χαρα­κτή­ρα ως κόμ­μα που έχει δοκι­μα­στεί στην αστι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση και έχει προ πολ­λού προ­σαρ­μό­σει τη λει­τουρ­γία και τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του στις ανά­γκες της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης για τον εγκλω­βι­σμό λαϊ­κών δυνάμεων.

1️⃣ . Ηταν τελικά απολύτως «κεραυνός εν αιθρία»;

Ασφα­λώς, πολ­λά στοι­χεία που παρα­κο­λου­θή­σα­με ήταν πράγ­μα­τι και­νο­φα­νή, όπως ο καται­γι­στι­κός ρυθ­μός και οι μέθο­δοι της πολι­τι­κής επι­κοι­νω­νί­ας, τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της πολι­τι­κής καμπά­νιας Κασ­σε­λά­κη, οι θεα­τές και αθέ­α­τες όψεις μιας δια­δι­κα­σί­ας που οδή­γη­σε ένα άγνω­στο πρό­σω­πο, χωρίς θητεία στο συγκε­κρι­μέ­νο κόμ­μα ή κοι­νω­νι­κή δρά­ση, στην ηγε­σία της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Αν όμως εστιά­σου­με στα γεγο­νό­τα, θα δια­πι­στώ­σου­με ότι μια τέτοια προ­ο­πτι­κή δεν ήταν καθό­λου έξω από το πλαί­σιο που είχε ήδη δια­μορ­φώ­σει ο ΣΥΡΙΖΑ το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, αλλά ίσα — ίσα προ­ϊ­όν μιας ολό­κλη­ρης πορεί­ας, τόσο σε επί­πε­δο περιε­χο­μέ­νου όσο και σε επί­πε­δο διαδικασιών.

Για­τί μπο­ρεί ο Στ. Κασ­σε­λά­κης να ήταν ένα άγνω­στο πρό­σω­πο, αλλά το πολι­τι­κό περιε­χό­με­νο που παρου­σί­α­σε δεν είναι καθό­λου άγνω­στο. Η προ­βο­λή του ως «πιο άξιου και ικα­νού δια­χει­ρι­στή» του συστή­μα­τος σε σχέ­ση με τον σημε­ρι­νό πρω­θυ­πουρ­γό, το πρό­ταγ­μα της «ανα­συ­γκρό­τη­σης» του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να στρα­φεί πιο απο­φα­σι­στι­κά στο «κέντρο» (υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι ο Αλ. Τσί­πρας είχε συγκρο­τή­σει τη λεγό­με­νη «Κεντρι­κή Επι­τρο­πή Ανα­συ­γκρό­τη­σης» — ΚΕΑ ως όργα­νο στη δια­δι­κα­σία προ­σέλ­κυ­σης των λεγό­με­νων ΠΑΣΟ­Κο­γε­νών) και κυρί­ως οι δια­δι­κα­σί­ες για την εκλο­γή προ­έ­δρου, όλα αυτά ήταν ήδη στοι­χεία της προη­γού­με­νης πορεί­ας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ άλλω­στε πλέ­κει το εγκώ­μιο του προ­κα­τό­χου του, δηλώ­νο­ντας πως ελπί­ζει να κρα­τή­σει «ζωντα­νή την παρα­κα­τα­θή­κη του» και να φανεί «αντά­ξιος της κλη­ρο­νο­μιάς του».

Παράλ­λη­λα, στο επί­πε­δο των δια­δι­κα­σιών, όσοι και εσω­κομ­μα­τι­κά στον ΣΥΡΙΖΑ θρη­νούν τώρα για την κατά­ντια του κόμ­μα­τος με τα «μέλη των 2 ευρώ», όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά λένε, είναι οι ίδιοι που συμ­φώ­νη­σαν ή ανέ­χτη­καν αυτή τη δια­δι­κα­σία κατά την προη­γού­με­νη εσω­κομ­μα­τι­κή εκλο­γή του Αλ. Τσί­πρα. Η λογι­κή της προ­σφυ­γής σε μια εκλο­γι­κή «βάση» που δια­μορ­φώ­νε­ται την ίδια την ημέ­ρα των εκλο­γών και ο ουσια­στι­κός παρα­με­ρι­σμός της σημα­σί­ας των όποιων οργα­νώ­σε­ων, οργά­νων και συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών, ήταν κάτι που βρή­κε έτοι­μο ο νέος πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ από τον προη­γού­με­νο, που είχε φρο­ντί­σει για την ενί­σχυ­ση αυτών των χαρα­κτη­ρι­στι­κών στο κόμ­μα. Υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι αυτή η ψευ­δε­πί­γρα­φη δια­δι­κα­σία ξεκί­νη­σε με τον Γ. Παπαν­δρέ­ου στο ΠΑΣΟΚ το 2004, όπου, όπως είχε τότε υπο­στη­ρι­χθεί, ψήφι­σαν περί­που 1 εκα­τομ­μύ­ριο μέλη — φίλοι (για την Ιστο­ρία, το σύν­θη­μα «άλλα­ξέ τα όλα» το πρω­το­α­κού­σα­με τότε απευ­θυ­νό­με­νο «αυθόρ­μη­τα» στον Γ. Παπαν­δρέ­ου). Για να υπάρ­χει και ένα μέτρο σύγκρι­σης με τους 147.000 που ψήφι­σαν στις εκλο­γές του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώ­νου­με ότι στις εσω­κομ­μα­τι­κές εκλο­γές του ΠΑΣΟΚ, όπου ανέ­δει­ξαν πρό­ε­δρο τον Ν. Ανδρου­λά­κη, το 2021 είχαν ψηφί­σει περί­που 270.000.

2️⃣ . Μια υποψηφιότητα «κενή περιεχομένου»;

Η υπο­ψη­φιό­τη­τα Κασ­σε­λά­κη συχνά παρου­σιά­στη­κε ως μια υπο­ψη­φιό­τη­τα χωρίς πολι­τι­κό περιε­χό­με­νο. Ενώ συνο­δεύ­τη­κε και από ορι­σμέ­να «κωμι­κά» περι­στα­τι­κά (ο νέος πρό­ε­δρος μπέρ­δευε βου­λευ­τές της ΝΔ που τους περ­νού­σε για βου­λευ­τές του ΣΥΡΙΖΑ, δήλω­νε ανοι­χτά άγνοια για σημα­ντι­κά πολι­τι­κά θέμα­τα κ.λπ.). Παράλ­λη­λα, τσου­βα­λιά­στη­καν σε μια συζή­τη­ση περί «μετα­πο­λι­τι­κής» πολ­λές ετε­ρό­κλη­τες πλευ­ρές, άλλες λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο χρή­σι­μες, που όμως επί της ουσί­ας έκρυ­βαν ότι η ατζέ­ντα που πρό­βαλ­λε ο νέος πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακό­μη και όταν γινό­ταν με συν­θη­μα­το­λο­γι­κό τρό­πο, δεν ήταν μη πολι­τι­κή, αλλά είχε σαφείς αιχ­μές.

Ο ίδιος έκα­νε όσο πιο σαφές μπο­ρεί ότι μιλά­ει για την «υγιή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα», για ένα «ελλη­νι­κό καπι­τα­λι­στι­κό όνει­ρο» όπου όλοι τάχα μπο­ρούν να κερ­δί­ζουν, πρό­βαλ­λε θέσεις όπως η ανά­πτυ­ξη μισθο­φο­ρι­κού στρα­τού στη θέση της υπο­χρε­ω­τι­κής θητεί­ας και προ­τά­σεις που έμοια­ζαν με άμε­ση μετα­φο­ρά των θέσε­ων των Δημο­κρα­τι­κών των ΗΠΑ. Κυρί­ως, προ­έ­βα­λε ως πρώ­το και βασι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα της υπο­ψη­φιό­τη­τάς του την υπο­σχό­με­νη δια­χει­ρι­στι­κή δει­νό­τη­τα που του έχει προσ­δώ­σει το πέρα­σμά του από τις χρη­μα­τι­στη­ρια­κές και ναυ­τι­λια­κές επι­χει­ρή­σεις, δηλα­δή την ικα­νό­τη­τά του να απο­τε­λέ­σει αξιό­πι­στη εναλ­λα­κτι­κή της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, αξιο­ποιώ­ντας σε αυτή τη βάση και τον κάλ­πι­κο αντι­κυ­βερ­νη­τι­σμό με τον οποίο τρά­φη­κε τόσα χρό­νια το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος της εκλο­γι­κής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η λογι­κή αυτή απο­τε­λεί εξάλ­λου ακό­μη πιο «βολι­κό» αντί­πα­λο για την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, στο πλαί­σιο του μετα­ξύ τους δια­γκω­νι­σμού για την καταλ­λη­λό­τη­τα στην αστι­κή διαχείριση.

Ούτε βέβαια είναι καθό­λου θολό το πολι­τι­κό επι­τε­λείο που εμφα­νί­στη­κε να πλαι­σιώ­νει τον Στ. Κασ­σε­λά­κη. Μιλά­με για γνω­στά στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν παί­ξει σημα­ντι­κό κυβερ­νη­τι­κό ρόλο τα προη­γού­με­να χρό­νια. Ο Ν. Παπ­πάς, πρ. υπουρ­γός Τηλε­πι­κοι­νω­νιών και άμε­σα εμπλε­κό­με­νος στους ρυπα­ρούς ενδο­α­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς των ΜΜΕ την περί­ο­δο της δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Πολά­κης με θητεία στα υπουρ­γεία Εσω­τε­ρι­κών και Υγεί­ας, ο Γ. Τσί­πρας με θητεία στο υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών, ο Ευ. Απο­στο­λά­κης, πρ. υπουρ­γός Εθνι­κής Αμυ­νας, στον οποίο αξί­ζει να θυμί­σου­με ότι η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ είχε πρό­σφα­τα προ­τεί­νει υπουρ­γι­κή θέση, την οποία αρχι­κά απο­δέ­χθη­κε αλλά στη συνέ­χεια τελι­κά απέρ­ρι­ψε. Τέτοια …άβυσ­σος χωρί­ζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ. Ούτε για αστείο δηλα­δή δεν μπο­ρεί να γίνε­ται λόγος για «νέα και άφθαρ­τα» πρό­σω­πα, πολύ περισ­σό­τε­ρο που στο πλευ­ρό του Ευ. Απο­στο­λά­κη επα­νεμ­φα­νί­στη­κε πριν μερι­κές μέρες ο Π. Καμ­μέ­νος, ενώ επί­σης φημο­λο­γεί­ται προ­σέγ­γι­ση της νέας ηγε­σί­ας με τον Ν. Κοτζιά.

Με άλλα λόγια, υπάρ­χει πολι­τι­κό περιε­χό­με­νο, συνέ­χεια του προη­γού­με­νου, και είναι γνω­στό και εχθρι­κό για τον λαό. Αντι­κα­το­πτρί­ζει την προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη πορεία ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρης προ­σαρ­μο­γής στις ανά­γκες της καπι­τα­λι­στι­κής διαχείρισης.

3️⃣. “Δύο κόσμοι που συγκρούονται” στον ΣΥΡΙΖΑ;

Οι εσω­κομ­μα­τι­κοί δια­ξι­φι­σμοί μετα­ξύ των στρα­το­πέ­δων Κασ­σε­λά­κη — Αχτσιό­γλου, ιδιαί­τε­ρα όπως δια­μορ­φώ­θη­καν με τις εκα­τέ­ρω­θεν «συμ­μα­χί­ες» του β’ γύρου, περι­γρά­φη­καν συχνά ως «μάχη μετα­ξύ δύο κόσμων», ενώ από την πλευ­ρά Αχτσιό­γλου και άλλων στε­λε­χών παρου­σιά­στη­κε ως μάχη για την «αρι­στε­ρή ταυ­τό­τη­τα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ασφα­λώς μετα­ξύ των δύο υπο­ψη­φιο­τή­των υπήρ­χαν δια­φο­ρές, στο υπό­βα­θρο, στην πολι­τι­κή προ­έ­λευ­ση και πρό­τε­ρη πολι­τι­κή — κομ­μα­τι­κή δρά­ση, στα ακρο­α­τή­ρια στα οποία με προ­νο­μια­κούς όρους μπο­ρούν να απευ­θύ­νο­νται, πιθα­νό­τα­τα και σε πλευ­ρές της μελ­λο­ντι­κής φυσιο­γνω­μί­ας του ΣΥΡΙΖΑ στον ρόλο του ως κόμ­μα­τος της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Ηταν όμως «δύο κόσμοι», ξένοι ο ένας προς τον άλλον; Ποια είναι τέλος πάντων αυτή η δήθεν «αρι­στε­ρή ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ, της οποί­ας «θεμα­το­φύ­λα­κες» είναι η Ε. Αχτσιό­γλου, ο Ευ. Τσα­κα­λώ­τος και οι υπόλοιποι;

Γιατί πρέπει να θυμίσουμε ότι όλοι αυτοί έχουν πεπραγμένα.

• Η Ε. Αχτσιό­γλου ήταν υπουρ­γός Εργα­σί­ας που θεσμο­θέ­τη­σε την αντερ­γα­τι­κή νομο­θε­σία για το χτύ­πη­μα του απερ­για­κού δικαιώ­μα­τος, ενώ έθε­σε σε εφαρ­μο­γή τις δια­τά­ξεις για τον κατώ­τα­το μισθό του νόμου Βρού­τση της κυβέρ­νη­σης ΝΔ — ΠΑΣΟΚ (κερ­δί­ζο­ντας δικαί­ως ο νέος νόμος της το προ­σω­νύ­μιο «νόμος Αχτσιό­γλου — Βρού­τση») που χτυ­πού­σε τις Συλ­λο­γι­κές Συμβάσεις.
• Δεν χρειά­ζε­ται να ανα­φέ­ρου­με λεπτο­μέ­ρειες για τη θητεία του Ευ. Τσα­κα­λώ­του στο υπουρ­γείο Οικο­νο­μι­κών, που εφάρ­μο­σε όλες τις μνη­μο­νια­κές δεσμεύ­σεις, τα ματω­μέ­να πλε­ο­νά­σμα­τα και το περι­βό­η­το «δημο­σιο­νο­μι­κό μαξιλάρι».

Αυτοί οι τόσο «αντί­θε­τοι» κόσμοι, μαζί με τους βασι­κούς κομ­μα­τι­κούς υπο­στη­ρι­κτές του Στ. Κασ­σε­λά­κη (Ε. Απο­στο­λά­κης, Ν. Παπ­πάς, Π. Πολά­κης), ήταν όλοι μαζί στο ίδιο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο. Τόσο «αντί­θε­τοι» που καθό­ντου­σαν δίπλα — δίπλα στα υπουρ­γι­κά έδρα­να. Υπη­ρε­τώ­ντας όλοι μαζί την αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, την πολι­τι­κή του τρί­του μνη­μο­νί­ου, τη στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση της Ελλά­δας στον ρόλο του «σημαιο­φό­ρου» του ΝΑΤΟ στην ευρύ­τε­ρη περιοχή.

Αναμόρφωση του «κεντροαριστερού» πόλου: Έπεται συνέχεια…

• Μέχρι στιγ­μής στον ΣΥΡΙΖΑ πολ­λοί κάνουν επί­κλη­ση στην «ενό­τη­τα», αλλά η κινη­τι­κό­τη­τα παρα­μέ­νει έντο­νη όπως και οι εκα­τέ­ρω­θεν αντι­πα­ρα­θέ­σεις, με διά­φο­ρα ενδε­χό­με­να να παρα­μέ­νουν ανοιχτά.
• Πολ­λά στε­λέ­χη τηρούν στά­ση ανα­μο­νής ενό­ψει του προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νου Συνε­δρί­ου. Ο Ν. Φίλης δήλω­νε χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «Σκο­πεύω να δώσω τη μάχη στο Συνέ­δριο. Δεν είμαι δεδο­μέ­νος σε ένα κόμ­μα που δεν θα είναι κόμ­μα της Αρι­στε­ράς».
• Σε κάθε περί­πτω­ση, πάντως, το τμή­μα στε­λε­χών που απο­στα­σιο­ποιεί­ται από τη νέα ηγε­σία, και ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς τελι­κά θα κινη­θεί, εκεί­νο που προ­βάλ­λει δεν είναι τίπο­τε περισ­σό­τε­ρο από μια επα­νά­λη­ψη της χρε­ο­κο­πη­μέ­νης σημε­ρι­νής πολι­τι­κής του ΣΥΡΙΖΑ και των σχε­τι­κών αυτα­πα­τών περί «προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης» του καπι­τα­λι­σμού, που ήδη δοκι­μά­στη­καν με κατα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα για τον λαό.

