Ταινίες Πρώτης Προβολής: «Ποδοσφαιρική Ομάδα» με δράματα, ντοκιμαντέρ, βιογραφίες, τρόμο, animation

Λίγο πριν από το φρε­σκά­ρι­σμα των θερι­νών σινε­μά κι ενώ μπή­κα­με στον καλο­και­ρι­νό Απρί­λη, οι εται­ρεί­ες δια­νο­μής ρίχνουν στη μάχη της αίθου­σας έντε­κα ται­νί­ες, θυμί­ζο­ντας τη γνω­στή ατά­κα «το αφε­ντι­κό τρε­λά­θη­κε». Εξαι­ρε­τι­κό το πολυ­βρα­βευ­μέ­νο ντο­κι­μα­ντέρ από το Μεξι­κό «Ο Αντί­λα­λος» της Τατιά­να Ουέ­σο, ενώ το ενδια­φέ­ρον τους έχουν και οι ται­νί­ες «Κατα­γω­γή» της οσκα­ρι­κής Άβα Ντι­Βερ­νέ, «Μέσα στη Μέρα» του μινι­μα­λι­στή Νοτιο­κο­ρε­ά­τη Χονγκ Σανγκ-σου και «Χορεύ­ο­ντας με τον Μπέ­κετ» με τον Γκά­μπριελ Μπερν.

Κατα­γω­γή

“Origin”: Ιστο­ρι­κό δρά­μα, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Άβα Ντι­Βερ­νέ, με τους Ονζα­νί Έλις Τέι­λορ, Τζον Μπέρν­θαλ, Βικτό­ρια Πεντρε­τί, Βέρα Φερ­μί­γκα, Νίσι Νας κα.

Το μήνυ­μα σαφώς σημα­ντι­κό­τε­ρο από την ται­νία της Άβα Ντι­βερ­νέ, που ακο­λού­θη­σε πιστά το μπεστ σέλερ της Ίζα­μπελ Γουίλ­κερ­σον, «Caste: The Origins of Our Discontents» εισά­γο­ντας ταυ­τό­χρο­να στο σενά­ριο, ως βασι­κό χαρα­κτή­ρα, τη συγ­γρα­φέα. Και επι­προ­σθέ­τως, μετα­μορ­φώ­νο­ντας τη δια­τρι­βή της δημο­σιο­γρά­φου και συγ­γρα­φέ­ως Γουίλ­κερ­σον σε μυθο­πλα­σία, μία παρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νη επι­λο­γή, που τη δικαιώ­νει σε μεγά­λο βαθμό.

Η ται­νία, που προ­βλή­θη­κε στο δια­γω­νι­στι­κό τμή­μα του φεστι­βάλ Βενε­τί­ας, ακο­λου­θεί τη δια­δρο­μή της πολυ­κύ­μα­ντης ζωής της συγ­γρα­φέ­ως, ταυ­τό­χρο­να με τις προ­σω­πι­κές δοκι­μα­σί­ες της, αλλά και αυτές των ιδε­ών της, που θέλη­σε να μετα­φέ­ρει στο βιβλίο της.

   Η Γουίλ­κερ­σον, θέλο­ντας απα­ντή­σεις για το ρατσι­σμό στη σύγ­χρο­νη Αμε­ρι­κή, κοι­τά­ζει βαθύ­τε­ρα το φαι­νό­με­νο του μίσους προς συγκε­κρι­μέ­νες μειο­νό­τη­τες. Ξεκι­νά την έρευ­νά της από τις επο­χές της δου­λεί­ας, περ­νά στο διωγ­μό των Εβραί­ων από τους ναζί και κατα­λή­γει στις πιέ­σεις που δέχθη­κε η κάστα των Ντα­λίτ, που ανή­κει στη χαμη­λό­τε­ρη ινδι­κή κοι­νω­νι­κή δια­στρω­μά­τω­ση. Έτσι, θα κατα­λή­ξει στο συμπέ­ρα­σμα, πως η βαθύ­τε­ρη αιτία του μίσους τελι­κά δεν έχει τόσο σχέ­ση με τη φυλή, το χρώ­μα ή τις θρη­σκευ­τι­κές πεποι­θή­σεις, αλλά με την ταξι­κή οριοθέτηση.

Μπο­ρεί να μοιά­ζει προ­φα­νές το συμπέ­ρα­σμά της, με τις γονυ­κλι­σί­ες Αμε­ρι­κά­νων και Ευρω­παί­ων μπρο­στά σε πάμπλου­τους Ινδούς, Άρα­βες και άλλους Ασιά­τες ή Αφρι­κα­νούς, εν αντι­θέ­σει με την περι­φρό­νη­ση έως και απέ­χθεια προς τους φτω­χούς αυτών των λαών, αλλά μέχρι τη συνει­δη­το­ποί­η­ση αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας απέ­χει — και βολεύ­ει πολυποίκιλα.

Το βιβλίο και κυρί­ως οι ιδέ­ες και η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του, τα ισχυ­ρά μηνύ­μα­τα που κου­βα­λά, προ­κα­λούν έντο­νο ενδια­φέ­ρον και δημιουρ­γούν σκέ­ψεις, αλλά η μετα­φο­ρά τους στη μεγά­λη οθό­νη είναι εν μέρη προ­βλη­μα­τι­κή. Η δρα­μα­το­ποι­η­μέ­νη εξι­στό­ρη­ση της ζωής της συγ­γρα­φέ­ως, σε συν­δυα­σμό με την έρευ­να και ιδί­ως με τις σκη­νές που έρχο­νται από το παρελ­θόν, προ­σεγ­γί­ζο­νται από την Ντι­Βερ­νέ άγαρ­μπα. Η σκη­νο­θέ­τι­δα, μπαι­νο­βγαί­νει σε δια­φο­ρε­τι­κές φόρ­μες, καθώς το φιλμ της άλλο­τε μοιά­ζει με μελό­δρα­μα και άλλο­τε με ακα­δη­μαϊ­κή μελέ­τη, ακό­μη και ως παρου­σί­α­ση πανε­πι­στη­μια­κής έρευνας.

Η Ντι­Βερ­νέ, ενθου­σιω­δώς επι­κε­ντρω­μέ­νη στα μηνύ­μα­τα του βιβλί­ου, θα αφή­σει σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα την αφή­γη­ση, θα αγνο­ή­σει τη σπου­δαιό­τη­τα του ντε­κου­πάζ και στην προ­σπά­θειά της να συγκι­νή­σει, κάτι όμως που είχε εξα­σφα­λι­σμέ­νο, έχο­ντας όλα τα εφό­δια του ουμα­νι­στι­κού θέμα­τός της, θα παρα­δώ­σει μία άνι­ση ταινία.

Συμπα­θη­τι­κές και οι ερμη­νεί­ες, αν και αυτές πλήτ­το­νται από τη διφο­ρού­με­νη ματιά της σκη­νο­θέ­τι­δος και ειδι­κά όταν έρχε­ται απρό­κλη­τα ο ακαδημαϊσμός.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ενώ εξε­τά­ζει το παγκό­σμιο φαι­νό­με­νο της κάστας και των σκο­τει­νών επι­πτώ­σε­ων στην κοι­νω­νία, μια δημο­σιο­γρά­φος αντι­με­τω­πί­ζει ανυ­πο­λό­γι­στη προ­σω­πι­κή απώ­λεια και απο­κα­λύ­πτει την ομορ­φιά της ανθρώ­πι­νης αντοχής.

Μέσα στη Μέρα

“In Our Day”: Δρα­μα­τι­κή ται­νία, νοτιο­κο­ρε­ά­τι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Χονγκ Σανγκ-σου, με τους Κιμ Μιν-χι, Τζι Τζου-μπονγκ, Σονγκ Σέον μι κα.

Ο «πρί­γκι­πας του μινι­μα­λι­σμού Χονγκ Σανγκ — σου, επι­στρέ­φει, έπει­τα από το προ­πέρ­σι­νο αφο­πλι­στι­κά ανθρώ­πι­νο δρά­μα του «Η Ιστο­ρία Μίας Μυθι­στο­ριο­γρά­φου», με ένα παρό­μοιο θέμα και φυσι­κά με τη γνώ­ρι­μη κινη­μα­το­γρα­φι­κή του ματιά, την ξεχω­ρι­στή σκη­νο­θε­τι­κή του φόρμα.

Ο Χονγκ Σανγκ — σου, έχο­ντας μπει εδώ και τρία χρό­νια στην έβδο­μη δεκα­ε­τία της ζωής του, συνε­χί­ζει να εξε­ρευ­νά, ορι­σμέ­νες φορές με τη σοφία ενός παι­διού, την περί­πλο­κη δομή που ανα­πτύσ­σε­ται γύρω από τις φαι­νο­με­νι­κά τυχαί­ες ζωές των χαρα­κτή­ρων του.

Έχο­ντας για μια ακό­μη φορά λιγο­στές σελί­δες σενα­ρί­ου, θα ανα­πτύ­ξει μεθο­δι­κά, με την ξεχω­ρι­στή του αισθη­τι­κή και με μία λιτό­τη­τα, που φτά­νει στα άκρα, μια ιστο­ρία που θα μπο­ρού­σε να είναι και ένα υπο­ε­πει­σό­διο σε μια ται­νία. Αυτή τη φορά η ιστο­ρία του αφο­ρά τη συνά­ντη­ση μιας σαρα­ντά­χρο­νης γυναί­κας με έναν που πλη­σιά­ζει το τέλος του βίου του και η εύθραυ­στη, απο­σπα­σμα­τι­κή, ταπει­νή επα­φή τους μας προ­τρέ­πει να απο­λαύ­σου­με την άπια­στη ευτυ­χία, γοη­τεύ­ο­ντάς μας με τους αινιγ­μα­τι­κούς — και νεκρούς — χρό­νους, από εκτε­τα­μέ­νες σιω­πές και από τη φαι­νο­με­νι­κά ασή­μα­ντη καθη­με­ρι­νό­τη­τα των χαρα­κτή­ρων του.

Η φρά­ση αντι­κλεί­δι «μην ανα­ζη­τάς το νόη­μα», που ξεκλει­δώ­νει το πνεύ­μα του Σανγκ — σου και μάλ­λον το σύνο­λο του έργου του, ακού­γε­ται κάποια στιγ­μή, όταν ακό­μη δεν έχουν ζεστα­θεί τα πηγαία αισθή­μα­τα που ανα­δύ­ει η ται­νία. Το νόη­μα κρύ­βε­ται και πάλι στα λιγό­τε­ρο εμφα­νή σημεία, σε λεπτο­μέ­ρειες, ασυ­ναί­σθη­τες κινή­σεις, ματιές και βεβαί­ως, στις περί­φη­μες σιωπές.

Η δύνα­μη των ται­νιών του Νοτιο­κο­ρε­ά­τη δημιουρ­γού βρί­σκε­ται στις κρυμ­μέ­νες πίσω από τη μινι­μα­λι­στι­κή πλο­κή και ανθρω­πο­κε­ντρι­κή προ­σέγ­γι­ση ιστο­ρί­ες του, καθώς ισορ­ρο­πεί δεξιο­τε­χνι­κά ανά­με­σα στην ελα­φρά και οξυ­δερ­κή ψυχο­λο­γι­κή παρατήρηση.

Όμως, οι ται­νί­ες του, που διεκ­δι­κούν δικαί­ως το σεβα­σμό, για την ανε­πι­τή­δευ­τη ανθρω­πιά τους και το ευαί­σθη­το βλέμ­μα του δημιουρ­γού τους, έχουν αρχί­σει να αγγί­ζουν τα όρια της επα­νά­λη­ψης ή σωστό­τε­ρα μίας μικρής προ­σθή­κης, μίας ακό­μη παρα­τή­ρη­σης σε ένα συνο­λι­κό έργο, που πλέ­ον αγγί­ζουν τα όρια των υστερόγραφων.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια σαρα­ντά­χρο­νη γυναί­κα συνα­ντά έναν άντρα που πλη­σιά­ζει στο τέλος του βίου του, και η εύθραυ­στη, απο­σπα­σμα­τι­κή, ταπει­νή επα­φή τους μας προ­τρέ­πει να απο­λαύ­σου­με την άπια­στη ευτυ­χία και να αγα­πή­σου­με τους αινιγ­μα­τι­κούς ‑κάθε άλλο παρά- νεκρούς χρόνους.

Ο Αντί­λα­λος

“El Eco”: Ντο­κι­μα­ντέρ, μεξι­κά­νι­κης και διε­θνούς συμπα­ρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Τατιά­να Ουέ­σο.

Ένα μικρό κινη­μα­το­γρα­φι­κό δια­μά­ντι, βγαλ­μέ­νο μέσα απ’ τις λάσπες ενός απο­μο­νω­μέ­νου χωριού στο βορειο­δυ­τι­κό Μεξι­κό, μια ωδή για τους ξεχα­σμέ­νους ανθρώ­πους, με την υπο­γρα­φή της Τατιάνς Ουέ­σο, που πριν από δυο χρό­νια μας εντυ­πω­σί­α­σε με τις «Νύχτες της Φωτιάς».

Με μία ιδιαί­τε­ρα ξεχω­ρι­στή ματιά, γεμά­τη τρυ­φε­ρό­τη­τα και αξιέ­παι­νη αφη­γη­μα­τι­κή ικα­νό­τη­τα, η Ουέ­σο, θα μιλή­σει στην καρ­διά μας για την ενη­λι­κί­ω­ση των παι­διών του χωριού, απε­λευ­θε­ρώ­νο­ντας τα ειλι­κρι­νή αισθή­μα­τα της, χωρίς να ξεχνά τα δια­κρι­τι­κά κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά της σχόλια.

Η σκη­νο­θέ­τι­δα, γεν­νη­μέ­νη στο Ελ Σαλ­βα­δόρ και μεγα­λω­μέ­νη στο Μεξι­κό, επι­στρέ­φει στις ρίζες του ντο­κι­μα­ντέρ για ένα πορ­τρέ­το των ανθρώ­πων της ξεχα­σμέ­νης υπαί­θρου, που οι θεα­τές θα μπο­ρού­σαν να το εκλά­βουν και ως μυθο­πλα­σία. Ένα φιλμ, που κέρ­δι­σε στο φεστι­βάλ Βερο­λί­νου τα βρα­βεία ντο­κι­μα­ντέρ και σκη­νο­θε­σί­ας και έφε­ρε για μία ακό­μη φορά στο προ­σκή­νιο τους ανθρώ­πους που έχουν τεθεί στο περι­θώ­ριο της σύγ­χρο­νης ζωής και ζουν παλεύ­ο­ντας σε δύσκο­λους τόπους, με τα στοι­χειά της φύσης.

Η Ουέ­σο έζη­σε πάνω από ένα χρό­νο στο μεξι­κά­νι­κο χωριό Ελ Έκο, που λει­τουρ­γεί αυτό­νο­μα, έχο­ντας μεί­νει στο παρελ­θόν και όπου τα παι­διά φρο­ντί­ζουν τα πρό­βα­τα, τη γη για να βγει η σοδιά, αλλά και τους μεγα­λύ­τε­ρους. Μέσα σε αντί­ξο­ες συν­θή­κες, μαθαί­νουν να κατα­νο­ούν το θάνα­το, την ασθέ­νεια και την αγά­πη καθη­με­ρι­νά, με κάθε πρά­ξη, λέξη και σιω­πή των γονιών τους.

Επι­κε­ντρώ­νο­ντας την προ­σο­χή της στην πρώ­ι­μη παι­δι­κή ηλι­κία, η Ουέ­σο θα κινη­μα­το­γρα­φή­σει μέσα από τα μάτια των παι­διών, που ανα­κα­λύ­πτουν τον κόσμο, εξε­ρευ­νώ­ντας κάθε πτυ­χή της ζωής. Την έκπλη­ξή τους για όλα όσα βλέ­πουν, τις ανα­κα­λύ­ψεις τους, τη συγκί­νη­ση για τη δύνα­μη της φύσης, για μια καται­γί­δα, τη γάτα που μπερ­δεύ­ε­ται στα πόδια τους και γίνε­ται μέλος της οικογένειας.

Η καθη­με­ρι­νή συνα­να­στρο­φή της Ουέ­σο με τους κατοί­κους του χωριού, οι ιστο­ρί­ες των προ­γό­νων, ο κύκλος της ζωής, της σπο­ράς και της συγκο­μι­δής, η αθώα συμ­με­το­χή των παι­διών στην κινη­μα­το­γρά­φη­ση, αλλά και οι δρα­στι­κές αλλα­γές στο κλί­μα και στο τοπίο, απο­τυ­πώ­νο­νται χωρίς επι­τή­δευ­ση, ενώ είναι φανε­ρό ότι οι χαρα­κτή­ρες αυτών των απλών και γνή­σιων ανθρώ­πων οδη­γούν τη σκη­νο­θέ­τι­δα με ασφά­λεια για αυτό που θέλει να πει. Την ανα­ζή­τη­ση της μαγεί­ας και του μεγα­λεί­ου στα πιο μικρά και συνη­θι­σμέ­να, την ανά­δει­ξη την απλό­τη­τα της ζωής, την σπου­δαιό­τη­τά αυτών των ανθρώ­πων σε έναν κόσμο που έχει πάρει το στρα­βό το δρό­μο, μία ανθρω­πό­τη­τα που έχει στο προ­σκέ­φα­λο τα αγχολυτικά.

Χορεύ­ο­ντας με τον Μπέκετ

“Dance First”: Βιο­γρα­φι­κό δρά­μα, βρε­τα­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Τζέιμς Μαρς, με τους Γκά­μπριελ Μπερν, Φιον Ο’ σι, Μάξιν Πικ, Άινταν Γκί­λεν, Σαντρίν Μπο­νέρ, Ρόμπερτ Αρα­μά­γιο, Ρεμπέ­κα Τζόν­στον κα.

Δεν είναι αδιά­φο­ρη αυτή η βιο­γρα­φι­κή ται­νία για τον τερά­στιο Ιρλαν­δό συγ­γρα­φέα Σάμιου­ελ Μπέ­κετ, καθώς ξεφεύ­γει ως ένα βαθ­μό από τα καθιε­ρω­μέ­να της βρε­τα­νι­κής ακα­δη­μαϊ­κής προ­σέγ­γι­σης, αλλά αδι­κεί το συνο­λι­κό απο­τέ­λε­σμά της, χάνο­ντας την ευκαι­ρία να φωτί­σει το έργο του και την απή­χη­ση που είχε αυτό παγκοσμίως.

Ο Τζέιμς Μαρς, έμπει­ρος στις βιο­γρα­φί­ες («Η Θεω­ρεία των Πάντων») και κατα­ξιω­μέ­νος στο ντο­κι­μα­ντέρ, με ένα Όσκαρ για το «Man on Wire», μέσα σε 100 λεπτά, θα δια­τρέ­ξει τα βασι­κά γεγο­νό­τα και τις σχέ­σεις που πλή­γω­σαν και καθό­ρι­σαν τον Ιρλαν­δό συγ­γρα­φέα, θα βρει λίγο χρό­νο και για τις μετα­φυ­σι­κές του αγω­νί­ες, αλλά θα του ξεφύ­γει το πνεύ­μα των έργων του, που χαρα­κτη­ρί­ζο­νταν από μία «ριζο­σπα­στι­κή λιτό­τη­τα», μία διαρ­κής απαι­σιο­δο­ξία για τη φύση του ανθρώπου.

Εκκι­νώ­ντας από την απο­νο­μή του βρα­βεί­ου Νόμπελ το 1969, όταν ο Μπέ­κετ θα πει στη σύζυ­γό του «τι κατα­στρο­φή», ακού­γο­ντας το όνο­μά του για το βρα­βείο και δια­φεύ­γο­ντας προς ένα σπή­λαιο όπου θα συνα­ντή­σει τον… εαυ­τό του, ανα­πο­λώ­ντας γεμά­τος ενο­χές, τα σημα­ντι­κό­τε­ρα γεγο­νό­τα του παρελ­θό­ντος του.

   Τις μεγά­λες ερω­τι­κές σχέ­σεις του, την απώ­λεια του αγα­πη­μέ­νου πατέ­ρα, την περί­πλο­κη σχέ­ση, με την αυστη­ρό­τε­ρη κρι­τή του και παρεμ­βα­τι­κή, μητέ­ρα του, την ενερ­γή του εμπλο­κή στη γαλ­λι­κή αντί­στα­ση, τη συνά­ντη­ση του με τον Τζέιμς Τζόις, το θανα­τη­φό­ρο χτύ­πη­μα που δέχθη­κε από μαστρο­πό στο Παρί­σι έως και τη βρά­βευ­σή του με το Νόμπελ.

Ουσια­στι­κά, ο Μαρς επι­κε­ντρώ­νει το φιλμ του στις σχέ­σεις του συγ­γρα­φέα, στα πρό­σω­πα που τον επη­ρέ­α­σαν ή δια­μόρ­φω­σαν τη μονα­χι­κή του ζωή, παρα­κάμ­πτο­ντας να εμβα­θύ­νει στο έργο και τη λογο­τε­χνι­κή κλη­ρο­νο­μιά του.

Μια αξιο­πρε­πής βιο­γρα­φία, που πετυ­χαί­νει στην ανα­σύ­στα­ση της επο­χής, μετα­φέ­ρει τα μελαγ­χο­λι­κά χρώ­μα­τα της προ­σω­πι­κό­τη­τας του συγ­γρα­φέα και κατα­φέρ­νει να εισχω­ρή­σει στη δυστυ­χι­σμέ­νη ψυχο­σύν­θε­ση του Μπέ­κετ, μέσα από μία σει­ρά ταλαί­πω­ρων και ενο­χι­κών σχέ­σε­ων, αλλά χάνο­ντας την ευκαι­ρία να ανα­δεί­ξει την τόλ­μη και την ευφυ­ΐα του, που σημά­δε­ψαν τα γράμ­μα­τα και τη δραματουργία.

Ο Γκά­μπριελ Μπερν, ερμη­νεύ­ο­ντας τον μεσή­λι­κα Μπέ­κετ, δεν έχει πρό­βλη­μα να μπει στο πετσί του βασα­νι­σμέ­νου από δαί­μο­νες συγ­γρα­φέα, αν και αρκε­τά ακα­δη­μαϊ­κά και υπέρ του δέο­ντος μετρη­μέ­να, ενώ ο Φιον Ο’σι στο ρόλο του νεα­ρού συγ­γρα­φέα μετα­φέ­ρει πει­στι­κά την ορμη­τι­κό­τη­τα και επι­πο­λαιό­τη­τα ενός ιδε­α­λι­στή. Η Σαντρίν Μπο­νέρ, στο ρόλο της συζύ­γου του, ορι­σμέ­νες φορές απο­λαυ­στι­κή, όπως και η Μάξιν Πικ, που υπο­δύ­ε­ται την, για χρό­νια, ερω­μέ­νη του Μπάρ­μπα­ρα Μπρέι.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η ιστο­ρία της ζωής του Σάμιου­ελ Μπέ­κετ, ενός συγ­γρα­φέα που άσκη­σε ισχυ­ρή και ριζο­σπα­στι­κή επιρ­ροή στη γρα­φή και το θέα­τρο του 20ού αιώ­να: Από τις μεγά­λες ερω­τι­κές σχέ­σεις του, την περί­πλο­κη σχέ­ση με την παρεμ­βα­τι­κή μητέ­ρα του, την ενερ­γή συμ­με­το­χή του στη Γαλ­λι­κή Αντί­στα­ση και το σχε­δόν θανα­τη­φό­ρο χτύ­πη­μα που δέχτη­κε από μαστρο­πό στο Παρί­σι, μέχρι τη βρά­βευ­σή του με το Νόμπελ.

Κάμπια Νύμ­φη Πεταλούδα

“Embryo Larva Butterfly”: Δρά­μα επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας, ελλη­νο­κυ­πρια­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Κύρου Παπα­βα­σι­λεί­ου, με τους Μαρία Απο­στο­λα­κέα, Χρή­στο Σου­γά­ρη, Μάκη Παπα­δη­μη­τρί­ου, Στε­φα­νία Σωτη­ρο­πού­λου κα.

Υπαρ­ξια­κό φου­του­ρι­στι­κό δρά­μα, με πολ­λές ιδέ­ες και θαρ­ρα­λέα κινη­μα­το­γρα­φι­κή ματιά, από τον Κύπριο σκη­νο­θέ­τη Κύρο Παπα­βα­σι­λεί­ου, στη δεύ­τε­ρη ται­νία του, έπει­τα από τις «Εντυ­πώ­σεις Ενός Πνιγ­μέ­νου» που είχε προ­βλη­θεί πριν μία δεκαετία.

Το εκτε­τα­μέ­νο παι­χνί­δι του σκη­νο­θέ­τη με τον χρό­νο, δίνει φτε­ρά στην ται­νία, η οποία όμως στο τέλος πνί­γε­ται από τα αλλε­πάλ­λη­λα φορ­μα­λι­στι­κά και φου­του­ρι­στι­κά ευρή­μα­τα, τα οποία ρίχνει σωρη­δόν στη μάχη των εντυ­πώ­σε­ων προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σει το ισχνό και γεμά­το τρύ­πες σενά­ριο. Κάτι καθο­ρι­στι­κό για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα μιας ται­νί­ας αυτού του είδους και μάλι­στα, χαμη­λού προϋπολογισμού.

Ο γραμ­μι­κός χρό­νος απο­τε­λεί ουτο­πία για το στό­ρι. Οι ήρω­ες είναι ανα­γκα­σμέ­νοι να μετα­πη­δούν ξαφ­νι­κά σε δια­φο­ρε­τι­κές χρο­νο­λο­γί­ες, να ζουν απο­σπα­σμα­τι­κά με την έντα­ση των αλλα­γών. Έχο­ντας ζήσει το μέλ­λον πριν από το παρελ­θόν ή το παρόν, τα πρό­σω­πα του δρά­μα­τος, γνω­ρί­ζουν τι θα τους συμ­βεί αλλά όχι το πώς και το γιατί.

Ένα αγα­πη­μέ­νο ζευ­γά­ρι, ζει σε ένα διαρ­κές άγχος, καθώς γνω­ρί­ζουν το μέλ­λον, ότι έχουν κάνει ένα παι­δί, αλλά δεν γνω­ρί­ζουν πού είναι και για­τί δεν είναι μαζί τους. Προ­κει­μέ­νου να το ξεδια­λύ­νει, η ηρω­ί­δα της ιστο­ρί­ας, θα ανα­κα­λύ­ψει τι σημαί­νει αγά­πη, απώ­λεια, επι­θυ­μία, αλλά και πώς μπο­ρεί να κοροϊ­δέ­ψει τον χρόνο.

Οι καλές ιδέ­ες θέλουν όμως και ένα στέ­ρεο σενά­ριο, μια στι­βα­ρή βάση, που θα μετα­φέ­ρει στο κοι­νό τα πολύ­πλευ­ρα και συναι­σθη­μα­τι­κά φορ­τι­σμέ­να νοήματα.

Έτσι, οι αδυ­να­μί­ες του σενα­ρί­ου και η απο­σπα­σμα­τι­κή αφή­γη­ση, έρχο­νται να καλυ­φθούν από φου­του­ρι­στι­κά ευρή­μα­τα, με υποϊ­στο­ρί­ες άνευ σημα­σί­ας, και καλο­γυ­ρι­σμέ­να πλά­να — φρο­ντι­σμέ­να με τη ζεστή φωτο­γρα­φία του Θόδω­ρου Μιχό­που­λου — που χρη­σι­μο­ποιού­νται ως μία λύση μπρος στα σενα­ρια­κά αδιέξοδα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε έναν κόσμο όπου ο χρό­νος αλλά­ζει αυθαί­ρε­τα, η σχέ­ση της Πηνε­λό­πης και του Ισί­δω­ρου δοκι­μά­ζε­ται καθώς οι ατο­μι­κές και κοι­νές ανα­μνή­σεις του παρελ­θό­ντος, του παρό­ντος και του μέλ­λο­ντος αλλά­ζουν αδιάκοπα.

Άρθουρ ο Βασιλιάς

“Arthur the King”: Δρα­μα­τι­κή περι­πέ­τεια, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2024, σε σκη­νο­θε­σία του Σάι­μον Κέλαν Τζό­ουνς, με τους Μαρκ Γουόλ­μπεργκ, Σιμού Λιου, Μπέ­αρ Γκριλς, Νάτα­λι Εμά­νου­ελ, Αλί Σου­λι­μάν κα.

Χολι­γου­ντια­νή συντα­γή οικο­γε­νεια­κής περι­πέ­τειας, σωστά καρυ­κευ­μέ­νη με αίσθη­μα, ολί­γον δρά­μα, συγκί­νη­ση και φιλο­ζω­ι­κά μηνύ­μα­τα, από τον Βρε­τα­νό σκη­νο­θέ­τη Σάι­μον Κέλαν Τζό­ουνς, που δεν έχει να επι­δεί­ξει κάτι αξιό­λο­γο μέχρι στιγμής.

Ο Μαρκ Γουόλ­μπεργκ έχει ανα­λά­βει τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, έχο­ντας ως συμπρω­τα­γω­νι­στή έναν σκύ­λο, τον «Βασι­λιά Άρθουρ» — που θα μπο­ρού­σε να είναι και ο πρω­τα­γω­νι­στής, αλλά αυτά είναι λεπτο­μέ­ρειες για τα στού­ντιο στο Χόλιγουντ.

Σίγου­ρα, στα υπέρ αυτής της εύπε­πτης ψυχα­γω­γι­κής περι­πέ­τειας είναι η επι­λο­γή να απο­φευ­χθεί η χρή­ση ενός ψηφια­κού τετρά­πο­δου, όπως συνη­θί­ζε­ται εσχά­τως, αλλά ενός «μπά­σταρ­δου» σκυλάκου.

   Βασι­σμέ­νη σε μία αλη­θι­νή ιστο­ρία, το σενά­ριο θέλει έναν επαγ­γελ­μα­τία αθλη­τή αγώ­νων περι­πέ­τειας, τον Μάικλ Λάιτ, να ανα­ζη­τά μία τελευ­ταία ευκαι­ρία για να στε­φθεί νικη­τής. Πεί­θο­ντας έναν σπόν­σο­ρα να τον στη­ρί­ξει οικο­νο­μι­κά και βρί­σκο­ντας τρία έμπει­ρα άτο­μα για την ομά­δα του θα μπει στη λίστα του παγκό­σμιου πρω­τα­θλή­μα­τος Αγώ­νων Περι­πέ­τειας, που θα διε­ξα­χθούν στη Δομι­νι­κα­νή Δημο­κρα­τία. Καθώς τα όρια αντο­χής ανα­τρέ­πο­νται το ένα μετά το άλλο, ο Μάικλ μαθαί­νει τι θα πει αλη­θι­νή νίκη, πίστη και φιλία όταν ένας αδέ­σπο­τος σκύ­λος θα γίνει μέλος της ομά­δας του, για το σύνο­λο της μακράς εξο­ντω­τι­κής δια­δρο­μής δέκα ημε­ρών, στα βου­νά της εξω­τι­κής χώρας.

Η ται­νία έχει όλα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά μίας οικο­γε­νεια­κής περι­πέ­τειας, θέλο­ντας να ανα­δεί­ξει τους ταπει­νούς αγω­νι­στές, που βάζουν πάνω από το βάθρο της νίκης, την αλη­θι­νή φιλία, που μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί και με ένα ζώο και το σημα­ντι­κό­τε­ρο να απλω­θεί και στους ανθρώ­πους. Αξιο­ποιώ­ντας ταυ­τό­χρο­να το άγριο φυσι­κό περι­βάλ­λον της λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης χώρας και την χαρι­τω­μέ­νη παρου­σία του αδέ­σπο­του σκύ­λου, θα προ­σπα­θή­σει να δώσει και ένα μάθη­μα ανθρω­πιάς, πάντα όμως μέσα από τις συμ­βά­σεις και τα στά­νταρ του Χόλιγουντ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο επαγ­γελ­μα­τί­ας αθλη­τής αγώ­νων περι­πέ­τειας Μάικλ Λάιτ ανα­ζη­τά μια τελευ­ταία ευκαι­ρία. Αφού πεί­θει έναν σπόν­σο­ρα να τον στη­ρί­ξει οικο­νο­μι­κά, μπαί­νει στη λίστα του παγκό­σμιου πρω­τα­θλή­μα­τος Adventure Racing που διε­ξά­γε­ται στη Δομι­νι­κα­νή Δημο­κρα­τία. Κάτω από αντί­ξο­ες συν­θή­κες θα μάθει τι θα πει αλη­θι­νή νίκη, όταν ένας αδέ­σπο­τος σκύ­λος θα ενσω­μα­τω­θεί στην ομά­δα του για τη δύσκο­λη δια­δρο­μή των 700ων χιλιομέτρων.

Άγρια Νερά

“Something in the Water”: Θρί­λερ, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2024, σε σκη­νο­θε­σία Χέι­λι Ίστον, με τις Χίφτου Κουά­σεμ, Λόρεν Λάλ, Νάτα­λι Μίτσον, Ελουίζ Χαρτ, Λάου­ρα Κόστα κα.

Στο γνώ­ρι­μο σκη­νι­κό, ενός ειδυλ­λια­κού τοπί­ου, όπως είναι η Καραϊ­βι­κή, πέντε νέες και ανέ­με­λες κοπέ­λες, που θέλουν να δια­σκε­δά­σουν, θα βρε­θούν απέ­να­ντι στα σαγό­νια ενός τρο­με­ρού και αιμο­δι­ψούς καρχαρία…

Πόσες φορές έχου­με δει παρό­μοιες ται­νί­ες, με όμορ­φα κορί­τσια, που εφορ­μούν φορώ­ντας τα μπι­κί­νι τους σε εξω­τι­κές παρα­λί­ες για να δια­σκε­δά­σουν και τελι­κά θα ζήσουν την από­λυ­τη φρί­κη κυνη­γη­μέ­νες από καρ­χα­ρί­ες; Αμέτρητες.

Για ποιο λόγο να δει κάποιος αυτό το θρί­λερ, με παρεν­θέ­σεις τρό­μου; Μα φυσι­κά, μόνο, για τους παρα­πά­νω λόγους.

Το σενά­ριο, που δεν είναι τόσο προ­σχη­μα­τι­κό όσο περι­μέ­νει κανείς για αυτές του είδους ται­νί­ες, θέλει τη Μεγκ να παρευ­ρί­σκε­ται στον γάμο της παλιάς φίλης της Λίζι στην Καραϊ­βι­κή, μαζί με δυο συνα­δέλ­φους της, αλλά και την πρώ­ην σύντρο­φό της Κέι­λα, με την οποία χώρι­σε, αφού επέ­ζη­σαν και οι δύο από ένα τραυ­μα­τι­κό περι­στα­τι­κό. Αυτό που δεν περί­με­ναν όμως οι πέντε κοπέ­λες είναι ότι το ειδυλ­λια­κό τοπίο θα γίνει ο θαλάσ­σιος εφιάλ­της τους και μία ανε­λέ­η­τη μάχη που πρέ­πει να δώσουν για να επιβιώσουν.

Η επι­λο­γή να πρω­τα­γω­νι­στή­σουν μόνο γυναί­κες σε ένα θρί­λερ επι­βί­ω­σης, με αρκε­τό σασπένς και ορι­σμέ­νες καλο­δου­λε­μέ­νες σκη­νές τρό­μου, έχει το νόη­μά της, όπως και οι δια­φο­ρε­τι­κοί χαρα­κτή­ρες τους ή τους λόγους που κρύ­βει η μανία του καρ­χα­ρία, όμως αυτό που μένει στο τέλος είναι το κλι­σέ: εξω­τι­κή παρα­λία, κορί­τσια, μπι­κί­νι, ο καρ­χα­ρί­ας φονιάς και η περιέρ­γεια αν θα κατα­φέ­ρουν να επι­ζή­σουν οι κοπέλες.

Η Χέι­λι Ίστον, με εμπει­ρία στα ειδι­κά εφέ, στο σκη­νο­θε­τι­κό της ντε­μπού­το, δεί­χνει να γνω­ρί­ζει το αντι­κεί­με­νό της και να δια­θέ­τει μία ματιά, που ίσως να έχει μέλλον.

Όσον αφο­ρά τις ερμη­νεί­ες, πέρα από την Χίφτου Κουά­σεμ, που δεί­χνει να έχει κάποια επιρ­ροή στο φιλμ, αυτές δεν χρειά­ζο­νται βαθιά νερά για να πνι­γούν στην αδιαφορία.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια παρέα νέων γυναι­κών ταξι­δεύ­ει μέχρι την Καραϊ­βι­κή για τον γάμο της Λίζι. Σύντο­μα, ο ειδυλ­λια­κός αυτός προ­ο­ρι­σμός θα μετα­βλη­θεί σε έναν θαλάσ­σιο εφιάλτη.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Ο Πρώ­τος Οιωνός

“The First Omen”: Αρκε­τά καλύ­τε­ρη από το μέσο όρο των ται­νιών τρό­μου, που βγαί­νουν σωρη­δόν στις αίθου­σες, είναι τού­το το φιλμ της Άρκα­σα Στί­βεν­σον, ένα πρί­κου­ελ της θρυ­λι­κής «Προ­φη­τεί­ας» του Ρίτσαρντ Ντό­νερ.

Το στό­ρι μας μετα­φέ­ρει στη Ρώμη το 1971, όταν η νεα­ρή Μάρ­γκα­ρετ, μια Αμε­ρι­κα­νί­δα δόκι­μη μονα­χή αφο­σιώ­νε­ται στην υπη­ρε­σία της εκκλη­σί­ας. Σε ένα μονα­στή­ρι, θα συνα­ντή­σει το έρε­βος, που θα την κάνει να αμφι­βά­λει για την πίστη της, ενώ απο­κα­λύ­πτει και μια τρο­μα­χτι­κή συνω­μο­σία για την έλευ­ση του αντίχριστου.

Η Στί­βεν­σον, που έχει προ­ϋ­πη­ρε­σία στην τηλε­ό­ρα­ση κι εδώ κάνει το κινη­μα­το­γρα­φι­κό της ντε­μπού­το, θα στή­σει προ­σε­χτι­κά και χωρίς να βασί­ζε­ται ιδιαι­τέ­ρως στην αρχι­κή ται­νία, το δικό της στό­ρι, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τον τρό­μο μέσα από τους προ­σεγ­μέ­νους χαρα­κτή­ρες, που υπη­ρε­τούν ικα­νο­ποι­η­τι­κά οι Σόνια Μπρά­γκα, Ραλφ Ίνε­σον, Νιλ Τάι­γκερ, Τσαρλς Ντανς, ενω ο Μπιλ Νάι βάζει μια έξτρα πινε­λιά με την υπο­βλη­τι­κή του εμφά­νι­ση και φωνή.

Κόναν Η Βάρβαρη

“Conann”: Αξιο­πε­ρί­ερ­γο αν μη τι άλλο θρί­λερ φαντα­σί­ας (και άλλα πολ­λά και ορι­σμέ­νες φορές ακα­τα­νό­η­τα), που γύρι­σε ο γνω­στός για την εκκε­ντρι­κό­τη­τά του, Μπερ­τράν Μαντι­κό («The Wild Boys»). Και μόνο ο τίτλος έχει την πλά­κα του, για μία χει­ρο­ποί­η­τη εξτρα­βα­γκάν­τζα, με πλή­θος πει­ρα­μα­τι­σμών (ασύγ­χρο­νος ήχος, θεα­τρι­κό σκη­νι­κό, ασπρό­μαυ­ρα πλά­να μπερ­δεύ­ο­νται με έγχρω­μα, χαρα­κτή­ρες βγαλ­μέ­νοι από εφιάλ­τες) και μιας ακραί­ας προ­σέγ­γι­σης του βαθύ­τε­ρου ασυνείδητου.

   Ο Κέρ­βε­ρος, ο φύλα­κας του κάτω κόσμου, έχει ακό­μα μου­σού­δα, μόνο που εδώ τον λένε Ράι­νερ, έχει γυναι­κείο στή­θος και γλυ­κιά φωνή, φορά­ει ένα μαύ­ρο δερ­μά­τι­νο μπου­φάν με καρ­φιά και κρα­τά­ει μια κάμε­ρα με φλας. Μας μιλά­ει από το υπερ­πέ­ραν και περι­γρά­φει με ανα­τρι­χια­στι­κές λεπτο­μέ­ρειες τις δια­δο­χι­κές μετεν­σαρ­κώ­σεις της Κόναν της Βάρ­βα­ρης, μιας αιμο­δι­ψούς Αμα­ζό­νας που ζει ανά­με­σά μας από την αρχαιότητα.

Μια κινη­μα­το­γρα­φι­κή εθι­στι­κή εμπει­ρία, για όσους κατα­φέ­ρουν να διεισ­δύ­σουν στο περί­ερ­γο σύμπαν του Μαντι­κό, που σίγου­ρα δεν απευ­θύ­νε­ται στο ευρύ κοι­νό και γι’ αυτό θα προ­βλη­θεί μόνο μετα­με­σο­νύ­χτια στον κινη­μα­το­γρά­φο Άστυ.

Η Κιβω­τός του Νώε

“Noah’s Ark”: Χιου­μο­ρι­στι­κό, συναρ­πα­στι­κό και μελω­δι­κό animation (2024) από τη Βρα­ζι­λία, σε σκη­νο­θε­σία του Σέρ­τζιο Μακά­ντο, με ήρω­ες δυο μπο­έμ ποντί­κια. Τον Βίνι και τον Τομ, που γίνο­νται τυχαία μάρ­τυ­ρες της στιγ­μής όταν ο Θεός ανα­θέ­τει στον Νώε το καθή­κον να δια­σώ­σει μόνο ένα ζευ­γά­ρι από κάθε είδος στην Κιβω­τό του και βρί­σκουν έναν ευφά­ντα­στο τρό­πο να συμ­με­τέ­χουν κι αυτοί στην περιπέτεια.

Εμπνευ­σμέ­νο από τους βρα­ζι­λιά­νι­κους μου­σι­κούς ρυθ­μούς, μία κεφά­τη παι­δι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων, που θα προ­βλη­θεί μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελληνικά.

Λεσβία

Το βρα­βευ­μέ­νο στο φεστι­βάλ της Θεσ­σα­λο­νί­κης ντο­κι­μα­ντέρ της Τζέ­λης Χατζη­δη­μη­τρί­ου, για την Ερε­σό της Λέσβου, μια όμορ­φη κωμό­πο­λη, συν­δε­δε­μέ­νη με την αρχαιό­τη­τα και τη λυρι­κή ποι­ή­τρια Σαπ­φώ, που στη μεγά­λη αμμώ­δη παρα­λία της φιλο­ξε­νεί, εδώ και του­λά­χι­στον σαρά­ντα, χρό­νια την παγκό­σμια λεσβια­κή κοι­νό­τη­τα. Η σκη­νο­θέ­τι­δα, φωτο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας Τζέ­λη Χατζη­δη­μη­τρί­ου, σε αυτό το πρώ­το μεγά­λου μήκους ντο­κι­μα­ντέρ της, παρα­δί­δει μια ενδια­φέ­ρου­σα κατα­γρα­φή της πορεί­ας της Ερε­σού και της — πολ­λές φορές δύσκο­λης — συνύ­παρ­ξής της με την λεσβια­κή κοι­νό­τη­τα, από τη δεκα­ε­τία του ’70 έως σήμε­ρα, με πλού­σιο αρχεια­κό υλικό.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)