Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τζο Μπάιντεν: «Εγώ πίεσα τον Κλίντον να βομβαρδίσει την Σερβία»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ο Ντό­ναλντ Τραμπ φεύ­γει, ο Τζο Μπάι­ντεν έρχε­ται. Ήδη ορι­σμέ­να αστι­κά επι­τε­λεία έχουν αρχί­σει να φιλο­τε­χνούν το πορ­τραί­το του νέου Δημο­κρα­τι­κού προ­έ­δρου, επι­χει­ρώ­ντας να πεί­σουν ότι η εναλ­λα­γή στον προ­ε­δρι­κό θώκο των ΗΠΑ θα επι­φέ­ρει θετι­κές αλλα­γές σε διε­θνές επίπεδο.

Το έργο δεν είναι καθό­λου και­νούρ­γιο. Την εκλο­γή Δημο­κρα­τι­κών υπο­ψη­φί­ων στο ανώ­τα­το πολι­τεια­κό αξί­ω­μα των ΗΠΑ ακο­λου­θεί πάντα μια…«ελπίδα» ότι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή υπερ­δύ­να­μη θα μετα­τρα­πεί – ως εκ θαύ­μα­τος — από δυνά­στης των λαών σε… «περι­στέ­ρι της ειρή­νης». Το 1960 η «ελπί­δα» ήταν ο Κένε­ντι, to 1976 ήταν ο Κάρ­τερ, το 1992 ο Κλί­ντον, το 2008 ο Μπα­ράκ Ομπά­μα και σήμε­ρα ο Τζο Μπάιντεν.

Για το τι συνέ­βη κατά τις προ­ε­δρί­ες Κένε­ντι, Κάρ­τερ, Κλί­ντον και Ομπά­μα μιλά­ει από μόνη της η Ιστο­ρία. Δεν θα στα­θού­με εκεί. Θα πάμε κατευ­θεί­αν στο νεο­ε­κλε­γέ­ντα πρό­ε­δρο προ­κει­μέ­νου να θυμή­σου­με ορι­σμέ­νες πτυ­χές της μακρό­χρο­νης πολι­τι­κής δρά­σης του ως γερουσιαστή.

Ήδη από το ξεκί­νη­μα της δεκα­ε­τί­ας του 1990, όταν οι αντε­πα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις επι­κρα­τού­σαν στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, ο γερου­σια­στής από το Ντέ­λα­γου­ερ ανα­δει­κνύ­ο­νταν σε ένθερ­μο υπο­στη­ρι­κτή της επεμ­βα­τι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής των ΗΠΑ. Χωρίς το αντί­βα­ρο της ΕΣΣΔ και στην αυγή ενός μονο­πο­λι­κού κόσμου, η ιμπε­ρια­λι­στι­κή υπερ­δύ­να­μη έπρε­πε, σύμ­φω­να με τον Μπάι­ντεν, να παρεμ­βαί­νει στρα­τιω­τι­κά σε όποιο σημείο του πλα­νή­τη κρί­νει ανα­γκαίο. Πάντο­τε, βέβαια, υπό το πρό­σχη­μα της «δημο­κρα­τί­ας» και των «ανθρω­πί­νων δικαιωμάτων».

Να τι γρά­φει στο βιβλίο της «The Contenders» (2008) η βρε­τα­νί­δα δημο­σιο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας Λόρα Φλάντερς:

«Τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, ως μέλος της Επι­τρο­πής Εξω­τε­ρι­κής Πολι­τι­κής της Γερου­σί­ας, (ο Μπάι­ντεν) έχει στα­θε­ρά θέση υπέρ του επεμ­βα­τι­σμού, προ­ω­θώ­ντας την άπο­ψη ότι οι ΗΠΑ, ως η μόνη υπερ­δύ­να­μη, θα πρέ­πει να παρεμ­βαί­νει – στο πλαί­σιο του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, ή και μόνη της – προ­κει­μέ­νου να προ­λα­βαί­νει γενο­κτο­νί­ες, να δια­τη­ρεί την ειρή­νη και να προ­ω­θεί την ειρή­νη. Κατά την προ­ε­δρία Κλί­ντον, παρό­τρυ­νε την επέμ­βα­ση στη Βοσ­νία και στή­ρι­ξε την επέμ­βα­ση του ΝΑΤΟ στο Κόσο­βο. Πιο πρό­σφα­τα, επι­χει­ρη­μα­το­λό­γη­σε υπέρ μιας δια­με­σο­λά­βη­σης στο Νταρ­φούρ, ακό­μη και με στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις…» [1].

Βομβαρδίστε τους Σέρβους…

Η περί­πτω­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης στην πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βία, της οποί­ας ο δημο­κρα­τι­κός γερου­σια­στής υπήρ­ξε από τους πιο ένθερ­μους υπο­στη­ρι­κτές, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή. Ήδη από το 1992, από το ξεκί­νη­μα δηλα­δή της αιμα­το­χυ­σί­ας στην πρ. Ομο­σπον­δια­κή Δημο­κρα­τία της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, ο Μπάι­ντεν παρό­τρυ­νε την κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ να άρει το εμπάρ­γκο όπλων προς τη Βοσ­νία-Ερζε­γο­βί­νη προ­κει­μέ­νου να ενι­σχυ­θεί ο στρα­τός των βόσ­νιων μου­σουλ­μά­νων ενά­ντια στους σερβοβόσνιους.

Η θέση του Τζο Μπάι­ντεν υπέρ μιας αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κής στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης στη Γιου­γκο­σλα­βία ήταν ήδη ξεκά­θα­ρη από το 1993, όταν και κάλε­σε δημό­σια την- νεο­ε­κλε­γεί­σα τότε — κυβέρ­νη­ση Κλί­ντον και το ΝΑΤΟ να προ­βούν σε βομ­βαρ­δι­σμούς σερ­βι­κών θέσε­ων. Είναι άκρως ενδια­φέ­ρο­ντα τα όσα γρά­φει, με τον απα­ραί­τη­το κυνι­σμό που δια­κρί­νει τους ιμπε­ρια­λι­στές, ο ίδιος ο Μπάι­ντεν στα απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα του που κυκλο­φό­ρη­σαν το 2008:

«Εγώ πίε­σα τον πρό­ε­δρο Κλί­ντον να ξεκι­νή­σει τους βομ­βαρ­δι­σμούς σε σερ­βι­κές στρα­τιω­τι­κές θέσεις στο Κόσο­βο και το Βελι­γρά­δι. Επέ­με­να να του λέω να προ­χω­ρή­σει, πως η κοι­νή γνώ­μη στην Ευρώ­πη ήταν ενά­ντια στον Μιλό­σε­βιτς. Για μένα, όμως, ήταν εύκο­λο να το λέω. Ήταν ο Κλί­ντον που θα έπαιρ­νε την ευθύ­νη». [2]

Και συνε­χί­ζει ο τότε γερου­σια­στής: «Το Μάρ­τη του 1999 έφε­ρα (στη Γερου­σία) εισή­γη­ση από­φα­σης με την οποία εξου­σιο­δο­τού­νταν ο πρό­ε­δρος να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει κάθε δυνα­τό μέσο προ­κει­μέ­νου να εμπο­δί­σει την γενο­κτο­νία (sic) που επι­χει­ρού­σε ο Μιλό­σε­βιτς στο Κόσο­βο. Με την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του Κλί­ντον το ΝΑΤΟ ξεκί­νη­σε να βομ­βαρ­δί­ζει τους Σέρ­βους το 1999».

Το ιμπε­ρια­λι­στι­κό σφα­γείο του ΝΑΤΟ στη Γιου­γκο­σλα­βία κρά­τη­σε 78 ολό­κλη­ρα μερό­νυ­χτα. Καθ’ όλη τη διάρ­κεια αυτών των ημε­ρών, ο Μπάι­ντεν συμ­βού­λευε τον Κλί­ντον να μην κάνει ούτε βήμα πίσω, μέχρι να ανα­γκα­στεί να συν­θη­κο­λο­γή­σει ο Μιλόσεβιτς.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της πολι­τι­κής που προ­ώ­θη­σε και στή­ρι­ξε σθε­να­ρά ο Τζο Μπάι­ντεν στο ζήτη­μα της Γιου­γκο­σλα­βί­ας είναι γνωστά.

Συνο­πτι­κά αναφέρουμε:

Ρίχτη­καν πάνω από 500.000 βόμ­βες, εκ των οποί­ων 35.450 περιεί­χαν 15 τόνους απε­μπλου­τι­σμέ­νου ουρα­νί­ου (απα­γο­ρευ­μέ­νου από τις Διε­θνείς Συν­θή­κες) που συνε­χί­ζει μέχρι και σήμε­ρα, 20 χρό­νια μετά, να προ­κα­λεί σοβα­ρές ασθέ­νειες. Δολο­φο­νή­θη­καν πάνω από 2.500 άμα­χοι, γυναί­κες και παι­διά, ενώ τραυ­μα­τί­στη­καν περισ­σό­τε­ροι από 12.500 άνθρω­ποι. Σε δεκά­δες χιλιά­δες υπο­λο­γί­ζο­νται οι αγνο­ού­με­νοι, ενώ ανυ­πο­λό­γι­στες υπήρ­ξαν οι υλι­κές καταστροφές.

Υπέρ του πολέμου στο Ιράκ

Η Γιου­γκο­σλα­βία, ωστό­σο, δεν είναι η μονα­δι­κή περί­πτω­ση που ο κ. Μπάι­ντεν υπήρ­ξε σημαιο­φό­ρος των αμε­ρι­κα­νι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων. Ως γερου­σια­στής ψήφι­σε υπέρ του πολέ­μου στο Ιράκ το 2003 και ως αντι­πρό­ε­δρος της κυβέρ­νη­σης Ομπά­μα τάχθη­κε υπέρ των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων στη Λιβύη και την Συρία.

Από το 1998, ο γερου­σια­στής Μπάι­ντεν είχε ταχθεί ανοι­χτά υπέρ μιας στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης στο Ιράκ προ­κει­μέ­νου να εκδιω­χθεί ο Σαντάμ Χου­σεϊν. Τον Σεπτέμ­βρη του ίδιου χρό­νου, σε άρθρο του στην Washington Post, ο Τζο Μπάι­ντεν έγρα­φε πως «ο μόνος τρό­πος να ξεφορ­τω­θού­με τον Σαντάμ είναι μια μεγά­λη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση, υπό την ηγε­σία των ΗΠΑ» [3].

Το 2002, σιγο­ντά­ρο­ντας την κυβέρ­νη­ση Μπους και τον βρε­τα­νό πρω­θυ­πουρ­γό Μπλερ, ο κ. Μπάι­ντεν υιο­θε­τού­σε δημό­σια τα επι­χει­ρή­μα­τα περί κατο­χής όπλων μαζι­κής κατα­στρο­φής από το καθε­στώς Σαντάμ. Χρό­νια αργό­τε­ρα απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να ότι τέτοια όπλα ουδέ­πο­τε υπήρ­ξαν και πως η επί­κλη­ση τους δεν ήταν παρά ένα πρό­σχη­μα για τη βάρ­βα­ρη ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση που ισο­πέ­δω­σε τη χώρα.

Το 2009 ο Μπάι­ντεν έγι­νε ο 47ος αντι­πρό­ε­δρος των ΗΠΑ, θέση στην οποία παρέ­μει­νε μέχρι το 2017. Κατα τη διάρ­κεια αυτών των ετών, η κυβέρ­νη­ση Ομπά­μα-Μπάι­ντεν φρό­ντι­σε να δια­ψεύ­σει πανη­γυ­ρι­κά όσους έκα­ναν λόγο για «νέα πνοή στο Λευ­κό Οίκο» και «ελπί­δα» για μια «νέα εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή»: Οι λαοί της Συρί­ας, της Λιβύ­ης, της Ουκρα­νί­ας και άλλων χωρών όπου πάτη­σε το πόδι του ο αμε­ρι­κα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός το βίω­σαν από πρώ­το χέρι.

Όσο για το νέο αμε­ρι­κα­νό πρό­ε­δρο Τζό­ζεφ Μπάι­ντεν, κρί­νο­ντας από την μακρά θητεία του στην πολι­τι­κή σκη­νή των ΗΠΑ, ισχύ­ουν τα λόγια του ποι­η­τή: Ήρθαν ντυ­μέ­νοι «φίλοι», αμέ­τρη­τες φορές οι εχθροί μου.

[1] Flanders, Laura, 2007. The Contenders. Seven Stories Press, σελ.178 & 181.
[2] Biden, Joe, 2008. Promises to Keep: On Life and Politics. Random House, σελ. 285–288.
[3] The Washington Post, 19 Σεπτ. 1998.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο