Πρώ­τη εβδο­μά­δα του εορ­τα­στι­κού Δεκεμ­βρί­ου και στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό πρό­γραμ­μα έρχο­νται να προ­στε­θούν ακό­μη επτά νέες ται­νί­ες, για να βρουν απέ­να­ντί τους τη «Φόνισ­σα», που έκα­νε, πέρα από κάθε προσ­δο­κία, ένα ομο­λο­γου­μέ­νως εντυ­πω­σια­κό «άνοιγ­μα» το προη­γού­με­νο επτα­ή­με­ρο. Από τις απο­ψι­νές πρε­μιέ­ρες ξεχω­ρί­ζει «το κύκνειο άσμα» η τελευ­ταία ται­νία του σημα­ντι­κού Άγγλου σκη­νο­θέ­τη Κεν Λόουτς «Η Τελευ­ταία Παμπ», ενώ ο φιλό­δο­ξος «Μαέ­στρος» του Μπρά­ντλεϊ Κού­περ ανα­μέ­νε­ται να τρα­βή­ξει το ενδια­φέ­ρον του ευρύ­τε­ρου κοι­νού. Ιδιαί­τε­ρου ενδια­φέ­ρο­ντος και το ιρλαν­δι­κό ντο­κι­μα­ντέρ «Γάζα».

Η Τελευταία Παμπ _“ The Old Oak”

Κοι­νω­νι­κό δρά­μα, βρε­τα­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Κεν Λόουτς, με τους Ντέιβ Τέρ­νερ, Έμπλα Μαρί, Τρέ­βορ Φοξ, Νιλ Λάι­περ κα.

Το κύκνειο άσμα του Κεν Λόουτς, όπως του­λά­χι­στον δήλω­σε ο ίδιος, ο βασι­κό­τε­ρος εκπρό­σω­πος του ευρω­παϊ­κού μάχι­μου κοι­νω­νι­κού σινε­μά. Μία αντι­προ­σω­πευ­τι­κή ται­νία του Άγγλου σκη­νο­θέ­τη, που έκα­νε πρε­μιέ­ρα στο φετι­νό φεστι­βάλ των Καν­νών, απ’ το οποίο έχει φύγει δυο φορές με τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα. Ακο­λου­θώ­ντας τους απλούς και ορι­σμέ­νες φορές μελο­δρα­μα­τι­κούς δρό­μους, τους λιτούς αυθε­ντι­κούς δια­λό­γους, χωρίς να ενδια­φέ­ρε­ται πλέ­ον για φιλο­λο­γι­κές φιο­ρι­τού­ρες, ψαγ­μέ­νους χαρα­κτή­ρες και εμπνεύ­σεις που θα εμπλου­τί­σουν το σενά­ριο, το οποίο έγρα­ψε μαζί με τον Πολ Λάβερ­τι και πάλι, ο 87χρονος σκη­νο­θέ­της θα μπει κατευ­θεί­αν στο ψαχνό του θέμα­τός του.

Από τα πρώ­τα του πλά­να, ο Λόουτς θα δεί­ξει τις προ­θέ­σεις του, θα μας ρίξει στα βαθιά, όταν σε μια κωμό­πο­λη της βορειο­α­να­το­λι­κής Αγγλί­ας, κάπο­τε τόπο ανθρα­κω­ρύ­χων, που παρακ­μά­ζει για δεκα­ε­τί­ες, κατα­φθά­νουν με λεω­φο­ρείο Σύριοι πρό­σφυ­γες, οι οποί­οι δέχο­νται τον τρα­μπου­κι­σμό ορι­σμέ­νων κατοί­κων. Οι φτω­χοί από­γο­νοι των εργα­τών απέ­να­ντι στους εξα­θλιω­μέ­νους πρό­σφυ­γες. Ο ιδιο­κτή­της της παλαιό­τε­ρης παμπ, που παρα­μέ­νει ανοι­κτή, ως μονα­δι­κή διέ­ξο­δος δια­σκέ­δα­σης στους κατοί­κους, αντι­θέ­τως με τους πολ­λούς και τους πελά­τες του, θα τους δει με καλό μάτι και θα έρθει κοντά με μία νεα­ρή θαρ­ρα­λέα πρό­σφυ­γα, η οποία περι­φρο­νεί τις σεξι­στι­κές και άλλες απει­λές που δέχε­ται. Αυτή θα έχει μια ιδέα για να μονιά­σουν οι δυο κοι­νό­τη­τες, με τη διορ­γά­νω­ση συσ­σι­τί­ων για όσους έχουν ανά­γκη, δηλα­δή τους ντό­πιους που ζουν πλέ­ον με κοι­νω­νι­κά επι­δό­μα­τα και τους πρό­σφυ­γες. Ο Κεν Λόουτς, θέτει τους προ­βλη­μα­τι­σμούς του με τη γνω­στή του αμε­σό­τη­τα. Για το προ­σφυ­γι­κό ζήτη­μα και την περι­θω­ριο­ποί­η­ση μεγά­λων τμη­μά­των της αγγλι­κής κοι­νω­νί­ας, που ξεχνούν την κατα­γω­γή τους, τους αγώ­νες τους και τη συντρο­φι­κό­τη­τα που είχαν επι­δεί­ξει σε δύσκο­λες επο­χές. Ανθρώ­πους που όμως προ­δό­θη­καν πολ­λές φορές και βρέ­θη­καν έρμαια ξενο­φο­βι­κών νοο­τρο­πιών και ιδε­ο­λο­γί­ες μίσους.

Ο Λόουτς, όμως, θα κάνει εύστο­χες παρα­τη­ρή­σεις και για μια σει­ρά από άλλα θέμα­τα, όπως τα παι­χνί­δια κερ­δο­σκο­πί­ας με τα ακί­νη­τα και την περαι­τέ­ρω απα­ξί­ω­ση της ζωής των φτω­χών Άγγλων, το δέσι­μο των προ­σφυ­γι­κών οικο­γε­νειών, της απώ­λειας (ο πρό­σφα­τα χήρος ιδιο­κτή­της της παμπ) και της δύνα­μης που μπο­ρεί να βρει ένας άνθρω­πος στα αισιό­δο­ξα μάτια μιας νέας γυναίκας.

Με σκό­πι­μη απλοϊ­κό­τη­τα αλλά και ξεχω­ρι­στή ευαι­σθη­σία ο Λόουτς θα αφη­γη­θεί την ιστο­ρία του με ευκρί­νεια και χωρίς κανέ­ναν δισταγ­μό, προ­σπα­θώ­ντας να αφυ­πνί­σει, κάτι στο οποίο πάντα στό­χευε ο κινη­μα­το­γρά­φος του. Συμπα­θέ­στα­τη η πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νη Σύρια ηθο­ποιός Έμπλα Μαρί, παρά την εμφα­νή υπο­κρι­τι­κή της απει­ρία και ικα­νός της συμπα­ρα­στά­της ο Ντέιβ Τέρ­νερ, ενώ τη χάρη τους έχουν και οι υπό­λοι­ποι ερα­σι­τέ­χνες ηθο­ποιοί που χρη­σι­μο­ποί­η­σε ο Λόουτς.

Με λίγα λόγια… Το «Old Oak» (Παλιά Βελα­νι­διά) είναι η τελευ­ταία παμπ, ο μονα­δι­κός δημό­σιος χώρος που έχει απο­μεί­νει σε μια κοι­νό­τη­τα πρώ­ην ανθρα­κω­ρύ­χων που παρακ­μά­ζει εδώ και 30 χρό­νια. Ο ιδιο­κτή­της TJ Μπα­λα­ντάιν παλεύ­ει να την κρα­τή­σει ανοι­χτή, και τα πράγ­μα­τα χει­ρο­τε­ρεύ­ουν όταν η παμπ γίνε­ται αντι­κεί­με­νο έρι­δας μετά την άφι­ξη προ­σφύ­γων από τη Συρία. Εντω­με­τα­ξύ, μια απρό­σμε­νη φιλία ανθί­ζει ανά­με­σα στον TJ και μια νεα­ρή Σύρια, τη Γιά­ρα. Θα μπο­ρέ­σουν να βρουν έναν τρό­πο ώστε οι δύο κοι­νό­τη­τες να κατα­λά­βουν η μία την άλλη;

Ο Μαέστρος _“Maestro”

Βιο­γρα­φι­κό δρά­μα, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Μπρά­ντλεϊ Κού­περ, με τους Μπρά­ντλεϊ Κού­περ, Κάρεϊ Μάλι­γκαν, Ματ Μπό­μερ, Σαμ Νίβο­λα, Σάρα Σίλ­βερ­μαν κα.

Καλ­λι­γρα­φι­κή και ιδιαι­τέ­ρως λου­σά­τη βιο­γρα­φία ενός θρύ­λου της κλα­σι­κής μου­σι­κής και του μιού­ζι­καλ, του Λέο­ναρντ Μπέρν­σταϊν, με υπέ­ρο­χα σκη­νι­κά και κοστού­μια, μελε­τη­μέ­νη ανα­σύ­στα­ση της επο­χής και έξο­χες φυσι­κά μελω­δί­ες, αλλά ως απο­τέ­λε­σμα αρκε­τά επι­φα­νεια­κό και συμ­βα­τι­κό, που χάνει την ισορ­ρο­πία του παρα­πα­τώ­ντας μετα­ξύ του θαυ­μα­σμού για τον φημι­σμέ­νο συν­θέ­τη και διευ­θυ­ντή ορχή­στρας και αυτο­θαυ­μα­σμού του σκη­νο­θέ­τη και πρω­τα­γω­νι­στή Μπρά­ντλεϊ Κού­περ. Αν συν­δυά­σεις τη σπου­δή του Κού­περ να περά­σει στη σκη­νο­θε­σία, με τη δεύ­τε­ρη ται­νία του, έπει­τα από το σχε­τι­κά αδιά­φο­ρο ριμέικ του «Ένα Αστέ­ρι Γεν­νιέ­ται» και το αυτο­μα­το­ποι­η­μέ­νο σύστη­μα απο­νεύ­ρω­σης που δια­θέ­τει το Netflix, το απο­τέ­λε­σμα δεν θα μπο­ρού­σε να είναι καλύτερο.

Η ται­νία ξεκι­νά με τον Μπέρν­σταϊν σε μεγά­λη ηλι­κία να κοι­τά τον φακό με υγρό βλέμ­μα και με τσι­γά­ρο στο στό­μα και με μία συγκι­νη­σια­κή φόρ­τι­ση να λέει σε κάποια από τις συνε­ντεύ­ξεις πόσο του λεί­πει η σύζυ­γός του, που πέθα­νε από καρ­κί­νο το 1978. Ακο­λου­θεί μία ανα­δρο­μή σε ασπρό­μαυ­ρο, όταν ο νεα­ρός φιλό­δο­ξος και ελπι­δο­φό­ρος συν­θέ­της, που περί­με­νε μία ευκαι­ρία, δίπλα σε ιερά τέρα­τα, όπως ο Άαρον Κόπλαντ και ο Τζέ­ρε­μι Ρόμπινς, ξυπνά δίπλα σε έναν άνδρα, απ’ τους πολ­λούς ερα­στές του, μαθαί­νο­ντας τα χαρ­μό­συ­να νέα: πρέ­πει να αντι­κα­τα­στή­σει στο πόντιουμ τον Ρόμπινς, που αρρώ­στη­σε ξαφνικά.
Η τύχη θα του φέρει και τη γνω­ρι­μία με την Φελί­σια Μοντε­α­λέ­γκρε, μία γυναί­κα που θα τον ωθή­σει ακό­μη περισ­σό­τε­ρο προς την κορυ­φή, θα του δώσει έμπνευ­ση και χαρά, αλλά σιγά σιγά η ενθαρ­ρυ­ντι­κή εκκί­νη­ση δίνει τη θέση της σε μία συμ­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση, ενός βιο­γρα­φι­κού θαυ­μα­σμού, για τη μου­σι­κή και τη δημιουρ­γι­κή έμπνευ­ση του Μπέρν­σταϊν. Ενός καλ­λι­τέ­χνη που δεί­χνει να λατρεύ­ει τη γυναί­κα τη ζωής του, αλλά να υπο­κύ­πτει ουκ ολί­γες φορές στους πει­ρα­σμούς, στις ομο­φυ­λο­φι­λι­κές του σχέ­σεις. Έτσι, μια βιο­γρα­φία υψη­λών προ­δια­γρα­φών περιο­ρί­ζε­ται στις περιο­ρι­σμέ­νες δια­στά­σεις ενός οικο­γε­νεια­κού «πικά­ντι­κου» δράματος.

Είναι φανε­ρό ότι το σύν­θε­το πορ­τρέ­το του ιδιο­φυούς συν­θέ­τη, ενός μπερ­δε­μέ­νου μονα­χι­κού και ναρ­κισ­σι­στή ανθρώ­που, που δεν μπο­ρεί, όμως, να ζήσει μόνος, παρα­μέ­νει ανε­ξε­ρεύ­νη­το σε μεγά­λο βαθ­μό και αυτό διό­τι ο Κού­περ στέ­κε­ται κυρί­ως στις συνω­μο­τι­κές προ­σπά­θειές του για να κρύ­ψει το πάθος του προς τους άνδρες, για χάρη της καριέ­ρας του. Η σχε­δόν μονο­διά­στα­τη προ­σέγ­γι­ση μίας προ­σω­πι­κό­τη­τας που επη­ρέ­α­σε καθο­ρι­στι­κά τη μου­σι­κή, δεί­χνει να φτά­νει σε αδιέ­ξο­δο και τη μονα­δι­κή διέ­ξο­δο τη δίνει η σύζυ­γός του, με τον καλο­σχε­δια­σμέ­νο χαρα­κτή­ρα της, τη στω­ι­κή υπο­μο­νή της και την έκρη­ξή της στο τέλος.

Το ελκυ­στι­κό περι­τύ­λιγ­μα, τελι­κά, εισχω­ρεί και στον πυρή­να της ται­νί­ας, που μπο­ρεί θεμα­τι­κά να ποντά­ρει στα Όσκαρ, αλλά παρα­μέ­νει πει­σμα­τι­κά άνευ­ρη και πολύ μικρό­τε­ρη από το μέγε­θος της θρυ­λι­κής προ­σω­πι­κό­τη­τας του Μπερν­στάιν. Η προ­σπά­θεια του Μπρά­ντλεϊ Κού­περ να μπει στο σώμα του Μπέρν­σταϊν πετυ­χη­μέ­νη, όχι όμως και στην ταλαι­πω­ρη­μέ­νη ψυχή του, ενώ η Κάρεϊ Μάλι­γκαν άψο­γη, πιθα­νό­τα­τα βάζει υπο­ψη­φιό­τη­τα για το Όσκαρ Β γυναι­κεί­ου ρόλου.

Με λίγα λόγια… Η αξε­πέ­ρα­στη και παρά­φο­ρη σχέ­ση του θρυ­λι­κού μαέ­στρου Λέο­ναρντ Μπερν­στάιν με την κοστα­ρι­κα­νή ηθο­ποιό Φελί­σια Μοντε­α­λέ­γκρε Κον Μπερν­στάιν, που κρά­τη­σε μία ζωή.

Αγάπη, Ζωή _«Love Life»

Δρα­μα­τι­κή ται­νία, ιαπω­νι­κής και γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Κότζι Φου­κά­ντα, με τους Φου­μί­νο Κιμού­ρα, Κέντο Ναγκα­γιά­μα, Άτομ Σου­νά­ντα κα.

Χαμη­λό­φω­νο τρυ­φε­ρό οικο­γε­νεια­κό δρά­μα, που δια­κρί­νε­ται για τη δια­πε­ρα­στι­κή του ματιά, αλλά ορι­σμέ­νες φορές μοιά­ζει τόσο από­μα­κρο από τους ήρω­ές του και ψυχο­λο­γι­κά στε­γνό, που νομί­ζεις ότι στην Ιαπω­νία η ζωή είναι ένα σιω­πη­λό παι­χνί­δι με κύβους, που απλώς πρέ­πει να βάλεις στη σωστή σει­ρά. Μια ζωή που δεν δια­τα­ράσ­σε­ται ούτε αν πέσει ο ουρα­νός και τους πλα­κώ­σει, όπως και της οικο­γέ­νειας στην οποία εστιά­ζει ο Ιάπω­νας σκηνοθέτης.
Η ται­νία του Κότζι Φου­κά­ντα, που δια­γω­νί­στη­κε για το Χρυ­σό Λέο­ντα στο φεστι­βάλ της Βενε­τί­ας, βάζει στο επί­κε­ντρό της μία μέση οικο­γέ­νεια, που ζει ήρε­μα στο μικρό της σπί­τι. Η Ταέ­κο και ο γιος της, από τον προη­γού­με­νο γάμο, ζουν με τον δεύ­τε­ρο σύζυ­γό της Τζί­ρο, οι γονείς του οποί­ου δεν μπο­ρούν να δεχθούν ότι ο γιος τους έχει παντρευ­τεί μία χωρι­σμέ­νη γυναί­κα με παι­δί. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το ζευ­γά­ρι δεί­χνει ελα­φρώς απο­ξε­νω­μέ­νο. Όταν στη γιορ­τή του ο 6χρονος γιος θα πνι­γεί στην μπα­νιέ­ρα, ο άνδρας και η γυναί­κα θα απο­μα­κρυν­θούν περισ­σό­τε­ρο, ενώ θα εμφα­νι­στεί και ο εξα­φα­νι­σμέ­νος πατέ­ρας του παι­διού, ένας κωφός άντρας, από την Κορέα, που στην Ιαπω­νία ζει ως άστεγος.

Η απώ­λεια, οι ενο­χές, η συγ­χώ­ρε­ση και η ψυχρό­τη­τα των σχέ­σε­ων ανα­δει­κνύ­ο­νται, αλλά όχι και το ζητού­με­νο, δηλα­δή τη δύνα­μη της αγά­πης, που φανε­ρώ­νει και το ομό­τι­τλο τρα­γού­δι της Ακί­νο Γιά­νο, απ’ το οποίο εμπνεύ­στη­κε ο σκη­νο­θέ­της την ται­νία και ακού­γε­ται στο φινά­λε. Όπως λέει κάποιο στι­χά­κι του τρα­γου­διού «όση κι αν είναι η από­στα­ση μετα­ξύ μας, τίπο­τε δεν θα με στα­μα­τή­σει να σε αγα­πώ». Ε, αυτή η βαθύ­τε­ρη αγά­πη, στην ται­νία μοιά­ζει με συγκα­τά­βα­ση στη μοί­ρα, που θέλει το ζευ­γά­ρι ενω­μέ­νο. Και αυτό το κάνει ο σκη­νο­θέ­της αψυ­χο­λό­γη­τα, ασυγ­χρό­νι­στα, με ένα στό­ρι που στρι­γκλί­ζει από απελ­πι­σία και οδύ­νη αλλά οι ήρω­ες ανα­δί­δουν μια νυστα­λέα μελω­δία και μάλι­στα απλω­μέ­νη σε δυο ώρες διάρκεια.

Και πέραν αυτών, ο Φου­κά­ντα, προς το τέλος θα μπει στον πει­ρα­σμό και θα υπο­κύ­ψει σε δρα­μα­τουρ­γι­κές ευκο­λί­ες, σε απί­στευ­τες συμ­πτώ­σεις και υπερ­βο­λές που δύσκο­λα μπο­ρούν να γίνουν πιστευ­τές, ενώ οι χαρα­κτή­ρες του παρα­μέ­νουν απα­θείς σε ό,τι γίνε­ται. Όπως είναι λογι­κό, οι ερμη­νεί­ες είναι άχρω­μες, άψυ­χες, ακο­λου­θώ­ντας τους αδια­πέ­ρα­στους χαρα­κτή­ρες που έχει επι­βά­λει ο σκηνοθέτης.

Με λίγα λόγια… Η Ταέ­κο και ο σύζυ­γος της, Τζί­ρο, ζουν φιλή­συ­χα με τον μικρό της γιο Κέι­τα, όταν ένα τρα­γι­κό ατύ­χη­μα φέρ­νει στη ζωή τους τον χαμέ­νο πατέ­ρα του παι­διού, τον Παρκ. Πλέ­ον όμως ο Παρκ είναι άστε­γος και δεν έχει ακοή, κάτι που προ­κα­λεί πόνο και ενο­χές στην Ταέ­κο που σπεύ­δει να τον βοηθήσει.

Ο Τελευταίος Στρατιώτης _“The Last Rifleman”

Δρα­μα­τι­κή ται­νία, βρε­τα­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Τέρι Λοάν, με τους Πιρς Μπρόσ­ναν, Κλέ­μενς Ποε­σί, Γιούρ­γκεν Πρό­χνοβ, Τζον Έιμος κα. Ένα γλυ­κό­πι­κρο εγκάρ­διο — αλλά με αρκε­τές αδυ­να­μί­ες — δρά­μα, ένα ταξί­δι προς το παρελ­θόν, τις μνή­μες, τους εφιάλ­τες και την πίστη στη φιλία, από τον Τέρι Λοάν, ο οποί­ος είχε χαθεί από το 2004, όταν έκα­νε και το κινη­μα­το­γρα­φι­κό του ντε­μπού­το με το ενθαρ­ρυ­ντι­κό «Mickybo & Me».

Το σενά­ριο, που έγρα­ψε ο γνω­στός ιστο­ρι­κός και συγ­γρα­φέ­ας Κέβιν Φιτζ­πά­τρικ, βασί­ζε­ται στην αλη­θι­νή ιστο­ρία ενός 92χρονου, που το σκά­ει από το γηρο­κο­μείο για να παρα­στεί στον εορ­τα­σμό της 75ης επε­τεί­ου από την από­βα­ση στη Νορ­μαν­δία στην οποία είχε συμ­με­τά­σχει. Η ται­νία ξεκι­νά με τον θάνα­το της γυναί­κας του γηραιού ήρωα της ιστο­ρί­ας και μέσα σε ένα κλί­μα κατά­θλι­ψης θα λάβει την από­φα­ση να φορέ­σει τα μετάλ­λιά του και παρά τις αντιρ­ρή­σεις των ανθρώ­πων του γηρο­κο­μεί­ου, θα το σκά­σει με προ­ο­ρι­σμό τη Γαλ­λία, για να τηρή­σει τη δέσμευ­σή του, να αντι­με­τω­πί­σει τα φαντά­σμα­τα του παρελθόντος.

Η ακα­δη­μαϊ­κή προ­σέγ­γι­ση του Λόαν, που θυμί­ζει τηλε­ο­πτι­κή παρα­γω­γή του BBC, παρά τις μικρές ανά­σες χιού­μορ, απορ­ρο­φά κάθε χυμό της ται­νί­ας και γι’ αυτό φαί­νε­ται και να πλα­τειά­ζει, να μακρη­γο­ρεί εκεί που δεν πρέ­πει και να ξεπε­τά κομ­μά­τια που τρο­φο­δο­τούν το ενδια­φέ­ρον. Το μόνο που κατα­φέρ­νει — δεί­χνο­ντας, ωστό­σο, το άγχος για να το πετύ­χει — είναι η συγκί­νη­ση του κοι­νού, αλλά αυτό οφεί­λε­ται κυρί­ως στη δυνα­τή ερμη­νεία του Πιρς Μπρόσ­ναν, που με ευκο­λία μπαί­νει στο σώμα — και στην κίνη­ση — ενός σχε­δόν αιω­νό­βιου ανθρώ­που για να βγει καθα­ρός από μια ται­νία που ορι­σμέ­νες φορές δεί­χνει βαλτωμένη.

Με λίγα λόγια… Ένας βετε­ρά­νος του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου το σκά­ει από ένα γηρο­κο­μείο στη Βόρεια Ιρλαν­δία και κάνει ένα συναρ­πα­στι­κό και κου­ρα­στι­κό ταξί­δι μέχρι τη Γαλ­λία για να παρευ­ρε­θεί στον εορ­τα­σμό της 75ης επε­τεί­ου από την από­βα­ση στη Νορ­μαν­δία. Εκεί πρέ­πει να βρει το κου­ρά­γιο να αντι­με­τω­πί­σει τα φαντά­σμα­τα του παρελθόντος.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Γάζα _“Gaza”

Εξαι­ρε­τι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος ντο­κι­μα­ντέρ, που γύρι­σαν οι Γκά­ρι Κιν και Άντριου Μακ­Κό­νελ και απο­τέ­λε­σε επί­ση­μη πρό­τα­ση της Ιρλαν­δί­ας για το Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Διε­θνούς Ται­νί­ας το 2020. Κινη­μα­το­γρα­φι­κό πορ­τρέ­το των κατοί­κων της Γάζας, μέσα από δυο εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τες οικο­γέ­νειες και μια συναρ­πα­στι­κή περι­γρα­φή της ασφυ­κτι­κής καθη­με­ρι­νό­τη­τας των κατοί­κων δίπλα στα συντρίμ­μια ενός αδιά­κο­που πολέ­μου. Ένα διεισ­δυ­τι­κό ντο­κι­μα­ντέρ που παρό­τι γυρί­στη­κε πριν τέσ­σε­ρα χρό­νια παρα­μέ­νει, δυστυ­χώς, πάντα επίκαιρο.

Το αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό ντο­κι­μα­ντέρ GAZA από τις 7‑Δεκ στους κινηματογράφους

Ένα Ταξίδι για Πάπιες _“Migration”

Παι­δι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων του Μπεν­ζα­μέν Ρενέρ, με τη φρο­ντί­δα των στού­ντιο Illumination στην παρα­γω­γή (2023). Ψηφια­κό animation για μπέ­μπη­δες, με ευχά­ρι­στες εικό­νες και γνώ­ρι­μα θετι­κά μηνύ­μα­τα, που προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νο στα ελλη­νι­κά. Μια οικο­γέ­νεια από πρα­σι­νο­κέ­φα­λες πάπιες περ­νά μια ασφα­λή πλην μονό­το­νη ζωή σε ένα βάλ­το. Ο μπα­μπάς είναι ενθου­σια­σμέ­νος από την καθη­με­ρι­νό­τη­τά τους, αλλά η μαμά επι­θυ­μεί να ταξι­δέ­ψει και να γνω­ρί­σει τον κόσμο. Κάτι που γίνε­ται πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Προ­ο­ρι­σμός η πολύ­βουη Νέα Υόρκη…

Thanksgiving

Αμε­ρι­κά­νι­κη ται­νία τρό­μου (2023) του Ιλάι Ροθ, που ξεκι­νά με κάποια ευρη­μα­τι­κό­τη­τα, προ­χω­ρά με σχε­τι­κό ενδια­φέ­ρον και κατα­λή­γει στον αυτό­μα­το πιλό­το, με όλες τις γνώ­ρι­μες συντα­γές του είδους να μπαί­νουν στο «εορ­τα­στι­κό» τρα­πέ­ζι. Ένας μυστη­ριώ­δης δολο­φό­νος εμπνέ­ε­ται από τη Μέρα των Ευχα­ρι­στιών και το εορ­τα­στι­κό γεύ­μα, μοι­ρά­ζο­ντας τρό­μο και φρί­κη σε μια κωμό­πο­λη της Μασα­χου­σέ­της. Έτσι, αυτό που μοιά­ζει αρχι­κά με τυχαί­ες δολο­φο­νί­ες εκδί­κη­σης, γρή­γο­ρα θα εξε­λι­χθεί σε ένα μεγα­λύ­τε­ρο δια­βο­λι­κό σχέ­διο και θα φέρει την πόλη αντι­μέ­τω­πη με τους μεγα­λύ­τε­ρους εφιάλ­τες της. Με τους Πάτρικ Ντέ­μπ­σι, Άντι­σον Ρέι, Μίλο Μαν­χάιμ κα.

Χάρης Ανα­γνω­στά­κης \ Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Λεπτο­μέ­ρειες στη συν­δρο­μη­τι­κή σελίδα