Τώρα που γυρίζει…

Μια ακό­μα «προ­ο­δευ­τι­κή» πρό­τα­ση διεύ­ρυν­σης των «ατο­μι­κών δικαιω­μά­των» δια­τύ­πω­σε με ανάρ­τη­σή του το στέ­λε­χος του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Ζαχα­ριά­δης, στο πλαί­σιο της, εφ’ όλης της ύλης πλέ­ον, συζή­τη­σης που έχει πυρο­δο­τή­σει το νομο­σχέ­διο για την τεκνο­θε­σία από ομό­φυ­λα ζευγάρια.

Ο Κ. Ζαχα­ριά­δης ανα­φέ­ρε­ται στην είδη­ση ότι ο πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γός της Ολλαν­δί­ας και η σύζυ­γός του επέ­λε­ξαν την ιατρι­κώς υπο­βοη­θού­με­νη αυτο­κτο­νία, που είναι νόμι­μη στη χώρα, και έφυ­γαν πια­σμέ­νοι «χέρι με χέρι», όπως λέει… Φαί­νε­ται ότι το μελό­δρα­μα και ο εξι­δα­νι­κευ­μέ­νος τρό­πος παρου­σί­α­σης, είναι απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να «πλα­σα­ρι­στεί» κάθε αντι­δρα­στι­κή πρό­τα­ση στο όνο­μα, πάντα, της «ατο­μι­κής επιλογής».

Το στέ­λε­χος του ΣΥΡΙΖΑ, ως λαγός της κυβέρ­νη­σης, ανα­φέ­ρε­ται σε περι­πτώ­σεις ανθρώ­πων που «αντι­με­τω­πί­ζουν μη ανα­στρέ­ψι­μες δυσκο­λί­ες και να ταλαι­πω­ρού­νται βάναυ­σα» και θέτει το ερώ­τη­μα: «Μήπως έχει έρθει η ώρα να το συζη­τή­σου­με σοβα­ρά και στην Ελλά­δα; Του­λά­χι­στον όσοι ομνύ­ου­με στα ατο­μι­κά δικαιώ­μα­τα και στον ευρω­παϊ­κό προ­σα­να­το­λι­σμό της χώρας».

Αν ο πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γός της Ολλαν­δί­ας και η σύζυ­γός τους είχαν, όπως υπο­θέ­του­με, εξα­σφα­λι­σμέ­νη όλη την ιατρι­κή φρο­ντί­δα και περί­θαλ­ψη που απαι­τού­σαν τα προ­βλή­μα­τα υγεί­ας που αντι­με­τώ­πι­ζαν, όπως και καλυμ­μέ­νες όλες τις υπό­λοι­πες ανά­γκες τους, σίγου­ρα δεν ισχύ­ει το ίδιο για τη συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των ανθρώ­πων στη χώρα μας και σε κάθε χώρα.

Για παρά­δειγ­μα, για τους χαμη­λο­συ­ντα­ξιού­χους από τους οποί­ους η κυβέρ­νη­ση του κ. Ζαχα­ριά­δη-του ΣΥΡΙΖΑ δηλα­δή — έκο­ψε το ΕΚΑΣ και όλους αυτούς που ζουν με τις συντά­ξεις πεί­νας του νόμου Κατρού­γκα­λου. Για τους ανθρώ­πους που χρειά­ζο­νται κάποιο χει­ρουρ­γείο και, αν δεν έχουν να πλη­ρώ­σουν το νόμι­μο ή παρά­νο­μο φακε­λά­κι, πρέ­πει να περι­μέ­νουν για μήνες ή χρό­νια σφα­δά­ζο­ντας από τους πόνους. Για τους ανθρώ­πους που χρειά­ζο­νται τακτι­κή αιμο­κά­θαρ­ση και δεν έχουν πρό­σβα­ση. Και πάει λέγοντας…

Ακό­μα και για τους ηλι­κιω­μέ­νους που δεν έχουν κάποιο πολύ σοβα­ρό πρό­βλη­μα υγεί­ας, αλλά χρειά­ζο­νται φρο­ντί­δα, η οποία επα­φί­ε­ται στην ατο­μι­κή ευθύ­νη των συγ­γε­νών τους, που μπο­ρεί να δου­λεύ­ουν σε δύο δου­λειές, βάσει ενός άλλου «ατο­μι­κού δικαιώ­μα­τος» που θεσπί­στη­κε πρόσφατα.

Αλή­θεια, πόσο «ατο­μι­κή επι­λο­γή» θα είναι για όλους τους παρα­πά­νω η προ­σφυ­γή στην ιατρι­κώς υπο­βοη­θού­με­νη αυτο­κτο­νία; Και βέβαια, αν προ­χω­ρή­σει η πρό­τα­ση Ζαχα­ριά­δη, τι λόγο θα έχει μετά το κρά­τος να «διορ­θώ­σει» όλα τα παρα­πά­νω; Αφού θα μας προ­σφέ­ρει την… «άλλη διέξοδο».

Ίσως αυτή τη διέ­ξο­δο θα μπο­ρού­σαν να επι­λέ­ξουν «για να μην ταλαι­πω­ρού­νται» οι χιλιά­δες άνθρω­ποι που πέθα­ναν στην παν­δη­μία δια­σω­λη­νω­μέ­νοι εκτός ΜΕΘ. Και ίσως, ποιος ξέρει, με την πρό­τα­ση Ζαχα­ριά­δη να συμ­φω­νεί και αυτός ο ανεκ­δι­ή­γη­τος πρώ­ην βου­λευ­τής της ΝΔ, ο Πνευ­μα­τι­κός, που είχε προ­τεί­νει να αφή­νου­με τους καρ­κι­νο­πα­θείς τελι­κού στα­δί­ου να πεθαί­νουν, για­τί «είναι πάρα πολύ δύσκο­λο να αντα­πε­ξέλ­θου­με στα έξοδα».

Υπεν­θυ­μί­ζου­με και μια πρό­σφα­τη είδη­ση από τον Κανα­δά, όπου επί­σης είναι νόμι­μη η συγκε­κρι­μέ­νη δια­δι­κα­σία: Μια γυναί­κα που βρί­σκε­ται σε ανα­πη­ρι­κό αμα­ξί­διο λόγω σοβα­ρής κάκω­σης του νωτιαί­ου μυε­λού, βετε­ρά­νος των Ενό­πλων Δυνά­με­ων και παρα­ο­λυ­μπιο­νί­κης, κατήγ­γει­λε ότι κρα­τι­κός υπάλ­λη­λος, απα­ντώ­ντας στο αίτη­μά της να εγκα­τα­στα­θεί ανελ­κυ­στή­ρας στο σπί­τι της από την κρα­τι­κή υπη­ρε­σία υπο­στή­ρι­ξης βετε­ρά­νων, της αντι­πρό­τει­νε να της εξα­σφα­λί­σει «ιατρι­κή βοή­θεια στον θάνατο»!

Περι­μέ­νου­με με αγω­νία να δού­με ποια θα είναι η επό­με­νη ρηξι­κέ­λευ­θη πρό­τα­ση που θα ρίξουν στο τρα­πέ­ζι, τώρα που γυρί­ζει, όλοι αυτοί οι θια­σώ­τες της «προ­ό­δου» και των «ατο­μι­κών δικαιω­μά­των». Ίσως η επα­να­φο­ρά του Καιάδα…

Το ΚΚΕ θα συμ­βά­λει με όλες του τις δυνά­μεις να μην τρώ­ει ο λαός αμά­ση­τη την ανα­τρι­χια­στι­κή «πρό­ο­δο» των κομ­μά­των του «ευρω­παϊ­κού προ­σα­να­το­λι­σμού». Δίνου­με τη μάχη για να μπο­ρού­με να πορευό­μα­στε ευτυ­χι­σμέ­νοι, πια­σμέ­νοι χέρι-χέρι, στη ζωή και όχι στον θάνατο.

Σαρλ Πιερ Μπω­ντλαίρ: Τ’ απα­γο­ρευ­μέ­να και τα επιλήψιμα