Των Ταξιαρχών σήμερα

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Πρό­κει­ται για την σύνα­ξη των αρχαγ­γέ­λων, των αγγέ­λων και των λοι­πών ασω­μά­των και ουρα­νί­ων αγγε­λι­κών ταγ­μά­των. Γιορ­τά­ζουν διά­φο­ροι και διά­φο­ρες, τα βλή­μα­τα, τα F‑16, ο Καμέ­νος, ο Αλέ­ξης, ο γάι­δα­ρος (ενί­ο­τε) κι ότι, τέλος πάντων, πετάει.

Τους αγγέ­λους, τους βρί­σκου­με ανά­με­σα στις πολ­λές ιερές βλα­κεί­ες[1]. Τους δημιούρ­γη­σε ο θεός πριν τον κόσμο κι αυτό μας καθί­στα­ται σαφές από το βιβλίο της παλιάς δια­θή­κης «Ιώβ[2]», όπου δια­βά­ζου­με ότι μόλις ο θεός έφτια­ξε τα άστρα οι άγγε­λοι τον υμνού­σαν με δοξο­λο­γί­ες. Αν δεν προ­ϋ­πήρ­χαν, πως διά­ο­λο τον υμνούσαν;

Ο μέγας Βασί­λειος μας το λέει καθα­ρά πως, πριν τον κόσμο, υπήρ­χε μια υπέρ­χρο­νη (;) και πρε­σβύ­τε­ρη (;) κατά­στα­ση, που ήταν ο κόσμος των αγγέλων.

Ο τρό­πος που δημιουρ­γή­θη­καν δεν μας είναι ακρι­βώς γνω­στός, αλλά μπο­ρού­με να έχου­με μια εικό­να από τον Γρη­γό­ρη τον θεο­λό­γο, που ήξε­ρε και μας λέει πως οι άγγε­λοι δημιουρ­γή­θη­καν… μόλις ο θεός συνέ­λα­βε την ιδέα της δημιουρ­γί­ας τους. Το σκέ­φτη­κε, δηλα­δή κι έγι­ναν. Για να γκα­στρώ­σει τη Μαρία όμως, θεός-ξεθε­ός, δεν έφτα­νε η σκέ­ψη – χρεια­ζό­ταν και… είσοδος.

Μη νομί­σε­τε πως η δημιουρ­γία των αγγέ­λων είχε να κάνει με κάποια ανά­γκη του θεού. Απλώς σκέ­φτη­κε μια μαλα­κία και ξεπή­δη­σαν. Άλλω­στε δεν είναι δυνα­τόν οτι­δή­πο­τε στον υλι­κό ή πνευ­μα­τι­κό κόσμο, να έχει να προσ­δώ­σει κάτι επι­πλέ­ον στη δόξα του θεού.

Όπως μας πλη­ρο­φο­ρεί ο Ιωάν­νης ο χρυ­σό­στο­μος, ο θεός το έκα­νε γι αυτούς τους ίδιους, ώστε να συμ­με­ρί­ζο­νται την μακα­ριό­τη­τά του και να περ­νά­νε καλά. Τρέ­φο­νται δε, με τη διαρ­κή θέα του προ­σώ­που του θεού.

Κατά την Αγρία Γρα­φή[3] οι άγγε­λοι είναι αόρα­τοι, αλλά γίνο­νται ορα­τοί όταν στέλ­νο­νται από τον Γιαχ­βέ (θεό) σε σπου­δαί­ες περιστάσεις.

Έτσι γνω­ρί­σα­με τον Μιχα­ήλ, ας πού­με, που τον έστει­λε ο θεός για να σώσει το ζαβό (Ισα­άκ) του Αβρα­άμ όταν ο τελευ­ταί­ος πήγαι­νε να του πάρει το κεφά­λι. Ο Αβρα­άμ όπως θα ξέρε­τε ήταν ο τύπος που παντρεύ­τη­κε την αδερ­φή του Σάρα και την εξέ­δι­δε στον Φαραώ και άλλους και τα κονο­μού­σε. Ο Μιχα­ήλ ήταν που έσω­σε και τον Λωτ, για να ‘χει την ευκαι­ρία μετά αυτός, να τον πηδά­νε οι κόρες του εναλ­λάξ. Βοή­θη­σε και τους Εβραί­ους να φύγουν απ’ την Αίγυπτο.

Ο Γαβρι­ήλ ήταν αυτός που κού­φα­νε τον Ζαχα­ρία και παρα­μύ­θια­σε εκεί­νη την αρρα­βω­νια­σμέ­νη δεκα­πε­ντά­χρο­νη παρ­θέ­να, ότι θα της κάνει έναν θεό άμα του κάτσει και μετά έβγα­λε τα μάτια του μαζί της, την κατέ­στη­σε έγκυο και την κάνα­νε πανα­γία αυτήν και αιώ­νιο κερα­τά τον δόλιο τον αρρα­βω­νια­στι­κό της.

Οι άγγε­λοι όμως δεν είναι μόνο αυτοί οι δυο. Είναι πολ­λοί! Πάρα πολ­λοί! Για την ακρί­βεια είναι ανυ­πο­λό­γι­στος και απρο­σμέ­τρη­τος ο αριθ­μός τους. Ο ίδιος ο Γιαχ­βε­δά­κος (Ιησούς) ομι­λεί για δώδε­κα λεγε­ώ­νες (Γεσθη­μα­νή), ενώ ο ευαγ­γε­λι­στής Ιωάν­νης μαρ­τυ­ρεί πως είδε και άκου­σε γύρω απ’ τον θεϊ­κό θρό­νο χορω­δία από μυριά­δες μυριά­δων και χιλιά­δες χιλιά­δων αγγέ­λων (της… που­τά­νας δηλα­δή, από αγγέλους).

Ο άγιος Ιωάν­νης ο Δαμα­σκη­νός (ο θεός να τον έχει καλά), στην πραγ­μα­τεία του περί των αγγέ­λων μας κατα­το­πί­ζει πλή­ρως λέγο­ντας ότι είναι φύσεις νοε­ρές, αει­κί­νη­τες, αυτε­ξού­σιες, ασώ­μα­τες. Υπη­ρε­τούν το θεό και είναι κατά χάριν αθά­να­τες. Η φύση των αγγέ­λων είναι πνευ­μα­τι­κή. Προ­σέξ­τε όμως: Επει­δή απο­λύ­τως άυλος και ασώ­μα­τος είναι μόνο ο θεός, γι αυτό το αγγε­λι­κό σώμα νοεί­ται ως αιθέ­ριο, πυροει­δές, ταχύ­τα­το, πλα­σμέ­νο, όμως, από κάτι, που είναι πολύ λεπτό­τε­ρο από τη γνω­στή μας ύλη.

Συγκε­ντρώ­νο­ντας τις μαρ­τυ­ρί­ες και άλλων ψυχω­τι­κών φιγού­ρων της Αγρί­ας Γρα­φής[4] (Ησαϊ­ας[5], Ιεζε­κι­ήλ, Παύ­λος, άγιος Διο­νύ­σιος αλλά και του οσί­ου Νική­τα Στη­θά­του), που φαί­νε­ται πως τους συνά­ντη­σαν (τους αγγέ­λους) και στη συνέ­χεια πλη­ρο­φό­ρη­σαν και την απο­στο­λι­κή δια­κο­νία της Ελλά­δας, η τελευ­ταία κατέληξε:

Τα τάγ­μα­τα των αγγέ­λων είναι εννέα, τα οποία ταξι­νο­μού­νται σε τρεις τρί­χο­ρες ιεραρ­χί­ες ή ταξιαρ­χί­ες, κατά τον ακό­λου­θο τρό­πο: Σερα­φείμ, Χερου­βείμ, Θρό­νοι-Κυριό­τη­τες, Δυνά­μεις, Εξου­σί­ες-Αρχές, Αρχάγ­γε­λοι, Άγγελοι.

Ιδί­ω­μα της πρώ­της ιεραρ­χί­ας είναι η πύρι­νη σοφία και η γνώ­ση των ουρα­νί­ων, ενώ έργο τους ο θεο­πρε­πής ύμνος του «γελ»[6]. Η δεύ­τε­ρη ιεραρ­χία έχει ως ιδί­ω­μα τη διευ­θέ­τη­ση των μεγά­λων πραγ­μά­των και την διε­νέρ­γεια των θαυ­μά­των, ενώ έργο τους είναι να ψέλ­νουν… «Άγιος, Άγιος, Άγιος». Τέλος ιδί­ω­μα της τρί­της ιεραρ­χί­ας είναι να εκτε­λούν θεί­ες υπη­ρε­σί­ες και θελή­μα­τα και να ψέλ­νουν… «Αλλη­λού­ϊα».

Πέρα από τα ονό­μα­τα των εννέα τάξε­ων, η Αγία Γρα­φή μας φανε­ρώ­νει και τα προ­σω­πι­κά ονό­μα­τα ορι­σμέ­νων αγγέ­λων. Έτσι ο Γαβρι­ήλ που πάει με δεκα­πε­ντά­χρο­νες πανα­γί­ες, σημαί­νει «ήρω­ας του Θεού» και ο Μιχα­ήλ, σημαί­νει «τις ως ο Θεός ημών». Ο Ραφα­ήλ είναι ο τρί­τος άγγε­λος που γνω­ρί­ζου­με και το όνο­μά του σημαί­νει «ο Κύριος θερα­πεύ­ει». Τέλος γνω­στός από την εβραϊ­κή παρά­δο­ση είναι και ο Ουρι­ήλ, αλλά χεστή­κα­με. Άγγε­λος ήταν και ο Εωσφό­ρος που την «έκα­νε» με το τάγ­μα του για­τί βαρέ­θη­καν να γλεί­φουν το θεό. Οι υπό­λοι­ποι που ήταν οπα­δοί της δου­λι­κό­τη­τας και της ταπεί­νω­σης έμει­ναν και συνε­χί­ζουν μέχρι σήμε­ρα – και ποιος ξέρει πόσο ακό­μη, να δοξο­λο­γούν το θεό.

Τρι­πλό, λοι­πόν, το έργο των αγγέ­λων. Πρώ­τα-πρώ­τα δοξο­λο­γούν ακα­τά­παυ­στα το θεό. Κι όταν λέμε ακα­τά­παυ­στα εννο­ού­με 24 ώρες το εικο­σι­τε­τρά­ω­ρο, όλες τις μέρες, όλα τα χρό­νια από τότε που δημιουρ­γή­θη­καν. Θα λέγα­με και στο κατού­ρη­μα και στο χέσι­μο, αλλά δεν τεκ­μαί­ρε­ται ότι έχουν τέτοιες ανά­γκες. Αυτό το αέναο γλεί­ψι­μο του θεού δεν τους έχει επι­βλη­θεί, αλλά είναι αυθόρ­μη­το και το πράτ­τουν αφ’ εαυ­τού και ασυ­στό­λως μόλις δουν το… κάλ­λος του θεού, αλλά και πριν το δουν.

Το άλλο τους έργο είναι  «η δια­κο­νία στη Θεία Οικο­νο­μία» κι ότι καταλάβατε.

Το τρί­το έργο τους είναι να βοη­θά­νε τους ανθρώ­πους να σωθούν. Γι αυτό και ο καθέ­νας μας έχει τον προ­σω­πι­κό του άγγε­λο κι είμα­στε μια χαρά, αλλά ευτυ­χώς που δεν είναι τόσο δρα­στή­ριος σεξουα­λι­κά όπως ο Γαβρι­ήλ για­τί θα ‘χαμε πρό­βλη­μα. Εκτός των ανθρώ­πων, έχουν τον άγγε­λό τους και το κάθε έθνος, η κάθε πόλη, το κάθε χωριό και ειδι­κά στις πόλεις υπάρ­χουν στρα­τό­πε­δα αγγέ­λων που ανα­χαι­τί­ζουν τις επι­θέ­σεις των δαι­μό­νων. Το άγγε­λό τους έχει και ο κάθε μαλά­κας που έζη­σε ή ζει σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Ακό­μη κι ο Τράμπ, ο Τσί­πρας, ο Κατρού­γκα­λος… μέχρι και η Δούρου.

Καλό είναι να τους αγνο­εί­τε (τους αγγέ­λους – τους άλλους να τους απο­φεύ­γε­τε όπως ο διά­ο­λος το λιβά­νι) και να κάνε­τε πως δεν τους βλέ­πε­τε, για­τί αν υπο­στη­ρί­ξε­τε το αντί­θε­το, σας βλέ­πω με ζουρλομανδύα.

————————————

[1] Τίτλος βιβλί­ου. «Ιερές Βλα­κεί­ες», Στέ­λιος Κανά­κης, Εκδό­σεις Εντύποις.
[2] Εκεί­νος ο βλαμ­μέ­νος με την συνο­νό­μα­τη υπομονή.
[3]Τίτλος βιβλί­ου.  «Η Αγρία Γρα­φή», Στέ­λιος Κανά­κης, Εκδό­σεις ΚΨΜ.
[4] Όπως παρα­πά­νω. Προ­μη­θευ­τεί­τε το!
[5]Ο προ­φή­της με τον επώ­νυ­μο χορό που τον σέρ­νουν διά­φο­ροι «προ­ο­δευ­τι­κοί» στο γάμο τους.
[6] Καμία σχέ­ση με γενι­κό λύκειο (ΓΕΛ).

Είναι κάτι που έβγαι­νε από τους τρο­χούς των Χερου­βίμ κατά τον Ιεζε­κι­ήλ (ι’ 13), και σημαί­νει ανα­κυ­λι­σμός κατά τον Αρε­ο­πα­γί­τη Διο­νύ­σιο (Ουραν. Ιεραρχ. κεφ. ιε’).

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