Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΦΑΙΔΡΑ ΖΑΜΠΑΘΑ-ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ: Θυμάμαι

Θ Υ Μ Α Μ Α Ι

Εκεί­νη την Κυρια­κή ο Πατέρας
Με πήρε μαζί του
Ήταν σιωπηλός
Πήγα­με στο μεγά­λο προαύλιο
Με τα πολ­λά δέντρα
Του Αγί­ου Αθανασίου
Μετό­χι του Πατριαρχείου
Στον τοί­χο της εξω­τε­ρι­κής μάντρας
Δέκα περί­που άνθρωποι
Μάτια δακρυ­σμέ­να, πόνος, λυγμός
Θυμά­μαι κι ήταν μόνο
Δέκα οκτώ χρο­νώ παιδί
Δεν τον είχα δει μόνο άκουγα
Άκου­γα και τον ζωγράφιζα
Πότε ξαν­θό με μάτια θάλασσες
Πότε σκού­ρο το χρώ­μα του κάστανου
Και μάτια της σοκολάτα
Ξαφ­νι­κά μια ηλιαχτίδα
Σκά­λω­σε στα φύλ­λα του δέντρου
Δίπλα στο σκαμ­μέ­νο λάκκο
Δεν τον είχα δει μόνο άκουγα
Καλό παι­δί, πρό­θυ­μο, ευγενικό
Κι ήταν μόνο δέκα οκτώ χρονώ
Κι εγώ μαθήτρια
Ρώτη­σα για­τί το σκοτώσανε
Ήτα­νε ΕΠΟΝΙΤΗΣ
Δεν τον είδα ποτέ
Αλλά έκλαψα!!!!!
Βιο­γρα­φι­κό της Φαί­δρας Ζαμπα­θά — Παγου­λά­του στο ακόλουθο:

Φαί­δρα Ζαμπα­θά – Παγου­λά­του: Φοβι­σμέ­να πουλιά

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο