Ταινίες πρώτης προβολής: Ψυχολογικές αγωνίες και ανθρωπιά από το Μπουτάν

Λίγες ημέ­ρες πριν από τον Μάιο και φαί­νε­ται ότι είναι η κατάλ­λη­λη επο­χή για ται­νί­ες που δεν στο­χεύ­ουν ιδιαί­τε­ρα στο ευρύ κοι­νό. Από τις έξι πρε­μιέ­ρες, ξεχω­ρί­ζει εμφα­νώς το έξο­χο δρά­μα από το Μπου­τάν «Λου­νά­να, Ένα Γιακ μέσα στην Τάξη», που ήταν υπο­ψή­φιο για Όσκαρ Διε­θνούς Ται­νί­ας, ενώ το ενδια­φέ­ρον τους έχουν και τα φιλμ «Στα Ίχνη του Δολο­φό­νου» και «Ευλο­γία». Επί­σης, προ­βάλ­λε­ται η πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νη κωμω­δία τρό­μου «Ο Μπο Φοβά­ται», με τον Χοα­κίν Φίνιξ, που ανα­μέ­νε­ται να διχά­σει το κοινό.

Λου­νά­να, Ένα Γιακ μέσα στην Τάξη

(“Lunana: A Yak in the Classroom”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, παρα­γω­γής 2020 Μπου­τάν, σε σκη­νο­θε­σία Πάου Τσόι­νινγκ Ντόρ­χι, με τους Σεράμπ Ντορ­χί, Ουγκιέν Νορ­μπού, Κου­τζάν Βαγκ­ντί κα.

Το Μπου­τάν, για όσους δεν το γνω­ρί­ζουν, είναι μία πολύ μικρή φτω­χή, ορει­νή χώρα στη Νότια Ασία, που συνο­ρεύ­ει με Κίνα, Θιβέτ και Ινδία και έχει λιγό­τε­ρο από ένα εκα­τομ­μύ­ριο κατοί­κους, που θεω­ρού­νται από τους πιο ευτυ­χι­σμέ­νους στον κόσμο. Το Μπου­τάν, όμως, έχει και κινη­μα­το­γρά­φο και μάλι­στα έναν σκη­νο­θέ­τη, τον νεα­ρό Πάου Τσόι­νινγκ Ντόρ­χι, που στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό του ντε­μπού­το, διεκ­δί­κη­σε το Όσκαρ Διε­θνούς Ται­νί­ας το 2022 και κέρ­δι­σε δικαιο­λο­γη­μέ­να τον θαυ­μα­σμό για την απλό­τη­τά και το σκη­νο­θε­τι­κό ταλέ­ντο, τα ουμα­νι­στι­κά μηνύ­μα­τα, τον στο­χα­σμό που δια­θέ­τει η ται­νία του.

Το σενά­ριό του, απλό, αλλά όχι προ­σχη­μα­τι­κό, βαθιά ανθρώ­πι­νο, θέλει έναν νεα­ρό δάσκα­λο, που ετοι­μά­ζε­ται να φύγει στην Αυστρα­λία για να γίνει τρα­γου­δι­στής, να στέλ­νε­ται στο πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νο χωριό του Μπου­τάν, πολύ κοντά στους παγε­τώ­νες. Ένα χωριό, που ζει σχε­δόν πρω­τό­γο­να, χωρίς την παρα­μι­κρή άνε­ση, απ’ αυτές που έχει μάθει από τον δυτι­κό­τρο­πη ζωή που έχει επι­λέ­ξει. Ο δάσκα­λος, έχο­ντας απο­φα­σί­σει να φύγει αμέ­σως μετά την άφι­ξή του στο χωριό, θα παρα­μεί­νει, από την καλο­σύ­νη και την πνευ­μα­τι­κή δύνα­μη των ντό­πιων, την αθω­ό­τη­τα των παι­διών και θα επα­νε­ξε­τά­σει τις πεποι­θή­σεις του, θα κοι­τά­ξει βαθιά μέσα στην ψυχή του.

Υπέ­ρο­χη ται­νία, με ακό­μη πιο αξιο­λά­τρευ­τα πλά­να από ένα μαγι­κό μέρος, με άγρια και υπο­βλη­τι­κά τοπία. Ωστό­σο, στο φιλμ κυριαρ­χούν οι άνθρω­ποι, που ζουν σε αρμο­νία με τη φύση και σε άμε­ση επα­φή με τις ρίζες τους και ακό­μη δεν έχουν μολυν­θεί από τον κατα­να­λω­τι­σμό, τη δυτι­κή κουλ­τού­ρα, την απλη­στία, τις μικρό­τη­τες και την αγριό­τη­τα ενός κόσμου που δεί­χνει να εξα­ντλεί τον χρό­νο του.

Ο δάσκα­λος μπο­ρεί να διδά­σκει γρα­φή, ανά­γνω­ση, αριθ­μη­τι­κή και πώς να πλέ­νουν τα παι­διά τα δόντια τους — κάτι πρω­τό­γνω­ρο γι’ αυτά, αλλά θα μάθει πολύ περισ­σό­τε­ρα από τους χωρι­κούς και τα παι­διά για το νόη­μα της ζωής, τη σημα­σία να γνω­ρί­ζεις τις ρίζες σου, την ιερό­τη­τα της φύσης και του τερά­στιου αγα­θού βοοει­δούς γιακ.

Ένα φιλμ, που σε κερ­δί­ζει με την ανε­πι­τή­δευ­τη ματιά του, την ψυχω­μέ­νη σκη­νο­θε­σία του, στα χνά­ρια ενός σπου­δαί­ου ασια­τι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, με τερά­στιο παρελ­θόν, εκκι­νώ­ντας από τον Σατια­τζίτ Ράι. Ένα σωστό ταρα­κού­νη­μα αφύ­πνι­σης για τον λάθος δρό­μο που έχου­με πάρει και την πολυ­τι­μό­τη­τα αυτών που μπο­ρεί να ενώ­σουν την ανθρωπότητα.

Καλές και φυσι­κές ερμη­νεί­ες, κυρί­ως από τους γλυ­κύ­τα­τους χωρι­κούς, αλλά το χαμό­γε­λο και το δάκρυ των παι­διών όχι μόνο κλέ­βουν τη ματιά μας αλλά και την καρ­διά μας.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας νεα­ρός δάσκα­λος στο σύγ­χρο­νο Μπου­τάν, παρα­με­λεί τα καθή­κο­ντά του, αφού ετοι­μά­ζε­ται να φύγει στην Αυστρα­λία για να γίνει τρα­γου­δι­στής. Οι προϊ­στά­με­νοί του, υπό μορ­φή τιμω­ρί­ας, τον στέλ­νουν να ολο­κλη­ρώ­σει την υπη­ρε­σία του στο πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νο σχο­λείο του κόσμου, στο χωριό Λου­νά­να. Μετά από οκτώ ημέ­ρες εξα­ντλη­τι­κής πεζο­πο­ρί­ας για το χωριό, συνει­δη­το­ποιεί ότι πρέ­πει να απο­χαι­ρε­τή­σει τις δυτι­κό­τρο­πες ανέ­σεις του. Κι ενώ ετοι­μά­ζε­ται να παραι­τη­θεί και να φύγει, οι δυσκο­λί­ες της καθη­με­ρι­νό­τη­τας των θαυ­μά­σιων μαθη­τών του αρχί­ζουν να τον συγκινούν…

Ευλο­γία

(“Βenediction”) Βιο­γρα­φι­κό δρά­μα, βρε­τα­νι­κής παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Τέρενς Ντέι­βις, με τους Τζακ Λόου­ντεν, Πίτερ Καπάλ­ντι, Σάι­μον Ράσελ Μπέι­λι, Ρίτσαρντ Γκούλ­ντινγκ, Τζέ­ρε­μι Ιρβάιν, Τζέ­μα Τζό­ουνς κα.

Η φρί­κη του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου μέσα από τα μάτια ενός από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους ποι­η­τές της επο­χής εκεί­νης, του Ζίγ­κφριντ Σασούν, μιας τρα­γι­κής φιγού­ρας, ενός κατα­πιε­σμέ­νου ανθρώ­που, που δεν στα­μά­τη­σε ποτέ να βρί­σκε­ται στα χαρα­κώ­μα­τα με τον ίδιο του τον εαυ­τό, τους δαί­μο­νες και τα ψυχι­κά του τραύματα.

