«ΔΥΝΑΤΟ ΚΚΕ. ΝΟΥΣ — ΚΑΡΔΙΑ — ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ — ΛΑΪΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ»

Με το σύν­θη­μα αυτό του 21ου Συνε­δρί­ου να δίνει τον τόνο, φιλο­δο­ξού­με να είναι πολ­λοί εκεί­νοι που κάθε ΚΟΒ και ΟΒ θα κου­βε­ντιά­σει μαζί τους.
Να είναι ακό­μα περισ­σό­τε­ροι όσοι, με αφορ­μή το Συνέ­δριο, θα ακού­σουν για τη στρα­τη­γι­κή του Κόμ­μα­τος, αφού πάντα οι Θέσεις του ΚΚΕ σε τέτοιες κορυ­φαί­ες δια­δι­κα­σί­ες προ­κα­λούν «σκιρ­τή­μα­τα» σε εργα­τό­κο­σμο και νεολαία.
Να είναι πολ­λοί όσοι μετά από και­ρό θα συνα­ντη­θού­με μαζί τους, όσοι μπο­ρεί να στή­ρι­ζαν άλλα κόμ­μα­τα μέχρι πρό­σφα­τα, όμως επι­κρο­τούν τη συνέ­πεια του ΚΚΕ, ανα­γνω­ρί­ζουν τον πρω­το­πό­ρο ρόλο των κομ­μου­νι­στών στους λαϊ­κούς αγώνες.

Είναι λοι­πόν η ευκαι­ρία μας: Η ευκαι­ρία να μιλή­σου­με απευ­θεί­ας με εργα­ζό­με­νους, να ακού­σουν από εμάς τους ίδιους «τι λέει το ΚΚΕ».
Για­τί, αντι­κει­με­νι­κά, η εκτί­μη­ση της δρά­σης του Κόμ­μα­τος, η ανά­λυ­σή του γύρω από τις πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις, οι στό­χοι που θέτει για τα επό­με­να χρό­νια δεν αφο­ρούν μόνο τους κομ­μου­νι­στές.
Αφο­ρούν όλη την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, κάθε εργα­ζό­με­νο, άνερ­γο, νέο που προ­βλη­μα­τί­ζε­ται και ανη­συ­χεί, που παλεύ­ει για το σήμε­ρα και το αύριο.
Αφο­ρούν καθέ­ναν και καθε­μιά που «αφου­γκρά­ζε­ται» ότι οι εξε­λί­ξεις με την παν­δη­μία, την οικο­νο­μι­κή κρί­ση, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις φέρ­νουν στο προ­σκή­νιο νέα καθή­κο­ντα, ότι έχει πια δια­μορ­φω­θεί μια «νέα κατά­στα­ση» σε σχέ­ση με τη μέχρι χτες «κανο­νι­κό­τη­τα».

Οι Θέσεις της ΚΕ είναι «εργαλείο» για κάθε μέλος και φίλο του Κόμματος.

Θα απο­τε­λέ­σουν τον απα­ραί­τη­το «κρί­κο» για να συνει­δη­το­ποι­η­θούν ακό­μα καλύ­τε­ρα οι βαθύ­τε­ρες αιτί­ες της γενι­κευ­μέ­νης επί­θε­σης στα εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα. Και, κυρί­ως, για να δυνα­μώ­σει η πεποί­θη­ση ότι υπάρ­χει διέ­ξο­δος, ότι δεν είναι μοι­ραίο για το λαό να ζει με τις ανά­γκες του τσα­κι­σμέ­νες, σε μια μόνι­μη κατά­στα­ση «εκτά­κτου ανά­γκης», εκτε­θει­μέ­νος σε «ορα­τούς» και «αόρα­τους» κινδύνους.

• Στην οικο­νο­μι­κή κρί­ση, για να συντρι­βούν τα επι­χει­ρή­μα­τα αστι­κών και οπορ­του­νι­στι­κών δυνά­με­ων περί «κορο­νο-κρί­σης», που δρουν παρα­λυ­τι­κά στην εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη, δίνο­ντας «χρό­νο» στην εργο­δο­σία και την κυβέρ­νη­ση για να ξεδι­πλώ­νουν την επί­θε­σή τους, με πρό­σχη­μα την παν­δη­μία. Αλλά και για να απα­ντη­θούν πει­στι­κά οι κάλ­πι­κες προσ­δο­κί­ες για την «κεϊν­σια­νή δια­χεί­ρι­ση», για την «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη» και την «ψηφια­κή οικο­νο­μία». Να πει­στούν περισ­σό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι ότι οι κρί­σεις είναι απο­τέ­λε­σμα της φυσιο­λο­γι­κής λει­τουρ­γί­ας του καπι­τα­λι­σμού και όχι ενός «ξεστρα­τί­σμα­τός» του. Οτι φέρ­νουν στην επι­φά­νεια τα ξεπε­ρα­σμέ­να όριά του.
• Στο μέτω­πο των Εργα­σια­κών, όπου κυβέρ­νη­ση και εργο­δο­σία φέρ­νουν νέα άγρια μέτρα με «ανα­τρο­πές του αιώ­να»: Απο­διάρ­θρω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου και επι­βο­λή 10ωρης δου­λειάς, νέο χτύ­πη­μα στην Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση, περιο­ρι­σμοί στη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση και το απερ­για­κό δικαί­ω­μα. Ολα όσα δηλα­δή είναι τα «συνο­δευ­τι­κά» του «Εθνι­κού Σχε­δί­ου Ανά­καμ­ψης», της θωρά­κι­σης της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας του κεφαλαίου.
• Στις εξε­λί­ξεις στα Ελλη­νο­τουρ­κι­κά και στους διε­θνείς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, ώστε να ανα­πτυ­χθεί ακό­μα καλύ­τε­ρα το βασι­κό κρι­τή­ριο: Οτι σε αυτό το σύστη­μα που σπα­ράσ­σε­ται από τις αντι­θέ­σεις και τις συγκρού­σεις, ο λαός δεν έχει να περι­μέ­νει τίπο­τα από την περι­βό­η­τη «γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση», ότι οι «διευ­θε­τή­σεις» που μαγει­ρεύ­ο­νται δημιουρ­γούν ένα εκρη­κτι­κό κοκτέιλ για τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα. Οτι οι συγκρού­σεις, είτε αυτές εκφρά­ζο­νται διπλω­μα­τι­κά είτε με «εμπο­ρι­κούς πολέ­μους» είτε με βόμ­βες, είναι το μόνι­μο στοι­χείο ενός συστή­μα­τος που σαπί­ζει, και ότι οι λαοί δεν έχουν να ανα­μέ­νουν τίπο­τα από πρό­σκαι­ρους «συμ­βι­βα­σμούς» που απλά τρο­φο­δο­τούν την επό­με­νη κλι­μά­κω­ση των ανταγωνισμών.

• Στην Υγεία και την εξέ­λι­ξη της παν­δη­μί­ας, ώστε να ενι­σχυ­θεί η γραμ­μή που συγκρού­ε­ται με τη λογι­κή «κόστους — οφέ­λους», που βάζει στο επί­κε­ντρο τις πραγ­μα­τι­κές ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων για μέτρα προ­στα­σί­ας, για δημό­σια και δωρε­άν ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη. Για να ανα­δει­χθεί η τερά­στια αντί­φα­ση ανά­με­σα στις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες της επι­στή­μης για ανα­βαθ­μι­σμέ­νες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας — Πρό­νοιας, και στην υπο­βάθ­μι­ση του συστή­μα­τος Υγεί­ας, ως απο­τέ­λε­σμα της επι­χει­ρη­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας. Επί­σης, στην Παι­δεία, με τις ελπι­δο­φό­ρες κινη­το­ποι­ή­σεις του τελευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος, δείγ­μα της αγα­νά­κτη­σης που υπάρ­χει ειδι­κά στη νέα γενιά για την αντι­δρα­στι­κή πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης και των αστι­κών κομμάτων.
• Στο μέτω­πο της κατα­στο­λής και του αυταρ­χι­σμού, για να ανα­δει­χθεί ακό­μα καλύ­τε­ρα ότι πρό­κει­ται για μέρος της στρα­τη­γι­κής της αστι­κής τάξης για την έντα­ση της εκμετάλλευσης.
• Για τις εξε­λί­ξεις στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, για να ανα­δεί­ξου­με τα κάλ­πι­κα δίπο­λα «προ­ό­δου — συντή­ρη­σης», την προ­σπά­θεια που κάνουν όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα να ενσω­μα­τώ­νουν τη λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια. Για να χρε­ο­κο­πή­σουν σε περισ­σό­τε­ρους εργα­ζό­με­νους και νεο­λαί­ους οι αυτα­πά­τες που καλ­λιερ­γεί η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και ιδιαί­τε­ρα ο ΣΥΡΙΖΑ, η προ­σπά­θεια να ξανα­ζε­στα­θεί η σού­πα της κυβερ­νη­τι­κής εναλλαγής.

Τα κεί­με­να των Θέσε­ων μπο­ρούν να θωρα­κί­σουν ακό­μα καλύ­τε­ρα τα μέλη και τους φίλους του Κόμ­μα­τος, πρω­το­πό­ρους εργα­ζό­με­νους, ανθρώ­πους του μόχθου, αφο­μοιώ­νο­ντας το συμπέ­ρα­σμα — κλει­δί από τις ίδιες τις εξε­λί­ξεις της 4ετίας που πέρα­σε: Οτι όσο η οικο­νο­μία οργα­νώ­νε­ται με κρι­τή­ριο το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, όσο η εξου­σία παρα­μέ­νει στα χέρια της αστι­κής τάξης, τόσο θα χει­ρο­τε­ρεύ­ει η θέση των εργα­ζο­μέ­νων. Οτι όλες αυτές οι εξε­λί­ξεις ανα­δει­κνύ­ουν περί­τρα­να την ανά­γκη του Σοσια­λι­σμού — Κομ­μου­νι­σμού, της οργά­νω­σης της οικο­νο­μί­ας με κρι­τή­ριο την ολό­πλευ­ρη ικα­νο­ποί­η­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αναγκών.