Κορυφή του παγόβουνου

Πώς γίνε­ται εν έτει 2023 να καί­ει για τρία 24ωρα ανε­ξέ­λεγ­κτη μια πυρ­κα­γιά, όχι σε κάποια απο­μα­κρυ­σμέ­να λαγκά­δια, αλλά στην Αττι­κή, στο μεγα­λύ­τε­ρο αστι­κό κέντρο της χώρας;

Πώς έγι­νε κάρ­βου­νο για μια ακό­μα φορά μια τερά­στια έκτα­ση στην Ανα­το­λι­κή Αττι­κή, μια περιο­χή που κάθε χρό­νο απο­δε­δειγ­μέ­να βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο μεγά­λων κατα­στρο­φών, κι αυτό 5 χρό­νια μετά το μεγά­λο έγκλη­μα στο Μάτι, που υπο­τί­θε­ται ότι έγι­νε …μάθη­μα;

Πώς εξη­γεί­ται το γεγο­νός ότι με έναν κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό, που, όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η κυβέρ­νη­ση, είναι «περισ­σό­τε­ρο ενι­σχυ­μέ­νος από ποτέ», οι κατα­στρο­φές αντί να περιο­ρί­ζο­νται σε σχέ­ση με προη­γού­με­να χρό­νια επα­να­λαμ­βά­νο­νται ακό­μα χειρότερες;

Ερω­τή­μα­τα όπως αυτά δικαί­ως επα­νέρ­χο­νται από προ­χτές. Και φανε­ρώ­νουν ότι οι ελλεί­ψεις σε μέσα και υπο­δο­μές, που παρά την προ­πα­γαν­δι­στι­κή ομο­βρο­ντία της κυβέρ­νη­σης δεν κρύ­βο­νται με τίπο­τα, είναι μόνο η «κορυ­φή του παγό­βου­νου» μιας πολι­τι­κής που εγκλη­μα­τεί δια­χρο­νι­κά σε βάρος του λαού και του φυσι­κού του πλούτου.

Για­τί οι του­λά­χι­στον 4.500 πυρο­σβέ­στες που θα έπρε­πε να είναι στα πόστα τους αλλά οι θέσεις τους παρα­μέ­νουν κενές δεν είναι κάτι που «έτυ­χε». Είναι σύμ­πτω­μα της ίδιας πολι­τι­κής που θεω­ρεί «άχρη­στο κόστος» τις σχε­δια­σμέ­νες σύγ­χρο­νες υπο­δο­μές δασο­προ­στα­σί­ας, αφού δεν απο­τε­λούν πεδίο που απο­φέ­ρει κέρ­δη στο μεγά­λο κεφά­λαιο. Μιας πολι­τι­κής που είτε αντι­με­τω­πί­ζει τα δάση ως κερ­δο­φό­ρα διέ­ξο­δο για επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους («πρά­σι­νη» ανά­πτυ­ξη, του­ρι­στι­κή και άλλη εμπο­ρευ­μα­τι­κή χρή­ση), είτε τα εγκα­τα­λεί­πει στην τύχη τους.

Για να γίνουν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ουσια­στι­κά μέτρα πρό­λη­ψης απαι­τεί­ται η μόνι­μη δου­λειά από πολυά­ριθ­μο προ­σω­πι­κό, εργά­τες και εξει­δι­κευ­μέ­νους επι­στή­μο­νες. Απαι­τεί­ται ενα­σχό­λη­ση με το δάσος όλο τον χρό­νο, να γίνο­νται καθα­ρι­σμοί κατά τη διάρ­κεια του χει­μώ­να, να συντη­ρού­νται έγκαι­ρα τα δίκτυα υδρο­δό­τη­σης, να είναι έτοι­μες πριν από την έναρ­ξη της αντι­πυ­ρι­κής περιό­δου οι επαρ­κείς αντι­πυ­ρι­κές ζώνες, να μελε­τά­ται διαρ­κώς το δασι­κό οικο­σύ­στη­μα σαν αυτό που είναι: Ενας ζωντα­νός οργα­νι­σμός με ιδιαί­τε­ρες απαι­τή­σεις. Σε έναν τέτοιο ολο­κλη­ρω­μέ­νο σχε­δια­σμό μπο­ρούν να επι­τε­λέ­σουν τον πραγ­μα­τι­κά σωτή­ριο ρόλο τους και οι πυρο­σβέ­στες, με όλα τα μέσα στη διά­θε­σή τους τόσο για την αυτο­προ­στα­σία τους όσο και για την προ­στα­σία του φυσι­κού περιβάλλοντος.

Ένας τέτοιος σχε­δια­σμός απο­τε­λεί «βαρί­δι» για το σημε­ρι­νό κρά­τος, τις κυβερ­νή­σεις και την ΕΕ, αφού δεν απο­τε­λεί πεδίο κερ­δο­φό­ρων επεν­δύ­σε­ων, αντί­θε­τα είναι περιτ­τό «κόστος», δίχως «όφε­λος». Γι’ αυτό και δεν «επι­λέ­γε­ται» από τις κάθε λογής χρη­μα­το­δο­τή­σεις, όπως τα ΕΣΠΑ και το Ταμείο Ανά­καμ­ψης, σε αντί­θε­ση με τον πακτω­λό που δίνε­ται στους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους για «πρά­σι­νες» και άλλες μπίζ­νες. Αυτό που επι­λέ­γε­ται σήμε­ρα είναι η εξα­σφά­λι­ση κάποιων ελά­χι­στων μέσων, που ακό­μα κι αυτά δεν μπο­ρούν να δρά­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά λόγω της κατά­στα­σης που έχει δια­μορ­φω­θεί μέσα στα δάση από τη χρό­νια εγκα­τά­λει­ψη και την επι­χει­ρη­μα­τι­κή δράση.

Πρό­κει­ται δηλα­δή για προ­δια­γε­γραμ­μέ­να εγκλη­μα­τι­κά αδιέ­ξο­δα, που επι­χει­ρεί να τα δια­χει­ρι­στεί και η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση, επι­κα­λού­με­νη πότε την «κλι­μα­τι­κή κρί­ση» και τα «πρω­τό­γνω­ρα φαι­νό­με­να», πότε το «ανά­γλυ­φο» και τα «βου­νά — μπα­κλα­βά», πότε τις ανα­κα­τε­μέ­νες «χρή­σεις γης» που κάνουν αδύ­να­τη την πυρό­σβε­ση. Ακό­μα κι αυτή όμως η κατά­στα­ση δεν «έπε­σε από τον ουρα­νό». Εχει τη δική της σφρα­γί­δα και της πολι­τι­κής που υπη­ρε­τεί, όπως έκα­ναν και οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις. Με βάση το δικό τους νομι­κό πλαί­σιο φτιά­χτη­κε ένας χωρο­τα­ξι­κός σχε­δια­σμός — έκτρω­μα, που με κορω­νί­δα του την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της γης μετέ­τρε­ψε δάση σε «περια­στι­κές περιο­χές», οι οποί­ες έγι­ναν «μει­κτές ζώνες», περι­λαμ­βά­νο­ντας από κατοι­κί­ες μέχρι βιο­μη­χα­νί­ες και του­ρι­στι­κές εγκα­τα­στά­σεις. Ένα κου­βά­ρι, δηλα­δή, που από τη φύση του απο­τε­λεί εύφλε­κτη ύλη.

Όλα αυτά έχουν εκτρα­φεί από το ίδιο σάπιο και εχθρι­κό για τον λαό κρά­τος, που σήμε­ρα μοι­ρά­ζει «ατο­μι­κές ευθύ­νες» σε όσους δεν καθα­ρί­ζουν «οικό­πε­δα και αυλές», σε όσους δεν κάνουν «ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση» κ.ο.κ.

Επι­βε­βαιώ­νε­ται, λοι­πόν, ότι πηγή του εγκλή­μα­τος είναι μια πολι­τι­κή που κρι­τή­ριό της έχει την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των πάντων, την εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­ζο­μέ­νων και του περι­βάλ­λο­ντος για κερ­δο­φό­ρες μπίζ­νες. Μια πολι­τι­κή που δεν συνα­ντιέ­ται που­θε­νά με τις ανά­γκες του λαού να απο­λαμ­βά­νει τον φυσι­κό πλού­το, τα δάση και τα βου­νά, να μην κιν­δυ­νεύ­ει το καλο­καί­ρι από τις φωτιές, τον χει­μώ­να από τις πλημ­μύ­ρες κ.ο.κ.

ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ του ΚΚΕ – Ανα­κοί­νω­ση για τις πυρ­κα­γιές: Στο ίδιο κατα­στρο­φι­κό έργο θεα­τές, το ΚΚΕ προειδοποιούσε!

Υπάρ­χει λοι­πόν διέ­ξο­δος από τον επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο εφιάλτη:

Στη σύγκρου­ση με αυτήν την πολι­τι­κή και στη διεκ­δί­κη­ση ουσια­στι­κών μέτρων προστασίας.

Στην πάλη για έναν ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό δρό­μο, που με τον λαό στο τιμό­νι της εξου­σί­ας θα αντι­με­τω­πί­ζει τη γη και τα δασι­κά οικο­συ­στή­μα­τα ως λαϊ­κή περιου­σία και όχι ως εμπο­ρεύ­μα­τα, ώστε με κεντρι­κό σχε­δια­σμό να μπο­ρέ­σει να οργα­νω­θεί η ολο­κλη­ρω­μέ­νη δια­χεί­ρι­ση και προ­στα­σία των δασών, όπως και ένα σύγ­χρο­νο αντι­πυ­ρι­κό σχέ­διο, με το βάρος στην πραγ­μα­τι­κή πρόληψη.

Πηγή Ριζο­σπά­στης