21 Μάη: Στηρίζοντας το ΚΚΕ – Της Αναστασίας Πολίτη

Της Ανα­στα­σί­ας Πολίτη*

Στην ερώ­τη­ση για­τί παραι­τή­θη­κα από τον ΣΥΡΙΖΑ — υπήρ­ξα ιδρυ­τι­κό μέλος της οργά­νω­σης Παρι­σιού-Γαλ­λί­ας και συντο­νί­στρια της οργά­νω­σης Μονπελιέ‑Ν. Γαλ­λί­ας — έχω απα­ντή­σει: Παραι­τή­θη­κα για­τί δεν απο­χώ­ρη­σα ποτέ από τη ριζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά — ο ΣΥΡΙΖΑ απο­σύρ­θη­κε από τον χώρο αυτό όπου προ­σω­πι­κά εξα­κο­λου­θώ να παραμένω.

Και γι’ αυτόν τον λόγο — καταρ­χήν — στη­ρί­ζω πλέ­ον το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλάδας.

Για πολ­λούς επί­σης άλλους λόγους.

Πρώ­τα από όλα, για­τί το ΚΚΕ είναι πιστό σε προ­στάγ­μα­τα και αιτή­μα­τα που βρο­ντο­φω­νά­ζα­με μαζί σε πορεί­ες και δια­δη­λώ­σεις στα μαθη­τι­κά μου χρό­νια στην Αθήνα:

«ΕΟΚ και ΝATO, το ίδιο συν­δι­κά­το!», «Φονιά­δες των λαών, Αμε­ρι­κά­νοι!». Και να, οι κόκ­κι­νες σημαί­ες να ανε­μί­ζουν… Πρω­το­μα­γιά! Γιορτή!

Το ΚΚΕ είχε δίκιο που δεν έπα­ψε ποτέ να καταγ­γέλ­λει την Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση ως καπι­τα­λι­στι­κή παγί­δα για τους λαούς της… Και ω, πόσο οικτρά απο­δεί­χτη­κε αυτό: Πολ­λές φορές από τότε που, όντας στην ξενι­τειά, σκέ­φτη­κα να συμ­βά­λω στο μέτρο του δυνα­τού στην «ανα­τρο­πή» και στην «πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά» στην πατρί­δα μας, παρά τις προει­δο­ποι­ή­σεις, τις επι­φυ­λά­ξεις και τα μαύ­ρα σημά­δια στον ορί­ζο­ντα. Αλλά, πώς να γίνει, η ανά­γκη για ελπί­δα ήταν τερά­στια… Οι απο­γοη­τεύ­σεις, όπως ήταν φυσι­κό, υπήρ­ξαν πολυά­ριθ­μες. Αλλά προ­έ­κυ­ψαν και θετι­κές εμπει­ρί­ες, όπως η συνερ­γα­σία με την Κων­στα­ντί­να Κού­νε­βα και η επι­χεί­ρη­ση να στη­θεί στην Ηλεία, όπως στή­θη­κε πρώ­τα στην Αθή­να, με δική της πρω­το­βου­λία, το 2019, η έκθε­ση για τα 200 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του Καρλ Μαρξ. Γιορ­τή ξανά!

Για ποιους άλλους λόγους στη­ρί­ζω το ΚΚΕ και δεν θα εμπι­στευ­τώ ξανά αστι­κό κόμμα;

Για­τί προ­ερ­χό­με­νη από οικο­γέ­νεια που είχε συμ­βά­λει στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση με εκφρά­ζει η πλειο­ψη­φία των θέσε­ών του. Για­τί το ΚΚΕ κρα­τά σωστή στά­ση σχε­τι­κά με τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία και απο­χώ­ρη­σε από τη Βου­λή όταν προ­σκλή­θη­κε ο Ζελέν­σκι με το νεο­να­ζί σινά­φι του. Για­τί το ΚΚΕ κρα­τά στα­θε­ρά έντι­μη στά­ση στο Παλαι­στι­νια­κό ζήτη­μα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρ­νη­ση, τα βρή­κε με τον ακρο­δε­ξιό δήμιο Νετα­νιά­χου κι άνοι­ξε επί­σης και τον δρό­μο για επι­πλέ­ον στρα­τιω­τι­κές αμε­ρι­κα­νι­κές βάσεις στην Ελλάδα…

Για­τί η αντι­πο­λί­τευ­ση των βου­λευ­τών του ΚΚΕ στη Βου­λή έχει στι­βα­ρό­τη­τα και νόημα.

Για­τί ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας, ο Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, με συντρό­φους και συντρό­φισ­σες από την Ελλά­δα και τη Γαλ­λία, δια­δή­λω­σε πρό­σφα­τα στο Παρί­σι κατά του μιση­τού Μακρόν, ως ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης στους Γάλ­λους απερ­γούς και τα σωμα­τεία τους που σύσ­σω­μα στή­νουν μέτω­πο ενά­ντια στον ολοκληρωτισμό.

Για­τί το Κόμ­μα κατε­βαί­νει στον δρό­μο, όπως την Πρω­το­μα­γιά του 2020, που μας έδω­σε ανά­σα μέσα στην ασφυ­κτι­κή, εξευ­τε­λι­στι­κή ατμό­σφαι­ρα της καρα­ντί­νας ή όπως στις 17 Νοέμ­βρη του 2020 και όχι μόνο… Για­τί υπε­ρα­σπί­ζε­ται με αγω­νι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις τους αδύ­να­μους, τους προ­λε­τά­ριους, τους ανέρ­γους, τη φτω­χο­ποι­η­μέ­νη μεσαία τάξη, τους περι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νους, τους αγρό­τες, τους Ρομά, τις γυναί­κες, τους συντα­ξιού­χους, τους νέους, τους φοι­τη­τές, τους ανθρώ­πους που κιν­δυ­νεύ­ουν από εξώσεις.

Για­τί έχει ξεκά­θα­ρη στά­ση ενά­ντια στα ναρ­κω­τι­κά (δεν υπάρ­χουν «ελα­φριά» και «σκλη­ρά», όλα δηλη­τή­ρια είναι, και εργα­λεία έμμε­σης κατα­στο­λής για τα παι­διά μας)…

Για­τί στη­ρί­ζει το αντι­φα­σι­στι­κό και αντι­ρα­τσι­στι­κό κίνη­μα, στέ­κε­ται δίπλα στις οικο­γέ­νειες και τιμά τη μνή­μη των θυμά­των της Χρυ­σής Αυγής (Αχ, Μάνα-κου­ρά­γιο, πόσο σε σκέ­φτο­μαι, μέρα που είναι…). Το ΚΚΕ στέ­κε­ται δίπλα στις οικο­γέ­νειες των θυμά­των των νεο­να­ζί μαζί με τους συν­δι­κα­λι­στές του ΠΑΜΕ κι ολό­κλη­ρο τον κινη­μα­τι­κό κόσμο που έχει ζυμω­θεί πλέ­ον μαζί του.

Το ΚΚΕ μιλά για την προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος και για την πρό­σβα­ση στο νερό ως δημό­σιο αγα­θό — μεί­ζο­να, κρί­σι­μα αιτή­μα­τα. Το ΚΚΕ δεν απο­προ­σα­να­το­λί­ζει με επι­φα­νεια­κά, μικρο­α­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα σχε­τι­κά με την lbgt κοι­νό­τη­τα και τον γάμο ατό­μων ίδιου φύλου, θέμα­τα στα οποία η ανα­φο­ρά από κάποιους έχει γίνει πλέ­ον υπερ­βο­λι­κά συστη­μα­τι­κή — και άρα ύπο­πτη; — ενώ μετα­νά­στες κι άστε­γοι ξεψυ­χούν μπρο­στά στα μάτια μας, εργά­τες κι επι­βά­τες σκο­τώ­νο­νται σε εγκλη­μα­τι­κά «δυστυ­χή­μα­τα», εργα­ζό­με­νοι, επαγ­γελ­μα­τί­ες και συντα­ξιού­χοι εξα­θλιώ­νο­νται μέρα με τη μέρα, με τον πλη­θω­ρι­σμό να καλ­πά­ζει και τις δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες να κατα­στρέ­φο­νται, αλλά λίγο νοιά­ζο­νται και μιλούν γι’ αυτά κάποιοι που κόπτο­νται για δικαιώ­μα­τα άλλου είδους…

Θα ψηφί­σω, λοι­πόν, ΚΚΕ για­τί συμ­βάλ­λει στο καλ­λι­τε­χνι­κό γίγνε­σθαι κι οργά­νω­σε τη συναυ­λία του Ξαρ­χά­κου. Για­τί προ­σκά­λε­σε την Αλέι­δα, την κόρη του Τσε Γκε­βά­ρα, να έρθει να μας μιλή­σει για τον επα­να­στά­τη πατέ­ρα της στην Αθή­να. Για­τί η Λιά­να Κανέλ­λη έχει ισχυ­ρό λέγειν και φορά­ει και σταυ­ρό, όπως πολ­λοί από μας, κομ­μου­νι­στές και ένθεοι.

Το όνει­ρό μου είναι μια μεγά­λη ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά. Αλλά Αρι­στε­ρά, με κατα­γω­γή και σκέ­ψη κομ­μου­νι­στι­κή, όχι μια σού­πα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή και με ολί­γη δεξιά ως αλατοπίπερο.

Τα έχου­με ζήσει τα αδιέ­ξο­δα και την υπο­κρι­σία της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και στην Ελλά­δα και στη Γαλ­λία. Τελευ­ταίο παρά­δειγ­μα ο Μακρόν… Δεν οδη­γούν που­θε­νά. Ας με κατα­νο­ή­σουν κάποιοι φίλοι και φίλες που βρί­σκο­νται ακό­μα κοντά ή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ας με κατα­νο­ή­σουν επί­σης φίλες και φίλοι από την εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Αρι­στε­ρά και τον κινη­μα­τι­κό χώρο ή απλά ανέ­ντα­χτοι. Χρεια­ζό­μα­στε συσπεί­ρω­ση κι ενό­τη­τα. Οργάνωση!

Η στή­ρι­ξη, η καρ­διά και η σκέ­ψη μου είναι πλέ­ον στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλάδας.

Βρί­σκο­μαι σε ώρι­μη ηλι­κία. Εχω χάσει παι­δί και ξέρω τι θα πει ζωή και θάνα­τος. Δεν μου επι­τρέ­πε­ται να τρέ­φω ψευ­δαι­σθή­σεις, θέλω αλή­θειες. Ανα­ρω­τιέ­μαι σε τι κόσμο έρχο­νται τα παι­διά μας και τι απο­τε­λε­σμα­τι­κό κάνου­με ώστε να ζήσουν σε μια κοι­νω­νία δίκαιη, χωρίς βία κι εκμε­τάλ­λευ­ση… Χωρίς εγκλη­μα­τί­ες, χωρίς παι­διά — θύμα­τα βια­στών κι εμπό­ρων ναρ­κω­τι­κών, χωρίς αυτό­χει­ρες… Ο γιος μου, ο Κων­στα­ντί­νος, μου έλε­γε πριν πεθά­νει, στα δεκα­ο­χτώ του χρόνια:

