Το νέο ανέκδοτο Τσίπρα: Η «απώθηση» του ΔΝΤ

Τις προ­άλ­λες, η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσί­πρας προ­σω­πι­κά επι­χεί­ρη­σαν να προ­ω­θή­σουν την απο­πλη­ρω­μή του Διε­θνούς Νομι­σμα­τι­κού Ταμεί­ου ως τη νέα μεγά­λη επι­τυ­χία της κυβερ­νη­τι­κής πολι­τι­κής. Η «νέα πίστα» είναι το νέο αφή­γη­μα του πρω­θυ­πουρ­γού, που ανα­φέ­ρε­ται τόσο στην απο­πλη­ρω­μή κάποιων από τα δάνεια προς το ΔΝΤ όσο και στους μεγά­λους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης της εγχώ­ριας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, που υπερ­βαί­νουν «ακό­μα και της Γερμανίας».

Βασι­κός προ­πα­γαν­δι­στι­κός άξο­νας είναι ότι το ΔΝΤ απο­τε­λεί τον «βασι­κό πυλώ­να» της μνη­μο­νια­κής πολι­τι­κής στην Ελλά­δα. Ισχυ­ρί­ζο­νται πως η λεγό­με­νη πολι­τι­κή των μνη­μο­νί­ων οφεί­λε­ται στο ΔΝΤ — και μάλι­στα όχι γενι­κά στο ΔΝΤ, αλλά στο «ΔΝΤ του Στρος Καν». Ετσι, η «απώ­θη­ση» του ΔΝΤ από τη χώρα, με την απο­πλη­ρω­μή της δόσης, χαρα­κτη­ρί­ζε­ται σημα­ντι­κό επί­τευγ­μα, αφού θα διευ­κο­λύ­νει την προ­ώ­θη­ση νέων μέτρων ελά­φρυν­σης. Παράλ­λη­λα, ο Αλ. Τσί­πρας δια­κη­ρύσ­σει πως η απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους είναι μια «μεγά­λη επι­τυ­χία του ελλη­νι­κού λαού» και εκφρά­ζει τα δημο­σιο­νο­μι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα και την επά­νο­δο της οικο­νο­μί­ας στην καπι­τα­λι­στι­κή ανάπτυξη.

Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από την αποπληρωμή του ΔΝΤ

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο ελλη­νι­κός λαός δεν έχει κανέ­να λόγο να χει­ρο­κρο­τεί επει­δή ο ΣΥΡΙΖΑ στραγ­γί­ζει δεκά­δες δισ. ευρώ από τις τσέ­πες του και αξιο­ποιεί αυτούς τους πόρους για να πλη­ρώ­σει το ΔΝΤ.

Αρκεί να σκε­φτεί κανείς τους χαμέ­νους και τους κερ­δι­σμέ­νους από την απο­πλη­ρω­μή του χρέους:

• Τα 3,5 δισ. ευρώ που θα δοθούν στο ΔΝΤ προ­έρ­χο­νται από τα ματω­μέ­να πλε­ο­νά­σμα­τα, από την υπέρ­βα­ση των δημο­σιο­νο­μι­κών στό­χων. Δεν πέφτουν από τον ουρα­νό, αλλά αντα­να­κλούν την εκτό­ξευ­ση των φόρων με τη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του, τις δρα­στι­κές αυξή­σεις του ΦΠΑ και των έμμε­σων φόρων, το φορο­κυ­νη­γη­τό των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων. Τα υπερ­πλε­ο­νά­σμα­τα προ­κύ­πτουν μέσα από τις περι­κο­πές σε Υγεία, Παι­δεία και συντά­ξεις. Οι «πόροι» για την απο­πλη­ρω­μή του ΔΝΤ είναι βάρη που πέφτουν εξο­λο­κλή­ρου στις πλά­τες των εργα­ζο­μέ­νων, αφού το μεγά­λο κεφά­λαιο φορο­α­πο­φεύ­γει ή φορο­α­παλ­λάσ­σε­ται συστηματικά.
• Παράλ­λη­λα, ο ελλη­νι­κός λαός ματώ­νει για να απο­πλη­ρώ­σει ένα χρέ­ος που δεν δημιούρ­γη­σε. Το κρα­τι­κό χρέ­ος δεν το δημιούρ­γη­σε και δεν το καρ­πώ­θη­κε ο ελλη­νι­κός λαός. Το κρα­τι­κό χρέ­ος προ­έ­κυ­ψε από τη δια­χρο­νι­κή πολι­τι­κή φορο­α­παλ­λα­γής του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, από τις μεγά­λες εξο­πλι­στι­κές δαπά­νες για το ΝΑΤΟ, από τις δαπά­νες για τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες, από την τερά­στια χρη­μα­το­δό­τη­ση — νόμι­μη και παρά­νο­μη — των μονο­πω­λια­κών ομί­λων από τα κρα­τι­κά ταμεία.
• Οι προ­τε­ραιό­τη­τες χρη­μα­το­δό­τη­σης από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό εμφα­νί­ζο­νται με σαφή­νεια και μέσα από την από­φα­ση απο­πλη­ρω­μής των χρε­ών προς το ΔΝΤ. Η συγκε­κρι­μέ­νη έκτα­κτη εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους, πέρα από τα τοκο­χρε­ο­λύ­σια που κατα­βάλ­λει κάθε χρό­νο η χώρα, θα απορ­ρο­φή­σει 3,5 φορές περισ­σό­τε­ρα χρή­μα­τα για την απο­πλη­ρω­μή των δανεί­ων σε σχέ­ση με το περι­βό­η­το «κοι­νω­νι­κό μέρι­σμα» του 1 δισ. Ας σκε­φτού­με, προ­τού πανη­γυ­ρί­σου­με, μόνο τις δυνα­τό­τη­τες στή­ρι­ξης έργων κοι­νω­νι­κής πολι­τι­κής, σχο­λεί­ων, νοσο­κο­μεί­ων, παι­δι­κών σταθ­μών κ.λπ. με τα 3,6 δισ. ευρώ που κατα­βάλ­λει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΔΝΤ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ αφαι­μάσ­σει τον ελλη­νι­κό λαό για να απο­πλη­ρώ­σει το χρέ­ος στο ΔΝΤ πιο γρή­γο­ρα απ’ όσο έχει συμφωνηθεί.
• Φυσι­κά, θα μπο­ρού­σε να υπο­θέ­σει κανείς ότι μια τυχόν ευνοϊ­κό­τε­ρη ρύθ­μι­ση του κρα­τι­κού χρέ­ους θα ωφε­λού­σε με κάποιο τρό­πο τους εργα­ζό­με­νους. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως είναι τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή. Ο κρα­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός απο­τε­λεί εργα­λείο ανα­δια­νο­μής των πόρων υπέρ των ομί­λων. Για το λόγο αυτό, μια βελ­τί­ω­ση στη ρύθ­μι­ση του χρέ­ους θα ωφε­λή­σει απο­κλει­στι­κά το μεγά­λο κεφά­λαιο, που θα δει περισ­σό­τε­ρες ευκαι­ρί­ες για μεγα­λύ­τε­ρα πακέ­τα χρηματοδότησης.
• Αλλω­στε, η προ­νο­μια­κή απο­πλη­ρω­μή του ΔΝΤ σε αντι­δια­στο­λή με τον ESM σχε­τί­ζε­ται και με την όξυν­ση των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων και ιδιαί­τε­ρα του «εμπο­ρι­κού πολέ­μου» ΗΠΑ — Γερ­μα­νί­ας. Η απο­πλη­ρω­μή του ΔΝΤ από την Ελλά­δα ενδέ­χε­ται να μετα­βά­λει την απο­τί­μη­ση της ελλη­νι­κής οικο­νο­μί­ας. Δεν είναι δεδο­μέ­νο ότι το ΔΝΤ, όταν πια δεν είναι πιστω­τής και δεν περι­μέ­νει να εισπρά­ξει, θα απο­τι­μά με τον ίδιο τρό­πο την εγχώ­ρια οικο­νο­μία και τη «βιω­σι­μό­τη­τα» του ελλη­νι­κού χρέ­ους. Το ενδε­χό­με­νο μεγα­λύ­τε­ρης αξιο­ποί­η­σης του ΔΝΤ και των εκθέ­σε­ών του για την Ελλά­δα, ως μοχλού πίε­σης από τις ΗΠΑ προς τη Γερ­μα­νία, είναι του­λά­χι­στον ανοι­χτό. Η αλλα­γή του ρόλου του ΔΝΤ, από πιστω­τή σε θεσμι­κό σύμ­βου­λο, διευ­κο­λύ­νει μια απο­τί­μη­ση του ελλη­νι­κού χρέ­ους ως «μη βιώ­σι­μου», απο­τί­μη­ση που θα πιέ­σει τη γερ­μα­νι­κή — κυρί­ως — πλευ­ρά σε μεγα­λύ­τε­ρη απο­μεί­ω­ση του χρέ­ους. Γι’ αυτόν το λόγο η πρό­ω­ρη απο­πλη­ρω­μή του ΔΝΤ έχει γίνει αντι­κεί­με­νο έντο­νων διαπραγματεύσεων.

Το ΔΝΤ και τα μέτρα λιτότητας

Το βασι­κό επι­χεί­ρη­μα της κυβέρ­νη­σης είναι ότι με την απο­πλη­ρω­μή του ΔΝΤ το Ταμείο φεύ­γει από τη χώρα, και μαζί μ’ αυτό και οι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πολι­τι­κές που είχε επι­βά­λει με τα προη­γού­με­να μνημόνια.

Το ΔΝΤ και ο νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός «φωτο­γρα­φί­ζε­ται» ως ο πραγ­μα­τι­κός ένο­χος πίσω από τα σκλη­ρά μέτρα λιτό­τη­τας που ήρθαν με τα 3 προη­γού­με­να μνη­μό­νια. Τι λέει η συγκε­κρι­μέ­νη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία; Πως η λιτό­τη­τα και τα μνη­μό­νια προ­κύ­πτουν για­τί τα επι­βάλ­λει η νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δια­χεί­ρι­ση του καπι­τα­λι­σμού, ενώ, σε αντι­δια­στο­λή μ’ αυτήν, είναι εφι­κτή μια άλλη, φιλο­λαϊ­κή δια­χεί­ρι­σή του, χωρίς λιτό­τη­τα, που να εξα­σφα­λί­ζει ευη­με­ρία για όλους.

Σ’ αυτό το αφή­γη­μα, το ΔΝΤ εμφα­νί­ζε­ται ως ο βασι­κός φορέ­ας της νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πολι­τι­κής. Μάλι­στα, σε μια κίνη­ση «υψη­λής πρω­το­τυ­πί­ας», πρό­σφα­τα ο Αλ. Τσί­πρας έφτα­σε να απο­δώ­σει το πρό­βλη­μα του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού όχι στο ΔΝΤ γενι­κά, αλλά στην προη­γού­με­νη διοί­κη­σή του, στη διοί­κη­ση του Στρος Καν. Η «επό­με­νη πίστα» πολι­τι­κής εξα­πά­τη­σης από τον Αλ. Τσί­πρα είναι να απο­δώ­σει την επι­θε­τι­κό­τη­τα του ΝΑΤΟ σε ορι­σμέ­να «γερά­κια του πολέ­μου» που βρί­σκο­νται στις γραμ­μές του… Παράλ­λη­λα, το συγκε­κρι­μέ­νο αφή­γη­μα απο­τε­λεί και κεντρι­κό άξο­να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας του ΣΥΡΙΖΑ μπρο­στά στις επερ­χό­με­νες ευρω­ε­κλο­γές. Υπο­στη­ρί­ζει πως η σκλη­ρή πολι­τι­κή της ΕΕ οφεί­λε­ται στην κυριαρ­χία των νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων στο εσω­τε­ρι­κό της και πως μια αλλα­γή συσχε­τι­σμού θα οδη­γή­σει σε μια φιλο­λαϊ­κή ΕΕ, ενώ με το ίδιο επι­χεί­ρη­μα βάλ­λει κατά της ΝΔ, υπο­στη­ρί­ζο­ντας πως η νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΝΔ είναι τάχα «μεγα­λύ­τε­ρο κακό» από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κοι­νή πορεία ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, το γεγο­νός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δια­τή­ρη­σε και εφαρ­μό­ζει όλο το αντι­λαϊ­κό νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο της ΝΔ και προ­ω­θεί νέες τομές στην ίδια κατεύ­θυν­ση, απο­δει­κνύ­ει ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι έτσι. Το απο­τέ­λε­σμα είναι μνη­μό­νια, με ελά­χι­στες δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις που δεν συγκρο­τούν δια­φο­ρε­τι­κή πολιτική.

Η συγκε­κρι­μέ­νη ιστο­ρι­κή ανά­λυ­ση προ­σκρού­ει στο επι­χεί­ρη­μα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υλο­ποιεί μια φιλο­λαϊ­κή πολι­τι­κή, αλλά ότι «για διά­φο­ρους λόγους» υλο­ποιεί μια νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πολι­τι­κή. Οι λόγοι που μπο­ρεί να σκε­φτεί κανείς ποι­κίλ­λουν. Από μια «προ­δο­σία» του ΣΥΡΙΖΑ και μετα­πή­δη­σή του στο «άλλο» στρα­τό­πε­δο, όπως υπο­στη­ρί­ζουν δυνά­μεις όπως η ΛΑΕ, που ζητά έναν «τίμιο ΣΥΡΙΖΑ» που θα υλο­ποι­ή­σει το πρό­γραμ­μά του, μέχρι την υπό­κλι­ση του ΣΥΡΙΖΑ στο συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων και τον εξα­να­γκα­σμό του «να κυβερ­νά με το πρό­γραμ­μα της ΝΔ», όπως ανε­ρυ­θρί­α­στα δηλώ­νουν στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι δια­φο­ρε­τι­κή. Τα μέτρα λιτό­τη­τας δεν προ­κύ­πτουν από τον ουρα­νό. Η πολι­τι­κή φθη­νής εργα­τι­κής δύνα­μης, με μεί­ω­ση μισθών, με αύξη­ση των φόρων, με απο­δό­μη­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, με προ­ώ­θη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, δεν απο­τε­λεί δοξα­σία των νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ηγε­τών του ΔΝΤ και της ΕΕ. Αντί­θε­τα, απο­τε­λεί ανά­γκη των μονο­πω­λια­κών ομί­λων για να δια­σφα­λί­σουν την κερ­δο­φο­ρία τους, ειδι­κά σε περί­ο­δο όξυν­σης του διε­θνούς αντα­γω­νι­σμού και απώ­λειας της τερά­στιας δια­φο­ράς παρα­γω­γι­κό­τη­τας που είχε το κεφά­λαιο σε ΕΕ και ΗΠΑ από τον υπό­λοι­πο κόσμο τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες. Η κερ­δο­φο­ρία του κεφα­λαί­ου και η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη απαι­τούν όξυν­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης των εργα­ζο­μέ­νων. Γι’ αυτό και μέτρα λιτό­τη­τας εφαρ­μό­ζο­νται σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, ανε­ξάρ­τη­τα από την «πολι­τι­κή οικο­γέ­νεια» στην οποία ανή­κει η κάθε κυβέρνηση.

Στην Ελλά­δα, ακό­μα και αν φύγει το ΔΝΤ, ο ΣΕΒ, η ΕΕ, ο ΣΕΤΕ θα μεί­νουν. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι το βασι­κό περιε­χό­με­νο του 4ου μνη­μο­νί­ου γρά­φτη­κε σχε­δόν καθ’ υπα­γό­ρευ­ση του ΣΕΒ. «Το είπε ο ΣΕΒ και έγι­νε πρά­ξη» θα ήταν μια φρά­ση που απο­δί­δει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αιτία της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής δεν είναι το ΔΝΤ. Η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή που εφαρ­μό­ζει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ακο­λου­θώ­ντας τη ΝΔ, είναι ανα­γκαία για τα μονο­πώ­λια προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λί­σουν την κερ­δο­φο­ρία τους. Γι’ αυτό και εφαρ­μό­ζε­ται σε χώρες χωρίς μνη­μό­νια, ΔΝΤ, υπέ­ρο­γκο κρα­τι­κό χρέ­ος. Αυτός είναι ο πυρή­νας της πολι­τι­κής της ΕΕ, που δεν μπο­ρεί να αλλά­ξει παρά μόνο προς το χει­ρό­τε­ρο.

Γι’ αυτό και η βελ­τί­ω­ση στις συν­θή­κες της εγχώ­ριας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας που προ­βάλ­λε­ται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως από­δει­ξη στην πρά­ξη της πολι­τι­κής του, όχι απλά δεν συνι­στά βελ­τί­ω­ση αλλά απαι­τεί επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών για τους εργα­ζό­με­νους. Καταρ­χάς, μια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία που λόγω κρί­σης έχει χάσει το 1/4 του ΑΕΠ της είναι νομο­τε­λεια­κό και αυτα­πό­δει­κτο ότι θα μετα­βεί κάποια στιγ­μή σε φάση ανά­καμ­ψης. Ετσι «δου­λεύ­ει» το σύστη­μα και δεν απο­τε­λεί κάποιο ιδιαί­τε­ρο επί­τευγ­μα της κυβέρ­νη­σης. Παράλ­λη­λα, η δυνα­τό­τη­τα δια­τή­ρη­σης αυτών των συν­θη­κών ανά­καμ­ψης είναι αμφι­σβη­τού­με­νη, καθώς τα σύν­νε­φα μιας νέας διε­θνούς κρί­σης ολο­έ­να και πυκνώ­νουν, ενώ η πραγ­μα­τι­κή στι­βα­ρό­τη­τα της εγχώ­ριας οικο­νο­μί­ας απο­δεί­χθη­κε μόλις 6 μήνες πριν, όταν οι τρά­πε­ζες, που συμπυ­κνώ­νουν την εικό­να της οικο­νο­μί­ας, βρέ­θη­καν να καταρ­ρέ­ουν χρη­μα­τι­στη­ρια­κά. Κυρί­ως, όμως, η όποια καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη δεν έχει και δεν μπο­ρεί να έχει φιλο­λαϊ­κό πρό­ση­μο. Η ανά­πτυ­ξη και οι επεν­δύ­σεις απαι­τούν φθη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη και ελα­στι­κές εργα­σια­κές σχέ­σεις, μεί­ω­ση φόρων, ευέ­λι­κτο τρό­πο αδειο­δό­τη­σης, επεν­δυ­τι­κές ευκαι­ρί­ες. Κοντο­λο­γίς, η ανά­πτυ­ξη απαι­τεί συνέ­χι­ση και κλι­μά­κω­ση της λεγό­με­νης μνη­μο­νια­κής πολιτικής.

Μονόδρομος η οργάνωση της αντεπίθεσης

Η λιτό­τη­τα δεν είναι απο­τέ­λε­σμα του ΔΝΤ, της «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυριαρ­χί­ας» στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και στη χώρα. Η όξυν­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης είναι ανα­γκαίο χαρα­κτη­ρι­στι­κό του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης, είναι αυτό που έχουν ανά­γκη οι μονο­πω­λια­κοί όμι­λοι για να δια­σφα­λί­σουν τα κέρ­δη τους. Γι’ αυτό και δεν πρό­κει­ται να αλλά­ξουν τα πράγ­μα­τα προς το καλύ­τε­ρο για το λαό την επαύ­ριο των εκλο­γών, είτε ισχυ­ρο­ποι­η­θεί ο ΣΥΡΙΖΑ είτε ισχυ­ρο­ποι­η­θεί η ΝΔ.

Απε­γκλω­βι­σμός από την πολι­τι­κή των μνη­μο­νί­ων δεν σημαί­νει απλά να φύγει το ΔΝΤ. Σημαί­νει απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την εξου­σία των μονοπωλίων.

Αυτόν τον μονα­δι­κό δρό­μο που υπη­ρε­τεί τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα προ­βάλ­λει το ΚΚΕ, καλώ­ντας το λαό να τον κάνει δική του υπό­θε­ση. Μόνο η ενί­σχυ­ση και η ψήφος στο ΚΚΕ, στις ευρω­ε­κλο­γές και σε όλες τις κάλ­πες, απο­τε­λεί απο­φα­σι­στι­κό βήμα ενά­ντια στην ΕΕ, ενά­ντια στην πολι­τι­κή που ματώ­νει το λαό για να κερ­δί­ζουν τα μονο­πώ­λια και να εξο­φλού­νται τα κρα­τι­κά χρέη, απο­φα­σι­στι­κό βήμα για την οργά­νω­ση της αντε­πί­θε­σης! Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ ισχυ­ρο­ποιεί την πάλη του λαού απέ­να­ντι στον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, τα μονο­πώ­λια και την εξου­σία τους, τα κόμ­μα­τα που τον υπη­ρε­τούν, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και όλους τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς που τον ενισχύουν.

Του Γρη­γό­ρη ΛΙΟΝΗ μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύ­θυ­νου του Τμή­μα­τος Οικο­νο­μί­ας της ΚΕ

Πηγή Ριζο­σπά­στης

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκο­πός μας είναι η προ­ώ­θη­ση της δια­λε­κτι­κής – υλι­στι­κής σκέ­ψης στη βάση του Μαρ­ξι­σμού – Λενι­νι­σμού του Επι­στη­μο­νι­κού Σοσια­λι­σμού και του Προ­λε­τα­ρια­κού Διε­θνι­σμού, ανταλ­λάσ­σο­ντας γνώ­σεις, υλι­κό, σκέ­ψεις κι από­ψεις πάνω στην κοσμο­θε­ω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επα­νέ­λα­βε ο Γκράμ­σι, είναι επα­να­στα­τι­κή – αντικειμενική
• Θεω­ρού­με τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό ανα­γκαίο και επί­και­ρο όσο ποτέ, βάζο­ντας στο μικρο­σκό­πιο και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε ο Σοσια­λι­σμός, όπου έγι­νε και η πρώ­τη έφο­δος στον ουρανό
• |> Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog