«Το τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού»

Γρά­φει η Ηλέ­κτρα Στρα­τω­νί­ου //

Είχα την «τύχη» να βρε­θώ στην τελευ­ταία παρά­στα­ση του θεά­τρου Badminton που έκλει­σε τον κύκλο του αφιε­ρώ­μα­τος για τα 90 χρό­νια του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, με ένα από τα σπου­δαιό­τε­ρα έργα του «Το τρα­γού­δι Του Νεκρού Αδερ­φού». Και λέω «τύχη», για­τί εκτός από το συγκλο­νι­στι­κό έργο του μεγά­λου μας μου­σι­κού, που παρα­κο­λού­θη­σα μαζί με εκα­το­ντά­δες κόσμου, είχα την ευκαι­ρία για άλλη μια φορά να καμα­ρώ­σω από κοντά τον «Μικη μας» που ψηλός και περή­φα­νος σαν τον Όλυ­μπο, καθι­σμέ­νος σε «καρο­τσά­κι», τρι­γυ­ρι­σμέ­νος από φίλους αγα­πη­μέ­νους και θαυ­μα­στές, ήρθε να τιμή­σει όλους όσους δού­λε­ψαν για την θεα­τρι­κή παρα­γω­γή αυτού του υπέ­ρο­χου έργου του και να ευχα­ρι­στή­σει τον κόσμο που χρό­νια τώρα τρα­γου­δά­ει και ζει με τη μου­σι­κή του την καθη­με­ρι­νό­τη­τα, τού­της της γλυ­κιάς και πικρής πατρίδας!!

Ετσι από την αρχή του έργου ζήσα­με μαζί την προ­σω­πι­κή του μαρ­τυ­ρία, σε μια μαύ­ρη περί­ο­δο πριν τα Δεκεμ­βρια­νά και μετά τη μεγά­λη τρα­γω­δία του λαού μας με τον εμφύ­λιο! Ζήσα­με, νιώ­σα­με μαζί του τον από­λυ­το πόνο, φόβο, τους αγώ­νες και τις θυσί­ες του λαού μας ως το λυτρω­μό και τη λευ­τε­ριά! Οι ανά­σες μας «κόπη­καν» μπρος το αίμα και το δάκρυ, στα μαρ­τύ­ρια και τις θυσί­ες των πατριω­τών που χάθη­καν παλεύ­ο­ντας με «νύχια» και «δόντια» το τέρας του πολέ­μου και του φασι­σμού! Με έναν θία­σο απο­τε­λού­με­νο από 50 θαυ­μά­σιους ηθο­ποιούς, τρα­γου­δι­στές, μου­σι­κούς και χορευ­τές, με σκη­νι­κά και κου­στού­μια επο­χής, με μια σκη­νο­θε­σία δυνα­τή και ρεα­λι­στι­κή και …φυσι­κά με τη μου­σι­κή του Μ. Θεο­δω­ρά­κη, δεν θα μπο­ρού­σε παρά να γρα­φεί για πάντα τού­τη η παρά­στα­ση στο «κάδρο» της καρ­διάς μας! Να γρα­φεί για πάντα στο «κάδρο» του μυα­λού μας, για­τί δεν πρέ­πει να ξεχα­στούν ποτέ οι αγώ­νες των πατριω­τών, που θυσί­α­σαν την ζωή τους για την αξιο­πρέ­πεια και την αδελ­φο­σύ­νη του λαού μας… των λαών!!!