Ωδή στους πρόσφυγες

Η ζωή περ­νά από μέσα μου, με δια­πο­τί­ζει με την ασκή­μια της,
με γεμί­ζει λύσ­σα με την αδι­κία της την οργανωμένη,
με ταπει­νώ­νει με την ανη­μπο­ριά μου ν’ αντιδράσω, 
να επα­να­στα­τή­σω αποτελεσματικά,
να υπε­ρα­σπι­στώ το μαζι­κό μας εξευτελισμό.
Αν ξανα­γι­νό­μουν είκο­σι χρό­νων θα ξεκινούσα
από τις κορ­φές των βου­νών, αντάρ­της, ληστής, πειρατής,
ν’ ανοί­ξω τα μάτια εκεί­νων που δέχο­νται αδια­μαρ­τύ­ρη­τα τη μοί­ρα τους, όσο και κεί­νων που εθελοτυφλούν.
Όχι, η επα­νά­στα­σή μου δε θα στρε­φό­ταν κατά του κατεστημένου
και του συστή­μα­τός του, αλλά ενα­ντί­ον εκεί­νων που το ανέχονται.
Θα σκό­τω­να, θα τσά­κι­ζα την κακομοιριά,
την υπο­τα­γή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπει­νούς και καταφρονεμένους…

Σύν­θε­ση  Όλγας Παπαμήτσιου