Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος //
Το τάμα είναι υπόσχεση που δίνεται σε κάποια ανώτερη δύναμη με αντάλλαγμα μία χάρη, μια ευεργεσία. Ο πολιτικός τάζει –προεκλογικά πάντα, γιατί μετεκλογικά «μην είδατε, μην απαντήσατε τον Κίτσο τον λεβέντη, τον αρχιληστή». «Από δω πάν’ οι άλλ’».
Έτσι στο άκουσμα της λέξης «τάμα» και με τη συμπλήρωση των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του ’21,θυμόμαστε και εκείνο το «Τάμα του Έθνους» ή όπως επικράτησε να λέγεται το Τάμα του Παπαδόπουλου.
Τι ήταν αυτό; Ο Παπαδόπουλος, ένας από τη χουντική τριανδρία που «γύψωσαν» για επτά ολόκληρα χρόνια την Ελλάδα ανακοίνωσε στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ότι «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ή όπως ευφυώς αποκλήθηκε «Ελλάς Καθολικώς Διαμαρτυρομένων» θα εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει προς τον Θεό η Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829. Την ανέγερση δηλαδή ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Τόπος, τα Τουρκοβούνια. Κι άρχισε το τζέρτζελο ανά πάσα την Ελλάδα. Στην ουσία στο «Τάμα» αποτυπωνόταν η μεγαλομανία των Απριλιανών. Η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (Ιούνιος 1973) έγραφε: «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό».
Στην πραγματικότητα όμως το «Τάμα» αποτυπώθηκε με εκείνα τα ταρατατζούμ, τα «θεατρινίστικα», που συνόδευαν τον αναγκαστικό έρανο για τη συγκέντρωση χρημάτων προς εκπλήρωση του «ιερού Τάματος», εμπνευστής του οποίου υπήρξεν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Δεν ξέρω, «αν έτριζαν τα κοκαλάκια του». Ξέρω όμως πως ήταν το πρόβλημα κάθε οικογένειας. Δύσκολο να το περιγράψει κάποιος. Ο φίλος μου, ο Γιώργος με το μολύβι του «ζωγράφισε» την κατάσταση.
«Άχ, αυτό το Τάμα έφαγε το μοναδικό τάλαρο της οικογένειας.
Όταν ο δάσκαλος είπε ότι γίνεται έρανος για το Τάμα του Παπαδόπουλου, η οικογένεια συσκέφτηκε και είπαν να δώσω ένα δίφραγκο. Όλη η χρηματική περιουσία της οικογένειας ήταν ένα τάληρο. Και δεν μπόρεσε να το “χαλάσει” η μάνα μου. Το να μη δώσεις τίποτε ισοδυναμούσε με αντίσταση για την οικογένειά μου. Κι έτσι μου έδωκαν ολόκληρο το τάλαρο.
Πηγαίνοντάς το στο σχολείο και περνώντας έξω απ’ το περίπτερο μετρούσα στο μυαλό μου 50 καραμέλες λουκουμένιες ή δυο μπισκότα γεμιστά με ένα φράγκο ρέστα!
Πέρασαν πάνω από 50 χρόνια και δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμα!»
Αυτό συνέβη πάνω κάτω σε όλα τα σπίτια.
Αποτέλεσμα: Συγκεντρώθηκαν 230 εκατομμύρια δραχμές από δάνεια, 45 εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από δωρεές και εισφορές κλπ. Πώς διατέθηκαν; «Τον Ιανουάριο του 1974, μετά την πτώση του Παπαδόπουλου, ανακοινώθηκε ότι τα 406 από τα 453 εκατομμύρια που είχε συγκεντρώσει το Ταμείο είχαν καταναλωθεί δίχως να έχουν γίνει ούτε τα σχέδια του ναού και το έργο εγκαταλείφθηκε».
Οι Έλληνες όμως δεν εγκατέλειψαν αξίες και ιδανικά, νοήματα και κανόνες ζωής που φύτεψαν οι Επαναστάτες του ’21, αυτοί οι ήρωες, οι αληθινοί εθνικοί υπηρέτες. Σήμερα που τα πάντα επιβάλλονται και φέρνουν τη στάμπα της παγκοσμιοποιημένης κατεβασιάς, τα διδάγματα του ’21 είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε και οι ήρωές του φωτεινά αστέρια στο διάβα μας.
Το τέλος των δικτατόρων είναι γνωστό. Οι επαναστάτες του ’21 ζουν και μεγαλουργούν. Όσο κι αν «γανώθηκαν» από Τάματα κι άλλα τόσα ανόσια πράματα.
Διδάσκουν και διαφωτίζουν…
