Ταινίες Πρώτης Προβολής: Από τον Καπετάν Μιχάλη στην Επιβίωση της Ευγένειας 🎥 Φωτο_Βιντεο

Μία εβδο­μά­δα πριν από το τέλος του 2023 και τη «Φόνισ­σα» να οδη­γεί την κούρ­σα των εισι­τη­ρί­ων, ακό­μη έξι ται­νί­ες έρχο­νται να προ­στε­θούν στις μαρ­κί­ζες των κινη­μα­το­γρά­φων. Ξεχω­ρί­ζει το σκλη­ρό δρά­μα μυστη­ρί­ου από την Αυστρα­λία, «Η Επι­βί­ω­ση της Ευγέ­νειας» του Ρολφ ντε Χέερ, ενώ το ενδια­φέ­ρον του κοι­νού ανα­μέ­νε­ται να τρα­βή­ξουν οι ται­νί­ες «Ο Καπε­τάν Μιχά­λης», που βασί­ζε­ται στο ομώ­νυ­μο βιβλίο του Νίκου Καζαν­τζά­κη και η υπε­ρη­ρω­ι­κή περι­πέ­τεια «Aquaman: Το Χαμέ­νο Βασί­λειο», με τον Τζέι­σον Μομόα.

Γρά­φει ο \\ Χάρης Ανα­γνω­στά­κης

Η Επι­βί­ω­ση της Ευγέ­νειας (“The Survival of Kindness”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία μυστη­ρί­ου, αυστρα­λια­νής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Ρολφ ντε Χέερ, με τους Μoυα­τζέ­μι Χου­σεϊν, Ντίπ­θι Σάρ­μα, Νταρ­σάν Σάρ­μα κα.

Δεν είναι φυσι­κά η πρώ­τη εσχα­το­λο­γι­κή ται­νία, ούτε βεβαί­ως η πρώ­τη που ανα­δει­κνύ­ει τη γενο­κτο­νία των αυτό­χθο­νων Αβο­ρί­γι­νων της Αυστρα­λί­ας από τους αποι­κιο­κρά­τες, τη διά­χυ­ση του μίσους για το σκού­ρο δέρ­μα τους, αλλά είναι η πρώ­τη που συν­δυά­ζει τόσο διεισ­δυ­τι­κά το ξεπά­στρε­μα ενός έθνους με τη δολο­φο­νία του πλα­νή­τη, τη δηλη­τη­ρί­α­ση της ζωής.

Ο Ολλαν­δός, αλλά μεγα­λω­μέ­νος στο Σίδνεϊ της Αυστρα­λί­ας, σκη­νο­θέ­της Ρολφ ντε Χέερ, ανα­δει­κνύ­ει αφο­πλι­στι­κά τις ενο­χές της λευ­κής φυλής για όσα απο­τρό­παια έκα­νε στην Αυστρα­λία. Έχο­ντας ασχο­λη­θεί αρκε­τές φορές με τον ρατσι­σμό στην Αυστρα­λία, τη μισαλ­λο­δο­ξία των κατα­κτη­τών της απέ­ρα­ντης ηπεί­ρου, με τού­τη την ιδιαι­τέ­ρως σκλη­ρή και βαριά ται­νία του, προ­χω­ρά ακό­μη παρα­πέ­ρα. Θα επε­κτα­θεί αλλη­γο­ρι­κά, οικου­με­νι­κά, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τις τερά­στιες ευθύ­νες του δυτι­κού πολι­τι­σμού για την αρπα­γή χωρών, ηπεί­ρων και των φυσι­κών πόρων, αλλά και την εξό­ντω­ση των γηγε­νών και ακό­μη χει­ρό­τε­ρα την υπο­δού­λω­ση και τη δια­πό­μπευ­σή τους, με πρά­ξεις που ξεπερ­νούν τα όρια του σαδισμού.
Από τα πρώ­τα πλά­να και τους τίτλους αρχής, ο βετε­ρά­νος σκη­νο­θέ­της θα μας βάλει στον εφιάλ­τη μιας γενο­κτο­νί­ας. Στην άμμο κεί­το­νται πτώ­μα­τα ιθα­γε­νών, ενώ οι λευ­κοί πανη­γυ­ρί­ζουν με τα όπλα στο χέρι. Μια σπά­του­λα κομ­μα­τιά­ζει την εικό­να. Πρό­κει­ται για μία τούρ­τα, εορ­τα­στι­κή, για τους ενθου­σια­σμέ­νους αποι­κιο­κρά­τες, που δια­σκε­δά­ζουν ακό­μη μία σφα­γή, πίσω από τις μάσκες τους. Δεν θα τους ξανα­δού­με ποτέ, καθώς εκτός από τις σφα­γές έχουν σκορ­πί­σει και το δηλη­τή­ριο του «πολι­τι­σμού» τους παντού. Και φυσι­κά στη Γη. Στην καυ­τή έρη­μο υπάρ­χει ένα κλου­βί και μέσα σε αυτό αιχ­μά­λω­τη η «Μαύ­ρη Γυναί­κα», που θα οδη­γη­θεί στη μέση της ερή­μου για να πεθά­νει βασα­νι­στι­κά. Κάτω από τον φλε­γό­με­νο ήλιο, θα βρει τη δύνα­μη να δρα­πε­τεύ­σει και να ξεκι­νή­σει έναν αγώ­να επι­βί­ω­σης, σε μία κατε­στραμ­μέ­νη γη, αλλά συνα­ντά συνε­χώς δρο­σε­ρές αχτί­δες ελπί­δας και αγά­πης και αντα­πο­δί­δο­ντας αγκα­λιά­ζει και προ­στα­τεύ­ει τους αδυνάτους.

Η ηρω­ί­δα θα έρθει αντι­μέ­τω­πη με οικου­με­νι­κά προ­βλή­μα­τα, όπως την παν­δη­μία, τη μόλυν­ση του περι­βάλ­λο­ντος, ακό­μη και τη βάναυ­ση κατα­πί­ε­ση των γυναι­κών, πολύ μακριά από τις καλι­φορ­νέ­ζι­κες λογι­κές, καθώς οι αιτί­ες έχουν βάθος και κατα­γω­γή. Εκεί, όμως, που ο ντε Χέερ δίνει τα ρέστα του είναι στην κινη­μα­το­γρά­φη­ση της φύσης, παρου­σιά­ζο­ντας το μεγα­λείο της, την απε­ρα­ντο­σύ­νη της και δίπλα της σαν ασή­μα­ντα στίγ­μα­τα πάνω στην άμμο, οι άνθρω­ποι, να χάνουν την ανα­μέ­τρη­ση της επι­βί­ω­σης ακό­μη και από τα ζωύφια.
Αξιο­ποιώ­ντας στον μέγι­στο βαθ­μό την εξαι­ρε­τι­κή φωτο­γρα­φία του Μαξ Κορ­κι­ντάιλ, ο ντε Χέερ θα μιλή­σει για το τέλος του κόσμου και τον άνθρω­πο, που παρά το πλη­γω­μέ­νο κορ­μί του, συνε­χί­ζει να δια­τη­ρεί το μολυ­σμέ­νο μυα­λό του, χωρίς να έχει μάθει τίπο­τα από την αρρω­στη­μέ­νη συμπε­ρι­φο­ρά του απέ­να­ντι στον πλα­νή­τη. Και βεβαί­ως, σε αυτό το είδος ται­νιών το φινά­λε έχει το δικό του ιδιαί­τε­ρο ενδια­φέ­ρον, πόσο δε μάλ­λον αυτό του ντε Χέερ, που θα διχά­σει το κοι­νό, όπως στην Berlinale, απ’ την οποία έφυ­γε μόνο με το βρα­βείο FIPRESCI.

Στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό της ντε­μπού­το, η Μoυα­τζέ­μι Χου­σεϊν καθη­λώ­νει με την ερμη­νεία της και μετα­τρέ­πε­ται, βγαλ­μέ­νη από την κόλα­ση, σε σύμ­βο­λο στον αγώ­να για την επιβίωση.

Με λίγα λόγια… Στη μέση της ερή­μου, η μαύ­ρη γυναί­κα εγκα­τα­λεί­πε­ται σε ένα κλου­βί πάνω σε τρέι­λερ. Οι απα­γω­γείς της την άφη­σαν να πεθά­νει. Αυτή όμως δεν είναι έτοι­μη να πεθά­νει. Δρα­πε­τεύ­ει και περ­πα­τά μέσα από λοι­μό και διωγ­μό, από έρη­μο σε βου­νό και από εκεί σε πόλη… για να βρει περισ­σό­τε­ρη αιχ­μα­λω­σία. Οι υπεύ­θυ­νοι διστά­ζουν να παραι­τη­θούν από τα προ­νό­μια τους, και η μαύ­ρη γυναί­κα, δρα­πε­τεύ­ο­ντας για άλλη μία φορά, πρέ­πει να βρει παρη­γο­ριά στο ξεκί­νη­μα της.

Ο Καπε­τάν Μιχά­λης _Ελλη­νι­κό δρά­μα επο­χής, ελλη­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Κώστα Χαρα­λά­μπους, με τους Αιμί­λιο Χει­λά­κη, Αλέ­κο Συσ­σο­βί­τη, Λου­κία Μιχα­λο­πού­λου, Τζέ­νη Καζά­κου, Πανα­γιώ­τη Μπου­γιού­ρη, Γιώρ­γο Γερο­ντι­δά­κη, Σπύ­ρο Μπι­μπί­λα, Γιάν­νη Συλι­γνά­κη κα.

Το διά­ση­μο και χει­μαρ­ρώ­δες μυθι­στό­ρη­μα του Νίκου Καζαν­τζά­κη μετα­φέ­ρε­ται για πρώ­τη φορά στη μεγά­λη οθό­νη, από τον Κώστα Χαρα­λά­μπους και στον ομώ­νυ­μο ρόλο τον Αιμί­λιο Χει­λά­κη. Το διε­θνές ανα­γνω­ρι­σμέ­νο έργο του Καζαν­τζά­κη, έχει ανέ­βει αρκε­τές φορές στο ελλη­νι­κό θέα­τρο, αλλά με την παρά­στα­ση που να δια­τη­ρεί­ται στη μνή­μη, εκεί­νη του 1966, με πρω­τα­γω­νι­στή, το ιερό τέρας της ελλη­νι­κής υπο­κρι­τι­κής και ιδα­νι­κό για τον ρόλο, Μάνο Κατράκη.

Ο Κώστας Χαρα­λά­μπους, ένας δοκι­μα­σμέ­νος σκη­νο­θέ­της, που πάντα απευ­θύ­νε­ται στο ευρύ­τε­ρο κοι­νό, χωρίς να ξεπέ­φτει, όμως, στο επί­πε­δο των ται­νιών της σει­ράς, που προ­σπα­θούν να εκμε­ταλ­λευ­τούν την εμπο­ρι­κό­τη­τα των συντε­λε­στών και τις γρα­φι­κό­τη­τες της τηλε­ό­ρα­σης, έπει­τα από το προ­πέρ­σι­νο, αν μη τι άλλο άνι­σο, «Λού­γκερ», θα κατα­πια­στεί με ένα τολ­μη­ρό και υπερ­φι­λό­δο­ξο εγχεί­ρη­μα, καθώς η μετα­φο­ρά του μυθι­στο­ρή­μα­τος του Καζαν­τζά­κη στη μεγά­λη οθό­νη είναι ιδιαι­τέ­ρως απαι­τη­τι­κή. Και αυτό για­τί θα πρέ­πει να επι­λέ­ξει πού θα επι­κε­ντρω­θεί στο έργο — ποτα­μός του συγ­γρα­φέα, προ­κει­μέ­νου να μη χάσει τον μπού­σου­λα και βρε­θεί να επι­πλέ­ει στην επιφάνεια.

Η ανα­μέ­τρη­ση με το κεί­με­νο του Καζαν­τζά­κη δεν είναι εύκο­λη υπό­θε­ση και ο σκη­νο­θέ­της θα λάβει τα μέτρα του προ­κει­μέ­νου, του­λά­χι­στον, να μην πέσει το βιβλίο και τον πλα­κώ­σει. Σε αυτό θα έχει και την αρω­γή του αξιό­πι­στου και μετρη­μέ­νου Αιμί­λιου Χει­λά­κη. Στην επα­να­στα­τη­μέ­νη Κρή­τη του 1889, ο Καπε­τάν Μιχά­λης, ένας κου­ζου­λός Κρη­τι­κός, που ζει και ανα­πνέ­ει για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του νησιού από τους Τούρ­κους, θα συνα­ντή­σει την Εμι­νέ, γυναί­κα του αδελ­φο­ποι­η­τού του Νου­ρή­μπεη και θα τον κυριεύ­σει ένα ανε­ξέ­λεγ­κτο πάθος. Τόσο μεγά­λο που τον απο­σπά από το ιερό καθή­κον του για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Κρή­της μέχρι να έρθει η ώρα για μία ακό­μη προ­σπά­θεια εξέγερσης.

Ο Χαρα­λά­μπους, έχο­ντας πίσω του, για τα ελλη­νι­κά δεδο­μέ­να, μία σχε­τι­κώς αξιο­πρε­πή παρα­γω­γή, θα επι­χει­ρή­σει να κάνει ένα δρά­μα επο­χής, με έντο­νους χαρα­κτή­ρες και φυσι­κά να ανα­φερ­θεί και στα ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα. Όμως, πολύ αχνά θα μετα­φέ­ρει και το πνεύ­μα του μυθι­στο­ρή­μα­τος, το όρα­μα του Καζαν­τζά­κη, τη ματιά του για την τρα­γι­κό­τη­τα των ηρώ­ων και των ιστο­ρι­κών στιγμών.

Η ται­νία έχει κάποιες καλές στιγ­μές, με ορι­σμέ­νες ενδια­φέ­ρου­σες ιδέ­ες που ανα­πτύσ­σο­νται με σχε­τι­κή επάρ­κεια, αλλά και πολ­λές περισ­σό­τε­ρες αδύ­να­τες σκη­νές, που πλήτ­το­νται από το πομπώ­δες σενά­ριο, την έλλει­ψη αφη­γη­μα­τι­κής συνο­χής, αλλά και ηθο­ποιούς που παρα­μέ­νουν υπερ­βο­λι­κά σχη­μα­τι­κοί, σαν να λένε το ποί­η­μα στη σχο­λι­κή εορ­τή της 25ης Μαρ­τί­ου. Από κει και πέρα, ορι­σμέ­νες φορές η ται­νία δίνει την αίσθη­ση μίας φρο­ντι­σμέ­νης τηλε­ο­πτι­κής παρα­γω­γής, τα γρα­φι­κά, που χρη­σι­μο­ποιού­νται, για την ανα­πα­ρά­στα­ση της επο­χής, δεν πεί­θουν, ενώ και οι αστο­χί­ες σε σκη­νές μάχης είναι εμφανείς.

Μια ται­νία που, όπως είναι λογι­κό, θα κεντρί­σει το ενδια­φέ­ρον του κοι­νού, λόγω της κατα­γω­γής του θέμα­τός της, αλλά μάλ­λον τελι­κά θα ανα­με­τρη­θεί απο­κλει­στι­κά με τα ταμεία.

Με λίγα λόγια… Κρή­τη 1889, η χρο­νιά της επα­νά­στα­σης. Κεντρι­κός ήρω­ας είναι ο Καπε­τάν Μιχά­λης, ένας ασυμ­βί­βα­στος Κρη­τι­κός, μαυ­ρο­ντυ­μέ­νος και αξύ­ρι­στος, ωσό­του ελευ­θε­ρω­θεί η Κρή­τη. Την στιγ­μή όμως που συνα­ντά την Εμι­νέ, γυναί­κα του αδελ­φο­ποι­η­τού του, Νου­ρή­μπεη, τον κυριεύ­ει ένας δαί­μο­νας. Ο πει­ρα­σμός δεν τον αφή­νει σε ησυ­χία και τον απο­σπά από αυτό που θεω­ρεί ιερό καθή­κον, την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Κρή­της από τους Τούρ­κους. Γρή­γο­ρα τα πράγ­μα­τα περι­πλέ­κο­νται και μια νέα εξέ­γερ­ση ξεσπά.

Aquaman: Το Χαμέ­νο Βασί­λειο (“Aquaman and the Lost Kingdom”)
Περι­πέ­τεια φαντα­σί­ας, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Τζέιμς Γουάν, με τους Τζέι­σον Μομόα, Πάτρικ Γουίλ­σον, Άμπερ Χερντ, Νικόλ Κίντμαν, Για­χία Αμπ­ντούλ-Ματίν Β’, Ίντια Μουρ, Μάικλ Κίτον κα.

Όλες οι συντα­γές της DC στην ψηφια­κή χύτρα, με τον θηριώ­δη Τζέι­σον Μομόα να επα­να­λαμ­βά­νει την κινη­μα­το­γρα­φι­κή του περ­σό­να από το προη­γού­με­νο υπε­ρη­ρω­ι­κό φιλμ του 2018, που είχε ανα­λά­βει τη σκη­νο­θε­σία, όπως και τώρα, ο Τζέιμς Γουάν, ο οποί­ος έχει δοκι­μά­σει τις δυνά­μεις του στο horror («Saw», «Το Κάλε­σμα») αλλά και σε ξέφρε­νες περι­πέ­τειες («Fast & Furious 7», «Θανά­σι­μη Κατα­δί­ω­ξη»), με εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία, αλλά μέχρις εκεί.

Πρό­κει­ται για τη συνέ­χεια και την τελευ­ταία ται­νία με τον υπε­ρή­ρωα Aquaman, αλλά και τη 15η παρα­γω­γή με την οποία θα τερ­μα­τι­στεί το σύμπαν της DC Extended Universe, αφού μάλ­λον εξά­ντλη­σε κάθε δημιουρ­γι­κή πτυ­χή της και άρχι­σε να γίνε­ται αντι­λη­πτό ότι επαναλαμβάνεται.

Για μια ακό­μη φορά τα πλη­θω­ρι­κά εφέ κυριαρ­χούν, οι ψηφια­κές υπο­βρύ­χιες λήψεις ξεκλέ­βουν τη ματιά, τα έντο­να χρώ­μα­τα συμ­βά­λουν στο παρα­μύ­θι, ενώ οι σκη­νές των μαχών ακο­λου­θούν την πεπα­τη­μέ­νη. Ακό­μη και το ανα­με­νό­με­νο χιού­μορ της ται­νί­ας, λίγες φορές βγαί­νει στον αφρό, καθώς οι περισ­σό­τε­ρες ατά­κες βυθί­ζο­νται στον πάτο της θάλασσας.

Το σενά­ριο, χωρίς ιδιαί­τε­ρη έμπνευ­ση, θέλει τον Aquaman να ζει μια πλη­κτι­κή καθη­με­ρι­νό­τη­τα ως σύζυ­γος και πατέ­ρας, μέχρι που θα εμφα­νι­στεί και πάλι στη ζωή του ο Μπλακ Μάντα, απο­φα­σι­σμέ­νος για εκδί­κη­ση, να κατα­στρέ­ψει τον Aquaman. Με τη βοή­θεια της μυθι­κής Μαύ­ρης Τρί­αι­νας, θα εξα­πο­λύ­σει μια αρχαία κακό­βου­λη δύνα­μη, ενώ ο Aquaman θα συμ­μα­χή­σει με τον πρώ­ην βασι­λιά της Ατλα­ντί­δας, για να προ­στα­τεύ­σουν το βασί­λειο και τον κόσμο από την καταστροφή.

Οι συνη­θι­σμέ­νες ίντρι­γκες δίνουν τη σκυ­τά­λη στην καται­γι­στι­κή δρά­ση και αυτή με τη σει­ρά της στην απλοϊ­κή πλο­κή, τη σενα­ρια­κή αυθαι­ρε­σία, που μπο­ρεί να υπο­χω­ρεί κάπως, αλλά είναι πάντα εκεί, όπως βεβαί­ως και τα επι­δερ­μι­κά οικο­λο­γι­κά μηνύ­μα­τα. Για μια ακό­μη φορά, ο ήρω­ας παρα­μέ­νει εντός του πλαι­σί­ου, του παρα­μυ­θιού, που προ­σφέ­ρει ατε­λεί­ω­τη δρά­ση και πελώ­ρια κύμα­τα απε­νο­χο­ποι­η­μέ­νης διασκέδασης.

Συμπα­θής ο Μομόα, αλλά χωρίς ιδιαί­τε­ρο δέσι­μο με την Άμπερ Χερντ, κεφά­τος δεί­χνει ο Πάτρικ Γουίλ­σον, ενώ από τους πλέ­ον ελκυ­στι­κούς «κακούς» του υπε­ρη­ρω­ι­κού σύμπα­ντος είναι ο Για­χία Αμπ­ντούλ-Ματίν Β’.

Με λίγα λόγια… Έχο­ντας απο­τύ­χει να εξο­λο­θρεύ­σει τον Aquaman την πρώ­τη φορά, ο Μπλακ Μάντα διψα­σμέ­νος να πάρει εκδί­κη­ση για τον θάνα­το του πατέ­ρα του, θα κάνει τα πάντα για να κατα­στρέ­ψει επι­τέ­λους τον Aquaman. Αυτή τη φορά, ο Μπλακ Μάντα είναι πιο ισχυ­ρός από ποτέ έχο­ντας τιθα­σεύ­ει τη δύνα­μη της μυθι­κής Μαύ­ρης Τρί­αι­νας, που εξα­πο­λύ­ει μία αρχαία και κακό­βου­λη δύνα­μη. Για να τον κατα­τρο­πώ­σει, ο Aquaman θα στρα­φεί στον φυλα­κι­σμέ­νο αδελ­φό του Ορμ, τον πρώ­ην βασι­λιά της Ατλα­ντί­δας, με στό­χο να συνά­ψουν μία ανορ­θό­δο­ξη συμ­μα­χία. Μαζί, πρέ­πει να παρα­με­ρί­σουν τις δια­φο­ρές τους για να προ­στα­τεύ­σουν το βασί­λειο και να σώσουν την οικο­γέ­νεια του Aquaman και τον κόσμο από τον αφανισμό.

Η Περι­πέ­τεια του Βλέμ­μα­τος _Ελληνική δρα­μα­τι­κή ται­νία, ελλη­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Δημή­τρη Αθα­νί­τη, με τους Χρή­στος Σολω­μός, Αλε­ξάν­δρα Αϊδί­νη, Λένα Κιτσο­πού­λου κα.

Οι σινε­φι­λι­κές ανα­φο­ρές στις ται­νί­ες του Δημή­τρη Αθα­νί­τη είναι κάτι το συνη­θι­σμέ­νο, αλλά εδώ πλέ­ον απευ­θύ­νε­ται απο­κλει­στι­κά στους προ­χω­ρη­μέ­νους σινε­φίλ, που μπο­ρούν να ακο­λου­θή­σουν το προ­σω­πι­κό του σινε­μά μέσα από το βλέμ­μα του σαν μια κινη­μα­το­γρα­φι­κή περι­πέ­τεια. Ο σκη­νο­θέ­της, που έχει ήδη μία αξιο­πρό­σε­κτη πορεία στο ελλη­νι­κό σινε­μά, πάντα με τη δική του αισθη­τι­κή και την προ­σω­πι­κή του ματιά, θα πει­ρα­μα­τι­στεί και θα κάνει ακό­μη μία ριψο­κίν­δυ­νη επι­λο­γή, φτιά­χνο­ντας ένα δοκί­μιο, στα περί­χω­ρα του πει­ρα­μα­τι­σμού, πάνω στην τέχνη του, διάρ­κειας 75 λεπτών.

Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πλά­να από τις δικές του ται­νί­ες, καλά ενθύ­μια για το κοι­νό που γνω­ρί­ζει τον κινη­μα­το­γρά­φο του, αλλά σε μεγά­λο βαθ­μό απο­κλεί­ο­ντας όλους τους άλλους.

Αλλε­πάλ­λη­λες σεκάνς, δια­φο­ρε­τι­κής αισθη­τι­κής και ατμό­σφαι­ρας επι­κοι­νω­νούν μετα­ξύ τους με το βλέμ­μα των ηρώ­ων τους, γεφυ­ρώ­νο­ντας ιστο­ρί­ες και χαρα­κτή­ρες, με καθο­δη­γη­τή έναν αφη­γη­τή voice over. Αγά­πη και πάθος για το σινε­μά, αλλά συνά­μα και αρκε­τά θεω­ρη­τι­κή, η ται­νία ξεμέ­νει κάποια στιγ­μή από κινη­τή­ρια δύνα­μη περιο­ρί­ζο­ντας το ενδια­φέ­ρον στο σκη­νο­θε­τι­κό στιλ του Αθανίτη.

Δεν είναι όμως αχρεί­α­στη η ανα­φο­ρά τού Αθα­νί­τη στη μαγεία του σινε­μά. Ο δημιουρ­γός παίρ­νει στοι­χεία από την πραγ­μα­τι­κή ζωή για να δημιουρ­γή­σει ένα νέο σύμπαν και εκεί κάπου έρχε­ται και το βλέμ­μα του να συνα­ντη­θεί με εκεί­νο του ήρωα και του θεα­τή. Αρκεί να μη γίνει ήρω­ας ο θεα­τής που υπο­μέ­νει μια ταινία.

Έτσι, ο Αθα­νί­της, έπει­τα από δέκα ται­νί­ες, θα τολ­μή­σει να κάνει ένα δοκί­μιο για το δικό του σινε­μά, φωτί­ζο­ντας, μέσα από τα βλέμ­μα­τα των κινη­μα­το­γρα­φι­κών του ηρώ­ων, το δικό του καλ­λι­τε­χνι­κό βλέμ­μα, χωρίς, ωστό­σο, να απο­φεύ­γει τις επε­ξη­γή­σεις και ανα­λύ­σεις. Μια ται­νία που μοιά­ζει περισ­σό­τε­ρο με αφιέ­ρω­μα στο έργο του, το οποίο επι­φυ­λάσ­σει συγκι­νή­σεις για φίλους και συνεργάτες.

Με λίγα λόγια… Ανα­ζη­τώ­ντας το βλέμ­μα μέσα σε θραύ­σμα­τα εικό­νων και ήχων από τη φιλ­μο­γρα­φία του, ο Δημή­τρης Αθα­νί­της πει­ρα­μα­τί­ζε­ται πάνω στην ίδια τη φόρ­μα του σινεμά.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Παρα­βα­τι­κοί (“Los Delincuentes”) Τρί­ω­ρο δρά­μα εγκλή­μα­τος από τον Ροντρί­γκο Μορέ­νο, ανερ­χό­με­νο σκη­νο­θέ­τη του νέου αργε­ντί­νι­κου κινη­μα­το­γρά­φου, που ενθου­σί­α­σε στο φετι­νό φεστι­βάλ των Καν­νών και απο­τε­λεί επί­ση­μη πρό­τα­ση της λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης χώρας για το ξενό­γλωσ­σο Όσκαρ.

Ένας φιλή­συ­χος τρα­πε­ζι­κός υπάλ­λη­λος κλέ­βει ένα σεβα­στό ποσό από το χρη­μα­το­κι­βώ­τιο της τρά­πε­ζας και μοι­ρά­ζε­ται τα χρή­μα­τα με έναν φίλο του, για να τα κρύ­ψει, μέχρι να βγει από τη φυλα­κή. Καλο­δου­λε­μέ­νο σχέ­διο, αρκεί να μην λυγί­σει στην ανά­κρι­ση ο δεύ­τε­ρος ή να μην μπλέ­ξουν χει­ρό­τε­ρα τα πράγ­μα­τα αν μπει στη μέση ο έρωτας.

Οι δυο ήρω­ες ενσαρ­κώ­νουν τους εκπρο­σώ­πους μίας δια­δε­δο­μέ­νης φαντα­σί­ω­σης για την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τα δεσμά των υπο­χρε­ώ­σε­ων της επαγ­γελ­μα­τι­κής ζωής, με στό­χο μια ανώ­τε­ρη, από­λυ­τα ελεύ­θε­ρη, ζωή. Μια ασυ­νή­θι­στη ται­νία για το είδος της, που σε πεί­θει ότι η τρέ­λα δεν είναι να προ­σπα­θείς να ξεφύ­γεις από τη ρου­τί­να, αλλά να επι­στρέ­φεις σε αυτή.

Νατου­ρα­λι­στι­κή σκη­νο­θε­σία, εμπνευ­σμέ­νο σενά­ριο, χει­ρο­πια­στοί χαρα­κτή­ρες, αφη­γη­μα­τι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κή, παρά την τρί­ω­ρη διάρ­κεια και ικα­νο­ποι­η­τι­κές ερμη­νεί­ες. Παί­ζουν οι Ντα­νιέλ Ελί­ας, Εστε­μπάν Μπι­λιάρ­ντι, Μαρ­γκα­ρί­τα Μολ­φί­νο, Χερ­μάν ντε Σίλ­βα, Λάου­ρα Παρέ­δες κα.

Κατάκ: Η Γεν­ναία Φάλαι­να (“Katak: The Brave Beluga”) Παι­δι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων, κανα­δι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία των Κρι­στίν Ντα­λέρ — Ντι­πόν και Νιλά Λεμέ, για την ενη­λι­κί­ω­ση μίας λευ­κής φάλαι­νας, που θα περι­πλα­νη­θεί σε άγριες θάλασ­σες θέλο­ντας να απο­δεί­ξει ότι έχει μεγα­λώ­σει και θα αντι­με­τω­πί­σει τα εχθρι­κά ψάρια με θάρ­ρος, αλλά και με τους φίλους που θα κάνει απροσ­δό­κη­τα στη μακρά δια­δρο­μή του. Αξιο­πρε­πές animation, με ευγε­νι­κά μηνύ­μα­τα, που θα ευχα­ρι­στή­σει τους μικρούς φίλους μας. Η ται­νία προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελλη­νι­κά, με τις φωνές των Nίκου Χρι­στο­φή, Σκεύ­ου Πολυ­κάρ­που, Μαρί­ας Μαχλα­μού­ζη, Ιωάν­νας Λαμπρο­πού­λου, Λουί­ζας Μιχαη­λί­δου, Ανδρέα Τσε­λε­πού κα.

STUDIO new star art cinema: από 21 ως 27/12/23
Σπάρ­της και Σταυ­ρο­πού­λου 33 Πλα­τεία Αμερικής
Τηλ 210–8640054 –6932479731 _ Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΚΛΙΜΑΤΙΖΕΤΑΙ

• “Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ” του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΑΝΙΤΗ
• ΠΕΜΠΤΗ ΕΩΣ ΚΥΡΙΑΚΗ 17:30 “Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ”  του WILLIAM FRIEDKIN
• ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 22:30 “Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΜΠ”  του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ
• ΠΕΜΠΤΗ ΕΩΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 22:30 & ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΩΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 20:30 “GAZA”  των GARRY KEANE & ANDREW McCONNEL
• ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ 17:00 “ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ” του Τραν Αν Χουνγκ
• ΠΕΜΠΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15:00 «ΜΠΛΕ ΚΑΦΤΑΝΙ» της ΜΑΡΙΑΜ ΤΟΥΖΑΝΙ
• ΣΑΒΒΑΤΟ, ΚΥΡΙΑΚΗ 15:30 “ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΙΝ” του ΟΡΣΟΝ ΓΟΥΕΛΣ
• ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ 18:30 «TAKE A TRIP» του  ΧΡΉΣΤΟΥ Ν. ΚΑΡΑΚΆΣΗ
• ΠΕΜΠΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14:30 ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ
• PALESTINE LIVES film festival
• ΠΕΜΠΤΗ 21/12  19:49 HANTUSH – A – FAIRYTALE (SHORT) & GHOST HUNTING
• ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/12 _19:40 THE PRESENT (SHORT) _ GAZA FIXER
• ΣΑΒΒΑΤΟ 23/12 19:40 IN VITRO (SHORT) _ STITCHING PALESTINE
• ΚΥΡΙΑΚΗ 24/12 19:40  OPEN BETHLEHEM
• 22:00 PALESTINIAN XMAS EVE
• ΤΕΤΑΡΤΗ 27/12 18:30
• “Η ΝΙΚΗ” ται­νία μικρού μήκους με την Ελέ­νη Γερασιμίδου 
  • Συζή­τη­ση με θέμα την νόσο Αλτσχάιμερ

Official Site New Star Art Cinema
Studio new star art cinema
Φίλοι του Studio
Στού­ντιο New Star Art Cinema
New Star Art Cinema
New Star Art Cinema