Τα παράσιτα της Λατινικής Αμερικής

Στη νική­τρια ται­νία των Όσκαρ 2020, φωτο­γρα­φί­ζε­ται η Νότια Κορέα: οι κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες αυτής της χώρας μας καλούν να σκε­φτού­με ότι η ανά­πτυ­ξή της δεν αρκεί για να λύσει τα βαθιά προ­βλή­μα­τα της οικο­νο­μί­ας ή της ανα­δια­νο­μής του τερά­στιου πλού­του της, όπως ακρι­βώς συμ­βαί­νει με διά­φο­ρα έθνη και πόλεις της Λατι­νι­κής Αμερικής.

Σύμ­φω­να με τον συντε­λε­στή Gini, ο οποί­ος μετρά τον δεί­κτη ανι­σό­τη­τας μιας χώρας, η Νότια Κορέα βρί­σκε­ται (σύμ­φω­να με τον ΟΟΣΑ) στο 0,35 ‑κάτω (ΣΣ. δηλ. καλύ­τε­ρα) από το 0,46 της Χιλής και του Μεξι­κού, ή ακό­μα κι από το 0,39 των ΗΠΑ, αν και εξα­κο­λου­θεί να απέ­χει πολύ από το 0,29 της Γαλ­λί­ας ή το 0,26 της Δανί­ας (βλ και σχε­τι­κό σημεί­ω­μα του BBC)

ΣΣ |> Η Νότια Κορέα έχει έκτα­ση 100.284 km² (75% σε σχέ­ση με την Ελλά­δα) και πλη­θυ­σμό (εκτί­μη­ση 2020) ~52.000.000 (~5πλάσιο από το δικό μας) Α.Ε.Π. (PPP 2016) 1.934,033 δισ.$ — Κατά κεφα­λή 37.740$, Α.Ε.Π. (Ονο­μα­στι­κό) 1.411,246 δισ.$ (7πλάσιο από το δικό μας) — Κατά κεφα­λή 27.538$ (το δικό μας 18.613$), ΔΑΑ 2018 ‑Δεί­κτης Ανθρώ­πι­νης Ανά­πτυ­ξης (Human Development Index, HDI) Αύξη­ση 0,906 – πολύ υψηλός …
|> Ο συντε­λε­στής Τζί­νι είναι μέτρη­ση στα­τι­στι­κής δια­σπο­ράς κατα­νο­μής εισο­δή­μα­τος / πλού­του (αν και  ανα­πτύ­χθη­κε το 1912 στο βιβλίο του κοι­νω­νιο­λό­γου Corrado Gini, Variabilità e mutabilità «μετα­βλη­τό­τη­τα και ευμε­τα­βλη­τό­τη­τα» είναι το πιο συχνά χρη­σι­μο­ποιού­με­νο μέτρο της ανισότητας.
Μετρά­ει την ανι­σό­τη­τα μέσω μιας κατα­νο­μής συχνο­τή­των (επί­πε­δα εισο­δή­μα­τος): ο (θεω­ρη­τι­κά) μηδε­νι­κός συντε­λε­στής εκφρά­ζει την τέλεια ισό­τη­τα (όλοι έχουν το ίδιο εισό­δη­μα) και ο [1], μιας μονά­δας (ή 100%) εκφρά­ζει τη μέγι­στη ανι­σό­τη­τα (πχ., για ένα κρά­τος, όπου μόνο ένα άτο­μο έχει όλο το εισό­δη­μα και οι άλλοι σχε­δόν τίποτε)]

Έτσι ο σκη­νο­θέ­της των «Parasites»  Bong Joon-Jo, πολύ έξυ­πνα και δια­κρι­τι­κά, αντι­κα­το­πτρί­ζει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του πλα­νή­τη μας, του κόσμου που δημιουρ­γεί­ται από τον καπι­τα­λι­σμό, από τις ομά­δες ηγε­μο­νι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης και από ορι­σμέ­νους «στο­χα­στές» που είναι πεπει­σμέ­νοι ότι ο υπερ­βο­λι­κός πλού­τος είναι συνώ­νυ­μο της ανά­πτυ­ξης και της ευημερίας.

Φωτο Reuters

Οι «Parasites» μας βοη­θά­νε να κατα­λά­βου­με τι συνέ­βη πχ. στη Χιλή, όπου Cecilia Morel, σύζυ­γος του προ­έ­δρου Sebastián Piñera, δήλω­σε, σχε­τι­κά με την κοι­νω­νι­κή ανυ­πα­κοή και κατα­κραυ­γή στη χώρα αυτή, ότι θα ανα­γκα­στούν να «μειώ­σουν τα προ­νό­μιά τους» (ΣΣ |> Την ημέ­ρα που ξεκί­νη­σαν οι λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, τον Οκτώ­βρη του 2019, εμφα­νί­στη­κε συγκα­τα­βα­τι­κή και «λαϊ­κή», λέγο­ντας  “Παρα­κα­λώ, ψυχραι­μία! να καλέ­σου­με τώρα τους ανθρώ­πους καλής θέλη­σης, σε μια ανα­δια­νο­μή του πλού­του: θα πρέ­πει να μειώ­σου­με τα προ­νό­μιά μας και να μοι­ρα­στού­με τους άλλους»!…)

Η οικο­γέ­νεια Kim, στην κορε­α­τι­κή ται­νία, είναι επί­σης το ζωντα­νό πορ­τρέ­το της φάρας Piñera ή Macri, που σε χώρες όπως η Χιλή και η Αργε­ντι­νή πλού­τι­σαν ξένοια­στοι και ξεδιά­ντρο­πα, μέσα από τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες του κορε­α­τι­κού μοντέ­λου εκβιο­μη­χά­νι­σης και εντα­τι­κής τεχνο­λο­γι­κής ανάπτυξης.

Εάν σε αυτή την ασια­τι­κή χώρα τρεις από τους τέσ­σε­ρις νέους θέλουν να πάνε στο εξω­τε­ρι­κό, μπο­ρεί αυτό να θεω­ρη­θεί ένα επι­τυ­χη­μέ­νο μοντέ­λο για να επι­ζή­σει ένα έθνος και να καλέ­σει τις νέες γενιές σε μια ενερ­γό συμ­με­το­χή στο μέλ­λον των συμπο­λι­τών τους;

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των παρα­σί­των είναι απλά αυτή των χωρών όπως το Εκουα­δόρ, όπου έχου­με στην ίδια πόλη τις ίδιες ακραί­ες συν­θή­κες πλού­του και φτώ­χειας, ένα χιλιό­με­τρο ή δύο μακριά η μια από την άλλη: αυτό απο­δει­κνύ­ε­ται από το καντό­νι Samborondón του Guayaquil ή, στο Quito, την Cumbayá και τα περί­χω­ρά της. Το ίδιο συμ­βαί­νει σε πόλεις όπως Lima, Bogotá, México ή Río de Janeiro.

Κανείς δεν αμφι­σβη­τεί την ποιό­τη­τα του σενα­ρί­ου και τη σκη­νο­θε­σία της κορε­α­τι­κής ται­νί­ας, αλλά ο κινη­μα­το­γρά­φος έχει ήδη ασχο­λη­θεί με αυτά τα θέμα­τα σε διά­φο­ρες ται­νί­ες και έχει επι­ση­μά­νει παρό­μοιες πραγ­μα­τι­κό­τη­τες σε περισ­σό­τε­ρες από μία περι­πτώ­σεις (με στα­θε­ρά και σημείο ανα­φο­ράς την ταξι­κή σύγκρου­ση) και με μια αίσθη­ση καταγ­γε­λί­ας, όπου ίσως η «πολι­τι­κή» μερο­λη­ψία απο­τέ­λε­σε το κλει­δί του Χόλι­γουντ για τη βράβευση.

Πάντως, ο τίτλος καλεί σε προ­βλη­μα­τι­σμό και αυτή είναι η μεγά­λη επι­τυ­χία της ται­νί­ας.

Η μόνη ένστα­ση και κρι­τι­κή βρί­σκε­ται στην αιμα­τη­ρή έκβα­ση, όπως πολύ συχνά κάνει η οπτι­κή του Tarantino, που δεν περι­πλέ­κει το προ­τει­νό­με­νο θέμα, παρα­πά­νω από όσο η κινη­μα­το­γρα­φι­κή μετα­φο­ρά απαιτεί.

Η υπο­χρε­ω­τι­κή ερώ­τη­ση μετά την παρα­κο­λού­θη­ση της ται­νί­ας της χρο­νιάς είναι ποιοι απο­τε­λούν τα παρά­σι­τα και που ακρι­βώς στις κοι­νω­νί­ες μας; και στην Κορέα και στην Αφρι­κή και στις ΗΠΑ!

Η Σεούλ με τις εικό­νες και τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες της είναι μια αξία της ται­νί­ας, αλλά παρα­τη­ρώ­ντας την μέσα από την απα­ντα­χού ‑στον κόσμο όλο, κατά­στα­ση της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νι­κής ανι­σό­τη­τας, είναι σαφές ότι οι σού­περ-εκα­τομ­μυ­ριού­χοι και οι μεγά­λοι επι­χει­ρη­μα­τί­ες είναι παρά­σι­τα των μεγά­λων φτω­χών μαζών του πλα­νή­τη, προ­ϊ­ό­ντα εκμε­τάλ­λευ­σης εκεί­νων που γίνο­νται καθη­με­ρι­νά φτω­χό­τε­ροι, όπως επε­σή­μα­νε ο οικο­νο­μο­λό­γος Ha-Joon Chang σε συνέ­ντευ­ξή του.

Πηγή <| telesurtv.net |>