Ο βετε­ρά­νος Βρε­τα­νός σκη­νο­θέ­της Τέρενς Ντέι­βις («Το Βαθύ Μπλε του Έρω­τα», «Ήρε­μο Πάθος»), που αρέ­σκε­ται στο να κάνει βιο­γρα­φί­ες καλ­λι­τε­χνών, μέσα από τη βιο­γρα­φία του Σασούν, θέλει να μιλή­σει για πολ­λά, αν και όλα δεί­χνουν στην αρχή ότι θα επι­κε­ντρω­θεί στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του πολέ­μου. Στους Βρε­τα­νούς πολε­μο­κά­πη­λους, καυ­τη­ριά­ζο­ντας την ανη­θι­κό­τη­τα του πολέ­μου, τη συντρι­βή μιας ολό­κλη­ρης γενιάς και φυσι­κά των ανθρώ­πων του πνεύ­μα­τος που νική­θη­καν από την άρχου­σα τάξη, τους στρα­το­κρά­τες, τα τερά­στια συμ­φέ­ρο­ντα. Όμως, ο Ντέι­βις δεν αρκεί­ται στο πώς είδε ένας ποι­η­τής τον πόλε­μο, αλλά συνε­χί­ζει για να χωρέ­σει τρεις ται­νί­ες σε μία. Εκτός από ένα αντι­πο­λε­μι­κό δρά­μα, προ­χω­ρά σε ένα δρά­μα για την αρι­στο­κρα­τία και κλεί­νει με ένα μακρύ ιδιό­τυ­πο ρομα­ντι­κό μελόδραμα.

Το σενά­ριο, που έγρα­ψε ο ίδιος ο Ντέι­βις, εστιά­ζει στη ζωή του Ζίγ­κφριντ Σασούν, ενός Βρε­τα­νού ποι­η­τή που πολέ­μη­σε στον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, τραυ­μα­τί­στη­κε, στάλ­θη­κε σε ψυχια­τρι­κή κλι­νι­κή, για την έντο­νη αντί­δρα­σή του στους πολε­μο­κά­πη­λους συμπα­τριώ­τες του και τη βρε­τα­νι­κή κυβέρ­νη­ση, αγκα­λιά­στη­κε από τους κοσμι­κούς κύκλους, αλλά δεν ταί­ρια­ξε ποτέ μαζί τους, ενώ είχε και πολ­λές ερω­τι­κές σχέ­σεις με άλλους άνδρες, μέχρι να συμ­βι­βα­στεί και να παντρευ­τεί, να ασπα­στεί τον καθο­λι­κι­σμό και να απο­κτή­σει έναν γιο.

Ο σκη­νο­θέ­της είναι φανε­ρό ότι μπο­ρεί με άνε­ση να κάνει ένα υπό­κω­φο δρά­μα, γύρω από το πορ­τρέ­το του Σασούν, απο­φεύ­γο­ντας την αγιο­γρα­φία και την ακα­δη­μαϊ­κή προ­σέγ­γι­ση, για να ανα­δεί­ξει ότι πίσω από τους πολέ­μους και την κατα­στρο­φή κρύ­βο­νται εκα­τομ­μύ­ρια τρα­γω­δί­ες, που αφή­νουν αδιά­φο­ρους την άρχου­σα τάξη και όλους αυτούς που τρέ­φο­νται από τις στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις. Ταυ­τό­χρο­να, όμως, φαί­νε­ται να πέφτει θύμα των δικών του εμμο­νών, της δικής του ερω­τι­κής κατα­πί­ε­σης, βάζο­ντας πάνω από τον ήρωά του, τα δικά του προ­σω­πι­κά ψυχι­κά τραύ­μα­τα, την αμφι­βο­λία του για τον δρό­μο που έχει επι­λέ­ξει. Στο μακρύ και πλέ­ον αδιά­φο­ρο τρί­το μέρος της ται­νί­ας του, ο Ντέι­βις προ­σπα­θεί να σπά­σει τις κοι­νω­νι­κές και όχι μόνο αγκυ­λώ­σεις με στε­ρε­ό­τυ­πα, ενώ το φινά­λε, με το στα­θε­ρό 5λεπτο πλά­νο του Σασούν, ο οποί­ος εκφρά­ζει την από­γνω­ση και την αγω­νία του, μοιά­ζει περιτ­τό για την ται­νία, αλλά μάλ­λον χρή­σι­μο και λυτρω­τι­κό για τον σκηνοθέτη.

Στα θετι­κά της ται­νί­ας και οι ερμη­νεί­ες των περισ­σό­τε­ρων ηθο­ποιών, αν και ορι­σμέ­νοι, εν αντι­θέ­σει με τη βρε­τα­νι­κή σχο­λή, μάλ­λον υπερ­βά­λουν, φτά­νο­ντας ορι­σμέ­νους χαρα­κτή­ρες στα όρια της καρικατούρας.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η ταραγ­μέ­νη ζωή του ποι­η­τή του Πρώ­του Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου Ζίγ­κφριντ Σασούν, που επέ­ζη­σε από τη φρί­κη του πολέ­μου και βρα­βεύ­τη­κε για την ανδρεία του, αλλά άσκη­σε δρι­μεία κρι­τι­κή στην κυβέρ­νη­ση όταν έλη­ξε η θητεία του.

Ο Μπο Φοβάται

(“Beau Is Afraid”) Κωμω­δία τρό­μου, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Άρι Άστερ, με τους Χοα­κίν Φίνιξ, Νέι­θαν Λέιν, Έιμι Ράιαν, Πάτι, Λου­πόν, Κάι­λι Ρότζερς κα.

Μία τρο­μα­χτι­κή κωμω­δία ή μία υπερ­βο­λι­κά αστεία ται­νία τρό­μου; Ή μήπως ο παρα­νοϊ­κός κόσμος που ζού­με μέσα από μία ακό­μη πιο παρα­νοϊ­κή ται­νία, που υπο­γρά­φει ο πολ­λά υπο­σχό­με­νος νεα­ρός Αμε­ρι­κά­νος σκη­νο­θέ­της Άρι Άστερ, σε παρα­γω­γή της ανε­ξάρ­τη­της και αρκε­τά φιλό­δο­ξης εται­ρεί­ας Α24 («Τα Πάντα Όλα», «Moonlight»).

Η πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νη ται­νία του Άστερ είναι φανε­ρό ότι αστρά­φτει και βρο­ντά από ταλέ­ντο, έχει επι­κό χαρα­κτή­ρα — και διάρ­κεια που φτά­νει τις τρεις ώρες, έναν τερά­στιο ηθο­ποιό, που τολ­μά να δοκι­μά­ζει συνε­χώς νέα πράγ­μα­τα, τον Χοα­κίν Φίνιξ και βεβαί­ως ένα εμπνευ­σμέ­νο σενά­ριο από τον ίδιο τον σκη­νο­θέ­τη, που πολ­λές φορές δεί­χνει ανοι­κο­νό­μη­το, εξα­ντλώ­ντας τις αισθή­σεις και τα κύτ­τα­ρα του εγκεφάλου.

Το φιλμ, που ξεκί­νη­σε ως μικρού μήκους δέκα χρό­νια πριν και εξε­λί­χθη­κε σε θεα­τρι­κό έργο γραμ­μέ­νο από τον ίδιο τον σκη­νο­θέ­τη, μοιά­ζει με την κινη­μα­το­γρά­φη­ση ενός αγχω­τι­κού ονεί­ρου, που προ­κά­λε­σε μεγά­λη ταρα­χή και ο δημιουρ­γός το μετέ­φε­ρε στον ήρωά του ως κρί­ση πανι­κού διαρκείας.

