Εσάς μανδάμ, σας αρέσει η άμεση δημοκρατία;

Γρά­φει ο Παύ­λος Μουρουζίδης //

Πόση ακό­μα ξεφτί­λα πια με αυτά τα σούρ­γε­λα στο ΣΥΡΙΖΑ ;

Είναι δυνα­τόν να χαί­ρο­νται ενώ τους φτύ­νουν κατάμουτρα;

Ενώ τους δια­σύ­ρουν και τους δια­πο­μπεύ­ουν, αυτοί να ανα­φω­νούν περι­χα­ρείς πως ψιχα­λί­ζει άμε­ση δημοκρατία;!

Αφέ­λεια και βλα­κεία; Σημεία των και­ρών; Ή ανα­πό­φευ­κτος εκφυ­λι­σμός της κού­φιας αστι­κής τους (αμεσο)δημοκρατίας σε και­ρό κρίσης;

Υπάρ­χει λοι­πόν μια δεδο­μέ­νη κατά­στα­ση στο ΣΥΡΙΖΑ: πρώ­τον, ένας ηγέ­της απο­χω­ρεί και φυτεύ­ει (για την ακρί­βεια η αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία φύτε­ψε) για διά­δο­χο έναν εφο­πλι­στή (!), πέρα από κάθε δια­δι­κα­σία βάσης για την πρό­τα­ση εκλο­γής του.  Παρά το πρα­ξι­κό­πη­μα λοι­πόν, βαυ­κα­λί­ζο­νται περί αμε­σο­δη­μο­κρα­τι­κών δια­δι­κα­σιών την στιγ­μή που η πρε­σβεία επι­βάλ­λει και ορί­ζει τις εσω­κομ­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις∙ αφού πρώ­τα φρό­ντι­σε να ξεφτι­λί­σει πλή­ρως και να πετά­ξει ορι­στι­κά στα σκου­πί­δια τον τρα­γι­κό χωρίς τσί­πα-Τσί­πρα, ο οποί­ος εξα­φα­νί­στη­κε για να κρυ­φτεί ντρο­πια­σμέ­νος και ξεφτι­λι­σμέ­νος. Σας θυμί­ζει αυτή η σιω­πη­λή φυγή κάτι;

Δεύ­τε­ρον, ηγε­σία και βάση από κοι­νού κάνει γαρ­γά­ρα το πρα­ξι­κό­πη­μα χωρίς να βγά­λει κιχ, χωρίς να ψελ­λί­σει καν, έτσι ρε αδερ­φέ, για τα μάτια του κόσμου. Του­μπέ­κα ψιλο­κομ­μέ­νη! Tο κάνα­νε γαρ­γά­ρα και μάλι­στα με τόση φού­ρια, από την οσμή της ίντρι­γκας και του παρα­σκη­νί­ου ορμώ­με­νοι, που υπο­ψή­φιοι και μέλη νομι­μο­ποί­η­σαν το πρα­ξι­κό­πη­μα συμ­με­τέ­χο­ντας στις εσω­κομ­μα­τι­κές εκλογές!

Όχι ότι συμπα­θή­σα­με ποτέ αυτό το «αρι­στε­ρό» μόρ­φω­μα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς δια­δι­κα­σί­ες βάσης/μελών, του εφε­τζί­δι­κου επι­κοι­νω­νια­κού ακτι­βι­σμού άοσμων συμ­βό­λων και κού­φιας ρητο­ρι­κής του αστι­κού δικαιω­μα­τι­σμού και των «ταυ­το­τή­των». Απλά, σήμα­νε και τυπι­κά τέλος επο­χής για την ευρω­α­τλα­ντι­κή αρι­στε­ρο­φι­λε­λέ απά­τη. Απου­σία ρωμα­λέ­ου κινή­μα­τος ιδί­ως, πίσω από τα συν­θή­μα­τα του οποί­ου μπο­ρού­σαν να κρυ­φτούν τα από­νε­ρα του εργα­τι­κού κινή­μα­τος (ευρω­κομ­μου­νι­σμός, εναλ­λα­κτι­κοί ριζο­σπά­στες, φεμι­νι­σμός και οικο­λό­γοι), όσο ανε­βαί­νουν οι (κυβερ­νη­τι­κές τους) φιλο­δο­ξί­ες και όσο οξύ­νο­νται – ανα­πό­φευ­κτα – οι αντι­θέ­σεις, τόσο απο­κα­λύ­πτε­ται η κενό­τη­τα, η φαι­δρό­τη­τα της εναλ­λα­κτι­κής αστι­κής συγκρό­τη­σης. Όσο πιο ψηλά ανε­βαί­νει η μαϊμού…

Αυτή είναι η μετα-πολι­τι­κή πλου­ρα­λι­στι­κή δημο­κρα­τία των ουρα­νο­κα­τέ­βα­των “μελών μού­φα” — άνοιγ­μα στην κοι­νω­νία ντε­μέκ  — και του αμε­ρι­κα­νό­πνευ­στου ανοίγ­μα­τος α λα Giorgaki Παπανδρέου.

Σίγου­ρα πάντως δεν πρω­το­τυ­πούν, όταν το 2009 και ο Σαμα­ράς εξε­λέ­γη με παρό­μοια «συνε­δρια­κή» — μιντιακή/χειραγωγική στην ουσία, μέθο­δο. Όλα αυτά τα σούρ­γε­λα λοι­δω­ρού­σαν τις συνε­δρια­κές δια­δι­κα­σί­ες των κομ­μου­νι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων και κομ­μά­των ως αντι­δη­μο­κρα­τι­κές και μεθο­δευ­μέ­νες .… θου κύριε.

Την ίδια στιγ­μή, οι ίδιοι οι «ηγέ­τες» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν τα κότσια να πουν τα πράγ­μα­τα με τ’ όνο­μά τους και να καταγ­γεί­λουν τη δια­δι­κα­σία, να εμπο­δί­σουν το πρα­ξι­κό­πη­μα, παρά μόνο ψελ­λί­ζουν κλα­ψου­ρί­ζο­ντας. Τρα­γι­κοί και παντε­λώς αντί­στοι­χοι της «ηγε­σί­ας» τους και της κατάρ­ρευ­σης κάθε έννοιας αρι­στε­ρο­σύ­νης, οι ριψά­σπι­δες της βάσης, «δει­λοί, μοι­ραί­οι και άβου­λοι αντά­μα». Ιδί­ως κάτι πρώ­ην κομ­μου­νι­στές, ας μην αναρ­ρω­τιού­νται για την κατά­ντια τους, έρμαια τυχο­διω­κτών, πολι­τι­κά­ντι­κων συγκολ­λή­σε­ων, δια­δρο­μι­στών, καριε­ρι­στών, ίντρι­γκας και καμαρίλας!

Τελι­κά όμως, όταν έχει σαπί­σει ο ίδιος ο οργα­νι­σμός, όταν έχει ξεδο­ντια­στεί και απορ­φα­νη­στεί κάθε υπό­λειμ­μα αρι­στε­ρο­σύ­νης και αξιο­πρέ­πειας, η καταρ­ρά­κω­ση κάθε έννοιας δημο­κρα­τί­ας είναι ένα τσι­γά­ρο δρό­μος.… Να σας χαί­ρε­στε! Τελι­κά, όλα εδώ πλη­ρώ­νο­νται και για τους λοι­δω­ρη­τές του δημο­κρα­τι­κού συγκε­ντρω­τι­σμού, του λενι­νι­σμού και της Οκτωβριανής.

Αρκε­τά όμως με την πόζα και την  — μετά φου­λα­ρί­ων πάντα ενδε­δυ­μέ­νη  — ιδιο­τέ­λεια και υπο­κρι­σία των κού­φιων «ριζο­σπα­στι­κών» ιδε­ών και των μετα­μο­ντέρ­νων δανεί­ων. Όπου δεν υπάρ­χει συνει­δη­τά συγκρο­τη­μέ­νη οργα­νω­τι­κή δια­με­σο­λά­βη­ση του εργα­τι­κού-επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος σε επι­στη­μο­νι­κά θεμε­λιω­μέ­νη προ­γραμ­μα­τι­κή βάση, το «κενό» (στρα­τη­γι­κό και τακτι­κό) γεμί­ζει με ό,τι πιο βορ­βο­ρώ­δες δια­θέ­τει το αστι­κό καθε­στώς στο εποι­κο­δό­μη­μά του: φυτευ­τούς, κρα­τι­κούς, παρα­κρα­τι­κούς και κυρί­ως… διακρατικούς!

Υ.Γ.1: Τι λένε τώρα εκεί­νες οι οργα­νώ­σεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που τσα­κί­στη­καν να εντα­χθούν κάπο­τε ως «συνι­στώ­σες» στο ΣΥΡΙΖΑ) και κάτι πρώ­ην κομ­μου­νι­στα­ρά­δες και νυν αγνώ­ρι­στοι ξεφτίλες ;

Υ.Γ.2: Αφε­λής ερώ­τη­ση: ο Κασ­σε­λά­κης, θα κατα­θέ­σει στε­φά­νι στην επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου ; (τς τς τς, uell banalite…)

Κυρί­ες και κύριοι, πήρα­τε ότι σας άξι­ζε στον … σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της Ιστορίας.

Ήτα­νε λοι­πόν μια φορά κι έναν και­ρό, ο ΣφΥΡΙΖΑ …

Μεριά­στε σφυροδρέπανα
σημαί­ες χαμηλώστε
στης Κου­μουν­δού­ρου την αυλή
χαλιά κόκ­κι­να στρώστε.
Κι εσείς Αχτσιό­γλου και Παππά
Τζου­μά­κα και Ευκλείδη
δώστε της πόρ­τας τα κλειδιά
δώστε και τ’ αντικλείδι.
Ιδού ο Νυμ­φί­ος έρχεται
και θέλει παλαμάκια
αυτός θα είναι ο γαμπρός
κι εσείς τα γιουσουφάκια.
Είναι αυτο­δη­μιούρ­γη­τος
είναι και μορφωμένος
εφο­πλι­στής, γλωσσομαθής
και κοσμο­γυ­ρι­σμέ­νος.
Είναι και νέος κι όμορφος
κι από μυα­λό ξουράφι
και στο γυα­λί όταν μιλά
η αφε­ντιά του, γράφει.
Ναι, αλλά είναι αριστερός;
Ρωτά­νε κάτι λίγοι.
Αυτή η λεπτομέρεια
πως μου ‘χει διαφύγει…
Αρι­στε­ρός ή δεξιός
δεν έχει σημασία,
αφού δια­πι­στευ­τή­ρια
δοθή­καν στην πρεσβεία!

(η μαντι­νά­δα, αλιευ­μέ­νη από το διαδίκτυο)