Από άλλη σκο­πιά, ο Ν. Σπίρ­τζης θεω­ρώ­ντας ότι οι τρέ­χου­σες διερ­γα­σί­ες εκτρο­χιά­ζο­νται σε εκφυ­λι­σμό καλεί ανοι­χτά σε άμε­ση σύμπρα­ξη με το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο και η κίνη­ση «Πράτ­τω».

• Το βέβαιο είναι ότι η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία βρί­σκε­ται για τα καλά σε μια περί­ο­δο ανα­σύν­θε­σης δυνά­με­ων. Εξάλ­λου, το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών του Ιου­νί­ου ανέ­δει­ξε εμφα­τι­κά αυτή την ανάγκη.
• Και όπως είναι φυσι­κό, σε αυτές τις διερ­γα­σί­ες μετέ­χουν, πέρα από το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό, τμή­μα­τα της εγχώ­ριας και διε­θνούς αστι­κής τάξης, επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι, εφο­πλι­στές, ιδρύ­μα­τα και οργα­νι­σμοί, εκπρό­σω­ποι της ευρω­παϊ­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, αλλά και των αντί­στοι­χων δυνά­με­ων στις ΗΠΑ, και πλή­θος άλλων δυνάμεων.

Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, εξάλ­λου, έχει επι­δεί­ξει ιστο­ρι­κά μεγά­λη ευε­λι­ξία και ικα­νό­τη­τα να απο­κτά­ει χαρα­κτη­ρι­στι­κά πιο ται­ρια­στά, συχνά και με πολύ δια­φο­ρε­τι­κά προ­σω­πεία, στις μετα­βαλ­λό­με­νες ανά­γκες της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Αλλά­ζει «δέρ­μα» με μεγά­λη μαε­στρία. Ενδει­κτι­κά μόνο: Από το τρι­το­σε­πτεμ­βρια­νό ΠΑΣΟΚ των «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών» συν­θη­μά­των στον «εκσυγ­χρο­νι­σμό» του Κ. Σημί­τη και από εκεί στον «αντι­μνη­μο­νια­κό» ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός όμως έχει σήμε­ρα συγκε­ντρώ­σει και μεγα­λύ­τε­ρη πεί­ρα από τις οβι­δια­κές μετα­μορ­φώ­σεις των σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών δυνά­με­ων, τις αυτα­πά­τες που καλ­λιερ­γούν, την υπο­νό­μευ­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων ή και τον εκφυ­λι­σμό τους μέσα από τον μεσ­σια­νι­σμό της «κυβερ­νώ­σας αρι­στε­ράς», που υπό­σχε­ται λύσεις χωρίς σύγκρου­ση και έναν φιλο­λαϊ­κό τάχα καπιταλισμό.

Ολη αυτή η πεί­ρα μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί για να σπά­σουν παλιές αλλά και νέες αυτα­πά­τες, να μη στα­θεί ο λαός παθη­τι­κός θεα­τής στα κάθε φορά «νέα επει­σό­δια» των διερ­γα­σιών ανα­μόρ­φω­σης του σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού πόλου, να μην περι­μέ­νει τίπο­τα από δυνά­μεις που είτε με τη μία είτε με την άλλη φορε­σιά οδη­γούν ξανά και ξανά στον εγκλω­βι­σμό, στην ενσω­μά­τω­ση και την απογοήτευση.

Σήμε­ρα υπάρ­χουν πρό­σθε­τες δυνα­τό­τη­τες ώστε περισ­σό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι, νέοι, βιο­πα­λαι­στές να βγά­λουν συμπε­ρά­σμα­τα, να απορ­ρί­ψουν αδιέ­ξο­δα και αυτα­πά­τες. Οσοι αγα­να­κτούν με αυτή την πορεία, να απα­γκι­στρω­θούν, να συμπο­ρευ­τούν με το ΚΚΕ στον αγώ­να ενά­ντια στον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, το κεφά­λαιο και την εξου­σία του.