Το ΚΚΕ αποχαιρετά τον μαχητή του ΔΣΕ Δημήτρη Πριόβολο

Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ με βαθιά θλί­ψη απο­χαι­ρε­τά τον σύντρο­φο Δημή­τρη Πριόβολο.

Ο Δημή­τρης Πριό­βο­λος γεν­νή­θη­κε το 1932 στο χωριό Χρύ­σω Ευρυ­τα­νί­ας. Κατα­γό­ταν από αγρο­τι­κή οικο­γέ­νεια με αγω­νι­στι­κές παρα­δό­σεις. Ο πατέ­ρας του ήταν υπεύ­θυ­νος του ΕΑΜ στη Χρύ­σω και όλα τα αδέλ­φια του πρω­το­στά­τη­σαν στην Αντί­στα­ση και στον αγώ­να του ΔΣΕ. Μόνο ο αδερ­φός του Γιάν­νης δεν πολέ­μη­σε στο ΔΣΕ, για­τί είχε ήδη πια­στεί και φυλα­κι­στεί στη Μακρόνησο.

Μέχρι και σήμε­ρα, μέσω του Αρχεί­ου του Κόμ­μα­τος, αλλά και μέσω του Ριζο­σπά­στη, έκα­νε προ­σπά­θειες να βρει πλη­ρο­φο­ρί­ες για την αδερ­φή του Σαβ­βού­λα, που γνώ­ρι­ζε μεν πως σκο­τώ­θη­κε σε ενέ­δρα στη Βίνια­νη το 1948, αλλά δεν την είχε γνω­ρί­σει ο ίδιος ποτέ και δεν βρέ­θη­κε ποτέ η σορός της.

Από το 1947 γίνε­ται μέλος της ΕΠΟΝ. Τελειώ­νει το δημο­τι­κό στη Χρύ­σω και φεύ­γει με τον αδερ­φό του για­τί τους κατα­δί­ω­καν. Ξεκι­νά­ει το γυμνά­σιο στο Καρ­πε­νή­σι, όμως αμέ­σως ανα­γκά­ζο­νται και πάλι να φύγουν για­τί τους ειδο­ποί­η­σαν ότι έψα­χναν να τους συλλάβουν.

Στις 25 Ιού­νη του 1948 κατα­τάσ­σε­ται στον ΔΣΕ, στον λόχο Ασφά­λειας και ύστε­ρα στην Κεντρι­κή Επι­με­λη­τεία της 2ης Μεραρ­χί­ας σαν τηλε­φω­νη­τής. Φτά­νει στο Γράμ­μο ως σύν­δε­σμος στα έμπε­δα και παίρ­νει μέρος στις επι­χει­ρή­σεις του Γράμ­μου το 1949, μέσα από τις γραμ­μές της 12ης Ταξιαρχίας.

Πέρα­σε από την Αλβα­νία με τα τμή­μα­τα του ΔΣΕ και από εκεί στην Τασκέν­δη, όπου δού­λε­ψε ως ηλε­κτρο­λό­γος. Το 1950 γίνε­ται μέλος του ΚΚΕ. Λόγω της επι­μέ­λειάς του και της καλής γνώ­σης της ρώσι­κης γλώσ­σας, επι­λέ­γε­ται και στέλ­νε­ται στη Μόσχα ως μετα­φρα­στής αρχι­κά και στη συνέ­χεια ως καθη­γη­τής του ελλη­νι­κού τμή­μα­τος του Ινστι­τού­του Κοι­νω­νι­κών Επι­στη­μών της ΕΣΣΔ. Εκεί παρέ­μει­νε μέχρι την επι­στρο­φή του στην Ελλά­δα, αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ‘90.

Σπού­δα­σε στο Πανε­πι­στή­μιο της Μελι­τό­πο­λης, όπου γνώ­ρι­σε τη γυναί­κα του, με την οποία απέ­κτη­σαν μία κόρη.

Μετά την επι­στρο­φή του στην Ελλά­δα, μέχρι και το τέλος της ζωής του ήταν μέλος της ΚΟΒ Περισ­σού. Όλα αυτά τα χρό­νια δεν έλει­ψε ποτέ από καμία μάχη και πρω­το­στά­τη­σε όπου κι αν τον χρειά­στη­κε το Κόμ­μα με τη συνέ­πεια, τη σεμνό­τη­τα και την αγω­νι­στι­κό­τη­τά του, στην πάλη για τον σοσιαλισμό.

Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή εκφρά­ζει τα θερ­μά της συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οικο­γέ­νειά του, στην κόρη του Μαρί­να και στα εγγό­νια του.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα