Τρία ποιήματα με θέμα την κούραση, της Πλουμέρια Άλμπα

Είμαι

Είμαι.

Το κου­τσό πόδι του Δρ Χάουζ.

Τα περιτ­τά κιλά της Μίζερυ.

Το στο­μω­μέ­νο μαχαί­ρι του Τζάκ του Αντεροβγάλτη.

Είμαι.

Ο ήχος του τραμ,

κλα­διά που κου­νιού­νται στον αέρα.

Μια φωτο­τυ­πία πραγ­μα­τι­κό­τη­τας μετά από 7 μήνες αϋπνία.

Είμαι.

Το χρώ­μα των φύλ­λων του φθινόπωρου,

πρω­ι­νή δρο­σού­λα στα χόρτα.

Βλέ­φα­ρα βαριά από τη νύστα,

και τα ίχνη ενός που­λιού στο χιόνι.

Είμαι.

Το γκρί­ζο πρωϊνό.

Και η πρώ­τη δοκι­μα­στι­κή πτή­ση των χελιδονιών

που έχουν φωλιά­σει στο απέ­να­ντι σπίτι.

Άτιτλο 1

Όταν είσαι πολύ κουρασμένος

καθε­τί που βλέ­πεις, που ακούς, που αισθάνεσαι

όλα τα ερε­θί­σμα­τα χρωματίζονται

από το μπι­ι­ι­ι­ι­ι­ι­ιπ του τόνου.

Κάτι σε ενοχλεί,

αλλά δεν ξέρεις τι.

Σαν αιώ­νιο χτύ­πη­μα του μικρού δαχτύ­λου στο τραπεζάκι,

σαν να χτυ­πάς για πάντα εκεί ακρι­βώς που πονάς.

Μέχρι που καταλαβαίνεις

ότι αυτό που σε ενοχλεί

είναι η ιδιά η ύπαρξη.

Sleep, sleep

sweeter than death*.

Άτιτλο 2

Νιώ­θω την ύπαρ­ξη μου

ως σχή­μα οξύμωρο.

Βλέ­πω στον πυρή­να της ύπαρξης

το κενό, τη ματαιότητα.

Το κενό, μου χαμο­γε­λά­ει και λέει: Εγώ είμαι η Ζωή.

Τίπο­τα δεν έχει νόημα.

Όλα είναι στη θέση τους.

Τίπο­τα δεν είναι αληθινό,

όλα επι­τρέ­πο­νται**.

* William Shakespeare
** Ου. Μπά­ρο­ους