Φοίβος Ταξιάρχης, ένας από τους σημαντικούς κομμουνιστές ηθοποιούς

Στις 11 Οκτω­βρί­ου 2007 «έφυ­γε»  από τη ζωή ο σημα­ντι­κός ηθο­ποιός Φοί­βος Ταξιάρ­χης (Ταξιάρ­χης Κόλ­λιας, το πραγ­μα­τι­κό του όνο­μα)  με πολυ­σχι­δή δρά­ση καλ­λι­τε­χνι­κή, συν­δι­κα­λι­στι­κή, πολιτική.

«Ο σ. Φοί­βος υπη­ρέ­τη­σε το λαό και το λαϊ­κό κίνη­μα, και με την τέχνη και με τη δρά­ση του. Πήρε μέρος στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση και έγι­νε μέλος του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό υπέ­στη διώ­ξεις. Συνέ­χι­σε να αγω­νί­ζε­ται για τα δικαιώ­μα­τα των ηθο­ποιών και για τα γενι­κό­τε­ρα ζητή­μα­τα της ειρή­νης και της κοι­νω­νι­κής προ­ό­δου. Είχε σημα­ντι­κή συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη του προ­ο­δευ­τι­κού λαϊ­κού θεά­τρου. Ηταν στα­θε­ρά με το Κόμ­μα, μέχρι το τέλος της ζωής του, αντα­πο­κρί­θη­κε σε κάθε κάλε­σμά του, υπερ­νι­κώ­ντας ακό­μα και τα σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα υγεί­ας που αντι­με­τώ­πι­ζε» (από την ανα­κοί­νω­ση της ΚΕ του ΚΚΕ).

Ο Φοί­βος Ταξιάρ­χης γεν­νή­θη­κε το 1926, στην Καλο­σκο­πή Φωκί­δας, όπου τέλειω­σε το Δημο­τι­κό. Ηρθε στην Αθή­να, όπου τέλειω­σε πέντε τάξεις του Γυμνα­σί­ου. Την τελευ­ταία τάξη την τελεί­ω­σε στην Αμφί­κλεια Φθιώ­τι­δας, το 1944, επει­δή είχε φύγει ως παρά­νο­μος από την Αθή­να, λόγω της συμ­με­το­χής του στην ΕΑΜι­κή Αντίσταση.

Το 1947 μπή­κε στη δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Ωδεί­ου Αθη­νών, σπου­δά­ζο­ντας παράλ­λη­λα στη Φιλο­σο­φι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών. Το 1949 προ­σλή­φθη­κε στο Εθνι­κό Θέα­τρο, αλλά διέ­κο­ψε την εργα­σία του, λόγω της στρα­τιω­τι­κής θητεί­ας του, μέχρι το 1951. Η πρώ­τη θεα­τρι­κή του εμφά­νι­ση έγι­νε με το ρόλο του Κινη­σία στη «Λυσι­στρά­τη», από το «Θυμε­λι­κό θία­σο» του Λίνου Καρ­ζή. Το 1952 συμ­με­τεί­χε στις πρώ­τες, μετα­πο­λε­μι­κές, «Δελ­φι­κές Γιορ­τές» που είχε καθιε­ρώ­σει ο Αγγε­λος Σικε­λια­νός, παί­ζο­ντας τους ρόλους «Κρά­τος» και «Ωκε­α­νός» στον αισχυ­λι­κό «Προ­μη­θέα δεσμώ­τη». Στη συνέ­χεια συνερ­γά­στη­κε με τους θιά­σους των Βασί­λη Δια­μα­ντό­που­λου, Καρό­λου Κουν, Κυβέ­λης, Μίμη Φωτό­που­λου, Ν. Χατζί­σκου και πολ­λών άλλων. Πολύ­χρο­νη και σημα­ντι­κή ήταν η συνερ­γα­σία του με το «Ελλη­νι­κό Λαϊ­κό Θέα­τρο» του Μάνου Κατρά­κη. Από το 1959 μέχρι το 1962 πρω­τα­γω­νι­στού­σε στο «Πει­ραϊ­κό Θέα­τρο» του Δ. Ροντή­ρη, που περιό­δευε σε πολ­λές χώρες.

Υπήρ­ξε ιδρυ­τι­κό και διευ­θυ­ντι­κό στέ­λε­χος του πρώ­του εται­ρι­κού θιά­σου «Αρμα Θεά­τρου», τη λει­τουρ­γία του οποί­ου ανέ­στει­λε η χού­ντα. Το 1976 δημιούρ­γη­σε τον εται­ρι­κό θία­σο «Ελεύ­θε­ροι Καλ­λι­τέ­χνες», ο οποί­ος ανέ­βα­σε δεκα­πέ­ντε άπαι­κτα νεο­ελ­λη­νι­κά έργα.

Μετά τη δικτα­το­ρία είχε την πρω­το­βου­λία για την ανα­σύ­στα­ση του Σωμα­τεί­ου Ελλή­νων Ηθο­ποιών (ΣΕΗ) που είχε δια­λυ­θεί το 1967 από τη δικτα­το­ρία. Έλα­βε μέρος στους επαγ­γελ­μα­τι­κούς αγώ­νες του κλά­δου του και εκλέ­χτη­κε αρκε­τές φορές μέλος του διοι­κη­τι­κού του συμ­βου­λί­ου με την παρά­τα­ξη του ΚΚΕ, στο οποίο παρέ­μει­νε πιστός μέχρι το τέλος της ζωής του. Επί­σης, ήταν υπο­ψή­φιος με το ΚΚΕ σε βου­λευ­τι­κές και αυτο­διοι­κη­τι­κές εκλογές.

Για πολ­λά χρό­νια εργά­στη­κε σε πολ­λές ραδιο­φω­νι­κές εκπο­μπές θεά­τρου και λόγου και σκη­νο­θέ­τη­σε πολ­λά νεο­ελ­λη­νι­κά και ξένα έργα. Επαι­ξε σε αρκε­τές ται­νί­ες και σε τηλε­ο­πτι­κές σει­ρές, όπως «Ο Χρι­στός ξανα­σταυ­ρώ­νε­ται», «Αρρα­βω­νιά­σμα­τα», «Ουρά­νιο τόξο» κ.ά.

Ελα­βε μέρος στους επαγ­γελ­μα­τι­κούς αγώ­νες του κλά­δου του και εκλέ­χτη­κε αρκε­τές φορές μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Δια­κρί­θη­κε με: χρυ­σό μετάλ­λιο για παρα­στά­σεις αρχαί­ου δρά­μα­τος στο «Ελλη­νι­κό Θέα­τρο» του Λος Αντζε­λες, χάλ­κι­νο μετάλ­λιο για παρα­στά­σεις αρχαί­ου δρά­μα­τος στο Ισρα­ήλ, τιμη­τι­κό μετάλ­λιο και δίπλω­μα της ΕΡΤ, μετάλ­λιο και δίπλω­μα σε ανα­γνώ­ρι­ση της συμ­με­το­χής του στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση κ.ά.