Ο Μπο ζει σε μια ανώ­νυ­μη πόλη που μαστί­ζε­ται από τη βία και το χάος. Όταν επι­χει­ρεί να βγει έξω από την ετοι­μόρ­ρο­πη πολυ­κα­τοι­κία του πρέ­πει να δια­σχί­σει τον δρό­μο, απο­φεύ­γο­ντας τα ανε­ξέ­λεγ­κτα οχή­μα­τα και τους επι­θε­τι­κούς περα­στι­κούς. Ο Μπο, μετά τον ξαφ­νι­κό θάνα­το της κατα­πιε­στι­κής μητέ­ρας του, αντι­με­τω­πί­ζει τους πιο σκο­τει­νούς φόβους του καθώς ξεκι­νά μια επι­κή, σου­ρε­α­λι­στι­κή Οδύσ­σεια, για να επι­στρέ­ψει στο σπί­τι του.

Η σχέ­ση με τη μητέ­ρα του, βασι­κό στοι­χείο στην προ­σω­πι­κό­τη­τα του Μπο, του προ­κα­λεί τερά­στιο άγχος, σωμα­τι­κά δεί­χνει επι­βα­ρυ­μέ­νος, ενώ ως ιδα­νι­κό πρό­τυ­πο παθη­τι­κό­τη­τας δεί­χνει αδύ­να­μος να κάνει και τα πιο απλά πράγ­μα­τα. Είναι ένας δει­λός καρ­του­νί­στας — οι σκη­νές συν­δυα­σμού ιμπρε­σιο­νι­στι­κού animation και ζωντα­νής δρά­σης πράγ­μα­τι εξαι­ρε­τι­κές — που συνε­χώς μουρ­μου­ρί­ζει, φλυα­ρεί, παρα­τη­ρεί σαν χαμέ­νος, ένας αντι­ή­ρω­ας που παρα­σύ­ρε­ται σε έναν εφιάλτη.

Το στό­ρι, που μοι­ρά­ζε­ται κάποιες από τις θεμα­τι­κές των δυο πρώ­των ται­νιών τρό­μου του Άρι Άστερ, «Η Δια­δο­χή» και «Μεσο­κα­λό­και­ρο», μπο­ρεί να ξεφεύ­γει προς την ξέφρε­νη κωμω­δία, να κάνει μία ίσως μακά­βρια πλά­κα με τα όσα δια­δρα­μα­τί­ζο­νται, με τις δρα­μα­τι­κές και αγω­νιώ­δεις σκη­νές του Φίνιξ, να είναι ξεκαρ­δι­στι­κές, αλλά τελι­κά η ται­νία στο βάθος της, παρό­τι πολ­λές φορές επι­χει­ρεί να απο­προ­σα­να­το­λί­σει τον θεα­τή, κρύ­βει μία υπαρ­ξια­κή αγω­νία, παρω­δεί το φρο­ϋ­δι­κό άγχος και συνε­χώς υπονομεύεται.

Μια ται­νία, που θα διχά­σει το κοι­νό για­τί εν τέλει υπο­νο­μεύ­ε­ται και από τη μεγα­λο­μα­νία του σκη­νο­θέ­τη και την άγνοια κιν­δύ­νου που κρύ­βει το νεα­ρόν της ηλι­κί­ας του, χωρίς αυτό να ακυ­ρώ­νει σημα­ντι­κά το συνο­λι­κό απο­τέ­λε­σμα και το ενδια­φέ­ρον της.

Όπως, εύκο­λα γίνε­ται αντι­λη­πτό, η ται­νία κρέ­με­ται στους ώμους του Χοα­κίν Φίνιξ, που έχει και αυτός τα πάνω και τα κάτω του, καθώς ορι­σμέ­νες φορές είναι εντυ­πω­σια­κός και άλλες δεί­χνει αμή­χα­νος, προ­σπα­θώ­ντας να κατα­νο­ή­σει και ο ίδιος αυτά που ζητά ο σκηνοθέτης.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Μπο είναι ένας αγχω­τι­κός και μάλ­λον παρα­νοϊ­κός άντρας που ξεκι­νά­ει μια, πέρα από κάθε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οδύσ­σεια με σκο­πό να φτά­σει σε ένα σπί­τι μετά τον ξαφ­νι­κό θάνα­το της μητέ­ρας του, ενώ θα χρεια­στεί να αντι­με­τω­πί­σει τους μεγα­λύ­τε­ρους φόβους του στην απί­θα­νη αυτή δια­δρο­μή του.

Στα Ίχνη του Δολοφόνου

(“To Catch a Killer”) Αστυ­νο­μι­κό θρί­λερ, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Ντα­μιάν Σιφρόν, με τους Σεϊ­λίν Γού­ντλεϊ, Μπεν Μέντελ­σον, Γιο­βάν Αντέ­πο, Nτάρ­σι Λόρι, Ραλφ Άινε­σον, Μαρκ Καμά­τσο, Ρόζ­μα­ρι Ντάν­σμορ κα.

Δυνα­τό, στι­βα­ρό αστυ­νο­μι­κό — ψυχο­λο­γι­κό — θρί­λερ, με καλο­γραμ­μέ­νο σενά­ριο και φορ­τω­μέ­νο με κοι­νω­νι­κά μηνύ­μα­τα, αλλά όχι μοδά­τες μανιέ­ρες και «καλ­λι­τε­χνι­κές» φιοριτούρες.

Ο ταλα­ντού­χος Αργε­ντι­νός σκη­νο­θέ­της Ντα­μιάν Σιφρόν («Ιστο­ρί­ες για Αγρί­ους») στην πρώ­τη του αγγλό­φω­νη ται­νία, παρα­μέ­νει πιστός στις καλύ­τε­ρες εφαρ­μο­γές του είδους, στή­νει ένα αγω­νιώ­δες αστυ­νο­μι­κό φιλμ, με όλους τους κλα­σι­κούς κανό­νες να υπη­ρε­τού­νται υπο­δειγ­μα­τι­κά και δίχως τις ανα­σφά­λειες ενός ταλα­ντού­χου σκη­νο­θέ­τη που ψάχνει την ευκαι­ρία να απο­δεί­ξει ότι του αξί­ζει κάτι περισ­σό­τε­ρο, να κάνει το δικό του «θαύ­μα», υπο­νο­μεύ­ο­ντας το καλό — αν και αρκού­ντως συμ­βα­τι­κό — στό­ρι του.

Παρα­μο­νή Πρω­το­χρο­νιάς στη Βαλ­τι­μό­ρη, και μια αστυ­νο­μι­κός καλεί­ται στη σκη­νή ενός άγριου εγκλή­μα­τος για το οποίο ευθύ­νε­ται ένας παρα­νοϊ­κός δολο­φό­νος. Η αστυ­νο­μία και το FBI θα εξα­πο­λύ­σουν ένα απε­γνω­σμέ­νο ανθρω­πο­κυ­νη­γη­τό σε όλη την χώρα που θα ανα­τρέ­πε­ται συνε­χώς εξαι­τί­ας της απρό­βλε­πτης συμπε­ρι­φο­ράς του αινιγ­μα­τι­κού δολο­φό­νου. Αν και αρκε­τά άπει­ρη, η νεα­ρά αστυ­νο­μι­κός, που έχει τα δικά της ψυχι­κά τραύ­μα­τα να την ταλαι­πω­ρούν, εμπλέ­κε­ται όλο και περισ­σό­τε­ρο με την υπό­θε­ση καθώς τόσο η ίδια όσο και ένας έμπει­ρος πρά­κτο­ρας του FBI πιστεύ­ουν ότι είναι η μόνη που μπο­ρεί να τον εντοπίσει.

Γυρι­σμέ­νο στο — κατά βάση — νυχτε­ρι­νό Μόντρε­αλ, το φιλμ δια­θέ­τει γοη­τευ­τι­κή ψυχρή ατμό­σφαι­ρα, σκη­νο­θε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση που θυμί­ζει τη δεκα­ε­τία του ’90, αλλά και αρκε­τή αγω­νία, με την έντα­ση να ανε­βο­κα­τε­βαί­νει τις περισ­σό­τε­ρες φορές όπως πρέ­πει. Ωστό­σο, πέρα από τη δρά­ση και το μυστή­ριο γύρω από τον μαζι­κό δολο­φό­νο, ο Σιφρόν θα βρει την ευκαι­ρία να καυ­τη­ριά­σει μία σει­ρά από θεσμούς και κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα της Αμε­ρι­κής. Από το αστυ­νο­μι­κό και δικα­στι­κό σύστη­μα μέχρι τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης, το στρα­τιω­τι­κό βιο­μη­χα­νι­κό κατε­στη­μέ­νο, τον έλεγ­χο στην οπλο­φο­ρία, την περιο­ρι­σμέ­νη πρό­σβα­ση στην περί­θαλ­ψη ψυχι­κής υγεί­ας και τους πολι­τι­κούς. Εκεί που χάνει κάπως η ται­νία είναι στην ανά­πτυ­ξη των χαρα­κτή­ρων, αν και το σασπένς είναι αυτό που κυριαρ­χεί και καλύ­πτει αδυ­να­μί­ες ακό­μη και κάποιες στιγ­μές φλυα­ρί­ας και διδακτισμού.

Ικα­νο­ποι­η­τι­κές ερμη­νεί­ες από Σεϊ­λίν Γού­ντλεϊ, Μπεν Μέντελ­σον, Γιο­βάν Αντέ­πο, καλοί δεύ­τε­ροι χαρα­κτή­ρες και ακό­μη καλύ­τε­ρη η ατμο­σφαι­ρι­κή μου­σι­κή του Κάρ­τερ Μπέργουελ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια αστυ­νο­μι­κός που παλεύ­ει με τους δαί­μο­νες του παρελ­θό­ντος, ανα­λαμ­βά­νει να δια­λευ­κά­νει την υπό­θε­ση ενός άγριου εγκλή­μα­τος και να οδη­γή­σει στη δικαιο­σύ­νη τον δολοφόνο.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Μάλι­στα Σεφ!

(“La Brigade”) Γαλ­λι­κή κομε­ντί του 2022, κοι­νω­νι­κής συντα­γής και θετι­κών μηνυ­μά­των, στην οποία εντάσ­σε­ται το προ­σφυ­γι­κό ζήτη­μα, σκη­νο­θε­τη­μέ­νη χαρι­τω­μέ­να και εντε­λώς ανα­με­νό­με­να, από τον Λουί Ζιλιάν Πετί, με την Οντρέ Λαμί και τον Φραν­σουά Κλου­ζέ. Μια ανερ­χό­με­νη βοη­θός σεφ, που είναι έτοι­μη για το μεγά­λο βήμα της, να ανοί­ξει το δικό της εστια­τό­ριο υψη­λής γαστρο­νο­μί­ας, θα ατυ­χή­σει και αντί να βρε­θεί στα σαλό­νια, θα πρέ­πει να μπει στα αλώ­νια μιας προ­σφυ­γι­κής δομής για ανή­λι­κους ως μαγεί­ρισ­σα. Αυτή θα τους μάθει να μαγει­ρεύ­ουν και τα παι­διά το νόη­μα της ζωής. Δηλα­δή, περί­που στο πνεύ­μα της υπέ­ρο­χης ται­νί­ας από το Μπου­τάν, αλλά στην κωμι­κή και ολί­γον επι­δερ­μι­κή όσο και συμ­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­σή του. Και επι­προ­σθέ­τως με κάποιες ανέ­φε­λες γαλ­λι­κές φιο­ρι­τού­ρες, φαρ­σι­κά ευρή­μα­τα και δυο ικα­νούς ηθο­ποιούς να προ­σπα­θούν να βγά­λουν γέλιο ή να ανα­δεί­ξουν το δρά­μα της μετανάστευσης.

Κάτσε στα’ Αβγά σου

(“Little Eggs”) Μετα­πα­σχα­λι­νό animation με κοκ­κό­ρια και που­λά­δες και χρυ­σά αυγά, από το Μεξι­κό και σε σκη­νο­θε­σία των Γκα­μπριέλ Ρίβα Παλά­σιο Αλα­τρί­στε, Ροντόλ­φο Ρίβα Παλά­σιο Αλα­τρί­στε. Ψηφια­κό σίκου­ελ του «Κοκο­ρό­κι», με τους δυο φτε­ρω­τούς γονείς δυο αβγών που γίνο­νται χρυ­σά, να προ­σπα­θούν να τα σώσουν από αδί­στα­κτους συλ­λέ­κτες. Η ται­νία, που απευ­θύ­νε­ται στο νηπια­κό κοι­νό, προ­βάλ­λε­ται μόνο μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελληνικά.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα