Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το ΑΚΕΛ για την 49η επέτειο της τουρκικής εισβολής

Σε ανα­κοί­νω­σή του για την 49η επέ­τειο της τουρ­κι­κής εισβο­λής στην Κύπρο, το ΑΚΕΛ σημειώνει:

Σχε­δόν μισό αιώ­να συμπλη­ρώ­νει φέτος το διαρ­κές έγκλη­μα της εισβο­λής και της κατο­χής της Τουρ­κί­ας σε βάρος της πατρί­δα και του λαού μας. Η τουρ­κι­κή εισβο­λή της 20ης Ιου­λί­ου 1974 ήταν η προ­συμ­φω­νη­μέ­νη συνέ­χεια του φασι­στι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος της 15ης Ιου­λί­ου που είχε ήδη εκτε­λέ­σει η Χού­ντα των Αθη­νών και η ΕΟΚΑ Β΄. Ο Αττί­λας, με τις πλά­τες του ΝΑΤΟ, εισέ­βα­λε στο νησί μας και σκόρ­πι­σε τον θάνα­το και τον όλε­θρο, με βαρ­βα­ρό­τη­τες, εγκλή­μα­τα πολέ­μου, βια­σμούς, αιχ­μα­λω­σί­ες και πολι­τι­στι­κή κατα­στρο­φή. Αιμα­το­κύ­λι­σε τον λαό μας για να κατα­λά­βει το 37% του κυπρια­κού εδά­φους και ξερί­ζω­σε δεκά­δες χιλιά­δες Κύπριους από τα σπί­τια τους προ­κει­μέ­νου να ολο­κλη­ρώ­σει τον βίαιο δια­χω­ρι­σμό των δύο κοι­νο­τή­των που ξεκί­νη­σε το 1963.

Καμιά από τις δικαιο­λο­γί­ες που προ­τάσ­σει η προ­πα­γάν­δα της Τουρ­κί­ας και οι απο­λο­γη­τές της διε­θνώς για την εισβο­λή δεν ευστα­θεί. Ούτε η πρώ­τη ούτε η δεύ­τε­ρη φάση της τουρ­κι­κής εισβο­λής του 1974 έχουν κανέ­να έρει­σμα στο διε­θνές δίκαιο ή στη Συν­θή­κη Εγγύ­η­σης η οποία δεν παρεί­χε δικαί­ω­μα στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης στις εγγυ­ή­τριες δυνά­μεις αφού κάτι τέτοιο αντί­κει­ται ευθέ­ως στον Κατα­στα­τι­κό Χάρ­τη του ΟΗΕ. Ο Αττί­λας δεν απο­κα­τέ­στη­σε τη συνταγ­μα­τι­κή τάξη αφού αυτό δεν ήταν ποτέ στους στό­χους του. Άλλω­στε, η συνταγ­μα­τι­κή τάξη που ανα­τρά­πη­κε με το πρα­ξι­κό­πη­μα είχε απο­κα­τα­στα­θεί αρχι­κά, με την απο­μά­κρυν­ση του εγκά­θε­του προ­δό­τη Σαμ­ψών και ορι­στι­κά, με την επά­νο­δο του Μακά­ριου στην Κύπρο και την Προ­ε­δρία τον Δεκέμ­βριο του 1974, όμως η Τουρ­κία παρα­μέ­νει εδώ και 50 χρό­νια σχε­δόν δύνα­μη κατο­χής στο νησί. Ούτε το πρό­σχη­μά της για «προ­στα­σία των Τουρ­κο­κυ­πρί­ων» επα­λη­θεύ­τη­κε ποτέ αφού ο εποι­κι­σμός, η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση και ο οικο­νο­μι­κο­πο­λι­τι­κός έλεγ­χος που ασκεί η Τουρ­κία στο κατε­χό­με­νο τμή­μα του νησιού οδη­γεί στη εξα­φά­νι­ση των Τουρ­κο­κυ­πρί­ων ως κοινότητας.

Με αφορ­μή την 49η επέ­τειο της εισβο­λής και μπρο­στά στα νέα τετε­λε­σμέ­να που επι­βάλ­λει η κατο­χι­κή δύνα­μη επί του εδά­φους καθώς και την αξί­ω­ση Ερντο­γάν-Τατάρ για λύση διχο­τό­μη­σης, το ΑΚΕΛ απευ­θύ­νει μήνυ­μα ενό­τη­τας και αγώ­να του λαού στην αντι­κα­το­χι­κή πάλη. Το ΑΚΕΛ δεν θα κου­ρα­στεί να προει­δο­ποιεί ότι τόσο το στά­τους κβο όσο και οι όποιες διχο­το­μι­κές-συνο­μο­σπον­δια­κές λύσεις συνι­στούν κατα­δί­κη του λαού μας σε ένα νέο κύκλο θανά­σι­μων κιν­δύ­νων και μόνι­μης έντα­σης. Εγγύ­η­ση για ένα μέλ­λον ειρή­νης και ασφά­λειας για όλους τους Κύπριους μπο­ρεί να είναι μόνο η λύση του Κυπρια­κού που θα τερ­μα­τί­ζει την κατο­χή, τα ξένα επεμ­βα­τι­κά και εγγυ­η­τι­κά δικαιώ­μα­τα και θα επα­νε­νώ­νει την πατρί­δα και τον λαό μας με λύση διζω­νι­κής, δικοι­νο­τι­κής ομο­σπον­δί­ας με πολι­τι­κή ισό­τη­τα. Για αυτό επι­μέ­νου­με στην ανά­γκη επα­νέ­ναρ­ξης των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων από το σημείο που δια­κό­πη­καν το 2017, στη βάση του Πλαι­σί­ου Γκου­τέ­ρες και όλου του δια­πραγ­μα­τευ­τι­κού κεκτημένου.

Με την υπό­σχε­ση αγώ­να για την επα­νέ­νω­ση και τη λευ­τε­ριά, το ΑΚΕΛ απο­τεί­νει φόρο αιώ­νιας δόξας και τιμής σε όλα τα παι­διά τους κυπρια­κού λαού που αντι­στά­θη­καν με αυτα­πάρ­νη­ση στις ορδές του Αττί­λα, στην άνι­ση και προ­δο­μέ­νη εκεί­νη μάχη. Τιμού­με τους Ελλα­δί­τες στρα­τιώ­τες που, σε αντί­θε­ση με τους προ­δό­τες χου­ντι­κούς αξιω­μα­τι­κούς, αγω­νί­στη­καν για την υπε­ρά­σπι­ση της Κύπρου. Ταυ­τό­χρο­να, δια­βε­βαιώ­νου­με ότι θα συνε­χί­σου­με να βρι­σκό­μα­στε μαζί και δίπλα στους παθό­ντες του 1974, στους συγ­γε­νείς των αγνο­ου­μέ­νων, τους ανά­πη­ρους του πολέ­μου, τις γυναί­κες θύμα­τα βια­σμών, τον προ­σφυ­γι­κό κόσμο, τους εγκλωβισμένους.

ΚΚΕ: ΝΑΤΟ, ΗΠΑ & ΕΕ προ­σπα­θούν να μετα­τρέ­ψουν το Κυπρια­κό σε εργα­λείο εδραί­ω­σης της κυριαρ­χί­ας τους στην Ανατ. Μεσόγειο

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο