Όχι, κυρία Πρόεδρε, δεν έχουμε «κοινές αξίες» με τους δολοφόνους των λαών…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ντρο­πή. Μόνο αυτή η λέξη μπο­ρεί να χαρα­κτη­ρί­σει την χθε­σι­νή συμ­με­το­χή της Προ­έ­δρου της Δημο­κρα­τί­ας στην εκδή­λω­ση της πρε­σβεί­ας των ΗΠΑ στην Αρχαία Αγο­ρά στο πλαί­σιο της καμπά­νιας: «ΗΠΑ και Ελλά­δα: Γιορ­τά­ζο­ντας 200 χρό­νια φιλίας».

Η εκδή­λω­ση, που έγι­νε με αφορ­μή την ορκω­μο­σία του Τζο Μπάι­ντεν και της αντι­προ­έ­δρου Καμά­λα Χάρις, ήταν μια πρώ­της τάξης ευκαι­ρία «ξεπλύ­μα­τος» της αιμα­το­βαμ­μέ­νης, εγκλη­μα­τι­κής ιστο­ρί­ας των Αμε­ρι­κα­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων με φόντο τον ιερό βρά­χο της Ακρόπολης.

Τα περί «κοι­νών αξιών», «φιλι­κών δεσμών» και «δημο­κρα­τί­ας» που ακού­στη­καν από την κ. Σακελ­λα­ρο­πού­λου και τον πρέ­σβη Τζ. Πάϊ­ατ μόνο θυμη­δία προ­κα­λούν. Τι… «κοι­νές αξί­ες» μπο­ρεί να έχει, άρα­γε, ο Ελλη­νι­κός λαός με τους ιμπε­ρια­λι­στές φονιά­δες που σκόρ­πι­σαν το θάνα­το σε Βαλ­κά­νια και Μέση Ανατολή;

Ποιοί δεσμοί — «φιλί­ας» και «δημο­κρα­τί­ας» — μας συν­δέ­ουν με αυτούς που αιμα­το­κύλ­λη­σαν μια σει­ρά λαούς, απ’ την Κορέα και το Βιετ­νάμ, μέχρι τη Γιου­γκο­σλα­βία και την Συρία;

Ποιές «δημο­κρα­τι­κές αξί­ες» εκπρο­σω­πούν, άρα­γε, αυτοί που στή­ρι­ξαν την Χού­ντα των Αθη­νών και που φέρουν τερά­στιες ευθύ­νες για την εισβο­λή και διχο­τό­μη­ση της Κύπρου, οι ίδιοι που, μέχρι και σήμε­ρα, σχε­διά­ζουν και υλο­ποιούν πρα­ξι­κο­πή­μα­τα και «πορ­το­κα­λί επα­να­στά­σεις» ενά­ντια σε νόμι­μα εκλεγ­μέ­νες κυβερνήσεις;

Τι κοι­νό μπο­ρού­με, άρα­γε, να μοι­ρα­ζό­μα­στε με αυτούς που έχουν μετα­τρέ­ψει την περιο­χή της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου και της Μέσης Ανα­το­λής σε «μπα­ρου­τα­πο­θή­κη» για λογα­ρια­σμό των μεγά­λων μονο­πω­λια­κών τους συμφερόντων;

Όχι, κυρία Πρό­ε­δρε, δεν μας ενώ­νει κανέ­νας δεσμός με τις ΗΠΑ και τις κυβερ­νή­σεις τους. Αντί­θε­τα, μας χωρί­ζουν ποτά­μια αίμα­τος, σαν κι’ αυτό που έχυ­σαν οι μαχη­τές και οι μαχή­τριες του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας από τις Αμε­ρι­κα­νι­κές βόμ­βες στις βου­νο­κορ­φές του Γράμ­μου. Σαν το αίμα του Μπε­λο­γιάν­νη, του Πλου­μπί­δη και πολ­λών άλλων ηρώ­ων που εκτε­λέ­στη­καν καθ’ υπό­δει­ξη των «συμ­μά­χων».

Μας χωρί­ζει το αίμα εκα­το­ντά­δων χιλιά­δων Αφρο­α­με­ρι­κα­νών, από την επο­χή της σκλα­βιάς μέχρι τον Τζόρτζ Φλόιντ, που έπε­σαν θύμα­τα της βαρ­βα­ρό­τη­τας και της σαπί­λας που εκπρο­σω­πεί το πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νο «Αμε­ρι­κά­νι­κο Όνειρο».

Η Πρό­ε­δρος της Ελλη­νι­κής Δημο­κρα­τί­ας, ως θεσμός του αστι­κού κρά­τους, μπο­ρεί να δέχε­ται να γίνει ντε­κόρ σε εκδη­λώ­σεις ξεπλύ­μα­τος της αιμα­το­βαμ­μέ­νης εικό­νας των ΗΠΑ. Ο Ελλη­νι­κός λαός όμως έχει μνή­μη. Και θυμάται.

Όχι, κυρία Πρό­ε­δρε. Εμάς δεν μας ενώ­νει τίπο­τα με τους δολο­φό­νους των λαών.