Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Στη σκη­νή του Σαν Ρέμο, για πρώ­τη φορά στα υψη­λό­τε­ρα θεσμι­κά επί­πε­δα, χάρη στην παρου­σία του Αρχη­γού του Κρά­τους, ο 78χρονος σήμε­ρα Gianni Morandi τρα­γού­δη­σε τον Ύμνο του θαρ­ρα­λέ­ου Γενο­βί­τη Goffredo Mameli _πατριώτη που πέθα­νε υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος τη Δημο­κρα­τία σε ηλι­κία μόλις 21 ετών (ποι­η­τής & συγ­γρα­φέ­ας Γκο­φρέ­ντο Μάμε­λι μια από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες μορ­φές του αγώ­να για την Ιτα­λι­κή ενο­ποί­η­ση, πέθα­νε, το 1849).

Όσο για τον Roberto Benigni αυτός ξεκί­νη­σε λέγο­ντας ότι για αυτόν “το πιο όμορ­φο άρθρο του Συντάγ­μα­τός μας είναι το 21 που επι­βάλ­λει την ελεύ­θε­ρη έκφρα­ση της σκέ­ψης οποιου­δή­πο­τε”.
“Ξέχα­σε”, πως έστω και κατ’ επί­φα­ση το άρθρο 138, ανα­φέ­ρει πως “η Ιτα­λία είναι βασί­ζε­ται στους εργα­ζό­με­νους”, με ανα­φο­ρά στο άρθρο 1 του συντάγ­μα­τος της Ρώμης …“η κυριαρ­χία ασκεί­ται από τον αιώ­νιο νόμο στον λαό. Ο λαός του Ρωμαϊ­κού Κρά­τους συγκρο­τεί­ται σε μια δημο­κρα­τι­κή δημο­κρα­τία».

Όχι πως τα συντάγ­μα­τα απο­τε­λούν θέσφα­τα για τους αστούς ..αυτά τα μασά­νε, εξάλ­λου να θυμό­μα­στε ότι η “δημο­κρα­τία” του 1949 έφε­ρε τη σφρα­γί­δα του κομ­μου­νι­στή Palmiro Togliatti που παρό­τρυ­νε τους Ιτα­λούς να γίνουν πολί­τες μιας δημο­κρα­τί­ας… (στον αντί­πο­δα της δημο­κρα­τί­ας του Aziz Nesin και φυσι­κά μακριά από τη δικτα­το­ρία του Στάλιν)

Όσο για τους εκεί οπορ­του­νι­στές “η Δημο­κρα­τία αντι­προ­σω­πεύ­ει – μετα­ξύ άλλων μια μονα­δι­κή ευκαι­ρία για τις γυναί­κες να χει­ρα­φε­τη­θούν και να κατα­κτή­σουν σήμε­ρα μια θέση στην κοι­νω­νία των πολι­τών, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται από την πρώ­τη εμπει­ρία στην ευρω­παϊ­κή ιστο­ρία, που διοι­κεί­ται απο­κλει­στι­κά από γυναί­κες” (sic!! σσ. ανα­φο­ρά σε πριν 120+ χρό­νια όταν ιδρύ­θη­κε ο Ερυ­θρός Σταυρός)

Τι λεί­πει λοι­πόν από τη Δημο­κρα­τία του 1849 –λένε, για να γίνει μια κρί­σι­μη στιγ­μή σε οποια­δή­πο­τε δια­δρο­μή ιστο­ρι­κών μελε­τών και πολι­τι­στι­κού / πολι­τι­κού προ­βλη­μα­τι­σμού, δεδο­μέ­νης της ικα­νό­τη­τάς της να προϊ­δε­ά­ζει μια σύγ­χρο­νη Ιταλία;
Να γίνει εθνι­κή εορ­τή, όπως οι λίγες που έχουν απο­μεί­νει, ώστε “να θυμί­ζει σε όλους ότι η δημο­κρα­τία πρέ­πει να οικο­δο­μεί­ται και να υπε­ρα­σπί­ζε­ται μέρα με τη μέρα, με τη συμ­βο­λή όλων των πολι­τών”.
Οι δικοί μας το λένε πιο απλά Όλοι_Μαζί_Μπορούμε …ψεκά­στε – σκου­πί­στε – τελειώσατε!

Σάπιες ζωές, του Ανδρέα Ονουφρίου

Είκο­σι μία εκδό­σεις του Sanremo έχουν περά­σει από τότε που ο Giuliano Ferrara, από το σαλό­νι του σπι­τιού του, πέτα­ξε αυγά σε μια τηλε­ό­ρα­ση σε ένδει­ξη δια­μαρ­τυ­ρί­ας παρου­σία του Roberto Benigni στη σκη­νή του Ariston.
(σσ. Κατά τη διάρ­κεια του 52^ου Φεστι­βάλ Σαν Ρέμο, για το οποίο είχε προ­γραμ­μα­τι­στεί μονό­λο­γος του ​​Μπε­νί­νι στο κλεί­σι­μο, ο Τζου­λιά­νο Φερά­ρα απεί­λη­σε ότι αν ανέ­βαι­νε στη σκη­νή, θα ήταν στην πρώ­τη σει­ρά για να του “πετά­ξει σάπια αυγά”!! Πρό­κει­ται για καρα­γκιό­ζη ολκής δημο­σιο­γρά­φο, τηλε­ο­πτι­κό παρου­σια­στή και πολι­τι­κό που ξεκί­νη­σε από το ΚΚ_ PCI [1973–1982] για να περά­σει στους “σοσια­λι­στές” PSI [1985–1994]… μετά στο Forza Italia του Silvio Berlusconi“

Στο Sanremo δεν μιλά­με για πολι­τι­κή!” είναι η κραυ­γή αγα­νά­κτη­σης της δημο­σιο­γρά­φου με τα μπού­τια έξω και το κρε­μα­σμέ­νο βυζί τυλιγ­μέ­νης με μια Bo.Be. _πρώην επώ­νυ­μη φίρ­μα που που­λιέ­ται όσο ‑όσο  και κυκλο­φό­ρη­σε στο Foglio, με τίτλο “Boicottare Benigni” (Κάτω ο Μπε­νί­νι –μπο­ϋ­κο­τάζ!). Σε εκεί­νη την περί­στα­ση, μια από τις πολ­λές στις οποί­ες ο ηθο­ποιός ήταν παρών στην σκη­νή, σκη­νο­θέ­τη­σε μια πολι­τι­κή –εικα­στι­κά “της δεκά­ρας” επα­νερ­μη­νεία του Giudizio Universale (παγκό­σμια κρί­ση), καρυ­κευ­μέ­νη με το πολύ πιο διά­ση­μο άγγιγ­μα του πάλαι ποτέ Pippo Baudo.
Και πάλι, το 2009, στο Sanremo, ένας μισά­ω­ρος πολι­τι­κός μονό­λο­γος “di cazzo” όπως λένε οι Ιτα­λοί (μετά­φρα­ση στη Google = “ανδρι­κό μόριο”…) το 2011 μπαί­νει στη σκη­νή έφιπ­πος, γιορ­τά­ζο­ντας την 150^ή  επέ­τειο της δημο­κρα­τί­ας και ενώ παια­νί­ζει ο εθνι­κός ύμνος, γίνε­ται μια –λογο­τε­χνι­κή εξή­γη­ση του κει­μέ­νου του.
Σε ένα πιο απα­λό λάιτ 2020, ο Benigni ανα­δύ­ε­ται με παρ­λά­τα υπό τους ήχους του κλα­σι­κού Cantico dei Cantici (Άσμα Ασμά­των). Και μετά, το 73^ο  Sanremo, με τον Mattarella στην αίθου­σα – ένα μήνυ­μα στη Giorgia Meloni; -, πάλι πολι­τι­κή: Ο Amadeus του εμπι­στεύ­ε­ται την κοπή της κορ­δέ­λας με δεκα­πέ­ντε ολό­κλη­ρα λεπτά αφιε­ρω­μέ­να «στο Σύνταγ­μά μας», «το πιο όμορ­φο του κόσμου»… Benigni, Crozza, Celentano.
Το Sanremo της τρί­της χιλιε­τί­ας είναι πάντα (α)πολιτικό, απο­τε­λού­με­νο από μονο­λό­γους και κοκο­ρο­μα­χί­ες και τα αυγά του Ferrara –κερα­σά­κι στην τούρ­τα να περι­φέ­ρο­νται στα χέρια εκεί­νων που, στο­χευ­μέ­να, απευ­θύ­νο­νται σε ένα φεστι­βάλ για όλους, μακριά από την πραγ­μα­τι­κή  πολι­τι­κή, που καί­ει τη λαϊ­κή οικογένεια.

Η θλιβερή εικόνα

Οι πρώ­τες 100 ημέ­ρες που έχουν αφή­σει επο­χή, από την περί­ο­δο του βαθέ­ως, πλα­τειού ΠΑΣΟΚ, μέχρι την πρώ­τη και δεύ­τε­ρη “αρι­στε­ρά” του Τσι­πρέι­κου δένουν με την δια­χρο­νι­κή πλέ­ον ανυ­παρ­ξία ανα­τρε­πτι­κού κινή­μα­τος στην Ιτα­λία, με μια “αρι­στε­ράς ”, απού­σας από αγώ­νες αλλά παρού­σα σε κάθε τάτσι-μίτσι-κότσι , με τις 100 ημέ­ρες της φασί­στριας _ψυχής τε και σώμα­τι Τζόρ­τζιας Μελό­νι, που –από­ντος αντι­πά­λου δέους έχει κατορ­θώ­σει να βάλει τη μαύ­ρη σφρα­γί­δα της με συμ­μά­χους “αρι­στε­ρές” προ­σω­πι­κό­τη­τες “προ­ο­δευ­τι­κά” κλπ. πρό­θυ­μους που πριν τις εκλο­γές είχαν βγει στο κλα­ρί και τώρα ρου­φά­νε το αυγό τους…

Είχα­με και εμφά­νι­ση του Ζελέν­σκι (μέσω του παρου­σια­στή Amadeus), να ζητά­ει μέσω San Remo κι άλλα όπλα για να συνε­χί­σει τον πόλε­μο “Δυστυ­χώς η ανθρω­πό­τη­τα όχι μόνο δημιουρ­γεί όμορ­φα πράγ­μα­τα, αλλά στη χώρα μου ακούς πυρο­βο­λι­σμούς και εκρή­ξεις… Αλλά η Ουκρα­νία θα κερ­δί­σει αυτόν τον πόλε­μο με τη βοή­θεια του ελεύ­θε­ρου κόσμου, με τη φωνή της ελευ­θε­ρί­ας, της δημο­κρα­τί­ας και του πολι­τι­σμού. Ευχα­ρι­στώ τον ιτα­λι­κό λαό και τους ηγέ­τες του που φέρ­νουν αυτή τη νίκη πιο κοντά, εύχο­μαι επι­τυ­χία στους φινα­λίστ και θέλω να προ­σκα­λέ­σω τους νικη­τές την ημέ­ρα της νίκης, της νίκης μας. Χάρη στους υπε­ρα­σπι­στές μας, το θάρ­ρος, το αδά­μα­στο. Έχουν γρα­φτεί ήδη εκα­το­ντά­δες τρα­γού­δια και είμαι σίγου­ρος ότι όλοι θα ακού­σου­με το τρα­γού­δι της νίκης μας μια μέρα.”

Το εργαλείο Ρομπέρτο Μπενίνι

Πρό­κει­ται για έναν ταλα­ντού­χο κωμι­κό _καρατερίστα, ηθο­ποιό σκη­νο­θέ­τη και σενα­ριο­γρά­φο, βρα­βευ­μέ­νο με Όσκαρ Α΄ Ανδρι­κού Ρόλου για την ται­νία La Vita è Bella (Ζωή Είναι Ωραία _σκηνοθεσία και σενά­ριο δικό του). Έχει γυρί­σει και καλύ­τε­ρες Tu mi turbi (1983), Non ci resta che piangere (1984), Στην παγί­δα του νόμου (1986) Ο δια­βο­λά­κος — Il piccolo diavolo (1988), τον Johnny Stecchino _Τζόνι Οδο­ντο­γλυ­φί­δας — (1991), το τέρας — Il mostro (1994), τον Πινό­κιο — Pinocchio (2002) κά. Το όσκαρ είναι το αντί­τι­μο –βγά­ζει μάτι, για την ανι­στό­ρη­τη προ­σέγ­γι­ση, τόσο αρχι­κά όσο και στο στρα­τό­πε­δο του Άου­σβιτς …που το απε­λευ­θε­ρώ­νουν Αμε­ρι­κα­νοί, αντί για  Σοβιε­τι­κούς (“έτσι παίρ­νουν τα Όσκαρ” είχε εύστο­χα παρα­τη­ρή­σει τότε ο μεγά­λος σκη­νο­θέ­της Μάριο Μονι­τσέ­λι).

Δηλώ­νει “apolitico” ακο­λου­θώντας την αστι­κή πε­πα­τη­μέ­νη της «καθα­ρής» – «ελεύ­θε­ρης» (βλ ατα­ξι­κής) θε­ώ­ρη­σης της τέ­χνης –στην πε­ρί­πτω­σή μας του κινη­μα­το­γρά­φου και του θεά­μα­τος γενι­κά, που απα­γο­ρεύ­ε­ται να θίξει την ιε­ρό­τη­τα του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος και μά­λι­στα κα­λώ­ντας σε ανα­τρο­πή του, για­τί τότε «μια­ρά δε­σμευ­μέ­νη» είναι μόνο για «το πυρ το αιώ­νιον και το σκό­τος το εξώτερον».
Αλλά –το έχου­με πει πολ­λές φορές, υπάρ­χει κα­θα­ρή τέχνη; Ακό­μη και οι δη­μιουρ­γοί που αποκλεί­ουν από το έργο τους τα κοι­νω­νι­κο-πο­λι­­τι­­κά θέ­μα­τα και φτιά­χνουν «ωραία, ανώ­φε­λα που­λιά» για τις «σκά­λες των αιώ­νων» όπως έγρα­φε ο Ρί­τσος – παίρ­νουν στην πραγ­μα­τι­κότητα θέση, συνή­θως με συστη­μι­κά διαπιστευτήρια.
Ηθε­λη­μέ­να ή αθέ­λη­τα εκ­φρά­ζουν σκο­πι­μό­τη­τα, καθώς συμ­βάλ­λουν στην καλ­λιέρ­γεια της κοι­νω­νι­κής πα­θη­τι­κό­τη­τας και της αδρά­νειας απέ­να­ντι στην τα­ξι­κή βία και κα­τα­πί­ε­ση, κάτι που δίχως άλλο είναι πολύ βο­λι­κό για την αστι­κή εξουσία.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα ο Γιάν­νης Ρί­τσος έλε­γε χαρακτηριστικά:
«Η τέχνη είναι πάντα κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία. Οι στρα­τευ­μέ­νοι της απο­στρά­τευ­σης, εκεί­νοι που κά­νουν απο­λί­τι­κη τέχνη στην ουσία κά­νουν πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή τεί­νουν να απο­φύ­γουν μια πολι­τι­κή θέση και να συμ­βου­λέ­ψουν και τους άλ­λους να αδρα­νή­σουν».
Ο δε Μπρε­χτ έγρα­φε με το γνω­στό λιτό, κοφτό στιλ του ότι οι αστρά­τευ­τοι, είναι στρα­τευ­μέ­νοι στην άρ­χου­σα τάξη.

Σκια­μα­χού­σες αντι­δρά­σεις ‑καρι­κα­τού­ρες του παρου­σια­στή στον Σαλ­βί­νι, με τον τρα­γου­δι­στή Fedez, “στο κλα­ρί” που προ­βλή­θη­κε ξεσκί­ζο­ντας όχι ζαρ­τιέ­ρες, αλλά μια παλιά φωτο­γρα­φία ενός υφυ­πουρ­γού, των «Fratelli d’Italia‎» με χιτλε­ρι­κή στο­λή από ένα bachelor πάρ­τι του κλπ. Τελι­κά, απ΄τα΄ολότελα καλή κι η Παπα­να­γιώ­ται­να; ΟΧΙ! – Από τη σκη­νή του Ariston, η φωνή του νέου παρου­σια­στή μέσα από μονο­λό­γους γεμά­τους “γράμ­μα­τα στον εαυ­τό του”, λαν­σά­ρει εγχει­ρί­δια για το πώς να προ­σαρ­μο­στείς στον πολι­τι­σμό της αγο­ράς για να απο­φύ­γεις να πέσεις σε “κοι­νω­νι­κή μνησικακία”.
Όταν η τηλε­ό­ρα­ση ανή­κε στον Μπερ­να­μπέι (σσ. Ettore Bernabei πάλαι ποτέ γενι­κός δερ­βέ­να­γας της RAI), κανείς δεν αρνιό­ταν στα μεγά­λα ονό­μα­τα να σχε­διά­ζουν μια ιδε­ο­λο­γία και να την εκπρο­σω­πούν πολι­τι­στι­κά, με τον όρο να πραγ­μα­το­ποιού­νται οι ηθι­κές επι­τα­γές της εξου­σί­ας. Εκεί­νη την επο­χή, ωστό­σο, υπήρ­χε και μια αντι­κουλ­τού­ρα, ικα­νή να εισά­γει άβο­λους υπαι­νιγ­μούς ή μετα­φο­ρές μετα­ξύ των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών και του ανεί­πω­του, αλλά πάντα το Φεστι­βάλ ήταν μια κατή­χη­ση της κοι­νής λογι­κής με μικρές αλλά σημα­ντι­κές παραλ­λα­γές στο θέμα.

Σήμε­ρα, η εκδή­λω­ση που έχει σχε­δια­στεί για να μετα­φέ­ρει τη φωνή των αφε­ντι­κών μπο­ρεί να περιέ­χει προ­κλη­τι­κές ή επι­κρι­τι­κές ιδιό­τη­τες (άσ΄ τους να φωνά­ζουν), αλλά ποτέ ξεκά­θα­ρα επα­να­στα­τι­κά περιε­χό­με­να να περ­νούν στον κόσμο _αφού όχι απλά είναι αδύ­να­μος, αλλά  δεν υπάρ­χει ο υπο­κει­με­νι­κός παρά­γο­ντας.
Θεός, πατρί­δα κι οικο­γέ­νεια με μικρές παραλ­λα­γές ξανά­πια­σαν σουί­τες. Ανε­κτός μόνο αν ντύ­νε­σαι με συγκε­κρι­μέ­νες συμπε­ρι­φο­ρές: Ανοι­χτοί, ανε­κτι­κοί, συνερ­γά­σι­μοι. Ποτέ επα­να­στά­τες. Χωρίς όρα­μα! Κάτι που θα εκτι­μη­θεί πάνω από όλα στον εργα­σια­κό χώρο και μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το μονα­δι­κό πραγ­μα­τι­κό δια­βα­τή­ριο για δου­λειά ως απα­σχο­λή­σι­μος.

Οι μονό­λο­γοι γεμά­τοι με “γράμ­μα­τα προς τον εαυ­τό τους” –μακριά από την κοι­νω­νία και τις ανά­γκες της είναι παρα­δειγ­μα­τι­κοί. Εκεί, ένα vademecum κρο­τα­λί­ζει για το πώς να προ­σαρ­μο­στού­με στον πολι­τι­σμό της αγο­ράς. Μια σχο­λα­στι­κή ταξι­νό­μη­ση κανό­νων, νοη­τι­κών δομών προς εφαρ­μο­γή στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα για να μην πέσου­με στην παγί­δα της “κοι­νω­νι­κής αγανάκτησης”

8 Φλε­βά­ρη στο ιτα­λι­κό Κοι­νο­βού­λιο, με πρω­το­βου­λία του φασί­στα προ­έ­δρου της γερου­σί­ας και του (ακρο­δε­ξιού) πρώ­ην προ­έ­δρου της Βου­λής, τιμή­θη­κε με επαι­νε­τι­κές ομι­λί­ες και μετάλ­λια –μόνο το κλει­δί της πόλης δεν του έδω­σαν… η μνή­μη του φασι­στοει­δούς Πινού­τσο Τατα­ρέ­λα, πρώ­ην αντι­προ­έ­δρου της πρώ­της κυβέρ­νη­σης Μπερ­λου­σκό­νι. Καμία αντί­δρα­ση –εκτός από κάποιες περι­θω­ρια­κές φωνές για την βρά­βευ­ση κάποιου που ξεκί­νη­σε από τους πλέ­ον σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κούς της επο­χής MSI –Αλμι­ρά­ντε, που ανέ­θρε­ψε και  υπέ­θαλ­ψε τη “strategia della tensione” (στρα­τη­γι­κή της έντα­σης) και εκτε­λε­στές πολύ­νε­κρων βομ­βι­στι­κών επι­θέ­σε­ων (1969–1980-1985).

Η καθη­με­ρι­νό­τη­τα, η πολι­τι­κή και η ιστο­ρία, στα μυα­λά ενός ανερ­μά­τι­στου κοι­νού, σε χεί­λη εύπε­πτου μιντια­κού λόγου με κορώ­νες, αστειά­κια και ανέκ­δο­τα –όπως  του Μπε­νί­νι, είναι ακό­μη πιο επι­κίν­δυ­νη.

Εξυ­πη­ρε­τώ­ντας τα «κέντρα» (οικο­νο­μι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής εξου­σί­ας) ο Μπε­νί­νι πέρα από την αντι-ιστο­ρι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση του Άου­σβιτς από τους Αμε­ρι­κα­νούς, ηθε­λη­μέ­να ξανα­μα­γεί­ρε­ψε την ιστο­ρι­κή αλή­θεια για το Σύνταγ­μα. Ένα Σύνταγ­μα, που η Μελό­νι έχει βαλ­θεί να τρο­πο­ποι­ή­σει στα μέτρα της, αρχί­ζο­ντας από τον τρό­πο εκλο­γής του προ­έ­δρου, αλλά και απα­λεί­φο­ντας από το αρχι­κό του άρθρο τη μονα­δι­κή στις συνταγ­μα­τι­κές ιστο­ρί­ες εναρ­κτή­ρια φρά­ση που ανα­φέ­ρα­με παρα­πά­νω (η Ιτα­λία είναι ένα έθνος που θεμε­λιώ­θη­κε στην εργα­σία). Αυτή την πινε­λιά απο­βλέ­πει να δια­γρά­ψει πλέ­ον η Μελό­νι ‑καθώς σε όρους καθη­με­ρι­νό­τη­τας το θεμέ­λιο της εργα­σί­ας έχει προ και­ρού ανα­σκα­φεί και καταρ­γη­θεί. Την ώρα που τελεί­ω­νε το σόου στο Σαν Ρέμο στους δρό­μους της Ιτα­λί­ας δια­δή­λω­ναν μαθη­τές και εργά­τες  κατά του επαί­σχυ­ντου μέτρου της λυκεια­κής κατάρ­τι­σης με απλή­ρω­τη εργα­σία, το οποίο έχει στοι­χί­σει τη ζωή δεκά­δων μαθη­τών σε επι­σφα­λείς χώρους εργασίας.

Στο Σαν Ρέμο, ο Μπε­νί­νι ανέ­δει­ξε ως «πατέ­ρα» του ιτα­λι­κού Συντάγ­μα­τος μία δευ­τε­ρεύ­ου­σα προ­σω­πι­κό­τη­τα, αφή­νο­ντας έξω τους πρω­τερ­γά­τες του Τολιά­τι, Πιέ­τρο Νένι, Α. Ντε Γκά­σπε­ρι, χρί­ζο­ντας «πατέ­ρα» του ιτα­λι­κού Συντάγ­μα­τος τον πατέ­ρα Ματα­ρέ­λα, αγιο­ποιώ­ντας μία ύπο­πτη πολι­τι­κή μορ­φή (ηγε­τι­κό στέ­λε­χος των Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών, που οι ίδιοι τον κατη­γο­ρού­σαν για τους δεσμούς, που δια­τη­ρού­σε με τη Μαφία).
Μάλι­στα ένας  σημαιο­φό­ρος της πάλης κατά της εγκλη­μα­τι­κής οργά­νω­σης στη Σικε­λία, ο  κομ­μου­νι­στής βου­λευ­τής Πίο Λα Τόρε, που δολο­φο­νή­θη­κε από μαφιό­ζους το 1982, τον είχε επω­νύ­μως κατη­γο­ρή­σει σε καταγ­γε­λία του στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Επι­τρο­πή κατά της Μαφί­ας το 1976, με στοι­χεία και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νες ιστο­ρι­κές ανα­φο­ρές και επι­βε­βαιω­μέ­να δημο­σιεύ­μα­τα εκεί­νης της επο­χής στον Τύπο πολύ πιο συντρι­πτι­κά από την δου­λο­πρε­πή κολα­κεία του Μπενίνι.

O «αδελ­φός» του Συντάγ­μα­τος (μιας και κατά τον Μπε­νί­νι ο πατέ­ρας του ήταν ο «πατέ­ρας» του Κατα­στα­τι­κού Χάρ­τη), είχε κι έναν άλλο αδελ­φό τον  Πιερ­σά­ντι Ματα­ρέ­λα, κυβερ­νή­τη της Σικε­λί­ας, που δολο­φο­νή­θη­κε από τη Μαφία, επει­δή «άλλα­ξε γραμ­μή» από την αρχι­κή του συνερ­γα­σία με την εγκλη­μα­τι­κή οργά­νω­ση και απο­φά­σι­σε να συνερ­γα­σθεί με το ΙΚΚ. Άλλω­στε, ουκ ολί­γοι από την ημέ­ρα της εκλο­γής του Σέρ­τζο Ματα­ρέ­λα, τονί­ζουν πως ο νυν πρό­ε­δρος πέρα από τις τυπι­κές ανα­φο­ρές στις επί­ση­μες εκδη­λώ­σεις για τη Μαφία, ουδέ­πο­τε είχε ταχθεί ή είχε βοη­θή­σει τα θύμα­τά της. Ο Μπε­νί­νι που στο Σαν Ρέμο υψώ­θη­κε ως υμνη­τής του Συντάγ­μα­τος, παρέ­λει­ψε να υπεν­θυ­μί­σει πως λίγα χρό­νια πριν σε παρό­μοιες εκδη­λώ­σεις τασ­σό­ταν υπέρ της τρο­πο­ποί­η­σής του από τον Ματέο Ρέν­τσι υπό τη φόρ­μου­λα «δυνα­τή κυβέρ­νη­ση, αδύ­να­μο Σύνταγ­μα» προ­κει­μέ­νου να παρα­μεί­νει στην εξου­σία ‑μία προ­σπά­θεια που όμως οδή­γη­σε στην πτώ­ση του.

Δεν θα πρέ­πει επί­σης να εκπλήσ­σει η αυθαί­ρε­τη ερμη­νεία του κωμι­κού στο Άρθρο 11 του Συντάγ­μα­τος ‑που κάνει ανα­φο­ρά για την ανά­γκη ειρη­νι­κής ουδε­τε­ρό­τη­τας της Ιτα­λί­ας για να δικαιο­λο­γή­σει την απο­στο­λή όπλων σε έναν πόλε­μο που δεν ήταν και δεν είναι των λαών. Και σε αυτό για άλλη μία φορά οι influencer του θεά­μα­τος τάσ­σο­νται και παίρ­νουν τον ρόλο του ερμη­νευ­τή των απο­φά­σε­ων της εξου­σί­ας. Λίγη σημα­σία έχει πως ο Μπε­νί­νι πήρε 300.000€ για την «παρά­στα­σή» του στο Σαν Ρέμο, όπως καταγ­γέλ­λουν οργα­νώ­σεις μετά τις σχε­τι­κές ανακοινώσεις.

Συστημική ωδή στον Benigni

Επά­ξια ο Μπε­νί­νι ανα­γνω­ρί­ζε­ται πλέ­ον ως ο επί­ση­μος γελω­το­ποιός του βασι­λιά, ένας κωμι­κός της εξου­σί­ας και όχι απέ­να­ντι στην εξου­σία, ένας συυ­στη­μι­κός υπη­ρέ­της της πολι­τι­στι­κής ηγε­μο­νί­ας του καθεστώτος.

Περιο­δι­κό ^ilfoglio.it
Στο τρα­πέ­ζι δίπλα, άνα­ψε η συζή­τη­ση με δύο μεσή­λι­κες το θέμα είναι πολι­τι­κό (αφο­ρά το συνταγ­μα­τι­κό δημο­ψή­φι­σμα μεί­ω­σης του αριθ­μού των βουλευτών)
Φωνές ανά­μει­κτες με και νεκρι­κή σιγή: _“Να είσαι ευγε­νι­κός, κόσμιος και εξή­γη­σέ μου για­τί ο Μπε­νί­νι, που ήταν πάντα κομ­μου­νι­στής, να ψηφί­ζει τώρα δεξιά;”.

“Απλό, για­τί το Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα δεν είναι πλέ­ον κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα. Δεν το πρό­σε­ξες;” _“Ναι, το παρα­τή­ρη­σα. Και δεν είσαι χαρού­με­νος που το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα έγι­νε επι­τέ­λους μεταρ­ρυθ­μι­στι­κό;”. “Όχι, αγα­πη­τέ, δεν είναι πραγ­μα­τι­κά καλό, για­τί το Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα δεν είναι ένα πραγ­μα­τι­κό μεταρ­ρυθ­μι­στι­κό κόμ­μα, είναι ένα δεξιό κόμ­μα που προ­σποιεί­ται ότι είναι μεταρρυθμιστικό”.

“Νόμι­ζα ότι οι άλλοι ήταν στα δεξιά, ο Μπερ­λου­σκό­νι, ο Σαλ­βί­νι, η Μελό­νι”. “Ναι είναι, αλλά ένα δικαί­ω­μα σε μια αχτί­δα φεγ­γα­ριού, του Δημο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος από την άλλη πλευ­ρά, του Ρέν­τσι, είναι ψεύ­τι­κη αρι­στε­ρά ανά­κα­τη με δεξιά, γενι­κά ψεύ­τι­κα όλα ‑μαϊ­μού­δες”; “Τι μαϊ­μού­δες; Αλλά θεός δεν είναι άλλος από τον Ναπο­λι­τά­νο, τον πιο μεταρ­ρυθ­μι­στή κομ­μου­νι­στή στην ιτα­λι­κή ιστο­ρία, ο πιο σοφός και δίκαιος”. “Ίσως να ήταν, κομ­μου­νι­στής ο Μπε­νί­νι αλλά τώρα έχει γίνει κι αυτός ψεύ­τι­κος μεταρ­ρυθ­μι­στής”. “Και μην πας να την κοπα­νή­σεις. Και …”. “Είναι προ­δό­της, αναμ­φί­βο­λα. Αλλά θα στα­μα­τή­σω εδώ, για­τί υπάρ­χει ένας κύριος που μας ακού­ει προ­σποιού­με­νος ότι δια­βά­ζει την εφημερίδα”.

«Άκου, δεν έχω τίπο­τα να κρύ­ψω. Έτσι;”. “Έκκλη­ση προς τον κόσμο: κανέ­νας άλλος στους δρό­μους να ακού­σει την καλο­ή­θη κόλα­ση του! Μετα­ξύ άλλων, φέρε­ται σαν σκύ­λος που γαβγί­ζει”. “Υπερ­βάλ­λεις, ο Μπε­νί­νι είναι σπου­δαί­ος ηθοποιός”.
“Είναι τρα­βε­στί”. “Με ποια έννοια”…; “Είναι οπορ­του­νι­στής. ήταν πάντα, ένας Πινό­κιο, μια ψεί­ρα”. _“Είσαι φανα­τι­κός. Δεν νομί­ζεις ότι ο Μπε­νί­νι μπο­ρεί να έχει τη δική του ιδέα για τα πράγ­μα­τα;”. “Μια ψεί­ρα δεν έχει ιδέ­ες. Ο Ντά­ριο Φο είναι σκαν­δα­λι­σμέ­νος, αηδια­σμέ­νος”. “Αηδια­σμέ­νος”. “Πρέ­πει να τον δεις”. “Για­τί, πώς είναι;”. “Μισείς τον Φο, έτσι δεν είναι;» «Μα όχι, ο Φο ήτα­νε σοβα­ρός άνθρω­πος και δεν έκα­νε ποτέ κανέ­ναν να χασκογελάσει”.

“Προ­συ­πο­γρά­φεις;” _ “Με τίπο­τα”!. “Nα σου πω κάτι” _ “Ακούω”!. «Ακό­μη και ο Σαλ­βί­νι είναι πιο ανθρώ­πι­νος από τον Μπε­νί­νι. Ψηφί­ζο­ντας όχι_κατά, κάτι άλλο ρε αδερ­φέ ο Σαλ­βί­νι θα μπο­ρεί να πει ότι έκα­νε κάτι καλό στην άθλια ζωή του”. “Θα σωθεί;”
“Ναι, ο Σαλ­βί­νι θα σωθεί” (σσ. λογο­παί­γνιο salvare στα ιτα­λι­κά = σώζω)  “Κι εσύ θα σωθείς”. _“Είμαι στα­θε­ρά αγκυ­ρο­βο­λη­μέ­νος στο Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα από την ίδρυ­σή του, όταν ονο­μα­ζό­ταν PDS”. “Και το κατα­ψη­φί­ζεις!”. _“Φυσικά, αλλιώς τι οπα­δός του Pd θα ήμουν;”. “Νομί­ζω ότι ένας ψηφο­φό­ρος Pd πρέ­πει να ψηφί­σει Pd”.

_“Ε… και για­τί; Παρα­κα­λώ …”. “Πρώ­τον είναι μια παρά­δο­ση είκο­σι και πλέ­ον ετών, δεύ­τε­ρον για­τί ένα πραγ­μα­τι­κό Pd δεν είναι Pd”. “Εσύ, λοι­πόν, που είσαι από το υγιές κομ­μά­τι του Δημο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, θα ψηφί­σεις μαζί με τους δεξιούς;!”. “Για­τί στρα­βο­μου­τσου­νιά­ζεις; Σε πονά­ει;” «Σκλη­ρό, ε;” _ “Nαι!, να πού­με στον Στά­λιν να μας βοη­θή­σει”. “Τι σχέ­ση έχει τώρα ο Στά­λιν;” “Έπρε­πε να τα βάλου­με με το σύμ­φω­νο …με τον Ribbentrop, τώρα ανε­χτή­κα­με αυτούς τους μ@l@κες εκεί”. “Για την πατρί­δα”! _ “Να την βάλεις εκεί που ξέρεις …”.

_“Ο Μπερ­λου­σκό­νι μας κοροϊ­δεύ­ει”. “Δεν θα ήμουν σίγου­ρος. Το να ψηφί­ζεις όχι σημαί­νει κατα­ψή­φι­ση του Μπερ­λου­σκό­νι, είναι δυνα­τόν να μην το κατα­λα­βαί­νεις;”. “ΟΧΙ καθό­λου” _ “Σκέ­ψου το καλά”. “Α…α, κατα­λα­βαί­νω”. “Χαί­ρο­μαι, αλλά τι είσαι στ΄αλήθεια; Τι ψηφί­ζεις”. “Δεν ξέρω σου λέω!”. “Κατα­λα­βαί­νω, είσαι ένας αδιά­φο­ρος , ο χει­ρό­τε­ρος του είδους”. “Μπο­ρεί”.

_“Αν η Pasionaria  ήταν ακό­μα ζωντα­νή, θα έπρε­πε να φυλά­γε­σαι”. “Πιθα­νά”. “Η Ibárruri δεν έχει προ­δώ­σει ποτέ”. _ “Εγώ αντί­θε­τα ΝΑΙ, μερι­κές φορές”. “Την φαντά­ζο­μαι”… “Δεν πιστεύω”. “ (Να το πιστέ­ψεις) Έχω πολύ δυνα­τή φαντα­σία για ορι­σμέ­να πράγ­μα­τα”. “OK σε πιστεύω”. “Μισείς την Πασιο­νά­ρια, έτσι δεν είναι;”. “Καθό­λου! Με τίπο­τα”. “Υπήρ­χαν τέτοιες γυναί­κες”. “Με ποια έννοια;”. “Γυναί­κες μονα­δι­κές, ατό­φιες”. “Δεν γνω­ρί­ζω”. _“Συγνώμη, ξέχα­σα, είσαι αδιά­φο­ρος άνθρω­πος”. “Λίγο”. “Ένας σαν τον Μπε­νί­νι ‑Μάντε­ψα σωστά;”. “Μα δεν είναι ο Μπε­νί­νι”. “Δεν ξέρω”. “Εγώ ξέρω: εσύ δεν είναι αυτός”. “Η καλο­σύ­νη του”. “Αλλά θα ήθε­λε να είναι”. “Ίσως”. “Αλλά υπάρ­χει ένα πράγ­μα που δεν ξέρεις”. “Είμαι όλος αυτιά”. “περί Dario Fò…”.

Ευχα­ρι­στώ κύριοι, παί­ξα­τε καλά τον ρόλο σας. Τώρα είναι η ώρα να του δώσου­με τον λόγο: “Ακό­μα κι αν κατα­λα­βαί­νω βαθιά και σέβο­μαι τους λόγους όσων επι­λέ­γουν όχι, θα ψηφί­σω ναι”. Χορω­δία από pernacchie, όχι δική μου (σσ. κοροϊ­δευ­τι­κός ήχος, που χρη­σι­μο­πιεί­ται ευρέ­ως στη βόρεια Ιτα­λία) _Βρίσκω αυτά τα ευγε­νή λόγια του Ρομπέρ­το ​​Μπε­νί­νι κορυ­φή μιας ποι­η­τι­κής κωμω­δί­ας και μιας ανδρι­κής ηθι­κής. Ανα­φο­ρι­κά με τους φίλους του, που παύ­ουν ξαφ­νι­κά να τον αγα­πούν και θαυ­μα­στές να τον θαυ­μά­ζουν, λέει ότι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποτέ δεν τον αγά­πη­σαν και δεν τον θαύ­μα­σαν πραγματικά.

Το πώς ουρ­λιά­ζουν οι ύαι­νες για τους ξεπου­λη­μέ­νους είναι το πιο αηδια­στι­κό σόου στην Ιτα­λία σήμε­ρα. Που­λη­μέ­νοι σε αυτούς, σκλά­βοι των αιώ­νιων προ­κα­τα­λή­ψε­ων που κανείς δεν ονει­ρεύ­ε­ται πια να αγοράσει.