Ταινίες πρώτης προβολής: Οι κωμωδίες έχουν την τιμητική τους

Τρεις γαλ­λι­κές ται­νί­ες, με το δικό τους ενδια­φέ­ρον, κυριαρ­χούν ανά­με­σα στις έξι πρε­μιέ­ρες που βγαί­νουν από­ψε στους κινη­μα­το­γρά­φους κι ενώ απο­μέ­νουν τρεις μέρες πριν από τις εθνι­κές εκλο­γές. Ωστό­σο, υπάρ­χει και η αμε­ρι­κά­νι­κη θεα­μα­τι­κή περι­πέ­τεια «Fast X», η δέκα­τη συνέ­χεια του γνω­στού κινη­μα­το­γρα­φι­κού φραν­τσάιζ των «Μαχη­τών του Δρό­μου», με τον Βιν Ντίζελ.

Ο Σοφέρ της Κυρί­ας Μαντλέν

(“Une Belle Course”) Κομε­ντί, γαλ­λι­κής και βελ­γι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Κρι­στιάν Καρόν, με τους Ντά­νι Μπουν, Λιν Ρενό, Αλίς Ισάζ, Ζου­λί Ντε­λαρ­μέ κα.

Συμπα­θη­τι­κή, αν και συμ­βα­τι­κά γυρι­σμέ­νη, γλυ­κό­πι­κρη και συγκι­νη­τι­κή δρα­μα­τι­κή κομε­ντί, για τη συνύ­παρ­ξη ενός αταί­ρια­στου ζευ­γα­ριού, που έκα­νε πρε­μιέ­ρα στο φεστι­βάλ του Τορό­ντο και έχει για πρω­τα­γω­νι­στι­κό δίδυ­μο την από­μα­χη Γαλ­λί­δα ηθο­ποιό Λιν Ρενό και τον δημο­φι­λή κωμι­κό Ντά­νι Μπουν.

Ο έμπει­ρος Κρι­στιάν Καρόν («Καλά Χρι­στού­γεν­να», «Εξα­φά­νι­ση Ανη­λί­κου») με τη σημα­ντι­κή βοή­θεια του διευ­θυ­ντή φωτο­γρα­φί­ας Πιέρ Κορε­τό, μας κάνει βόλ­τα στο Παρί­σι, ενώ το όχη­μα βρί­σκε­ται εντός του στού­ντιο, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας εικό­νες που προ­βάλ­λο­νται από οθό­νη LCD 4K, μια τεχνι­κή που γίνε­ται για πρώ­τη φορά σε ται­νία μεγά­λου μήκους, αν και υπάρ­χουν και ζωντα­νές σκη­νές και πλά­να της Πόλης του Φωτός.

Μια 90χρονη για­γιά παίρ­νει ένα ταξί, για μια μεγά­λη δια­δρο­μή, δια­σχί­ζο­ντας όλο το Παρί­σι. Οδη­γός είναι ένας 45άρης, που κου­βα­λά όλες τις νευ­ρώ­σεις της επο­χής, είναι βια­στι­κός, γκρι­νιά­ρης, κατα­χρε­ω­μέ­νος, μες στο άγχος και τον καθη­με­ρι­νό φόβο. Απ’ την άλλη, δίπλα του κάθε­ται μια ευγε­νι­κή για­γιά, που θέλει να τρα­βή­ξει η κούρ­σα όσο μπο­ρεί περισ­σό­τε­ρο, καθώς θα είναι η τελευ­ταία της πριν μπει σε έναν οίκο ευγη­ρί­ας. Οι ανα­μνή­σεις της, οι έρω­τές της, οι τρα­γω­δί­ες που έζη­σε ζωντα­νεύ­ουν και μαζί η σχέ­ση της με τον ταξι­τζή, τον οποίο επη­ρε­ά­ζει και αρχί­ζει να αντι­λαμ­βά­νε­ται δια­φο­ρε­τι­κά τη ζωή.

Δρα­με­ντί ευγε­νι­κών συναι­σθη­μά­των, με αφη­γη­μα­τι­κή απλό­τη­τα, που δίνει χώρο στους ηθο­ποιούς να ανα­πτύ­ξουν τους χαρα­κτή­ρες τους και τη χημεία μετα­ξύ τους. Ταξι­δεύ­ο­ντας πίσω στον χρό­νο, με τα φλας μπακ στη ζωή της γηραιάς κυρί­ας, το σενά­ριο των Καρόν — Ζελί θα ανα­δεί­ξει το θέμα της ενδο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, χωρίς, ωστό­σο, να εμβα­θύ­νει ή να τολ­μά να μπει στην ουσία, προ­κει­μέ­νου η ται­νία να μην χάσει το ευρύ κοι­νό, να χαλά­σει τη συντα­γή μίας εμπο­ρι­κής επιτυχίας.

Μια χαλα­ρή γλυ­κό­πι­κρη ται­νία, που επι­ζη­τά τη συγκί­νη­ση και τα κατα­φέρ­νει ως ένα βαθ­μό, με σκη­νι­κό ένα γοη­τευ­τι­κό Παρί­σι και τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση αρκε­τών καλών τρα­γου­διών τζαζ με τις υπέ­ρο­χες φωνές των Ντί­να Ουά­σινγ­κτον και Έτα Τζέιμς.

Όσον αφο­ρά τους δυο πρω­τα­γω­νι­στές, ο Ντά­νι Μπουν, απο­φεύ­γο­ντας τις υπερ­βο­λές, είναι φυσι­κός και πει­στι­κός σαν οδη­γός ταξί, ενώ η 92χρονη Λιν Ρενό είναι αυτή που βάζει τις απο­χρώ­σεις, δίνει το όποιο βάθος της ιστο­ρί­ας και τη δύνα­μη μιας γυναί­κας που έζη­σε πολ­λά και ξέρει τον προ­ο­ρι­σμό της. Αδιά­φο­ρες σχε­τι­κά οι υπό­λοι­πες ερμηνείες.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η 90χρονη Μαντλέν, καλεί ένα ταξί. Ο Σαρλ, ένας απο­γοη­τευ­μέ­νος από τη ζωή του οδη­γός με τρυ­φε­ρή καρ­διά, δέχε­ται να την περά­σει, από τα μέρη που επη­ρέ­α­σαν τη ζωή της. Μέσα από τους δρό­μους του Παρι­σιού, απο­κα­λύ­πτε­ται το εξαι­ρε­τι­κό παρελ­θόν της. Κατά τη διάρ­κεια αυτής της δια­δρο­μής, θα δημιουρ­γη­θεί μια φιλία, που θα αλλά­ξει τη ζωή τους για πάντα.

Ο Τελευ­ταί­ος Χορός

(“En Corps”) Κομε­ντί, γαλ­λι­κής και βελ­γι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Σεντρίκ Κλα­πίς, με τους Μαριόν Μπαρ­μπό, Πίο Μαρ­μάι, Ντε­νίς Ποντα­λι­ντές, Φραν­σουά Σιβίλ κα.

Το όνει­ρο κάθε μπα­λα­ρί­νας είναι να χορέ­ψει την Οντέτ στη «Λίμνη των κύκνων». Φαντα­στεί­τε τι σημαί­νει για μια νέα χορεύ­τρια ο σοβα­ρός τραυ­μα­τι­σμός ενώ απο­μέ­νουν λίγα λεπτά από το τελευ­ταίο και θερ­μό χει­ρο­κρό­τη­μα του κοι­νού. Και μάλι­στα ένας τραυ­μα­τι­σμός που θα της στε­ρή­σει το μπα­λέ­το, τον χορό, για το υπό­λοι­πο της ζωής της.

Αυτή είναι η αφε­τη­ρία της χαρι­τω­μέ­νης και ανά­λα­φρης κομε­ντί του σπε­σια­λί­στα στο είδος Σεντρίκ Κλα­πίς («Μια Γαλ­λί­δα στο Μαν­χά­ταν», «Μόνοι στο Παρί­σι»), στην οποία κάνει την πρώ­τη της εμφά­νι­ση ως ηθο­ποιός η Μαριόν Μπαρ­μπό, ανερ­χό­με­νη πρί­μα μπα­λα­ρί­να της Όπε­ρας του Παρισιού.

Όμως, δεν είναι μόνο ο τραυ­μα­τι­σμός που θα χτυ­πή­σει τη χορεύ­τρια, αλλά και ο τσα­κω­μός με το αγό­ρι της, όταν θα το πιά­σει στο κρε­βά­τι με την ανα­πλη­ρώ­τρια χορεύ­τρια του ρόλου της. Μονα­δι­κή διέ­ξο­δος η φυγή προς την περι­φέ­ρεια και μια γρα­φι­κή τοπο­θε­σία, όπου θα βρει νέους φίλους, νέο έρω­τα και το σημα­ντι­κό­τε­ρο, μία νέα ευκαι­ρία για να ξανα­χο­ρέ­ψει σε μία ομά­δα σύγ­χρο­νου χορού, κάτι που θα την βοη­θή­σει να επα­να­συν­δε­θεί και με τον πατέ­ρα της, αλλά και να βρει και πάλι τον εαυ­τό της.

Αν και το σενά­ριο φαντά­ζει εκ πρώ­της όψε­ως, ολί­γον τι δρα­μα­τι­κό, η ται­νία έχει μία ελα­φρά­δα και το απα­ραί­τη­το χιού­μορ, που την κάνει όσο πρέ­πει εύπε­πτη και απ’ την άλλη, δίνο­ντας ελπί­δες για τη θέλη­ση της ηρω­ί­δας να αντι­με­τω­πί­σει τις ατυ­χί­ες της ζωής. Ένα φιλμ για τον αγώ­να, τις προ­σπά­θειες ψυχι­κής ενδυ­νά­μω­σης και της από­το­μης ενη­λι­κί­ω­σης, την πίστη για ζωή. Βεβαί­ως, το φιλμ έχει όρια, δεν ξεφεύ­γει από ορι­σμέ­να κλι­σέ του είδους, αλλά σίγου­ρα δεν είναι μία «αμε­ρι­κα­νιά» με γαλ­λι­κή, απλώς, φινέτσα.

Επει­δή, όμως, την ται­νία θα τη δουν και πολ­λά κορί­τσια που αγα­πούν τον χορό, δεν πρέ­πει να παρε­ξη­γή­σουν το θέμα της ιστο­ρί­ας, να απο­θαρ­ρυν­θούν για τις ταλαι­πω­ρί­ες και τους κιν­δύ­νους που κρύ­βει το κλα­σι­κό μπα­λέ­το. Το μπα­λέ­το πάντα θα είναι η απα­ραί­τη­τη βάση, για οποιον­δή­πο­τε χορό, ένα σημα­ντι­κό εφό­διο για της τέχνες και για την ίδια τη ζωή. Το απο­δει­κνύ­ει και η ται­νία, την οποία βοη­θούν με την παρου­σία τους και τα νιά­τα τους οι πρωταγωνιστές.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Ελίζ νόμι­ζε ότι είχε την τέλεια ζωή: τον ιδα­νι­κό σύντρο­φο και μια καριέ­ρα ως μπα­λα­ρί­να. Όλα γκρε­μί­ζο­νται όταν τσα­κώ­νει τον φίλο της με την ανα­πλη­ρώ­τρια χορεύ­τριά της, και αφού τραυ­μα­τί­ζε­ται στη σκη­νή, όλα δεί­χνουν ότι δεν θα μπο­ρέ­σει να χορέ­ψει ξανά. Ο δρό­μος για την φυσι­κή αλλά και ψυχο­λο­γι­κή ανά­καμ­ψη θα την οδη­γή­σει, μακριά από το Παρί­σι σε μία γρα­φι­κή τοπο­θε­σία, όπου οι φίλοι, ένας νέος έρω­τας και η ελευ­θε­ρία του σύγ­χρο­νου χορού θα την βοη­θή­σουν να επα­να­συν­δε­θεί με τον πατέ­ρα της, αλλά πιο σημα­ντι­κά, με τον ίδιο της τον εαυτό.

Fast X

(“Fast X”) Περι­πέ­τεια, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Λουί Λετε­ριέ, με τους Βιν Ντί­ζελ, Τζέι­σον Μομόα, Άλαν Ρίτσον, Ρίτα Μορέ­νο, Μισέλ Ροντρί­γκεζ, Τζέι­σον Στέι­θαμ, Σουνγκ Τσανγκ, Μπρι Λάρ­σον, Σαρ­λίζ Θερόν,Ταϊρίζ Γκί­μπ­σον κα.

Οι Μαχη­τές των δρό­μων επι­στρέ­φουν, με τέρ­μα τα γκά­ζια, στη δέκα­τη ται­νία του δημο­φι­λούς κινη­μα­το­γρα­φι­κού φραν­τσάιζ. Οι φίλοι της ξέφρε­νης ταχύ­τη­τας, των καυ­τών «φτιαγ­μέ­νων» λαμα­ρι­νών, των αφύ­σι­κα θεα­μα­τι­κών σκη­νών με κόντρες, αυτο­κι­νή­των που σχί­ζουν τον αέρα, αλλά και το γνώ­ρι­μο μπου­νο­κλω­τσί­δι να δίνει και να παίρ­νει, μάλ­λον θα ευχα­ρι­στη­θούν την περι­πέ­τεια δρά­σης του εξει­δι­κευ­μέ­νου στις περι­πέ­τειες και τις υπε­ρη­ρω­ϊ­κές ται­νί­ες Λουί Λετε­ριέ («Η Tιτα­νο­μα­χία», «Ο Απί­θα­νος Χαλκ»), αν και αυτή τη φορά θα πρέ­πει να προ­στα­τέ­ψουν τα αυτιά τους από τα μου­γκρί­σμα­τα των σού­περ κινη­τή­ρων και τις εκρήξεις.

Με τον Βιν Ντί­ζελ στο τιμό­νι και είκο­σι χρό­νια μεγα­λύ­τε­ρο από την πρώ­τη ται­νία του φραν­τσάιζ, ο στό­χος και πάλι είναι μία απε­νε­χο­ποι­η­μέ­νη περι­πέ­τεια δίχως όρια, με εντυ­πω­σια­κές σκη­νές δρά­σης, σού­περ τετρά­τρο­χα, συμπα­θείς ήρω­ες αλλά και τη φαντα­σία να δεί­χνει ότι, αντι­θέ­τως με το γεμά­το ρεζερ­βουάρ της θεα­μα­τι­κό­τη­τας, εξα­ντλεί­ται, οι μηχα­νι­σμοί της αφή­γη­σης και του σενα­ρί­ου ρετάρουν.

Με προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, μετριο­πα­θών εκτι­μή­σε­ων, που ξεπερ­νά τα 300 εκα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια και γυρί­σμα­τα στο Λον­δί­νο, το Τορί­νο, τη Λισα­βό­να, το Λος Άντζε­λες και κυρί­ως στη Ρώμη, όπου γίνε­ται και ο κακός χαμός, το στό­ρι λίγο πολύ επα­να­λαμ­βά­νε­ται όταν η απει­λή ξεπρο­βά­λει από το παρελ­θόν, διψά­ει για εκδί­κη­ση, σκο­πεύ­ο­ντας να δια­λύ­σει τη ζωή και όσα αγα­πά­ει ο Ντομ Τορέτο.

Δια­σκε­δα­στι­κή και αρκού­ντως χορ­τα­στι­κή περι­πέ­τεια (140 λεπτών), που μπο­ρεί να προ­κα­λεί επι­φω­νή­μα­τα θαυ­μα­σμού για ορι­σμέ­νες σκη­νές και γέλια για τον χαμό που επι­κρα­τεί σχε­δόν σε κάθε πλά­νο, ωστό­σο, η επα­νά­λη­ψη των σκη­νών με τα ιπτά­με­να αυτο­κί­νη­τα, τις εκρή­ξεις, την ακρό­τη­τα των κατα­στά­σε­ων — να μεγε­θύ­νε­ται, ίσως αρχί­σουν να κου­ρά­ζουν ακό­μη και τους φαν του φραντσάιζ.

Τελι­κώς, τα χρή­μα­τα, που δαπα­νή­θη­καν, φαί­νε­ται ότι δεν είναι το παν, τα γκεστ καλών και γνω­στών σταρ μάλ­λον μοιά­ζουν με τα μπι­χλι­μπί­δια που μπαί­νουν στο καθρε­φτά­κι των αυτο­κι­νή­των και ο σκη­νο­θέ­της τελι­κά προ­τι­μά τον αυτό­μα­το πιλό­το και τα κλι­σέ παρά το ρίσκο να κάνει κάτι δια­φο­ρε­τι­κό, μια ται­νία που να δικαιο­λο­γεί τη φήμη της, όποια κι αν είναι αυτή. Κάτι σαν 12κύλινδρο, εκα­το­ντά­δων ίππων που μετά από δυο γκα­ζιές κάνει πρα, πρα, πρα…

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μετά από πολ­λές απο­στο­λές και ενά­ντια σε απί­θα­να εμπό­δια, ο Ντομ Τορέ­το και η οικο­γέ­νεια του έχουν ξεγε­λά­σει και ξεπε­ρά­σει κάθε αντί­πα­λο στο διά­βα τους. Τώρα, βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με τον πιο φονι­κό εχθρό: μία τρο­μα­χτι­κή απει­λή ξεπρο­βάλ­λει από τα σκο­τά­δια του παρελ­θό­ντος, διψά­ει για εκδί­κη­ση και σκο­πεύ­ει να δια­λύ­σει αυτή την οικο­γέ­νεια και να κατα­στρέ­ψει μια για πάντα όλους όσους και όλα όσα αγα­πά­ει ο Ντομ.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Νυρεμ­βέρ­γη

(“Nyurnberg”) Ιστο­ρι­κό δρά­μα, ρώσι­κης και διε­θνούς συμπα­ρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία του Νικο­λάι Λέμπε­ντεφ. Η Δίκη της Νυρεμ­βέρ­γης για μία ακό­μη φορά στη μεγά­λη οθό­νη, μέσα από την οπτι­κή του Ρώσου σκη­νο­θέ­τη Λεμπέ­ντεφ («Το Αστέ­ρι») και βασι­σμέ­νη στο βιβλίο του Αλε­ξά­ντερ Σβιά­γκιν­τσεφ «Forever and ever». Ιδιαί­τε­ρα σκο­τει­νό και βαρυ­φορ­τω­μέ­νο ιστο­ρι­κό δρά­μα, που έχει κάποιο ενδια­φέ­ρον, ειδι­κά για τους θια­σώ­τες ιστο­ρι­κών γεγο­νό­των, αλλά βρί­σκε­ται πολύ μακριά από την αμε­ρι­κά­νι­κη φημι­σμέ­νη ται­νία του Στάν­λεϊ Κρέι­μερ, με τον αξέ­χα­στο «δικα­στή» Σπέν­σερ Τρέι­σι και μια πλειά­δα κορυ­φαί­ων πρω­τα­γω­νι­στών, από Μπαρτ Λάν­κα­στερ και Μάρ­λεν Ντί­ντριχ, μέχρι Μοντ­γκό­με­ρι Κλιφτ, Μαξι­μί­λιαν Σελ και Τζού­ντι Γκάρ­λαντ. Το στό­ρι, έχει την ιστο­ρι­κή δίκη περισ­σό­τε­ρο ως φόντο μίας δρα­μα­τι­κής ιστο­ρί­ας, που απο­κα­λύ­πτει τις θηριω­δί­ες των Γερ­μα­νών στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και έχει ως πρω­τα­γω­νι­στή έναν αξιω­μα­τι­κό πλη­ρο­φο­ριών και μετα­φρα­στή, που φτά­νει στη Νυρεμ­βέρ­γη για να ανα­ζη­τή­σει τον αδελ­φό του, που χάθη­κε το 1942. Πρω­τα­γω­νι­στούν οι Σερ­γκέι Κέμπο, Λιού­μπφ Ακσιό­νο­βα, Εβγκέ­νιν Μιρό­νοφ, ενώ το εξαι­ρε­τι­κό ατμο­σφαι­ρι­κό σάου­ντρακ είναι του μεγά­λου μου­σι­κο­συν­θέ­τη Εντουάρντ Αρτέ­μιεφ (απε­βί­ω­σε στις 29 Δεκεμ­βρί­ου 2022), στε­νού συνερ­γά­τη του Ταρ­κόφ­σκι και του Μιχάλκοφ.

Το Τεστ

(“El Test”) Ισπα­νι­κή κωμω­δία κατα­στά­σε­ων και χαρα­κτή­ρων, από τον Ντά­νι ντε λα Ορντέν. Ο νεα­ρός Ισπα­νός σκη­νο­θέ­της, βασι­σμέ­νος στο ομώ­νυ­μο θεα­τρι­κό έργο του Ζόρ­ντι Βαγιέ­χο, προ­σπα­θώ­ντας να απο­φύ­γει τη θεα­τρι­κό­τη­τα, χάνει το μέτρο και την ανά­πτυ­ξη των χαρα­κτή­ρων, αν και η ται­νία του δια­θέ­τει ορι­σμέ­νες ξεκαρ­δι­στι­κές στιγ­μές και στιγ­μές συγκί­νη­σης. Το στό­ρι βασί­ζε­ται στην ιδέα μίας δύσκο­λης, απ’ ό,τι φαί­νε­ται, ερώ­τη­σης: «Τι θα προ­τι­μού­σα­τε; Εκα­τό χιλιά­δες ευρώ τώρα ή ένα εκα­τομ­μύ­ριο σε δέκα χρό­νια;». Η ερώ­τη­ση απευ­θύ­νε­ται σε ένα παντρε­μέ­νο ζευ­γά­ρι τρια­ντά­ρη­δων, με οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα και ένα στε­γα­στι­κό δάνειο που δεν μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τη­θεί, από έναν πλού­σιο φίλο τους, πετυ­χη­μέ­νο ψυχο­λό­γο και γκου­ρού της αυτο­βο­ή­θειας, κατά τη διάρ­κεια ενός δεί­πνου, στην πολυ­τε­λέ­στα­τη έπαυ­λή του. Ιντρι­γκα­δό­ρι­κο θέμα, που αφο­ρά όλο και περισ­σό­τε­ρους ανθρώ­πους σε όλη την Ευρώ­πη, αλλά που αργεί να ανά­ψει το ενδια­φέ­ρον, ξεμέ­νει από σκη­νο­θε­τι­κή έμπνευ­ση και αγκο­μα­χά στα δρα­μα­τι­κά του κομ­μά­τια. Παί­ζουν οι Αλμπέρ­το Σαν Χουάν, Μίρεν Ιμπαρ­γου­ρέν, Κάρ­λος Σάντος, Μπλάν­κα Σουα­ρέζ κα.

Πηγή: ΑΠΕ

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα