Απευ­θυ­νό­με­νος στους νέους και τις νέες, τους συντρό­φους και φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ο Νίκος Αμπα­τιέ­λος τόνι­σε ανα­λυ­τι­κά στην  ομι­λία του:

«“Όταν ο άνθρω­πος δίνει τη ζωή του για ανώ­τε­ρα ιδα­νι­κά, δεν πεθαί­νει ποτές”… Αυτά τα λόγια έγρα­ψε κατά τη μετα­φο­ρά του εδώ, στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής, ο Μήτσος Ρεμπού­τσι­κας, όταν τον πήγαι­ναν για εκτέ­λε­ση, την Πρω­το­μα­γιά του 1944…
Αυτά τα λόγια θα μας συντρο­φεύ­ουν πάντα!
Αυτά τα λόγια είναι και θα είναι καρ­φί στο μάτι του συστή­μα­τος της εκμε­τάλ­λευ­σης και της αδι­κί­ας… Θα “τρο­μο­κρα­τούν” κάθε επί­δο­ξο υπε­ρα­σπι­στή της βαρβαρότητας.
Αυτά τα λόγια ανα­δει­κνύ­ουν το μεγα­λείο της θυσί­ας χιλιά­δων αλύ­γι­στων. Το μεγα­λείο της κλη­ρο­νο­μιάς ενός λαού που μεγα­λούρ­γη­σε όταν πίστε­ψε στη δύνα­μή του, όταν απο­φά­σι­σε να συγκρου­στεί με τους δυνά­στες του, όταν αντα­πο­κρί­θη­κε στο ανα­τρε­πτι­κό κάλε­σμα του ΚΚΕ.

Η ιστο­ρία των 200 εκτε­λε­σμέ­νων κομ­μου­νι­στών ξεκι­νά­ει, όπως και για χιλιά­δες ακό­μα αλύ­γι­στους, από την περί­ο­δο του Μεσο­πο­λέ­μου, μια περί­ο­δο που σφυ­ρη­λα­τή­θη­καν στο καμί­νι της ταξι­κής πάλης, σε σκλη­ρές διώξεις.
Στην πλειο­νό­τη­τά τους δοκι­μα­σμέ­να στε­λέ­χη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και του ΚΚΕ, που άντε­ξαν στα δύσκο­λα χρό­νια, σε βασα­νι­στή­ρια και κακου­χί­ες από το αστι­κό κρά­τος. Ατσα­λώ­θη­καν μπρο­στά στον εχθρό, έμα­θαν να επι­βιώ­νουν κάτω από τις πιο δύσκο­λες συν­θή­κες, χωρίς να κάνουν σπι­θα­μή πίσω από την ιδε­ο­λο­γία τους, από τα ιδα­νι­κά τους, από την πίστη στο δίκιο της εργα­τι­κής τάξης.
Το αιμά­τι­νο ποτά­μι, που έτρε­ξε εκεί­νη τη μέρα στους δρό­μους της Και­σα­ρια­νής, χάρα­ξε ακό­μα πιο βαθιά την κόκ­κι­νη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή, το όριο που ακό­μα και σήμε­ρα χωρί­ζει δύο κόσμους:

Από τη μια, τον κόσμο της εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης που γεν­νά τον πόλε­μο, τον φασι­σμό, την προ­σφυ­γιά, τη φτώ­χεια, τον κόσμο που δε διστά­ζει μπρο­στά σε κανέ­να έγκλημα.
Και από την άλλη, τον κόσμο που παλεύ­ει για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες, δίχως αδι­κία και εκμε­ταλ­λευ­τές, δίνο­ντας ό,τι καλύ­τε­ρο έχει, ακό­μα και τη ζωή του, για να υπε­ρα­σπί­σει τα δικαιώ­μα­τα και τη λευ­τε­ριά του, για να νική­σει η ζωή…

Σ’ αυτά εδώ τα χώμα­τα, στον ιερό αυτόν χώρο, εδώ στην ανταρ­το­μά­να Και­σα­ρια­νή, γρά­φτη­κε μία από τις χρυ­σές σελί­δες της ιστο­ρί­ας του κομ­μου­νι­στι­κού και εργα­τι­κού κινή­μα­τος, την Πρω­το­μα­γιά του 1944, τη μέρα — σύμ­βο­λο για την παγκό­σμια εργα­τι­κή τάξη.

Γιατί ο Μάης είναι ο μήνας της εργατικής τάξης.

Των προ­λε­τά­ριων του Σικά­γο του 1886 και των καπνερ­γα­τών της Θεσ­σα­λο­νί­κης του ’36, των 200 εκτε­λε­σμέ­νων κομ­μου­νι­στών της Καισαριανής…
Μάης είναι ο μήνας που ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός, οι μαχη­τές του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους και μαζί τους οι λαοί όλου του κόσμου, κάρ­φω­ναν την κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο στην καρ­διά του ναζι­στι­κού θηρί­ου, του απο­κρου­στι­κού τέρα­τος των καπι­τα­λι­στών, απο­δει­κνύ­ο­ντας με τον πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κό τρό­πο ότι κανείς αντί­πα­λος δεν είναι ανί­κη­τος, άτρω­τος από τη λαϊ­κή θέλη­ση και δράση.
Κανείς δε θέλει ούτε να σκέ­φτε­ται τι θα γινό­ταν αν τότε επι­κρα­τού­σε η λογι­κή “οι ναζί είναι πανί­σχυ­ροι, δεν γίνε­ται να τα βάλεις μαζί τους”, αυτή η θλι­βε­ρή λογι­κή που και σήμε­ρα έχουν για το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα οι απο­λο­γη­τές του συστή­μα­τος, όλων των αποχρώσεων.
Από αυτόν τον Μάη, τον κόκ­κι­νο, τον βαμ­μέ­νο με το αίμα της εργα­τι­κής τάξης, παίρ­νου­με και σήμε­ρα έμπνευ­ση, διδάγ­μα­τα και συμπε­ρά­σμα­τα που γίνο­νται σχέ­διο κι από­φα­ση για τη νέα “έφο­δο στον ουρανό”…

Αυτός ο Μάης κι αυτή η απόφαση δεν σβήνουν…

Για­τί αυτό που δίνει δύνα­μη σ’ έναν λαό να μεγα­λουρ­γή­σει, αυτό που δίνει δύνα­μη σε όλους εμάς είναι η πάλη για να επι­κρα­τή­σει το δίκιο!
Η προ­ο­πτι­κή του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού, η επα­να­στα­τι­κή κοσμο­θε­ω­ρία του μαρ­ξι­σμού λενι­νι­σμού είναι αυτά που οπλί­ζουν, θωρα­κί­ζουν και ατσα­λώ­νουν τους κομ­μου­νι­στές να βρί­σκο­νται ακα­τά­παυ­στα και ακού­ρα­στα μπρο­στά στους λαϊ­κούς αγώ­νες, να ανοί­γουν το δρό­μο ως πρω­το­πο­ρία του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινήματος.
Παρά τις δυσκο­λί­ες, τις διώ­ξεις, τα εμπό­δια που συνά­ντη­σε στην ιστο­ρία του το Κόμ­μα μας απέ­δει­ξε ότι έχει ρίζες, ακα­τά­λυ­τους δεσμούς με τους εργα­ζό­με­νους, τους ανθρώ­πους του πνεύ­μα­τος και της τέχνης, τη νέα γενιά.

Όσες φορές ο λαός έκανε δικά του τα συνθήματα του ΚΚΕ έγραψε λαμπρές σελίδες…

Κανέ­να άλλο κόμ­μα δεν δια­παι­δα­γώ­γη­σε και δεν ανέ­δει­ξε ήρω­ες και ηρω­ί­δες, όπως οι 200 κομ­μου­νι­στές που τιμά­με σήμε­ρα, χιλιά­δες ανώ­νυ­μους και επώνυμους.
Έναν ηρω­ι­σμό που μόνο η πάλη για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της εργα­τι­κής τάξης μπο­ρεί να εμπνεύσει…
Μόνο το Κόμ­μα της, το ΚΚΕ, μπο­ρεί να οργανώσει.
Τα σημε­ρι­νά μέλη και στε­λέ­χη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αντλού­με δύνα­μη, εμπνε­ό­μα­στε από το παρά­δειγ­μα αυτών των χιλιά­δων ηρώ­ων που ανέ­δει­ξε ο λαός μας.
Είμα­στε πει­σμέ­νοι ότι η συνά­ντη­ση των επα­να­στα­τι­κών — ανα­τρε­πτι­κών ιδε­ών του ΚΚΕ με τους “αφα­νείς ήρω­ες της επο­χής μας”, όπως χαρα­κτη­ρί­στη­κε η εργα­τι­κή τάξη της χώρας μας μέσα στην περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας, μπο­ρεί να θεριέ­ψει πάλι το λαϊ­κό κίνη­μα, να ανα­δεί­ξει νέες στιγ­μές σύγ­χρο­νου ηρωισμού.

Και ανα­φε­ρό­μα­στε ιδιαίτερα:

• Στους “ήρω­ες” με τις μάσκες, τους υγειο­νο­μι­κούς, που σώζουν ζωές, παρά τις τερά­στιες ελλεί­ψεις σε προ­σω­πι­κό, τεχνι­κά και ανα­λώ­σι­μα μέσα…
• Σε όλους αυτούς που ο αγώ­νας επι­βί­ω­σής τους πραγ­μα­τι­κά θέλει “άντε­ρα”, τους εργα­ζό­με­νους στα super market με τα τερά­στια απο­θέ­μα­τα δύνα­μης, στις απο­θή­κες και τα logistics, που δου­λεύ­ουν με διαρ­κή κίν­δυ­νο και μετρά­νε συνα­δέλ­φους νεκρούς, λόγω της έλλει­ψης μέτρων υγιει­νής και ασφά­λειας, την εντα­τι­κο­ποί­η­ση και τις απει­λές της εργοδοσίας…
• Τους εργα­ζό­με­νους με τα μηχα­νά­κια, που δου­λεύ­ουν με ήλιο και βρο­χή, τις περισ­σό­τε­ρες φορές ανασφάλιστοι!
• Τους εργα­ζό­με­νους με τις ποδιές, που δου­λεύ­ουν σε επι­σι­τι­στι­κά ή “take away”, τις περισ­σό­τε­ρες φορές με μισή ασφά­λι­ση και μισθούς πείνας…
• Τους εργα­ζό­με­νους με τους υπο­λο­γι­στές, που ανα­γκά­στη­καν να βάλουν τα αφε­ντι­κά μέσα στο σπί­τι τους!
• Όλους όσοι είναι σε ανα­στο­λή, “στο περί­με­νε”, που ζουν μέσα στην αγω­νία και την ανασφάλεια…
• Όλους αυτούς που η κυβέρ­νη­ση της Νέας Δημο­κρα­τί­ας απ’ τη μία χαρα­κτή­ρι­σε “ήρω­ες” και προ­ε­τοι­μά­ζει από την άλλη να “τινά­ξει” τις ζωές τους στον αέρα, εκτι­νάσ­σο­ντας τα κέρ­δη των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων…

Αυτοί οι “ήρω­ες”, όμως, προ­χθές έστει­λαν ξεκά­θα­ρο μήνυ­μα. Βρο­ντο­φώ­να­ξαν: Σκλά­βοι στον 21ο αιώ­να δε θα γίνουμε!

Η πρώτη μαζική απεργιακή απάντηση στην επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση και εργοδοσία στα εργασιακά δικαιώματα δόθηκε! Και θα έχει και συνέχεια…

Απέ­να­ντι στο νομο­σχέ­διο-έκτρω­μα της κυβέρ­νη­σης, που επι­βάλ­λει τη 10ωρη δου­λειά χωρίς πρό­σθε­τη αμοι­βή, 135 χρό­νια μετά την εργα­τι­κή εξέ­γερ­ση στο Σικά­γο για το 8ωρο και 101 χρό­νια μετά την κατά­κτη­σή του για τη χώρα μας, εκα­το­ντά­δες σωμα­τεία, δεκά­δες χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι και νέοι που βρέ­θη­καν στους δρό­μους όλης της χώρας ξεκα­θά­ρι­σαν πως οι αντερ­γα­τι­κές ανα­τρο­πές του αιώ­να απο­τε­λούν αιτία πολέ­μου για τους εργα­ζό­με­νους και τη νέα γενιά! Και σ’ αυτήν τη μάχη δεν πρέ­πει να λεί­ψει κανείς!

Ποιο είναι το “νέο μοντέ­λο” εργα­ζο­μέ­νου που προετοιμάζουν;
Το περι­γρά­φει πολύ εύστο­χα το σύν­θη­μα των σωματείων:
Απλή­ρω­τες υπε­ρω­ρί­ες — 10ωρη δου­λειά, η “σύγ­χρο­νη” δου­λειά μοιά­ζει με σκλαβιά!

Είναι ο εργα­ζό­με­νος που θα αμεί­βε­ται με 200 και 300 ευρώ, δεν θα προ­στα­τεύ­ε­ται από συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις, οι όροι εργα­σί­ας του θα προ­κύ­πτουν από “ατο­μι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση”, θα δου­λεύ­ει 10ωρα και Κυρια­κές, χωρίς πρό­σθε­τη αμοι­βή, θα μετα­τρέ­πει το σπί­τι του σε εργα­σια­κό χώρο και κυρί­ως δεν θα είναι συν­δι­κα­λι­σμέ­νος, δεν θα είναι οργα­νω­μέ­νος αλλά μόνος, κυριο­λε­κτι­κά απρο­στά­τευ­τος στις εργο­δο­τι­κές επιδιώξεις.

Η κυβέρ­νη­ση φαί­νε­ται πως ανα­κά­λυ­ψε τη χρο­νο­μη­χα­νή! Αυξά­νει τα ωρά­ρια και μειώ­νει τη ζωή!

Αν η προη­γού­με­νη κρί­ση έφτια­ξε μια νέα γενιά εργα­ζο­μέ­νων των 400 ευρώ και δια­μόρ­φω­σε την επι­κρά­τη­ση των ευέ­λι­κτων μορ­φών απα­σχό­λη­σης, τώρα το μεγά­λο κεφά­λαιο απαι­τεί από τη νέα γενιά εργα­ζο­μέ­νων να θυσιά­σει το 8ωρο και ό,τι κατο­χύ­ρω­νε ο στα­θε­ρός ημε­ρή­σιος χρό­νος εργα­σί­ας, δηλα­δή ελεύ­θε­ρο χρό­νο για ανά­παυ­ση, ψυχα­γω­γία, κοι­νω­νι­κή δραστηριότητα.
Ένας από τους τρό­πους που σκαρ­φί­στη­καν, λοι­πόν, οι καπι­τα­λι­στές για να κάνουν το 8ωρο “λάστι­χο” είναι η λεγό­με­νη “διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας”, που είναι copy-pasteα­πό αντί­στοι­χες αντερ­γα­τι­κές οδη­γί­ες της ΕΕ. Έτσι οι εργο­δό­τες έχουν τη δυνα­τό­τη­τα να απα­σχο­λούν μέχρι και για 10 ώρες τη μέρα τους εργα­ζό­με­νους όταν υπάρ­χει περισ­σό­τε­ρη δου­λειά, χωρίς καμία πρό­σθε­τη αμοι­βή, εκτο­ξεύ­ο­ντας τον βαθ­μό εκμετάλλευσης!
Φυσι­κά δεν πρό­κει­ται για κάποια και­νο­το­μία της τωρι­νής κυβέρ­νη­σης και του υπουρ­γού Εργα­σί­ας, “σού­περ­μαν” των βιο­μη­χά­νων, Χατζη­δά­κη. Η διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας νομο­θε­τή­θη­κε στην Ελλά­δα για πρώ­τη φορά το 1990 από την τότε κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, ενώ ο νόμος που ισχύ­ει σήμε­ρα ψηφί­στη­κε το 2011 από την τότε κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ, που επέ­τρε­πε και τα 10ωρα και τις απλή­ρω­τες υπε­ρω­ρί­ες, με μόνο αστε­ρί­σκο την ύπαρ­ξη συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης και τη συμ­φω­νία εργο­δο­σί­ας — σωμα­τεί­ων, που έρχε­ται τώρα να καταρ­γή­σουν οι σημε­ρι­νοί κυβερνώντες.

Η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δια­τή­ρη­σε τον νόμο του ΠΑΣΟΚ, αλλά επέ­λε­ξε να τον εμπλου­τί­σει με νόμο, που αφο­ρά τους νοσο­κο­μεια­κούς για­τρούς όπου καθιε­ρώ­νε­ται “ως βάση για την οργά­νω­ση του χρό­νου εργα­σί­ας μέχρι δώδε­κα (12) ώρες συνε­χής εργα­σία με παρου­σία στον χώρο εργασίας”!
Για να μη θυμη­θού­με τις συμ­βά­σεις που επι­κύ­ρω­σε στον ΟΣΕ, που καθιέ­ρω­νε 9ημερο χωρίς ρεπό ή στους ξενο­δο­χο­ϋ­παλ­λή­λους, που είναι να σαν να δια­βά­ζει κανείς αυτού­σιο το νομο­σχέ­διο Χατζηδάκη.
Και επει­δή ακού­σα­με φοβε­ρά πράγ­μα­τα από στε­λέ­χη της ΝΔ ότι με την κατάρ­γη­ση του 8ωρου οι εργα­ζό­με­νοι θα έχουν άπλε­το χρό­νο να… μαζεύ­ουν τις ελιές τους και οι εργα­ζό­με­νοι φοι­τη­τές να δίνουν μαθή­μα­τα στην εξε­τα­στι­κή, να ξεκα­θα­ρί­σου­με ότι:

Δεν μπο­ρεί για κανέ­ναν λόγο να είναι προς το συμ­φέ­ρον του εργα­ζό­με­νου να δου­λεύ­ει 10 ώρες τη μέρα!
Δεν είναι προς το συμ­φέ­ρον κανε­νός φοι­τη­τή να δου­λεύ­ει 10ωρο αντί να παρα­κο­λου­θεί τα μαθή­μα­τά του.
Θα έπρε­πε να μπο­ρεί να σπου­δά­ζει χωρίς να χρειά­ζε­ται να δου­λέ­ψει και σίγου­ρα θα έπρε­πε να δικαιού­ται επαρ­κή άδεια με πλή­ρεις απο­δο­χές για να δώσει τα μαθή­μα­τά του, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση.
Δεν είναι προς το συμ­φέ­ρον κανε­νός εργα­ζό­με­νου να του “βγά­ζουν το λάδι” στη δου­λειά, να μην έχει χρό­νο για τίποτ’ άλλο, να μην έχει κοι­νω­νι­κή ζωή, να μην μπο­ρεί να προ­γραμ­μα­τί­σει τη ζωή του.
Όσο κι αν προ­σπα­θούν να παρου­σιά­σουν τον εργα­σια­κό μεσαί­ω­να που δια­μορ­φώ­νουν ως “σύγ­χρο­νο” και συμ­βα­τό με τις τεχνο­λο­γι­κές εξε­λί­ξεις, σε αντί­θε­ση με το δήθεν “απαρ­χαιω­μέ­νο 8ωρο”, η αλή­θεια είναι εντε­λώς διαφορετική.

Αν το 8ωρο είναι απαρ­χαιω­μέ­νο, αυτό μπο­ρεί να σημαί­νει μόνο ότι στον 21ο αιώ­να, στην επο­χή του 5G, των νέων τεχνο­λο­γι­κών εφαρ­μο­γών, ωρι­μά­ζει το αίτη­μα για μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου με ταυ­τό­χρο­νη αύξη­ση μισθών, στα­θε­ρή δου­λειά και πλή­ρη ασφα­λι­στι­κά δικαιώματα.
Το σίγου­ρο είναι πως για άλλη μια φορά, η επί­θε­ση στα εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα πάει μαζί με την επί­θε­ση στο δικαί­ω­μα στη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση, στην απεργία.
Ακρι­βώς επει­δή θέλουν εργα­ζό­με­νους που θα δου­λεύ­ουν 10ωρα, Κυρια­κές, θα είναι όλη μέρα “on call”, δεν θα γνω­ρί­ζουν τι σημαί­νει συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση εργα­σί­ας, ξέρουν καλά ότι αυτά γίνο­νται πιο εύκο­λα όταν οι εργα­σια­κοί χώροι είναι “νεκρο­τα­φεία”, με απο­μο­νω­μέ­νους, αδύ­να­μους εργαζόμενους.

Το νέο νομο­σχέ­διο κάνει υπο­χρε­ω­τι­κό το να παρέ­χε­ται η δυνα­τό­τη­τα ηλε­κτρο­νι­κής εξ απο­στά­σε­ως ψήφου για να παρ­θεί από­φα­ση για απερ­γία, συνε­χί­ζο­ντας το έργο της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ που με διά­τα­ξη που είχε ψηφί­σει χρεια­ζό­ταν η συμ­με­το­χή άνω του 50% των μελών του σωμα­τεί­ου για να είναι έγκυ­ρη η ψηφο­φο­ρία. Ήταν η περι­βό­η­τη διά­τα­ξη του ΣΥΡΙΖΑ που “ερχό­ταν και δεν κρα­τιό­ταν” να ψηφί­σει ο Άδω­νις Γεωρ­γιά­δης στη Βουλή…

Με την εργο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία, τις πιέ­σεις και τις απει­λές που επι­κρα­τούν στους χώρους δου­λειάς επι­διώ­κουν να κάνουν τη λήψη από­φα­σης για απερ­γία σχε­δόν αδύνατη!
Προ­δί­δουν τι είναι αυτό που τους φοβί­ζει και για αυτό συκο­φα­ντούν τις αγω­νι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες! Τους φοβί­ζουν οι εργα­ζό­με­νοι που ξέρουν τα δικαιώ­μα­τά τους και κυρί­ως το δίκιο τους! Που δεν φοβού­νται και δεν εκβιά­ζο­νται για­τί δεν είναι μόνοι, έχουν μαζί τους, στή­ριγ­μά τους, τους συνα­δέλ­φους τους.
Όπλο των εργα­ζο­μέ­νων είναι και θα είναι τα συν­δι­κά­τα, τα σωμα­τεία τους, η οργά­νω­ση και η αλλη­λεγ­γύη, για να μη γίνου­με δού­λοι τον 21ο αιώνα!

Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Το τελευ­ταίο διά­στη­μα ζού­με πραγ­μα­τι­κά μια τρα­γε­λα­φι­κή κατά­στα­ση. Ο γερα­σμέ­νος πρό­ε­δρος, της γερα­σμέ­νης υπερ­δύ­να­μης του γερα­σμέ­νου και σάπιου συστή­μα­τος έχει μετα­τρα­πεί από όλες τις αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις της χώρας στο “ελι­ξί­ριο” του “ανθρώ­πι­νου και δίκαιου καπιταλισμού”.
“Οι εργα­ζό­με­νοι όλου του κόσμου βρή­καν τον προ­στά­τη τους στο πρό­σω­πο του Τζο Μπάι­ντεν, που θα κάνει τα πάντα για να ανα­πτυ­χθεί ο συν­δι­κα­λι­σμός, οι πλού­σιοι θα πλη­ρώ­σουν επι­τέ­λους φόρους” και άλλα πολ­λά φαι­δρά γρά­φο­νται καθημερινά.
Αφορ­μή για να φου­ντώ­σει πάλι προ­χτές αυτή η συζή­τη­ση στά­θη­κε η πρό­τα­ση των ΗΠΑ και του Μπάι­ντεν για άρση της πατέ­ντας των εμβολίων.
Οι συν­θή­κες της παν­δη­μί­ας, με τις τρο­μα­κτι­κές συνέ­πειες στις ζωές και την υγεία δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων σε όλο τον κόσμο χάρα­ξαν ανά­γλυ­φα στην επο­χή μας το σύν­θη­μα “Ο καπι­τα­λι­σμός είναι ο ιός”, με τις πρό­σφα­τες εικό­νες από την Ινδία να ξεχει­λί­ζουν τα συναι­σθή­μα­τα της οργής μας.
Τα εμβό­λια και τα φάρ­μα­κα, που είναι επι­τεύγ­μα­τα της επι­στή­μης και της ανθρώ­πι­νης εργα­σί­ας, αντί να απο­τε­λούν αυτο­νό­η­το δικαί­ω­μα των λαών, μετα­τρέ­πο­νται σε χρυ­σο­φό­ρα εμπο­ρεύ­μα­τα στα χέρια των μεγά­λων εταιριών.

Γι’ αυτό τον λόγο σήμε­ρα απαι­τεί­ται η πλή­ρης κατάρ­γη­ση της πατέ­ντας που είναι μια ακό­μη όψη του παρα­σι­τι­σμού της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιοκτησίας!
Γι’ αυτό τον λόγο απαι­τεί­ται κρα­τι­κή κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νη βιο­μη­χα­νία φαρ­μά­κου, απαι­τεί­ται διε­θνής συνερ­γα­σία για την προ­α­γω­γή της έρευ­νας και της παρα­γω­γής εμβο­λί­ων και φαρμάκων.
Όλα τα άλλα απο­τε­λούν προ­τά­σεις πλή­ρως ενταγ­μέ­νες στους εμπο­ρι­κούς πολέ­μους κι αντα­γω­νι­σμούς για το μοί­ρα­σμα της αγο­ράς εμβο­λί­ων, που πλη­ρώ­νουν ήδη πολύ ακρι­βά οι λαοί.

Πολύ περισ­σό­τε­ρο όταν αυτές οι προ­τά­σεις γίνο­νται από κυβερ­νή­σεις, όπως των ΗΠΑ, με τα περισ­σό­τε­ρα θύμα­τα της παν­δη­μί­ας εξαι­τί­ας του πλή­ρους εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νου συστή­μα­τος υγεί­ας, όπου το δικαί­ω­μα σε δημό­σια δωρε­άν υγεία απο­τε­λεί δια­χρο­νι­κά άγνω­στη λέξη, όπου απα­γο­ρεύ­ε­ται να νοση­λευ­τείς δωρεάν!

Αν ο Τραμπ με δια­βο­λι­κό τρό­πο ενερ­γού­σε για το καλό του κόσμου, σκε­φτεί­τε τι ‑κατά τα αστι­κά κόμ­μα­τα στη χώρα μας- κάνει ο Μπάιντεν…
Τα στρα­τη­γι­κά βομ­βαρ­δι­στι­κά των ΗΠΑ, με ικα­νό­τη­τα να φέρουν πυρη­νι­κά όπλα, συνο­δεύ­ο­νται από ελλη­νι­κά μαχη­τι­κά πάνω από το Αιγαίο προς επί­δει­ξη δύνα­μης στη Ρωσία. Στη Συρία πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν βομ­βαρ­δι­σμοί με τα αερο­πλα­νο­φό­ρα από τη Σού­δα, αλλά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κουβέντα…
Το τεί­χος του Τραμπ που θα έπε­φτε στο Μεξι­κό, παρα­μέ­νει, ο Μπάι­ντεν απει­λεί μετα­νά­στες να μην πλη­σιά­σουν στις ΗΠΑ, παι­διά κρα­τού­νται σε άθλιους καταυ­λι­σμούς στο Τέξας, αλλά μάλ­λον αυτά γίνο­νται με πιο “ανθρω­πι­στι­κό” τρό­πο, όπως στις Μόριες.

Φύση­ξε ο αέρας της αλλα­γής λοι­πόν στις ΗΠΑ… Βέβαια, οι αφρο­α­με­ρι­κά­νοι συνε­χί­ζουν αντί για “αλλα­γή” να μετρούν σχε­δόν καθη­με­ρι­νά θύμα­τα από την ακραία ρατσι­στι­κή και φυλε­τι­κή βία αστυ­νο­μι­κών δυνάμεων.

Το σίγου­ρο είναι πως όταν ακού­με για άνε­μο αλλα­γής ξέρου­με ότι πρέ­πει να φυλαγόμαστε.

Και επει­δή πριν λίγες μέρες, μετά τον εκλο­γι­κό κατα­πο­ντι­σμό του επι­κε­φα­λής των Podemos στην Μαδρί­τη, άλλος ένας ευρω­παϊ­κός άνε­μος αλλα­γής όταν εμφα­νί­στη­κε, δήθεν αρι­στε­ράς, άνοι­ξε μια συζή­τη­ση και στη χώρα μας, αξί­ζει να θυμί­σου­με ότι ο Ιγκλέ­σιας των Podemos, αφού συμ­μά­χη­σε με το ΠΑΣΟΚ της Ισπα­νί­ας στη­ρί­ζο­ντας την κυβέρ­νη­ση και βάζο­ντας πλά­τη στην επι­κίν­δυ­νη πολι­τι­κή που γέμι­σε φέρε­τρα όλη την Ισπα­νία, που στή­ρι­ξε το πρα­ξι­κό­πη­μα στη Βενε­ζου­έ­λα, που φυλά­κι­σε μου­σι­κούς επει­δή είχαν στί­χους κατά της μοναρ­χί­ας (!), που απα­γό­ρευ­σε δια­δη­λώ­σεις για την Παγκό­σμια Μέρα της Γυναί­κας, που απέ­λυ­σε υγειο­νο­μι­κούς κλπ., τώρα απο­χω­ρεί από την πολι­τι­κή… Να τον χαί­ρε­ται ο ΣΥΡΙΖΑ για την υπη­ρε­σία του στον ισπα­νι­κό λαό!

Υπάρχει πείρα από το πού οδηγούν τα ψεύτικα δίπολα διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε όλο τον κόσμο — και στη χώρα μας.

Ο λαός της Ισπα­νί­ας θα απο­φα­σί­σει εκεί­νος για την τύχη του. Αλί­μο­νο όμως αν μπο­ρεί να βαφτι­στεί πρό­ο­δος ή μικρό­τε­ρο κακό το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα Ισπα­νί­ας, επει­δή η προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση Ραχόι ήταν μπλεγ­μέ­νη σε σκάν­δα­λα. Το κόμ­μα του γγ του ΝΑΤΟ, Σολά­να, το κόμ­μα που στά­θη­κε στο πλευ­ρό των ΗΠΑ στο πρώ­το πόλε­μο του κόλ­που. Το κόμ­μα, όπως αντί­στοι­χα συμ­βαί­νει με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία σε όλη την Ευρώ­πη, που εφάρ­μο­σε αντι­λαϊ­κά μέτρα, διέ­ψευ­σε ελπί­δες, οδή­γη­σε κόσμο στην απο­γο­ή­τευ­ση και άνοι­ξε και αυτό με τη σει­ρά του “δρό­μο” στην άνο­δο ακρο­δε­ξιών δυνάμεων…
Αυτοί είναι οι σύμ­μα­χοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Ξανα­λέ­νε με θρά­σος ότι είναι οι μόνοι που δεν φοβού­νται να λερώ­σουν τα χέρια για να υπάρ­χει έστω και μια μικρή κατά­κτη­ση για τους εργα­ζό­με­νους, να είναι έστω και λίγο καλύ­τε­ρα τα πράγ­μα­τα απ’ όταν κυβερ­νά η δεξιά.
Αλί­μο­νο αν δώσου­με συγ­χω­ρο­χάρ­τι σε αυτούς που τα χέρια τους λερώ­θη­καν για να συνερ­γα­στούν με το κρά­τος δολο­φό­νο του Ισρα­ήλ. Αυτών που τα χέρια λερώ­θη­καν για να που­λή­σουν όπλα στη Σαου­δι­κή Αρα­βία. Αυτών που τα χέρια λερώ­θη­καν τολ­μώ­ντας να βάλουν επι­πλέ­ον εμπό­δια στην απεργία.
Αυτών που για το μόνο που δεν αξιο­ποί­η­σαν τα χέρια τους ήταν για να καταρ­γή­σουν κάποιον νόμο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να υπο­γρά­ψουν τον 21ο αιώ­να τον δια­χω­ρι­σμό κρά­τους — εκκλησίας.
Και παρι­στά­νουν τους προ­ο­δευ­τι­κούς τρο­μά­ρα τους…

Το ΚΚΕ όταν λέει ότι τα πράγ­μα­τα μπο­ρούν να γίνουν αλλιώς, ταυ­τό­χρο­να πρω­το­στα­τεί με τις δυνά­μεις του για να ανα­κα­λού­νται απο­φά­σεις για δου­λειά όπο­τε γου­στά­ρει ο εργο­δό­της και μονο­με­ρείς μειώ­σεις μισθών, όπως έγι­νε πρό­σφα­τα στα Praktiker.
Λέμε αυτό που ζού­με δεν είναι μονό­δρο­μος και από τις στο­ές των ορυ­χεί­ων της Eldorado Gold μέχρι τα εργο­στά­σια των Οινο­φύ­των, οι κομ­μου­νι­στές μαζί με τους συνα­δέλ­φους τους διεκ­δι­κούν μέτρα υγιει­νής και ασφά­λειας, παλεύ­ουν για υπο­γρα­φή ΣΣΕ.
Όταν το ΚΚΕ λέει αν ο λαός πιστέ­ψει στη δύνα­μή του θα έρθουν τα πάνω-κάτω, βρί­σκε­ται στις πύλες της ΛΑΡΚΟ, εκεί που για 1,5 χρό­νο οι εργα­ζό­με­νοι παλεύ­ουν για την επι­βί­ω­σή τους.
Εκεί που οι εργα­ζό­με­νοι είναι ήδη νικη­τές για­τί ο αγώ­νας τους έχει κρα­τή­σει μέχρι τώρα το εργο­στά­σιο ανοι­χτό. Για­τί τα παι­διά τους περ­πα­τούν περή­φα­να και φωνά­ζουν δίπλα τους “Η Λάρ­κο ανή­κει στους εργά­τες και όχι στα παρά­σι­τα του κεφαλαιοκράτες”!
Όταν το ΚΚΕ λέει η ελπί­δα βρί­σκε­ται στην πάλη για την ανα­τρο­πή, υπο­γρά­φο­νται επι­χει­ρη­σια­κές συμ­βά­σεις σε μεγά­λα εργο­τά­ξια των κατα­σκευών, εργα­ζό­με­νοι κατα­φέρ­νουν να κερ­δί­σουν έστω και ένα μισά­ω­ρο διά­λειμ­μα για να φάνε και να ξαπο­στά­σουν, μέσα στα γκέ­το τις εργοδοσίας.
Όταν το ΚΚΕ λέει στο δρό­μο θα κρι­θεί το δίκιο, το λέει από τις μπου­κα­πόρ­τες των βαποριών.
Όταν το ΚΚΕ λέει όσοι σπέρ­νουν ανέ­μους κατα­στο­λής θα θερί­σουν θύελ­λες ανυ­πο­χώ­ρη­του αγώ­να, σπά­νε οι απα­γο­ρεύ­σεις στην πρά­ξη, ψηλώ­νει το αγω­νι­στι­κό ανά­στη­μα του λαού μας, 15χρονοι μαθη­τές τσα­κί­ζουν τους φασί­στες στα σχο­λεία τους, στις γει­το­νιές απλώ­νε­ται δίχτυ αλλη­λεγ­γύ­ης, τα Πανε­πι­στή­μια γίνο­νται κυψέ­λες δημιουρ­γί­ας και διεκδίκησης.
Αυτά δεν τα λέμε περιαυ­το­λο­γώ­ντας, δεν έχου­με κανε­νός είδους έπαρ­ση. Ίσα-ίσα επι­ση­μαί­νου­με ότι η απά­ντη­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος είναι ανα­ντί­στοι­χη της επί­θε­σης που δέχτηκε.

Και βρι­σκό­μα­στε στην πορεία προς το 21ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ, που θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί τον Ιού­νη και που το σύν­θη­μά του “Δυνα­τό ΚΚΕ. Νους — Καρ­διά — Οργα­νω­τής της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης για το σοσια­λι­σμό”, ανα­δει­κνύ­ει αυτό ακρι­βώς: την ευθύ­νη του Κόμ­μα­τός μας, ως πρω­το­πο­ρί­ας για την ανά­πτυ­ξη του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, της Κοι­νω­νι­κής Συμ­μα­χί­ας σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση για την εργα­τι­κή εξουσία.
Και αυτοί οι υψη­λοί στό­χοι έχουν μεγά­λες απαι­τή­σεις, χρειά­ζε­ται θαρ­ρε­τά να ξεπε­ρά­σου­με και δικές μας αδυ­να­μί­ες, αφού εκτι­μά­με ότι περ­νά­με σε μία νέα, πιο δύσκο­λη φάση, με συν­θή­κες πιο περί­πλο­κες απ’ ότι πριν, που γεν­νούν όμως και νέες δυνα­τό­τη­τες ώστε νέες εργα­τι­κές λαϊ­κές δυνά­μεις να μπουν στη δρά­ση, να επι­δρά­σουν στις εξε­λί­ξεις, αξιο­ποιώ­ντας την πολύ­τι­μη πεί­ρα από την παρέμ­βα­σή μας μέσα στην πανδημία.

Φίλες και φίλοι,

Πολ­λοί νέοι και νέες μπο­ρεί να ανα­ρω­τιού­νται “Πώς μπο­ρεί να είσαι σήμε­ρα επα­να­στά­της;”, “Πώς μπο­ρείς να παλεύ­εις για την επα­νά­στα­ση, όταν αυτή δεν είναι στην ημε­ρή­σια διάταξη;”.
Η επα­νά­στα­ση δεν θα πέσει σαν ένα ώρι­μο φρού­το έλε­γε ο επα­να­στά­της Τσε Γκε­βά­ρα… Πρέ­πει να κου­νή­σου­με και εμείς το δέντρο για να πέσει…
Και αυτό κάνου­με τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ κάθε μέρα…
Παλεύ­ου­με με τέτοια έντα­ση, πάθος, πεί­σμα και αντο­χή, λες και η επα­νά­στα­ση πρό­κει­ται να ξεσπά­σει την επό­με­νη μέρα!

Ταυ­τό­χρο­να έχου­με την υπο­μο­νή και την επι­μο­νή, στη­ριγ­μέ­νη στη βαθιά γνώ­ση της κοι­νω­νι­κής κίνη­σης και της κάθε φάσης της με τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της να δια­κρί­νου­με τις δυνα­τό­τη­τες για να οξύ­νε­ται η ταξι­κή πάλη, να οργα­νώ­νε­ται και να αντι­στέ­κε­ται η εργα­τι­κή τάξη και οι κοι­νω­νι­κοί της σύμ­μα­χοι, να δυνα­μώ­νει το στρα­τό­πε­δο των κατα­πιε­σμέ­νων αυτού του συστή­μα­τος, να ανοί­γει ο δρό­μος για ριζι­κές ανατροπές.
Την πεποί­θη­σή μας ότι τα πράγ­μα­τα μπο­ρούν να αλλά­ξουν, και αυτό είναι ώρι­μο στην επο­χή μας, τη βασί­ζου­με στην επι­στη­μο­νι­κή μαρ­ξι­στι­κή μας θεω­ρία, στην επι­στη­μο­νι­κή ανά­λυ­σή μας για τον κόσμο και την κοι­νω­νία την οποία ζούμε!
Για­τί στην επο­χή μας, επο­χή μεγά­λης ανά­πτυ­ξης της επι­στή­μης και της παρα­γω­γής, δεν μπο­ρού­με να δεχτού­με ότι όλο και λιγό­τε­ροι νέοι θα μορ­φώ­νο­νται ολο­κλη­ρω­μέ­να, ότι όλο και λιγό­τε­ροι νέοι θα έχουν στα­θε­ρή δου­λειά. Δεν μπο­ρού­με να δεχτού­με ότι όλο αυτόν τον πλού­το που βγαί­νει από τα χέρια και το μυα­λό εκα­τομ­μυ­ρί­ων εργα­ζο­μέ­νων θα τον απο­λαμ­βά­νουν μία χού­φτα μέτοχοι.

Η αντίθεση σε αυτό είναι το μόνο σύγχρονο. Αυτό είναι το καινοτόμο. Κι αυτή είναι η καρδιά της πρότασης πάλης και εξουσίας του ΚΚΕ. Και επειδή παλεύουμε σήμερα με αυτήν την προοπτική, γι’ αυτό το ΚΚΕ είναι σταθερός αντίπαλος του συστήματος

Και το ίδιο το σύστη­μα γνω­ρί­ζει ότι έχει πολ­λούς εχθρούς: όλους εκεί­νους που ασφυ­κτιούν στα στε­νά του όρια, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό…
Οι συχνές, βαθιές, συγ­χρο­νι­σμέ­νες κρί­σεις, η όξυν­ση των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, το ξέσπα­σμα συχνών γενι­κευ­μέ­νων και περι­φε­ρεια­κών πολέ­μων, ανα­δει­κνύ­ουν ότι το σύστη­μα αυτό, έχει αγιά­τρευ­τες δυσκο­λί­ες, αντι­θέ­σεις οι οποί­ες απορ­ρέ­ουν από την ίδια την φύση του, τον τρό­πο λει­τουρ­γί­ας του με βάση το μέγι­στο κέρ­δος των καπιταλιστών.
Οι καπι­τα­λι­στές “τρώ­γο­νται” στην κυριο­λε­ξία μετα­ξύ τους για το ποιος θα κερ­δί­σει στην κούρ­σα του αντα­γω­νι­σμού. Μια φαγω­μά­ρα η οποία μόνο προ­σω­ρι­νά δια­κό­πτε­ται, όταν πρό­κει­ται να συμ­φω­νή­σουν για το πώς περισ­σό­τε­ρο και καλύ­τε­ρα θα εκμε­ταλ­λευ­τούν τους εργα­ζό­με­νους, το λαό, τη νεολαία.
Αυτή η φαγω­μά­ρα είναι που δεν τους καθι­στά και άτρω­τους και κάτω από την οργα­νω­μέ­νη, μαχη­τι­κή έκφρα­ση της συσ­σω­ρευ­μέ­νης οργής και αγα­νά­κτη­σης του λαού και της νεο­λαί­ας, δια­μορ­φώ­νο­νται εκεί­νες η στιγ­μές στην ιστο­ρία που η εξου­σία θα μπο­ρεί να περά­σει στα χέρια της εργα­τι­κή τάξης.
Πρό­κει­ται για ένα μονό­πρα­κτο έργο; Η απά­ντη­ση είναι όχι!
Για­τί η καθη­με­ρι­νό­τη­τα που βιώ­νου­με δεν οδη­γεί από μόνη της σε αγα­νά­κτη­ση και οργή… πόσο μάλ­λον δεν οδη­γεί από μόνη της σε αντί­δρα­ση και αμφι­σβή­τη­ση της εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης!

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, λοιπόν, οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ χρειάζεται διαρκώς, καθημερινά να σπέρνουμε το ζιζάνιο της αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης. Χρειάζεται να καλλιεργούμε την ασυμβίβαστη στάση σε ολοένα και περισσότερους!

Ο σύγ­χρο­νος επα­να­στά­της λοι­πόν, έχει ένα πολύ σύν­θε­το και σημα­ντι­κό καθή­κον: να φου­ντώ­νει καθη­με­ρι­νά την φλό­γα της επα­νά­στα­σης! Να την κρα­τά αναμ­μέ­νη ακό­μα και στις πιο δύσκο­λες εποχές!

Γι’ αυτό ο σύγ­χρο­νος επα­να­στά­της σήμε­ρα είναι αυτός ο οποίος:

• Δεν σκύ­βει το κεφά­λι, δεν αρκεί­ται με τα λίγα, αλλά οργα­νώ­νει την διεκ­δί­κη­ση για την ικα­νο­ποί­η­ση όλων των ανα­γκών του μαζί με το συμ­μα­θη­τή, τον συμ­φοι­τη­τή, τον συνάδελφο.
• Δεν δέχε­ται την αδι­κία, την εκμε­τάλ­λευ­ση, τον φασι­σμό, τον ρατσι­σμό, όλων των ειδών τις δια­κρί­σεις που υπάρ­χουν στην κοινωνία!
• Απο­κα­λύ­πτει σε ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρους τον άδι­κο για τους πολ­λούς, ταξι­κό χαρα­κτή­ρα της κοι­νω­νί­ας που ζού­με! Ανα­δει­κνύ­ει τον τερά­στιο πλού­το που υπάρ­χει, τη δυνα­τό­τη­τα να ζήσου­με πολύ καλύ­τε­ρα και τι μπαί­νει εμπό­διο σε αυτό!

Σύγχρονος επαναστάτης είναι αυτός

(που)

• Δεν συμ­βι­βά­ζε­ται με την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση, την ημι­μά­θεια, τον αντι­κομ­μου­νι­σμό! Δίνει την μάχη καθη­με­ρι­νά για την απο­κά­λυ­ψη της αλήθειας!
• Είναι ο μαθη­τής που τα βάζει με την παρα­χά­ρα­ξη της ιστο­ρί­ας μέσα στο μάθη­μα, ο φοι­τη­τής που τα βάζει με τον ανορ­θο­λο­γι­σμό και τις αντιε­πι­στη­μο­νι­κές θεω­ρί­ες στο αμφιθέατρο,
• ο εργα­ζό­με­νος που προ­σπα­θεί να απο­κα­λύ­ψει την εκμε­τάλ­λευ­ση, τα βάζει με την λογι­κή “εργα­ζό­με­νος και αφε­ντι­κό είμα­στε ένα”!
• Ανα­δει­κνύ­ει σε ακό­μα περισ­σό­τε­ρους νέους την πεί­ρα από την προ­σπά­θεια σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης τον 20ό αιώ­να, την ανω­τε­ρό­τη­τα των σοσια­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής, κόντρα στην αστι­κή προ­πα­γάν­δα που προ­σπα­θεί να πεί­σει για τον καπι­τα­λι­στι­κό μονόδρομο!

Για­τί, τελι­κά, σήμε­ρα μπο­ρεί τα πάντα να μοιά­ζουν στα­τι­κά, αλλά δεν είναι…
Μπο­ρεί το σύστη­μα να θέλει να πεί­σει το λαό ότι δεν βγαί­νει τίπο­τα με τους αγώ­νες αλλά και αυτό είναι μία οφθαλμαπάτη…
Πολ­λά περισ­σό­τε­ρα συμ­βαί­νουν, πολ­λά περισ­σό­τε­ρα κερ­δί­ζου­με, οι αγώ­νες μας έχουν ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρο αντίκτυπο…

Όλες οι μεγά­λες μάχες κρύ­βουν από πίσω τους εκα­τομ­μύ­ρια μικρές ιστο­ρί­ες ηρω­ι­σμού, αυτα­πάρ­νη­σης, θυσί­ας, σθέ­νους και θάρρους.

Έτσι ξημε­ρώ­νουν οι πιο όμορ­φες μέρες.

Μία τέτοια θα τιμή­σουν οι λαοί όλου του κόσμου αύριο:
Είναι η Μέρα της Αντι­φα­σι­σι­κής Νίκης των λαών, η μέρα της συντρι­βής του ναζι­στι­κού τέρα­τος, που υπέ­γρα­φε αυτές τις μέρες του Μάη του 1945 συν­θη­κο­λό­γη­ση άνευ όρων.

Ιστορική στιγμή που γράφτηκε με τις πράξεις κομμουνιστών, μαχητών αντιφασιστών, ανταρτών και απλών λαϊκών ανθρώπων, στη χώρα μας, την Ελλάδα, στη Σοβιετική Ένωση, στα Βαλκάνια, σε κάθε γωνιά του πλανήτη που μάτωσε από τον Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο.

Ιστο­ρία που την έγρα­ψαν: Οι ήρω­ες του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, του Στά­λιν­γκραντ και της τελι­κής επι­χεί­ρη­σης στο Βερο­λί­νο, οι παρ­τι­ζά­νοι και τα εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κινή­μα­τα στις χώρες της Ευρώ­πης που ψυχή τους ήταν τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα, οι αντι­φα­σί­στες που δρού­σαν μέσα στη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, οι μαχη­τές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και η προ­σφο­ρά του ΚΚΕ σε αυτόν τον τιτά­νιο αγώ­να εδώ στη χώρα μας. Ο λαός και η νεο­λαία που διά­λε­ξαν τη μάχη ενά­ντια σε έναν πανί­σχυ­ρο αντίπαλο.

Αυτούς θυμό­μα­στε σήμε­ρα και τιμά­με! Αυτοί είναι που με τη δρά­ση τους έκα­ναν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το έπος της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών. Είναι αυτοί που δεν δεί­λια­σαν μπρο­στά σε έναν ισχυ­ρό αντί­πα­λο να σηκώ­σουν ανά­στη­μα, να παλέ­ψουν και τελι­κά να νική­σουν με καθο­ρι­στι­κή τη συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους στην ιστο­ρία της ανθρωπότητας.

Όλοι εκεί­νοι που με τη θυσία τους όπως εδώ στην Και­σα­ρια­νή, έβα­λαν τη δική τους σφρα­γί­δα και όπως λέει και ο ποι­η­τής μας Γιάν­νης Ρίτσος για τους 200:

Εμείς  | μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία | δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, | εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα.
Αυτό το θυμόμαστε και θα το θυμόμαστε, κάθε μέρα και κάθε στιγμή, μέχρι να επικρατήσει το δίκιο, ο νέος κόσμος χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο κόσμος της πραγματικής ελευθερίας, ο σοσιαλισμός — κομμουνισμός!

Τιμή και δόξα στους 200 εκτελεσμένους ήρωες της Καισαριανής!
Ζήτω το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!