«Μάνα, άδι­κα τρως τα πόδια σου στις δια­δη­λώ­σεις και στις εκδη­λώ­σεις και τρέ­χεις για τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη Γαλ­λία, νομί­ζεις πως ο Αλέ­ξης είναι λιο­ντά­ρι του λαού αλλά εγώ σου λέω πως είναι σκυ­λά­κι». Τότε, το 2015, δεν ήθε­λα να το πιστέ­ψω το παι­δί μου. Επρε­πε κάπου να πια­στώ, κάπου να βρω αισιο­δο­ξία… Η υγεία και η ζωή του βρί­σκο­νταν σε κίν­δυ­νο. Αλλά τελι­κά είχε δίκιο ο Κων­στα­ντί­νος. Ενας ολό­κλη­ρος κόσμος αγω­νι­στών κι απλών ανθρώ­πων της Αρι­στε­ράς και του προ­ο­δευ­τι­κού χώρου συρ­θή­κα­με πίσω από ένα κόμ­μα που δεν σεβά­στη­κε ούτε πρό­γραμ­μα ούτε κατα­στα­τι­κό ούτε δημο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες ούτε ηθι­κούς κανό­νες της Αρι­στε­ράς. Τι εμπι­στο­σύ­νη να δεί­ξεις πια για «δεύ­τε­ρη φορά»; Θα έπρε­πε να είχε παραι­τη­θεί ολό­κλη­ρη η ηγε­σία του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και και­ρό αν είχε την αίσθη­ση της αξιο­πρέ­πειας αλλά αντί αυτού αγκα­λιά­ζει κάποιους σαν τον Αντώ­να­ρο. Θεός φυλά­ξοι! «Αρι­στε­ροί οι σύντρο­φοι — από αυτούς που τρώ­νε μόνο χαβιά­ρι…», όπως λένε στη Γαλ­λία. Κρίμα…

Λυπά­μαι αν εκφρά­ζο­μαι αυθόρ­μη­τα κι αν αυτό ενοχλεί.

Δεν είμαι επαγ­γελ­μα­τί­ας πολι­τι­κός. Ταπει­νή εργά­τρια της θεα­τρι­κής τέχνης είμαι. Εχω μάθει να δου­λεύω στη ζωή μου, όχι μόνο στο θέα­τρο αλλά και στο μερο­κά­μα­το, σε χει­ρω­να­κτι­κές εργα­σί­ες. Και ξέρω τι θα πει να είσαι μετα­νά­στρια, εργά­τρια ή άνερ­γη. Οπως ξέρω τι θα πει να εργά­ζε­σαι ως ηθο­ποιός σε εθνι­κές σκη­νές της Γαλ­λί­ας, όπου ο πολι­τι­σμός εθε­ω­ρεί­το κάπο­τε δημό­σιο αγα­θό, και να σκη­νο­θε­τείς εκεί παρα­στά­σεις θεά­τρου — ντο­κου­μέ­ντου με θέμα­τα τους άστε­γους, την Παλαι­στί­νη, τους Ρομά, τον Παύ­λο — Κillah P — Φύσσα.

Ως μητέ­ρα κι ως εργα­ζό­με­νη, λοι­πόν, ανά­με­σα στη Γαλ­λία που υπο­φέ­ρει κι εξε­γεί­ρε­ται και την Ελλά­δα που υπο­φέ­ρει και ξέρει να αντι­στέ­κε­ται, εκφέ­ρω την ταπει­νή μου γνώ­μη: Είναι και­ρός για ειλι­κρί­νεια. Και­ρός για συσπεί­ρω­ση. Και­ρός για οργά­νω­ση. Και­ρός για μαχη­τι­κά τρα­γού­δια. Και­ρός για αγώ­νες που δεν θα πάνε χαμέ­νοι. Στις 21 Μάη, Αγ. Κων­στα­ντί­νου και Ελέ­νης, είναι και­ρός για Γιορ­τή… Και­ρός να κλεί­σου­με πλη­γές, να τρα­γου­δή­σου­με και να χαρού­με: Στις 21 Μάη να μπο­ρέ­σου­με να πού­με: ΚΚΕ πιο δυνα­τό στη Βου­λή και στον Λαό!

*Η Ανα­στα­σία Πολί­τη είναι μητέ­ρα δύο παι­διών, σκη­νο­θέ­τρια και ηθο­ποιός με στα­διο­δρο­μία στη Γαλ­λία, πτυ­χιού­χος Οικο­νο­μι­κών Επι­στη­μών (ΕΚΠΑ, Σορ­βόν­νη) και Θεα­τρο­λο­γί­ας (Ν. Σορβόννη)

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Πηγή: 902.gr