Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος: Φραγή εισερχομένων συναισθημάτων

Σαν ήμου­να παι­δά­κι, σαν ήμου­να πουλί,
έβγαι­να κι έμπαι­να σαν αεράκι
στης αφε­ντιάς μου το μονα­χι­κό κονάκι,
πέρα απ’ τ΄ αλλό­κο­του κόσμου το κλουβί…

Οι έντι­μοι φίλοι μου, οι συγ­γε­νείς μου κ’ οι γνωστοί,
σμί­λευαν την πλά­ση μου, με του δασκά­λου το ραβδί…
Άλλο που δεν ήθε­λε η «μάθη­ση» απειλή,
με των αρχό­ντων μας αυτή τη διδαχή…

«Δώσ’ του δάσκαλε…
ξέρει αυτός το γιατί,
αν δεν το ξέρεις εσύ…»

Δάσκα­λε από γύψο με το λυτά­ρι και το ραβδί,
την ανθρω­πο­φτια­ξιά γενιές καλούπωσες,
για μια ζωή, σ’ ένα ελλη­νο­χρι­στια­νι­κό κλουβί’
ένα «απέ­ρα­ντο εθνι­κό φρενοκομείο»,
μ’ «εθνάρ­χη» θάλα­μο φύλακα,
…αλή, …αλή… και τρεις(?) …αλή…

Μαθή­μα­τα με βία, άγνω­στη λέξη η ελευθερία,
μαθή­μα­τα με βία, χωρίς χαρά παιδική,
σε κάθε σχο­λειό μια απέ­ρα­ντη φυλακή,
έστη­νε χορό η βία, συνέ­νο­χη με την ανοχή…

Όταν η αγά­πη εκδί­δε­ται σε αντιπαροχή,
σε οίκο ανο­χής, χωρίς τσί­πα και ντροπή,
στων ανα­στε­ναγ­μών το σχολειό,
σε διαί­ρε­ση σκο­τει­νή, κατά­μαυ­ρο κελί,

με των Ψαρο — γιάν­νων δασκά­λων μας τη σπουδή,
σε ρόλο μπά­τσου αμερικανού,
με τη μπό­τα του στη κεφα­λή του παιδιού,
αυλα­κώ­νουν οι χαρα­κιές στο μυα­λό και το κορμί,
κι αλη­τεύ­ει των μικρών εξο­ρί­στων η ψυχή….

Δρα­πέ­της απ’ τη «σωτη­ρία και τον φρονηματισμό»,
μάθαι­να σαν παρ­τι­ζά­νος στην ανυ­πα­κοή και στ΄ αληταριό’

κι ατσά­λω­να τη παι­δι­κή μου ψυχή,
με εισερ­χο­μέ­νων συναι­σθη­μά­των τη φραγή…

Μαθή­μα­τα με βία,
δασκά­λευε τη φτω­χο­λο­γιά η πλουτοκρατία,
μαθή­μα­τα με βία,
χωρίς χαρά παιδική,
σε κάθε σχο­λειό μια απέ­ρα­ντη φυλακή.

Η τύχη κι η ατυ­χία, στα σκλα­βο­πά­ζα­ρα και στην ανεργία, ,
μέσα στων αφε­ντά­δων μας τα εργα­τι­κά σφαγεία…
Μα κι αν σε ρόλο δερ­βέ­να­γα βρεθεί,
του παρ­τι­ζά­νου η ασυμ­βί­βα­στη σκέ­ψη με ψυχή,
3
στή­νει αντάρ­τι­κο σχο­λαρ­χείο στην ανυπακοή,
και παίρ­νει τα μαθή­μα­τα απ΄ την αρχή,
σε μια τάξη, που όλη την ατα­ξία θα καταργεί,
στη παλαί­στρα των από­κλη­ρων μαχη­τών για μια σπουδή,
με μια περ­πα­τη­σιά μονα­δι­κή, χωρίς το γύψο, με φωνή.

Αφή­νε­ται σε μια σχέ­ση λευ­κής- φαι­ής ουσί­ας ερωτική,
χωρίς των εισερ­χο­μέ­νων συναι­σθη­μά­των την φραγή,
όταν κάνει έρω­τα με των ανθρώ­πων το μυαλό
να διεισδύει,
κι από κει κι από δω,
το Εμείς στο «Εγώ…»

Μα βάζει πάντα
των εισερ­χο­μέ­νων αισθη­μά­των την φραγή,
όταν πίσω γυρίζουν,
τ΄ «απα­γο­ρεύ­ο­νται» των αφε­ντά­δων μας,
στα «από ποιόν, για ποιόν…?» ,
τα «πως και τα γιατί…?»,

Να χουν απα­ντο­χή οι αισθή­σεις και ρότα μαχητή,
στα « ΣΩΠΑ» πασπαρ­τού, που φρά­ζουν την ορμή,
όταν ξεχει­λί­ζει η σκέ­ψη σαν χεί­μαρ­ρος σε λαοθάλασσα,
να κολυ­μπή­σουν οι ανά­γκες όλων των ανθρώ­πι­νων ζωών στη γη…

Κι είπα να στή­σω μια φωλιά σαν τα πουλιά,
με μια καρ­δε­ρί­να, που ποτέ δε θα σωπά…
Μα τα κορά­κια αφε­ντι­κά κρα κρα κρα,
κι η καρ­δε­ρί­να άλα­λη να με κοιτά…
να με κουτσουλά…

Σε κάθε φραγή ,
στων παρ­τι­ζά­νων ερω­μέ­νων τη ζωή,
πετά­ει η καρ­διά ξανά,
σε άλλη φωλιά,
κι όλες τις αισθή­σεις τις κερνά,
στων αηδο­νιών την ολο­νύ­χτια χαρά.

Παρ­τι­ζά­νοι στον έρω­τα και στη ζωή,
με χαμέ­νο το κλειδί,
‑της καρ­δί­ας των εισερ­χο­μέ­νων συναισθημάτων-
στη φραγή,

ποιός θα το ψάξει ,
ποιά θα το βρει’
ας το κρε­μά­σει στου ήλιου
τη διαδρομή…

Μα πριν απ’ όλα ας εξα­φα­νί­σου­με κάθε δίκαιο αρπαγή…

Τρια­ντά­φυλ­λος Μπαλωμένος
12-11-2021 με Μεράκι

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο