Ήταν Τρί­τη 27 Ιου­νί­ου του 1950 όταν ο Τρού­μαν ανακοίνωνε …
«Διέ­τα­ξα τας αερο­πο­ρι­κάς και ναυ­τι­κάς δυνά­μεις των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών να παρά­σχουν προς τα στρα­τεύ­μα­τα της κυβερ­νή­σε­ως της Κορέ­ας κάλυ­ψιν και υποστήρηξιν.
Η ενα­ντί­ον της Κορέ­ας επί­θε­σις καθι­στά σαφές πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας ότι ο κομ­μου­νι­σμός υπε­ρέ­βη το στά­διον της χρη­σι­μο­ποι­ή­σε­ως ανα­τρε­πτι­κών μεθό­δων διά την κατά­κτη­σιν ανε­ξάρ­τη­των εθνών και ήρχι­σε να χρη­σι­μο­ποιή τώρα ένο­πλον εισβο­λήν και πόλεμον…».
Πολ­λοί οι «πρό­θυ­μοι» τότε, μετα­ξύ αυτών το ελλη­νι­κό εκστρα­τευ­τι­κό σώμα, που παιάνιζε …

«Ο στρα­τός μας που πήγε στην Κορέα
πολε­μού­σε για ιδανικά
είχε πνί­ξει τους κίτρι­νους στο αίμα
δεί­χνο­ντάς τους τι θα πει λευτεριά»

Τρία χρό­νια αργό­τε­ρα (27-Ιουλ-1953) οι αμε­ρι­κά­νοι φονιά­δες των λαών με την πολυ­ε­θνι­κή τους … Αυστρα­λία, Νέα Ζηλαν­δία, Βέλ­γιο, Φιλιπ­πί­νες, Νότιο Αφρι­κή, Λου­ξεμ­βούρ­γο, Κανα­δά, Τουρ­κία, Κολομ­βία, Αιθιο­πία, Γαλ­λία, Ελλά­δα, Ολλαν­δία, Ταϊ­βάν, Ταϊ­λάν­δη, Ηνω­μέ­νο Βασί­λειο κά «τα μάζευαν» από την πολύ­πα­θη χώρα –στο παρά πέντε της χρή­σης και πυρη­νι­κών όπλων, έχο­ντας αφή­σει πίσω τον όλε­θρο και την κατα­στρο­φή με ισο­πε­δω­μέ­νες πόλεις (ΣΣ |> «τα αερο­πο­ρι­κά πλήγ­μα­τα με ναπάλμ είναι ο απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος τρό­πος να κατα­στρα­φούν όχι μόνο οι ίδιες οι συμ­μο­ρί­ες αλλά και τα καλύ­βια και τα χωριά όπου αυτές απο­σύ­ρο­νται» — οδη­γί­ες του στρα­τη­γού Ρίτζ­γου­εϊ 16/1/1951) και εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες (κοντά ένα εκα­τομ­μύ­ριο) νεκρούς και τραυματίες.
[αυτά για­τί δεν πρέ­πει να ξεχνάμε…] 

Ο λαός της Κορέ­ας υπε­ρα­σπί­στη­κε τη χώρα του, αξιο­ποιώ­ντας με τον καλύ­τε­ρο δυνα­τό τρό­πο τα –σαφώς τεχνι­κά κατώ­τε­ρα μέσα που διέ­θε­τε, ακό­μα και τα λιγο­στά σοβιε­τι­κά αερο­πλά­να της 10ετίας του 30 «По‑2» (τα απαρ­χαιω­μέ­να Ил‑2 Штурмовик Polikarpov Ρο2).

Οι γυναί­κες κρά­τη­σαν επά­ξια ψηλά τη σημαία της επα­νά­στα­σης και ανά­με­σα σ’ αυτές η Τχε Σουνγκ Χι (T[h]e Song-hee) ακό­μα σήμε­ρα γνω­στή που τιμά­ται στη Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Κορέας.
Η πρώ­τη γυναί­κα — πιλό­τος αυτής της χώρας που έγι­νε ήρω­ας πολε­μώ­ντας με τις μοί­ρες νυχτε­ρι­νών βομ­βαρ­δι­σμών από το καλο­καί­ρι του 1950 και μέχρι το τέλος του πολέ­μου με ένα «θρυ­λι­κό» όπως έλε­γε αερο­πλά­νο «Po‑2».

Η Τχε Σουνγκ Χι επα­νέ­λα­βε το κατόρ­θω­μα των σοβιε­τι­κών γυναι­κών πιλό­των του Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πολέ­μου, που δεν ήταν άλλες από τις θρυ­λι­κές «μάγισ­σες της νύχτας» του 588^ου  συντάγ­μα­τος νυχτε­ρι­νών βομ­βαρ­δι­σμών, που πετού­σαν μόνο την νύχτα με τα παλαιά ξύλι­να ψεκα­στι­κά Kukuruznik «Po‑2», δίχως όργα­να, δίχως ασύρ­μα­το και με το κόκ­πιτ ανοι­χτό και απρο­στά­τευ­το από σφαί­ρες και από κρύο.

Ο δρόμος για τον ουρανό

Δυστυ­χώς, υπάρ­χουν ελά­χι­στες πλη­ρο­φο­ρί­ες για την μέχρι τότε ιδιω­τι­κή ζωή της Σουνγκ Χι – πέρα από το ότι γεν­νή­θη­κε και μεγά­λω­σε σε οικο­γέ­νεια χωρι­κών και είχε πίστη στην υπό­θε­ση της νίκης.
Μετα­ξύ δεκά­δων ανδρών ήταν αυτή που έμα­θε καλύ­τε­ρα από τον καθέ­να τι θα πει αερο­μα­χία πραγ­μα­το­ποιώ­ντας τη μια πτή­ση μετά την άλλη και προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας η ίδια μελ­λο­ντι­κούς πιλότους.
Πώς θα είχε εξε­λι­χθεί η στρα­τιω­τι­κή της καριέ­ρα αν δεν υπήρ­χε πόλε­μος; άγνωστο.

Οι Νότιοι θεω­ρώ­ντας τους εαυ­τούς τους ελίτ των ενό­πλων δυνά­με­ων, με τα αμε­ρι­κα­νι­κά μαχη­τι­κά αεριω­θού­με­να να κυριαρ­χούν και με δεδο­μέ­νο ότι τον Αύγου­στο του 1950, είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν τα σε λει­τουρ­γία ένα κατα­διω­κτι­κό και δύο δεκά­δες μαχη­τι­κά, μόνο και το φθι­νό­πω­ρο ακό­μη λιγότερα.

Πρώ­τος μεγά­λος άθλος στις 28-Νοε-1950, η μοί­ρα των «ψεκα­στι­κών» επι­τέ­θη­κε σε αερο­δρό­μιο του εχθρού προ­ξε­νώ­ντας ζημιές σε έντε­κα μαχη­τι­κά F‑51 και κατα­στρέ­φο­ντας ολο­κλη­ρω­τι­κά τρία από αυτά.

ℹ️  Η μονά­δα έκρυ­βε ‑κατά τη διάρ­κεια της μέρας, τα αερο­πλά­να σε σπη­λιές και σιδη­ρο­δρο­μι­κές σήραγγες.

Διοικητής Μοίρας.

Με την Τχε Σουνγκ Χι, επι­κε­φα­λής τη νύχτα της 14^ης Ιού­νη 1951, οι Βορειο­κο­ρε­ά­τες έκα­ναν μια ακό­μη συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση, χτυ­πώ­ντας απο­θή­κες στο Inchen και την αερο­πο­ρι­κή βάση στη Σου­βό­να και — αμέ­σως μετά στις 17 Ιου­νί­ου κατέ­στρε­ψαν εννέα αερο­σκά­φη F‑86 τους προ­δρό­μους των “Sabre”.
10 μέρες αργό­τε­ρα ανά­με­σα στα χωριά Ναμ­σού­ρι και Μπου­βαλ­ρί και βομ­βαρ­δί­ζουν 30.
Το άτρω­το των «μαγισ­σών» προ­κα­λού­σε στον εχθρό εκτός από απώ­λειες και ψυχο­λο­γι­κό πρό­βλη­μα που του απο­δυ­νά­μω­σε το μαχη­τι­κό πνεύ­μα, κρα­τώ­ντας τους ξύπνιους τις νύχτες, μη γνω­ρί­ζο­ντας «από πού θα τους έρθει»
Σύμ­φω­να με τα αμε­ρι­κα­νι­κά στοι­χεία την άνοι­ξη του 1952 έρι­ξαν το πρώ­το «Po‑2» ‑χάνο­ντας όμως δύο μαχη­τι­κά τζετ και συνο­λι­κά μέχρι το τέλος του πολέ­μου έξι έως εννέα «μαγισ­σες»

Η Τχε Σονγκ Χι, έφτα­σε στον βαθ­μό του αντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χη, με τελευ­ταίο κατα­γε­γραμ­μέ­νο άθλο το «καλή χρο­νιά» στους αμε­ρι­κα­νούς την 1 Γενά­ρη 1953, όταν βομ­βάρ­δι­σε απο­θή­κες πυρο­μα­χι­κών και καυ­σί­μων στο Μπουσάν.
Μετά τον πόλε­μο, της απο­νε­μή­θη­κε το Χρυ­σό Αστέ­ρι του ήρωα της ΛΔΚ, μετάλ­λιο του Τάγ­μα­τος της Κρα­τι­κής (κόκ­κι­νης) Σημαί­ας και χτί­στη­κε Μνη­μείο προς τιμή της.

ℹ️  Κατά και­ρούς έχου­με ακού­σει για έναν ηγέ­τη που ξυπνά­ει στρα­βά αρχί­ζο­ντας να σκο­τώ­νει όποιον βρει μπρο­στά του, για πολί­τες που από φόβο λατρεύ­ουν τον ηγέ­τη τους, και ότι όλη η χώρα ζει στο από­λυ­το σκοτάδι.
Η ζωή τα έφε­ρε έτσι ώστε η Φρα­γκί­σκα Μεγα­λού­δη, να βρε­θεί για δυο χρό­νια στην Bόρεια Κορέα.
Με την δημο­σιο­γρα­φι­κή εμπει­ρία και ματιά της, απο­φά­σι­σε να γρά­ψει ένα βιβλίο για την καθη­με­ρι­νό­τη­τα, για τους μύθους, για την οικο­νο­μία, και για τις κυρώ­σεις «Στη χώρα των Κιμ».