Χαρίλαος Φλωράκης: Για πάντα παρών στους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Ούτε η κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία τελεί­ω­σε, όπως δια­κη­ρύσ­σουν ορι­σμέ­νοι, ούτε ο δρό­μος της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης έκλει­σε και στα­μά­τη­σε στον καπι­τα­λι­σμό. Όλα θα αλλά­ξουν! Μπο­ρεί να χρεια­στούν πολ­λά χρό­νια. Όμως τελι­κά όλα θα αλλά­ξουν. Θα αλλά­ξουν και θα έρθει μια άλλη ζωή, μια ζωή δίκαιη, της δημιουρ­γί­ας, η ζωή του σοσιαλισμού» 

 Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης, 1998.

Δώδε­κα χρό­νια πέρα­σαν από το τελευ­ταίο αντίο στον καπε­τάν-Γιώ­τη, τον ακού­ρα­στο αγω­νι­στή, τον κομ­μου­νι­στή Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη. «Για­τί να μην έχεις περισ­σό­τε­ρες ζωές να του προ­σφέ­ρεις;» έλε­γε ο ίδιος ανα­φε­ρό­με­νος στο Κόμ­μα που αγά­πη­σε και έδω­σε τα πάντα, το ΚΚΕ, κατά τη διάρ­κεια τιμη­τι­κής εκδή­λω­σης της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής το 1998. Ο Χαρί­λα­ος, όπως όλοι μας, είχε μια ζωή και αυτήν την πρό­σφε­ρε απλό­χε­ρα στον αγώ­να για την προ­ο­πτι­κή του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού, για έναν κόσμο χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες για το λαό μας.

Όλη του η ζωή και δρά­ση ταυ­τί­στη­κε με την ιστο­ρία του ΚΚΕ και απο­τέ­λε­σε οργα­νι­κό κομ­μά­τι των πιο ένδο­ξων αγώ­νων του λαού μας σε περιό­δους ιδιαί­τε­ρα αντί­ξο­ες: από τη μετα­ξι­κή δικτα­το­ρία στην Κατο­χή, από την ηρω­ϊ­κή πάλη του ΔΣΕ στα χρό­νια της εξο­ρί­ας και τον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να. Δεν υπάρ­χει περί­ο­δος της ελλη­νι­κής ιστο­ρί­ας του 20ου αιώ­να που να μη βρί­σκει το Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη στο μετε­ρί­ζι του λαϊ­κού αγώ­να- από μαθη­τής και μέλος της ΟΚΝΕ τη δεκα­ε­τία του ’30 μέχρι καπε­τά­νιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και πολύ αργό­τε­ρα, Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Έχο­ντας ατα­λά­ντευ­τη πίστη στα ιδα­νι­κά του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού, ο Χαρί­λα­ος δεν έλλει­ψε στιγ­μή από τα γυρί­σμα­τα της Ιστο­ρί­ας, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας ακό­μη και τις πιο δύσκο­λες φουρ­τού­νες ως πραγ­μα­τι­κός καπε­τά­νιος της ζωής. Όσοι είχαν την τύχη να τον γνω­ρί­σουν από κοντά κάνουν λόγο για την πηγαία θυμο­σο­φία του, την παλι­κα­ριά και την αισιο­δο­ξία με την οποία αντι­με­τώ­πι­ζε τις κατα­στά­σεις, έχο­ντας πάντα πλή­ρη συναί­σθη­ση της αδυ­σώ­πη­της σκλη­ρό­τη­τας που χαρα­κτη­ρί­ζει την ταξι­κή πάλη.

216 μήνες, 6.570 μέρες σε εξο­ρί­ες και φυλα­κές δεν κατά­φε­ραν να λυγί­σουν τον Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη.  Από τα δικα­στή­ρια του αστι­κού κρά­τους, ο Χαρί­λα­ος- όπως και τόσοι άλλοι αγω­νι­στές του ΚΚΕ- βγή­κε ηθι­κά νικη­τής, τσα­κί­ζο­ντας το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό κατη­γο­ρη­τή­ριο με τη γλώσ­σα της αλή­θειας, της καρ­διάς, του ταξι­κού δίκιου. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά τα λόγια του ίδιου του Χαρί­λα­ου Φλω­ρά­κη στο στρα­το­δι­κείο της Λάρι­σας το 1955:

«Δεν είναι οι κομ­μου­νι­στές εκεί­νοι που δεν έχουν πατρί­δα. Οι κομ­μου­νι­στές είναι απλοί άνθρω­ποι, εργα­τι­κοί, δεμέ­νοι με τη γη που γεν­νή­θη­καν. Και σ’ αυτή τη γη κρί­νε­ται η τύχη τους, μαζί με όλο τον άλλο λαό. Εκεί­νοι που δεν πιστεύ­ουν σε πατρί­δα και που δεν έχουν πατρί­δα είναι οι πλου­το­κρά­τες. Τα πλού­τη τούς παρέ­χουν τη δυνα­τό­τη­τα να ζουν σε όποιον τόπο και σε όποια χώρα επι­θυ­μούν. Η Κατο­χή απέ­δει­ξε και η σημε­ρι­νή κατά­στα­ση απο­δει­κνύ­ει ποιος έχει πατρί­δα, ποιος πονά γι’ αυτήν και ποιος θυσιά­ζε­ται για τη λευ­τε­ριά και την προ­κο­πή της.

Εμείς πιστεύ­ου­με και απο­δει­κνύ­ου­με ότι μπο­ρού­με να εξα­σφα­λί­σου­με στον ελλη­νι­κό λαό μια ζωή ανθρώ­πι­νη — αρκεί να απο­κα­τα­στα­θεί η εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, να εφαρ­μο­στεί η πολι­τι­κή ειρή­νης και συνερ­γα­σί­ας με όλους τους λαούς και κυρί­ως με τους Βαλ­κα­νι­κούς, να στα­μα­τή­σει η ληστρι­κή επι­δρο­μή της ξένης και ντό­πιας πλου­το­κρα­τί­ας, να απο­κα­τα­στα­θεί η ειρή­νευ­ση της χώρας με γενι­κή αμνη­στία και να απο­κα­τα­στα­θούν οι δημο­κρα­τι­κές ελευθερίες.

Σε ό,τι με αφο­ρά προ­σω­πι­κά εμφο­ρού­μαι από τα μεγά­λα ιδε­ώ­δη του κομ­μου­νι­σμού. Δεν υπάρ­χει δύνα­μη στον κόσμο που να μπο­ρεί να με υπο­χρε­ώ­σει να τα αρνη­θώ. Για την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της γραμ­μής του Κόμ­μα­τος, για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του λαού μας, για την Ελλά­δα, με ευχα­ρί­στη­ση προ­σφέ­ρω όλες μου τις δυνά­μεις και ακό­μη, ανε­πι­φύ­λα­κτα, και το πιο πολύ­τι­μο αγα­θό για τον άνθρω­πο, τη ζωή μου».

«Την ξανα­θυ­μή­θη­καν την πιπί­λα: “Σε ξεπε­ρα­σμέ­να δόγ­μα­τα επι­μέ­νει το ΚΚΕ”! Ποια είναι τα “ξεπε­ρα­σμέ­να δόγ­μα­τα”, άσπον­δοι σύντρο­φοι και φίλοι; Οτι επι­μέ­νου­με στην ανά­γκη ανά­κτη­σης της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας και κυριαρ­χί­ας; Οτι παρα­μέ­νου­με αμε­τα­κί­νη­τα προ­ση­λω­μέ­νοι στην υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων των εργα­ζο­μέ­νων; Οτι έχου­με και σήμε­ρα παντιέ­ρα μας την κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη και το σοσια­λι­σμό; Πάρ­τε το από­φα­ση: Πολ­λά μπο­ρούν να αλλά­ξουν στο ιστο­ρι­κό προ­τσές. Ενα μόνο δεν μπο­ρεί να αλλά­ξει: Η ανά­γκη για το σοσια­λι­στι­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας και της ανθρωπότητας…».

Σήμε­ρα διά­φο­ροι καλο­θε­λη­τές, ανα­θε­ω­ρη­τές της κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας με «ειδί­κευ­ση» στην παρα­χά­ρα­ξη της ιστο­ρί­ας (ιδιαί­τε­ρα του ΚΚΕ) επι­χει­ρούν να σφε­τε­ρι­στούν τη μνή­μη του Χαρί­λα­ου Φλω­ρά­κη. Επι­χει­ρούν να απο­δώ­σουν στον Καπε­τάν-Γιώ­τη θέσεις και πρα­κτι­κές ξένες προς τα πιστεύω του, προ­κει­μέ­νου να τον φέρουν σε αντι­πα­ρά­θε­ση με την σημε­ρι­νή πορεία του ΚΚΕ. «Παι­νεύ­ουν τους πεθα­μέ­νους για να θάψουν τους ζωντα­νούς» σημεί­ω­νε ο ίδιος ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης σε ομι­λία του για τα 80χρονα του ΚΚΕ. Και είχε από­λυ­το δίκαιο. Τα πάσης φύσης ταξι­κά ναυά­για της οπορ­του­νι­στι­κής χυδαιό­τη­τας ουδέ­πο­τε δίστα­σαν, με υπο­κρι­τι­κό και προ­κλη­τι­κό τρό­πο, να παι­νεύ­σουν τους νεκρούς (τον Άρη, το Μπε­λο­γιάν­νη, το Ζαχα­ριά­δη μέχρι και τον Χαρί­λαο) για να κατα­συ­κο­φα­ντή­σουν το ΚΚΕ, να το παρου­σιά­σουν μέσα από το δια­στρε­βλω­τι­κό πρί­σμα της «λαθο­λο­γί­ας», για να χτυ­πή­σουν πολι­τι­κά την σημε­ρι­νή πορεία και πολι­τι­κή του Κόμ­μα­τος. Τους το ξανα­λέ­με: Μάταιος ο κόπος τους!

Διό­τι ναι μεν οι ζευ­γά­δες φεύ­γουν, αλλά η σπο­ρά μένει. Και φου­ντώ­νει. Και μεγα­λώ­νει. Και καρ­πί­ζει. Και ρίχνει νέους σπό­ρους στη γη. Χρέ­ος αυτής της σπο­ράς που άφη­σε πίσω του ο Χαρί­λα­ος είναι να συνε­χί­σει, με ατα­λά­ντευ­τη πίστη και πεί­σμα, το δρό­μο του αγώ­να. «Καμιά διέ­ξο­δος, κανέ­να μέλ­λον δεν υπάρ­χει στο δρό­μο του συμ­βι­βα­σμού και της υπο­τα­γής. Μονα­δι­κή διέ­ξο­δος είναι ο δρό­μος της αντί­στα­σης, ο δρό­μος του αγώ­να» τόνι­ζε ο Χαρίλαος.

Σε αυτό το δρό­μο, της αντί­στα­σης και του αγώ­να για τον σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό, για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης θα είναι πάντα παρών, φωτει­νό παρά­δειγ­μα Κομ­μου­νι­στή για τις τωρι­νές και μελ­λο­ντι­κές γενιές.