«Χρειάζονταν να δείξουν ότι κι εσύ ήσουν με το μέρος τους»…

Η συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση των κάθε λογής γρα­φιά­δων ενά­ντια σε καλ­λι­τέ­χνες, ανθρώ­πους των Γραμ­μά­των και των Τεχνών, που αρνού­νται να ευθυ­γραμ­μι­στούν με το κυρί­αρ­χο ευρω­α­τλα­ντι­κό «αφή­γη­μα» για τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, δεν λέει να κοπά­σει. Φαί­νε­ται ότι η αντι­πο­λε­μι­κή τους στά­ση και η άρνη­σή τους να γίνουν χει­ρο­κρο­τη­τές της κυβέρ­νη­σης Ζελέν­σκι, του φασι­στι­κού τάγ­μα­τος Αζόφ, αλλά και της ελλη­νι­κής εμπλο­κής στον πόλε­μο, ενο­χλεί. Και μάλι­στα πολύ…

Τελευ­ταία παρα­δείγ­μα­τα: Η μοντα­ζιέ­ρα που επι­στρα­τεύ­τη­κε, όπως καταγ­γέλ­λει ο Πανελ­λή­νιος Μου­σι­κός Σύλ­λο­γος, στη μου­σι­κή εκπο­μπή «Μου­σι­κό Κου­τί» της ΕΡΤ την περα­σμέ­νη Δευ­τέ­ρα. Τι έγι­νε; Οι τρα­γου­δι­στές στο τέλος της εκπο­μπής, αφού τρα­γού­δη­σαν ένα τρα­γού­δι όλοι μαζί, χει­ρο­κρό­τη­σαν. Η μοντα­ζιέ­ρα, όμως, εμφά­νι­σε το χει­ρο­κρό­τη­μα ακρι­βώς μετά τη μαγνη­το­σκο­πη­μέ­νη δήλω­ση του Δ. Σαβ­βό­που­λου και πριν το τρα­γού­δι… Τι έλε­γε ο Σαβ­βό­που­λος; Στή­ρι­ξε τη «γεν­ναία ηγε­σία» του λαού της Ουκρα­νί­ας, καλώ­ντας τον κόσμο σε «θυσί­ες» για τον πόλε­μο και όχι ενά­ντια σε αυτόν…

Αλλά και η χυδαία επί­θε­ση που συνε­χί­ζουν να δέχο­νται οι μου­σι­κοί της Κρα­τι­κής Ορχή­στρας Αθη­νών και της Εθνι­κής Συμ­φω­νι­κής Ορχή­στρας της ΕΡΤ, οι οποί­οι αρνή­θη­καν με την παρου­σία τους και τη συμ­με­το­χή τους να δώσουν «άλλο­θι» στο καλο­στη­μέ­νο σόου που ετοι­μά­ζει η διοί­κη­ση του Μεγά­ρου, δήθεν για αλλη­λεγ­γύη στον λαό της Ουκρα­νί­ας, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για το ξέπλυ­μα των Ευρω­α­τλα­ντι­κών και της ελλη­νι­κής κυβέρνησης.

Και επι­στρα­τεύ­τη­καν οι πάντες! Από τον σπου­δαίο, κατά τ’ άλλα, μου­σι­κό Λ. Καβά­κο, ο οποί­ος δήλω­σε ότι ντρέ­πε­ται για τη χώρα του, ζητώ­ντας από τους μου­σι­κούς να λογο­δο­τή­σουν στην κοι­νω­νία που αυτή τους πλη­ρώ­νει (!) μέχρι και διά­φο­ρους τύπους Κλου­ζώ, οι οποί­οι ανα­κά­λυ­ψαν κι εδώ …κομ­μου­νι­στι­κό δάκτυλο!

Ξέρουν καλά τη δύνα­μη που έχει η Τέχνη να προ­βλη­μα­τί­ζει και να «μεγε­θύ­νει» αυτό που στην πρώ­τη ματιά κρύ­βε­ται καλά κάτω από την προ­πα­γάν­δα τους. Γι’ αυτό θέλουν τους καλ­λι­τέ­χνες ευθυ­γραμ­μι­σμέ­νους στην ευρω­α­τλα­ντι­κή ομο­φω­νία τους. Κι όποιος ξεστρα­τί­ζει, μετα­τρέ­πε­ται αυτό­μα­τα σε «που­τι­νι­κός», «υπέρ­μα­χος του ολο­κλη­ρω­τι­σμού», «εχθρός της δημοκρατίας».

Για να μη δεχτεί τη μήνη τους, θα πρέ­πει να υπο­γρά­ψει δήλω­ση υπο­τα­γής στο ΝΑΤΟ και στα εγκλή­μα­τά του, να φωνά­ξει μαζί τους «Δόξα την Ουκρα­νία». Οχι για χάρη του πολύ­πα­θου λαού της, που πλη­ρώ­νει τον πόλε­μο με το αίμα του και τον ξερι­ζω­μό, αλλά για χάρη της κυβέρ­νη­σης Ζελέν­σκι και των ΝΑΤΟι­κών συμ­μά­χων της, που σφά­ζο­νται με την αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας για τον πλού­το της Ουκρανίας.

Είναι εκα­το­ντά­δες όμως οι καλ­λι­τέ­χνες που δεν τους κάνουν τη χάρη. Που επι­μέ­νουν να τρα­γου­δούν «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τρα­γού­δι». Επι­μέ­νουν να τρα­γου­δούν «για να σμί­ξου­νε τον κόσμο», για την ειρή­νη και τη φιλία όλων των λαών. Αρνού­νται να μετα­τρα­πεί ο Πολι­τι­σμός από συνώ­νυ­μο του ανθρω­πι­σμού και της ειρή­νης, από γέφυ­ρα φιλί­ας και αδελ­φο­σύ­νης των λαών, σε πολε­μι­κό εργα­λείο στα αδί­στα­κτα χέρια τους.

Αυτό είναι που εξορ­γί­ζει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τους διά­φο­ρους χαρ­το­για­κά­δες, πολ­λοί από τους οποί­ους είναι και σεση­μα­σμέ­νοι αντι­κομ­μου­νι­στές. Δια­στρε­βλώ­νουν τα μηνύ­μα­τά τους, για να τα χωρέ­σου­νε στα μέτρα τους, τους λοι­δο­ρούν, τους συκο­φα­ντούν, θυμί­ζο­ντας «κυνή­γι μαγισ­σών» από άλλες εποχές…

Το δηλη­τή­ριό τους όμως είναι μια ακό­μα επι­βε­βαί­ω­ση για το ποιος στέ­κε­ται στη σωστή πλευ­ρά της Ιστο­ρί­ας. Οπως έλε­γε και ο Ουόλ­τερ Μπερν­στίν, Αμε­ρι­κα­νός βρα­βευ­μέ­νος σενα­ριο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας που βρέ­θη­κε στη «μαύ­ρη λίστα» του Μακάρ­θι, «αυτό που ήθε­λαν ήταν, με το δικό σου όνο­μα, να δεί­ξουν τη δική τους δύνα­μη και τη δική σου υπο­τα­γή. Χρειά­ζο­νταν να δεί­ξουν ότι κι εσύ ήσουν με το μέρος τους»…

Α.Π.
Ριζοσπάστης

Νιό­νιος ή… καραγκιόζης;

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα