Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το κυνήγι και η άρση απαγόρευσης μετακίνησης

Γρά­φει η Φαίη Λιά­ρα //

Πρό­σφα­τα δια­βά­σα­με την στή­ρι­ξη στο δήθεν ”δίκαιο αίτη­μα” των κυνη­γών να εξαι­ρε­θούν από την απα­γό­ρευ­ση μετα­κί­νη­σης για να ασκή­σουν το ”χόμπι” τους.

Φυσι­κά πρέ­πει να γίνει κατα­νοη­τό ότι δεν ζού­με στην επο­χή του λίθου, το κυνή­γι δεν εξυ­πη­ρε­τεί ανά­γκες επι­βί­ω­σης αλλά χαρα­κτη­ρί­ζε­ται ”χόμπι”. Ανα­ρω­τιέ­μαι αν όλοι όσοι στη­ρί­ζουν το κυνή­γι, έχουν παρα­κο­λου­θή­σει ποτέ τις άγριες σκη­νές που το συνο­δεύ­ουν και πώς μπο­ρεί να χαρα­κτη­ρί­ζε­ται χόμπι το να σκο­τώ­νει κάποιος για δια­σκέ­δα­ση στην επο­χή μας. Δεν είναι αυτές οι αξί­ες που θέλου­με να μετα­λα­μπα­δεύ­σου­με στις επό­με­νες γενιές.

Η δικαιο­λο­γία ότι οι κυνη­γοί προ­στα­τεύ­ουν τις καλ­λιέρ­γειες από επι­θέ­σεις άγριων ζώων θα έπρε­πε να μας οδη­γεί σε σκέ­ψεις για τις αιτί­ες που τα άγρια ζώα χάνουν το φυσι­κό τους περι­βάλ­λον και ανα­γκά­ζο­νται να ανα­ζη­τούν τρο­φή αλλού. Η λύση δεν είναι να εξο­ντώ­νου­με όποιον μας ενο­χλεί αλλά να κατα­δει­κνύ­ου­με και να ασχο­λού­μα­στε με τις αιτί­ες που τον οδή­γη­σαν εκεί. Το “εξο­ντώ­νω όποιον ενο­χλεί” είναι επι­κίν­δυ­νη λογι­κή, να μην πω κάτι βαρύ­τε­ρο. Και ας μην ανα­φερ­θούν εδώ άλλες κατα­στά­σεις που αφο­ρούν τα όπλα, τα σκυ­λιά των κυνη­γών, τις άδειες..

Οφεί­λου­με να αφή­σου­με πίσω συνή­θειες και πρα­κτι­κές βάρ­βα­ρες, που ανα­κυ­κλώ­νο­νται ανά τους αιώ­νες, όπως αφή­σα­με πίσω άλλες.

Εκτός αυτού είναι προ­κλη­τι­κό το αίτη­μα των κυνη­γών να εξαι­ρε­θούν από την απα­γό­ρευ­ση μετα­κί­νη­σης, όταν όλοι οι συμπο­λί­τες τους δεν μπο­ρούν να μετα­κι­νη­θούν για μια εκδρο­μή στην φύση. Δηλα­δή για να βρε­θού­με στην φύση μέσα στην παν­δη­μία, θα πρέ­πει να σκο­τώ­σου­με τα πλά­σμα­τά της.

Νιώ­θεις μια απελ­πι­σία όταν δια­πι­στώ­νεις ότι αυτά που το 2021 θα έπρε­πε από προ­ο­δευ­τι­κούς. από σκε­πτό­με­νους ανθρώ­πους να είναι αυτο­νό­η­τα, δυστυ­χώς δεν είναι.

Ποιος θέλει να φτιά­ξει μια κοι­νω­νία δίκαιη και δια­σκε­δά­ζει σκο­τώ­νο­ντας. Ποιος θεω­ρεί τον κυνι­σμό, τον σαδι­σμό. τις σφα­γές. στοι­χεία που θα ανή­κουν σε αυτή την κοι­νω­νία. Και ποιος δεν έχει κατα­λά­βει ότι δεν έχει καμία σημα­σία το γεγο­νός ότι τα μη ανθρώ­πι­να ζώα δεν έχουν την μού­ρη και το μυα­λό του ανθρώ­που, δεν μπο­ρούν να κατα­σκευά­σουν δια­στη­μό­πλοια, να κάνουν μαθη­μα­τι­κές πρά­ξεις. Αυτό που έχει σημα­σία είναι ότι νιώ­θουν. Θέλουν να ζήσουν και το φωνά­ζουν με κάθε τρόπο.

Ας δια­λέ­ξου­με πλευ­ρά, προ­χω­ρώ­ντας στο μέλ­λον. Θα πατή­σου­με πάνω στους ανί­σχυ­ρους ή θα στα­θού­με δίπλα τους.

Και όχι. Δεν είμα­στε όπως το λιο­ντά­ρι που κυνη­γά­ει. Δεν θέλου­με να ζού­με στην ζού­γκλα, είμα­στε άλλο ζώο που μιλά­ει για δικαιο­σύ­νη. για ενσυ­ναί­σθη­ση. Α, και κάτι τελευ­ταίο. Τα φυτά δεν πονάνε.

Σκλη­ρός Απρί­λης του 2020μ.Χ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο