Τα πραγματικά φαντάσματα του ΒΗΜΑτος — Του Αλέκου Χατζηκώστα

Με κεντρι­κό τίτλο, που συνο­δεύ­ε­ται από σχε­τι­κό αφιέ­ρω­μα, «Επι­κίν­δυ­νη στρο­φή, ακρο­δε­ξιά» βγή­κε το ΒΗΜΑ (17/3). Η βασι­κή του εκτί­μη­ση είναι ότι «…η εκλο­γι­κή βάση της Άκρας Δεξιάς δεί­χνει να ενι­σχύ­ε­ται το τελευ­ταίο διά­στη­μα αντλώ­ντας ψήφους σχε­δόν από κάθε δεξα­με­νή του πολι­τι­κού φάσματος..».

Ανα­λαμ­βά­νο­ντας την «εκλα­ΐ­κευ­ση» αυτής της δια­πί­στω­σης σε άρθρο του στην 1 σελ. ο Ι.Κ. Πρε­τε­ντέ­ρης (εκδό­της)  με τίτλο «Το πραγ­μα­τι­κό φάντα­σμα» ανα­φέ­ρει ανά­με­σα στ’ άλλα: «…Το πραγ­μα­τι­κό φάντα­σμα που πλα­νιέ­ται πάνω από την Ελλά­δα είναι η επί­θε­ση που δέχε­ται το συντε­ταγ­μέ­νο πλαί­σιο της δημο­κρα­τι­κής πολι­τεί­ας μας…». Αν δια­βά­σει πίσω από τις λέξεις κανείς, κατα­λα­βαί­νει, ότι τα όσα ανα­φέ­ρει προ­φα­νώς και αφο­ρούν το αστι­κό μας κοι­νω­νι­κό-πολι­τι­κό σύστη­μα. Η δια­τή­ρη­ση του τον απα­σχο­λεί και η αντι­με­τώ­πι­ση κάθε αμφι­σβή­τη­σης του. Όσο δε αφο­ρά το «συνταγ­μέ­νο της πλαί­σιο» ας σκε­φτού­με πόσες φορές η πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης (όπως και των προη­γού­με­νων), «προ­σπερ­νά» ακό­μη και το ίδιο το αστι­κό Σύνταγ­μα (π.χ πρό­σφα­τα το άρθρο 16 για τα ιδιω­τι­κά ΑΕΙ).

Στη συνέ­χεια ανα­φέ­ρε­ται στη Δικαιο­σύ­νη τονί­ζο­ντας: «…Ένα μείγ­μα δυσπι­στί­ας και δυσα­νε­ξί­ας που με κάθε ευκαι­ρία ή σε κάθε αφορ­μή στρέ­φε­ται κατά του τελευ­ταί­ου ανα­χώ­μα­τος της δημο­κρα­τί­ας. Της δικαιο­σύ­νης…». Προ­φα­νώς τον ενο­χλούν οι αγω­νι­στι­κές λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις που αμφι­σβη­τούν έμπρα­κτα πλευ­ρές της όπως π.χ Τέμπη. Παι­δο­βια­στής στον Κολω­νό κ.α. που κάτω από προ­ϋ­πο­θέ­σεις μπο­ρούν να απο­κα­λύ­ψουν το πραγ­μα­τι­κό της πρό­σω­πο και τα όρια της στο αστι­κό μας σύστημα.

Εκεί όμως που δεί­χνει και τις πραγ­μα­τι­κές στο­χεύ­σεις του άρθρου είναι το παρα­κά­τω: «…Μια Ακρο­δε­ξιά που συχνά παίρ­νει κι άλλα χρώ­μα­τα. Που μεταλ­λάσ­σε­ται από το μαύ­ρο στο κόκ­κι­νο και αντί­στρο­φα. Κάτι ανά­με­σα σε φάντα­σμα και σε αβγό του φιδιού…». Προ­φα­νώς και είναι οπα­δός της ανι­στό­ρη­της άπο­ψης περί «δύο άκρων» και «κόκ­κι­νου και μαύ­ρου φασι­σμού». Μία θεω­ρία που συνο­δεύ­ε­ται συνή­θως και με αντί­στοι­χη πρα­κτι­κή που στρέ­φε­ται στα­θε­ρά ενά­ντια στο ένα «άκρο» το «κόκ­κι­νο» και σε όσους το ακο­λου­θούν. Ας δού­με τι γίνε­ται σε μια σει­ρά «δημο­κρα­τι­κές χώρες» της Ευρώ­πης σχε­τι­κά με τη λει­τουρ­γία κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των για παρά­δειγ­μα ή τη συγκυ­βέρ­νη­ση με «ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα» μιας σει­ράς «δημο­κρα­τών» σε διά­φο­ρες χώρες…

Η «ακρο­δε­ξιά» που την ξορ­κί­ζει (υπο­τί­θε­ται), όπως και ο φασι­σμός είναι γέν­νη­μα-θρέμ­μα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Η Ε.Ε είναι και αυτή μία από τις γενε­σιουρ­γές αιτί­ες για το γιγά­ντω­μά τους. Στη ουσία της οικο­νο­μι­κής-κοι­νω­νι­κής πολι­τι­κής της θα πρέ­πει να ψάξει για τα βαθύ­τε­ρα αίτια των φαι­νο­μέ­νων με τα οποία ασχολείται.

Όσα δε ανα­φέ­ρει περί «..δυσφο­ρί­ας στην επι­βο­λή του νόμου και την ανυ­πα­κοή στην έννο­μη τάξη…» προ­φα­νώς και δεν απο­τε­λούν καμπα­νά­κια για τα διά­φο­ρα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα- που με λόγια και έργα- δεν την αμφι­σβη­τούν αλλά απέ­να­ντι στο λαϊ­κό κίνη­μα και τους αγώ­νες τους που πράγ­μα­τι την αμφι­σβη­τούν διεκ­δι­κώ­ντας το δικό τους δίκιο και όχι αυτό του κεφαλαίου.

«Το φάντα­σμα» που ξορ­κί­ζει (δηλα­δή του κομ­μου­νι­σμού κατά τον Κ. Μαρξ στο Μανι­φέ­στο) θα συνε­χί­σει να υπάρ­χει και κυρί­ως να κάνει αισθη­τή την παρου­σία του. Ο καπι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να είναι το μέλ­λον της ανθρωπότητας!