103 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων

Μέρα Μνή­μης της Γενο­κτο­νί­ας των Ποντί­ων σήμε­ρα, έναν αιώ­να και πλέ­ον από τον βάρ­βα­ρο ξερι­ζω­μό των Ελλή­νων του Πόντου, με εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες θύμα­τα, περί­που 350.000, και πάνω από 1 εκα­τομ­μύ­ριο εκτο­πι­σμέ­νους, που οδη­γή­θη­καν στην προσφυγιά.

Ηταν στις 19/5/1919 που ο Μου­στα­φά Κεμάλ απο­βι­βά­ζε­ται στη Σαμ­ψού­ντα για να ξεκι­νή­σει τη δεύ­τε­ρη και πιο άγρια φάση της Ποντια­κής Γενο­κτο­νί­ας. Βασι­κοί παρά­γο­ντες που συντέ­λε­σαν στη Γενο­κτο­νία των Ποντί­ων ήταν: Η άνο­δος του τουρ­κι­κού αστι­κού εθνι­κι­σμού, καθώς για την ανερ­χό­με­νη τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη, που διεκ­δι­κού­σε το έθνος — κρά­τος της, το χτύ­πη­μα των βασι­κών αντα­γω­νι­στών της (κυρί­ως της ελλη­νι­κής και της αρμε­νι­κής αστι­κής τάξης) απο­τε­λού­σε απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την εδραί­ω­ση της κυριαρ­χί­ας της στον συγκε­κρι­μέ­νο γεω­γρα­φι­κό — οικο­νο­μι­κό χώρο.

Ηταν ακό­μα οι επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης της Ελλά­δας, για την οποία, λόγω των βλέ­ψε­ών της στην ιδιαί­τε­ρα πλού­σια περιο­χή της Μικράς Ασί­ας, ο Πόντος ερχό­ταν σε «δεύ­τε­ρη μοί­ρα» και υπο­τι­μή­θη­κε η οργά­νω­ση ή η βοή­θεια οποιασ­δή­πο­τε μορ­φής προς αυτόν. Η προ­έ­λα­ση του ελλη­νι­κού στρα­τού στα ενδό­τε­ρα της Τουρ­κί­ας (κάνο­ντας τον «χωρο­φύ­λα­κα» των αγγλο­γαλ­λι­κών συμ­φε­ρό­ντων στην περιο­χή) σίγου­ρα υπο­νό­μευ­σε — αν δεν σφρά­γι­σε — την τύχη των ελλη­νι­κών πλη­θυ­σμών του Πόντου, αλλά και γενικότερα.

Ακό­μα, οι επι­διώ­ξεις και επι­λο­γές της ελλη­νι­κής άρχου­σας τάξης του Πόντου, αφού οι ιδιαί­τε­ρες (και καμιά φορά αντι­κρουό­με­νες) επι­διώ­ξεις στους κόλ­πους της ποντια­κής πολι­τι­κής — οικο­νο­μι­κής — θρη­σκευ­τι­κής ηγε­σί­ας είχαν ως απο­τέ­λε­σμα μια σει­ρά από κινή­σεις οι οποί­ες εντέ­λει άφη­σαν έκθε­το και ανυ­πε­ρά­σπι­στο τον ποντια­κό λαό, ενώ και οι σφο­δρό­τα­τοι αντα­γω­νι­σμοί μετα­ξύ της ελλη­νι­κής και της αρμε­νι­κής αστι­κής τάξης όχι μόνο υπο­νό­μευ­σαν μια ενδε­χό­με­νη κοι­νή τους δρά­ση, αλλά συχνά κατέ­λη­γαν ακό­μα και σε συγκρού­σεις μετα­ξύ ποντια­κών και αρμε­νι­κών ένο­πλων σωμάτων.

Την κρί­σι­μη ώρα, όπως ανα­φέ­ρει ο διοι­κη­τής της Ελλη­νι­κής Μεραρ­χί­ας του Καυ­κά­σου, Ι. Καλ­τσί­δης, «οι Ελλη­νες αρχη­γοί της πρω­τεύ­ου­σας του Πόντου ανα­γκά­στη­καν να φύγουν και ο λαός έμει­νε με τα όπλα στα χέρια, εκτε­θει­μέ­νος στην τουρ­κι­κή προ­έ­λα­ση, δίχως οδη­γί­ες, δίχως αρχη­γούς και πρό­γραμ­μα ενεργειών…».

Ολα αυτά βέβαια με φόντο τους ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στην περιο­χή, αφού η Γενο­κτο­νία των Ποντί­ων σχε­τί­ζε­ται άμε­σα με τις ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές συγκρού­σεις που έλα­βαν χώρα για τη νομή της κλυ­δω­νι­ζό­με­νης Οθω­μα­νι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας, στο πλαί­σιο και του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, για την ανα­δια­νο­μή των παγκό­σμιων αγο­ρών και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών. Αλλω­στε, οι σφα­γές, οι εθνο­κα­θάρ­σεις, οι προ­σφυ­γο­ποι­ή­σεις, οι ανα­γκα­στι­κές αφο­μοιω­τι­κές πολι­τι­κές κ.ο.κ. ήταν κοι­νός παρο­νο­μα­στής στα Βαλ­κά­νια (και όχι μόνο), όπου οι λαοί πλή­ρω­σαν με το αίμα τους τις μεγα­λοϊ­δε­α­τι­κές επι­διώ­ξεις των εθνι­κών τους αστι­κών τάξεων.

Εναν και πλέ­ον αιώ­να μετά, η Γενο­κτο­νία των Ποντί­ων διδά­σκει πως στο φόντο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών οι λαοί δεν απο­τε­λούν παρά κρέ­ας για τα κανό­νια των αντί­πα­λων στρα­το­πέ­δων, δια­πραγ­μα­τευ­τι­κά χαρ­τιά και πιό­νια σε μια γεω­στρα­τη­γι­κή σκα­κιέ­ρα. Πως η στοί­χι­σή τους πίσω από τις «ομόφυλες»/«ομόθρησκες», αλλά με δια­με­τρι­κά αντί­θε­τα ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, «ηγε­σί­ες» τους, τους μετα­τρέ­πει σε βόλια για τα όπλα τους.

Διδάγ­μα­τα παρα­πά­νω από επί­και­ρα σήμε­ρα που ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος μαί­νε­ται με ορα­τό το ενδε­χό­με­νο γενί­κευ­σής του σε όλη την περιο­χή, και ο ιμπε­ρια­λι­σμός συνε­χί­ζει να γεν­νά πολέ­μους, σφα­γές, προ­σφυ­γιά, οι ιμπε­ρια­λι­στές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ συνε­χί­ζουν να επα­να­χα­ράσ­σουν τα σύνο­ρα της ευρύ­τε­ρης περιο­χής, εγκυ­μο­νώ­ντας νέους κιν­δύ­νους για τους λαούς και οι κυβερ­νή­σεις της χώρας να βαθαί­νουν την εμπλο­κή σε αυτούς τους επι­κίν­δυ­νους σχεδιασμούς.

Σήμε­ρα, 103 χρό­νια μετά, η μεγα­λύ­τε­ρη τιμή για τη Μνή­μη, την Ιστο­ρία του ποντια­κού λαού είναι ο αγώ­νας για να μη ζήσει ποτέ ξανά κανείς λαός όσα έζη­σε ο ίδιος. Γι’ αυτό απαι­τεί­ται να δυνα­μώ­σει η πάλη για να απε­μπλα­κεί η χώρα μας από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και τους σχε­δια­σμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιο­χή, για να κλεί­σουν όλες οι στρα­τιω­τι­κές βάσεις που καθι­στούν τη χώρα μας μαγνή­τη επι­θέ­σε­ων. Να μπει στο στό­χα­στρο του λαού μας το βάρ­βα­ρο σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, των πολέ­μων και της προσφυγιάς.

902.gr

Ποντια­κή Γενο­κτο­νία – Όταν οι μπολ­σε­βί­κοι έσω­ζαν ζωές ελλή­νων στον Πόντο