Τα «κόκκινα» νιάτα

Οι επο­χές που πέρα­σαν όλοι οι σημε­ρι­νοί ‘δήθεν’ κομ­μου­νι­στές πέρα­σαν για ένα μικρό­τε­ρο ή μεγα­λύ­τε­ρο διά­στη­μα από την ΚΝΕ, με σκο­πό να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν στα βιο­γρα­φι­κά τουε, πέρα­σε ανεπιστρεπτί.

Μια νένα γενιά νεο­λαί­ων κομ­μου­νι­στών στρα­τεύ­ε­ται σήμε­ρα στα ιδα­νι­κά της εργα­τι­κής τάξης κι ατσα­λώ­νε­ται δίπλα στις μορ­φές του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, παλεύ­ο­ντας καθη­με­ρι­νά για να δημιουρ­γη­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την εργα­τι­κή λαϊ­κή εξουσία.

Τα «κόκ­κι­να» νιάτα

Γεια σας νιά­τα πρωτοπόρα,
Κομμουνιστικά,
απ’ της όμορ­φης Ελλά­δας μας την κάθε γωνιά.
Βου­λο­κέ­ρι βάλα­τε στ’ αυτιά σας
στις Σει­ρή­νες των καιρών
και σαν άλλοι Οδυσσείς,
το ταξί­δι το δικό σας
ξεκι­νή­σα­τε νωρίς.
Έχε­τε σιμά σας θρύ­λους ζωντανούς
και γερό­ντια και γριού­λες, μύθους των βουνών.
Το γαρί­φα­λο του Νίκου μέσα στην καρδιά
και το δάσκα­λο Πλου­μπί­δη  για κληρονομιά.
Δε ζητή­σα­τε θεσού­λα, ψίχου­λο απλό,
μα ζυμώ­νε­τε καρ­βέ­λια για όλο το Λαό.
Σαν χορεύ­ε­τε μ’ ακρί­βεια καθ’ ένα χορό,
μήνυ­μα στο χάρο: σώπα, κι είμαι εδώ.
Σας καμά­ρω­να και σήμε­ρα σ’ ένα γήπε­δο κλειστό,
κι έλε­γα στον εαυ­τό μου: η ζωή είναι εδώ.
Γεια σας νιά­τα πρω­το­πό­ρα, κομμουνιστικά
τις παντιέ­ρες σας σηκώστε
και καρ­φώ­στε τες ψηλά στην κάθε αετοράχη
και βαθιά μες την καρδιά.

Κλει­στό Γυμνα­στή­ριο ΜΕΤΣ
Κυρια­κή 4 Δεκέμ­βρη 2016-12-04
Συνε­στί­α­ση Τομε­α­κών Οργα­νώ­σε­ων Α’Αθήνας-Γαλατσίου
Ρωμύ­λος Αυδής