«Το να μην είσαι κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είσαι όμως αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το πρό­σφα­το ανι­στό­ρη­το και χυδαίο ψήφι­σμα του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου που επι­χει­ρεί να ξανα­γρά­ψει την Ιστο­ρία εξι­σώ­νο­ντας τον κομ­μου­νι­σμό με το φασι­σμό δεν ήρθε ως κεραυ­νός εν αιθρία.

Η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, το ιμπε­ρια­λι­στι­κό αυτό κατα­σκεύ­α­σμα των μονο­πω­λί­ων, έχει εδώ και χρό­νια υιο­θε­τή­σει τον αντι­κομ­μου­νι­σμό ως επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της. Ήδη από το 2005, με το περί­φη­μο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό μνη­μό­νιο («Για την ανα­γκαιό­τη­τα διε­θνούς κατα­δί­κης των εγκλη­μά­των των κομ­μου­νι­στι­κών καθε­στώ­των») ξεκί­νη­σε με εντα­τι­κούς ρυθ­μούς η προ­σπά­θεια δια­στρέ­βλω­σης της Ιστο­ρί­ας. Το 2009, με νέο ψήφι­σμα που στή­ρι­ξαν τα φιλε­λεύ­θε­ρα, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά και πρά­σι­να κόμ­μα­τα στο ευρω­κοι­νο­βού­λιο, επα­νήλ­θε στο προ­σκή­νιο η τερα­τώ­δης θεω­ρία των δύο άκρων.

Φιλε­λεύ­θε­ροι, σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, πρά­σι­νοι και ακρο­δε­ξιοί, σαν μαύ­ρα κορά­κια με νύχια γαμ­ψά, ενώ­θη­καν και πάλι σε κοι­νό αγώ­να για την κατα­συ­κο­φά­ντη­ση του κομ­μου­νι­σμού και της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. Είναι γνω­στό, άλλω­στε, ότι σε περιό­δους κρί­σεις του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος εντεί­νε­ται ο αντι­κομ­μου­νι­σμός, σε μια προ­σπά­θεια να μπουν εμπό­δια στη ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση εργα­τι­κών-λαϊ­κών μαζών, να αμαυ­ρω­θεί στη συνεί­δη­ση της νεο­λαί­ας ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να, να στο­χο­ποι­η­θεί η ταξι­κή πάλη ως «αδιέ­ξο­δη» και «ξεπε­ρα­σμέ­νη».

Είναι ιστο­ρι­κά απο­δε­δειγ­μέ­νο ότι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός πάει χέρι-χέρι με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση της βάρ­βα­ρης αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής ενώ ταυ­τό­χρο­να στρώ­νει το έδα­φος για την ανα­βί­ω­ση του φασι­σμού-ναζι­σμού. Έχου­με λοι­πόν και λέμε:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση…

- των 120 εκα­τομ. ανθρώ­πων που ζουν στο όριο της φτώχειας,
- των 51 εκα­τομ. ανθρώ­πων που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας,
- των 20 εκα­τομ. παι­διών που ζουν σε καθε­στώς εξαθλίωσης,
- των 17 εκα­τομ. ανέρ­γων και των 4,1 εκατ. άστεγων,
- των 12,5 εκα­τομ. νέων που βρί­σκο­νται εκτός εργα­σί­ας και εκπαίδευσης,
- των μνη­μο­νί­ων διαρ­κεί­ας, των αντερ­γα­τι­κών νόμων και της διαρ­κούς λιτό­τη­τας,
- των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων (Γιου­γκο­σλα­βία, Αφγα­νι­στάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.)
- των εκα­το­ντά­δων χιλιά­δων πνιγ­μέ­νων προ­σφύ­γων-μετα­να­στών και των εκα­τομ­μυ­ρί­ων εγκλω­βι­σμέ­νων σε σύγ­χρο­να «Ντα­χά­ου» γυναικόπαιδων,

είναι η ίδια «ευρωπαϊκή οικογένεια» που…

- στη­ρί­ζει την ανα­βί­ω­ση του ναζι­σμού στις χώρες της Βαλ­τι­κής και σε άλλες χώρες της ανα­το­λι­κής Ευρώπης,
- απο­δί­δει, σε κάθε ευκαι­ρία, τιμές στους συνερ­γά­τες των Ναζί και τους παλαί­μα­χους των SS (βλέ­πε Εσθο­νία, Λετο­νία, Πολω­νία) ανα­γνω­ρί­ζο­ντας τους ως «αγω­νι­στές της ελευθερίας»,
- στη­ρί­ζει και προ­ω­θεί την απα­γό­ρευ­ση της δρά­σης κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των σε χώρες της Βαλ­τι­κής και της ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, ποι­νι­κο­ποιεί τη δρά­ση των κομ­μου­νι­στών και τη χρή­ση κομ­μου­νι­στι­κών συμβόλων.

Μόνα­χο, 30 Σεπτέμ­βρη 1938 — Τσά­μπερ­λεν (Βρε­τα­νία), Ντα­λα­ντιέ (Γαλ­λία), Χίτλερ (Γερ­μα­νία), Μου­σο­λί­νι (Ιτα­λία) και Τσιάνο.

Αυτή, λοι­πόν, η Ε.Ε και τα μαύ­ρα κορά­κια του αντι­κομ­μου­νι­σμού, επι­χει­ρούν να ξανα­γρά­ψουν την Ιστο­ρία, εξι­σώ­νο­ντας τον κομ­μου­νι­σμό με το ναζι­σμό και συκο­φα­ντώ­ντας το ρόλο της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης στο Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Και το επι­χει­ρούν αυτό απο­κρύ­βο­ντας σκό­πι­μα την ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ότι δηλαδή:

— ήταν ο κατα­λυ­τι­κός ρόλος της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και του Κόκ­κι­νου Στρα­τού που έσω­σε την Ευρώ­πη από το τέρας του ναζι­σμού. Η ΕΣΣΔ έδω­σε περισ­σό­τε­ρα από 20 εκα­τομ. νεκρούς στον αγώ­να ενά­ντια στο ναζι­σμό (αντί­στοι­χα, τα θύμα­τα της Βρε­τα­νί­ας και των ΗΠΑ μαζί δεν ξεπερ­νούν τις 900 χιλιάδες).

— ήταν οι κομ­μου­νι­στές και τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα που πρω­το­στά­τη­σαν στα αντι­φα­σι­στι­κά κινή­μα­τα στην Ευρώ­πη, δίνο­ντας και τη ζωή τους στη μάχη ενά­ντια στο τέρας του ναζι­σμού. Την ίδια στιγ­μή που οι πολι­τι­κοί εκπρό­σω­ποι της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης έκα­ναν «αντί­στα­ση» από το Κάϊ­ρο, το ΚΚΕ ήταν ο αιμο­δό­της, ο νους και η ψυχή του ΕΑΜ.

— ήταν το αμε­ρι­κα­νι­κό και αγγλο­γαλ­λι­κό κεφά­λαιο που εξό­πλι­σε τη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία. Μονο­πω­λια­κοί όμι­λοι της επο­χής (π.χ. Standard Oil, General Electric, IBM, Chase Manhattan, General Motors, Ford, κλπ) διεισ­δύ­σα­νε στη γερ­μα­νι­κή βιο­μη­χα­νία ενι­σχύ­ο­ντας την πολε­μι­κή προ­ε­τοι­μα­σία του χιτλε­ρι­κού στρατού.

— ήταν η Συν­θή­κη του Μονά­χου, το Σεπτέμ­βρη του 1938, μετα­ξύ Βρε­τα­νί­ας, Γαλ­λί­ας, Γερ­μα­νί­ας και Ιτα­λί­ας, στην οποία απο­φα­σί­στη­κε να δοθεί η Τσε­χο­σλο­βα­κία στον Χίτλερ. Αυτή η συμ­φω­νία-κλει­δί όπλι­σε το χέρι των Ναζί, ανοί­γο­ντας το δρό­μο για την επί­θε­ση της Γερ­μα­νί­ας «προς Ανα­το­λάς». Στην «πολι­τι­κή δια­θή­κη» του, ο Φύρερ σημεί­ω­νε χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «Δύσκο­λα μπο­ρεί να με κατη­γο­ρή­σει κανείς, αφού βρε­τα­νοί και γάλ­λοι απο­δέ­χθη­καν στο Μόνα­χο κάθε αίτη­μα που τους κατέ­θε­σα» (Φλε­βά­ρης 1945).

— το Σύμ­φω­νο μη-επί­θε­σης «Μόλο­τοφ-Ρίμπε­ντροπ» το 1939, απο­τέ­λε­σε το μονα­δι­κό μέσο άμυ­νας της ΕΣΣΔ στις συν­θή­κες που είχαν δια­μορ­φω­θεί. Είναι ψευ­δέ­στα­τος και ιστο­ρι­κά ανα­κρι­βής ο ισχυ­ρι­σμός ότι το εν λόγω Σύμ­φω­νο καθι­στά την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση συνέ­νο­χη για το ξέσπα­σμα του πολέ­μου. Αντί­θε­τα, με αυτήν την συμ­φω­νία, η ΕΣΣΔ εξα­σφά­λι­σε 21 μήνες ειρή­νης που στην συνέ­χεια απο­δεί­χθη­καν εξαι­ρε­τι­κά πολύ­τι­μοι για την πολε­μι­κή προ­ε­τοι­μα­σία της χώρας ενό­ψει της επί­θε­σης των Ναζί. Ενα άλλο στοι­χείο που απο­κρύ­βε­ται από τους δια­στρε­βλω­τές της Ιστο­ρί­ας είναι πως, πριν την υπο­γρα­φή του Συμ­φώ­νου «Μόλο­τοφ-Ρίμπε­ντροπ», οι αγγλο­γάλ­λοι ιμπε­ρια­λι­στές είχαν απορ­ρί­ψει σχε­τι­κά καλέ­σμα­τα της ΕΣΣΔ για σύνα­ψη αμυ­ντι­κής συμ­φω­νί­ας ενά­ντια στον Χίτλερ.

— κοι­νός στό­χος της ναζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας και των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών «δημο­κρα­τι­κών» δυνά­με­ων (Βρε­τα­νία, Γαλ­λία) ήταν η κατα­στρο­φή του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους, της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. Η ίδια η Ιστο­ρία απο­δει­κνύ­ει ότι όλα τα αστι­κά καθε­στώ­τα (φασι­στι­κά και «δημο­κρα­τι­κά») είχαν κοι­νό αντί­πα­λο την σοβιε­τι­κή εξου­σία και τους κομ­μου­νι­στές σε κάθε χώρα.

— είναι παρα­δο­χή του ίδιου του Αδ. Χίτλερ ότι κύριος εχθρός του ήταν ο μπολ­σε­βι­κι­σμός, οι κομ­μου­νι­στές, η ΕΣΣΔ. Σε ομι­λία στο Βερο­λί­νο το Νοέμ­βρη του 1935 δήλω­νε πως «η Γερ­μα­νία είναι ο προ­μα­χώ­νας της Δύσης απέ­να­ντι στο μπολ­σε­βι­κι­σμό». Ο ίδιος, τον Φλε­βά­ρη του 1945, σημεί­ω­νε: «Κύριο καθή­κον της Γερ­μα­νί­ας, σκο­πός της ζωής μου και έννοια της ύπαρ­ξης του εθνι­κο­σο­σια­λι­σμού είναι η εξό­ντω­ση του μπολσεβικισμού».

Μετα­ξάς, Φράν­κο, Πινο­σέτ, Σου­χάρ­το, Μου­σο­λί­νι: Δικτά­το­ρες στην υπη­ρε­σία του κεφα­λαί­ου με κοι­νό γνώ­ρι­σμα τον αντικομμουνισμό.

Με δεδο­μέ­να τα παρα­πά­νω, ας μας επι­τρα­πεί να κωδι­κο­ποι­ή­σου­με ορι­σμέ­να βασι­κά συμπεράσματα:

1ον: Ο φασι­σμός και ο ναζι­σμός γεν­νή­θη­καν από τη μήτρα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Είναι τέκνα της αστι­κής τάξης και μορ­φές άσκη­σης της εξου­σί­ας των μονοπωλίων.

2ον: Το ναζι­σμό τον τσά­κι­σε η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός. Ολό­κλη­ρη η ιστο­ρι­κή αλή­θεια περι­γρά­φε­ται στη φρά­ση του Ερν. Χέμιν­γου­έϊ: «Κάθε άνθρω­πος που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, χρω­στά­ει στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό περισ­σό­τε­ρα από ό,τι μπο­ρεί ποτέ να πλη­ρώ­σει». Η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο να ανε­μί­ζει στο Ράϊχ­σταγκ, το 1945, θα στοι­χειώ­νει για πάντα την αστι­κή τάξη. 

3ον: Ως κυρί­αρ­χο ιδε­ο­λό­γη­μα της αστι­κής εξου­σί­ας, ο αντι­κομ­μου­νι­σμός υπήρ­ξε κατά τον 20ο αιώ­να το «σήμα κατα­τε­θέν» των πλέ­ον βάρ­βα­ρων, αιμο­στα­γών και απάν­θρω­πων καθε­στώ­των: Σου­χάρ­το (Ινδο­νη­σία), Πινο­σέτ (Χιλή), Φράν­κο (Ισπα­νία), Σαλα­ζάρ (Πορ­το­γα­λία), Τρου­χί­γιο (Αγ. Δομί­νι­κος), Μπα­τί­στα (Κού­βα), Άμίν (Ουγκά­ντα), το στρα­τιω­τι­κό καθε­στώς της Βρα­ζι­λί­ας (1964–1985) κλπ.

4ον: Όσο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλη­τή­ριο κι’ αν χύσουν, όσο κι’ αν «ασελ­γή­σουν» στην Ιστο­ρία, όσα ψηφί­σμα­τα κι’ αν βγά­λουν, δεν πρό­κει­ται να κατα­φέ­ρουν να φρε­νά­ρουν την ιστο­ρι­κή εξέ­λι­ξη. Την Ιστο­ρία, άλλω­στε, τη γρά­φουν με την πάλη τους οι λαοί και όχι τα αστι­κά επι­τε­λεία και οι λακέ­δες τους.

Οι Μαρξ και Ένγκελς, στο Μανι­φέ­στο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος το 1848, κατήγ­γει­λαν τη συστρά­τευ­ση όλων των αντι­δρα­στι­κών δυνά­με­ων της γηραιάς Ευρώ­πης σε έναν ιερό πόλε­μο ενά­ντια στον κομ­μου­νι­σμό. Έκτο­τε πέρα­σαν 171 χρό­νια και ο «ιερός πόλε­μος» της αστι­κής τάξης συνε­χί­ζε­ται. Μόνο που σήμε­ρα, οι λαοί, οι εργα­ζό­με­νοι, έχουν πλέ­ον μπό­λι­κη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα ώστε να γνω­ρί­ζουν την σαπί­λα και τη βαρ­βα­ρό­τη­τα που κρύ­βει μέσα του ο αντικομμουνισμός.

Ή, όπως το θέτει ο Α. Αντω­νό­που­λος στο βιβλίο του «Οι επι­βά­τες του φεγ­γα­ριού»: «Το να μην είναι κανείς κομ­μου­νι­στής είναι ανθρώ­πι­νο. Το να είναι όμως κανείς αντι­κομ­μου­νι­στής είναι απάνθρωπο».

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.