Ελπιδοφόροι αγώνες

Στη Γαλ­λία και τη Γερ­μα­νία του «σκλη­ρού πυρή­να» της ΕΕ, στην Ελλά­δα και την Πορ­το­γα­λία του «μεσο­γεια­κού Νότου», στη Βρε­τα­νία του Brexit, σε όλη την Ευρώ­πη, εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζό­με­νοι βγαί­νουν στους δρό­μους, απερ­γούν, διεκ­δι­κούν και δια­δη­λώ­νουν απέ­να­ντι στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή που κλι­μα­κώ­νουν όλες οι κυβερ­νή­σεις, υπη­ρε­τώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις ανά­γκες του κεφαλαίου.

Η διάρ­κεια, η μαζι­κό­τη­τα, η εναλ­λα­γή δια­φο­ρε­τι­κών μορ­φών πάλης από τις οργα­νώ­σεις των εργα­ζο­μέ­νων απο­τυ­πώ­νο­νται στις κινη­το­ποι­ή­σεις που δυνα­μώ­νουν σε όλη την Ευρώπη:

Στους απερ­για­κούς αγώ­νες για Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις με ουσια­στι­κές αυξή­σεις μισθών απέ­να­ντι στην «απο­γεί­ω­ση» του πλη­θω­ρι­σμού και την επί­θε­ση κυβερ­νή­σε­ων και εργο­δο­σί­ας που κατα­τρώ­ει το εργα­τι­κό — λαϊ­κό εισό­δη­μα. Στις κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην κλι­μά­κω­ση της αντια­σφα­λι­στι­κής επίθεσης.

Αλλά και στην πάλη των «ηρώ­ων» της παν­δη­μί­ας — των εργα­ζο­μέ­νων σε κλά­δους όπως η Υγεία, οι Μετα­φο­ρές κ.ά. — που διεκ­δι­κούν μέτρα προ­στα­σί­ας στους χώρους δου­λειάς, επαρ­κή στε­λέ­χω­ση, να μπει τέλος στην εξο­ντω­τι­κή εντατικοποίηση.

Οι μαζι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις είναι ταυ­τό­χρο­να γρο­θιά στις αυτα­πά­τες που καλ­λιερ­γού­σαν όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα δυνά­μεις και αστι­κά επι­τε­λεία για τις σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και τις άλλες «προ­ο­δευ­τι­κές» κυβερ­νή­σεις, για δήθεν «φιλο­λαϊ­κές» διε­ξό­δους από κόμ­μα­τα και κυβερ­νή­σεις που εμφα­νί­ζο­νται ως «σωτή­ρες».

Στη Γαλ­λία, η «προ­ο­δευ­τι­κή» κυβέρ­νη­ση του «δημο­κρά­τη» Μακρόν που «νίκη­σε την ακρο­δε­ξιά», ξεδι­πλώ­νει όλο το «πακέ­το» των αντι­λαϊ­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων και κατα­φεύ­γει παράλ­λη­λα σε ρεσι­τάλ αυταρ­χι­σμού για να περά­σει τα νέα αντια­σφα­λι­στι­κά μέτρα.

Επι­στρα­τεύ­ει απερ­γούς και στέλ­νει τις δυνά­μεις κατα­στο­λής ενα­ντί­ον τους, αξιο­ποιεί τις πιο αντι­δρα­στι­κές δια­τά­ξεις του αστι­κού Συντάγ­μα­τος για να απο­φύ­γει ακό­μα και την ψηφο­φο­ρία στο κοι­νο­βού­λιο, χαρα­κτη­ρί­ζει «μπου­λού­κια που δεν έχουν σημα­σία» τα εκα­τομ­μύ­ρια των απερ­γών και των διαδηλωτών…

Στην Πορ­το­γα­λία της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης Κόστα, που αρκε­τοί με πρώ­το τον ΣΥΡΙΖΑ παρου­σί­α­ζαν και στη χώρα μας ως πρό­τυ­πο «αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης», χιλιά­δες απερ­γοί και δια­δη­λω­τές κατέ­κλυ­σαν πριν λίγες μέρες το κέντρο της Λισα­βό­νας καταγ­γέλ­λο­ντας το αβά­στα­χτο κόστος δια­βί­ω­σης, με τον πλη­θω­ρι­σμό να φτά­νει στο 7,8% το 2022.

Στη Γερ­μα­νία της δήθεν «προ­ο­δευ­τι­κής αλλα­γής», με την ανά­δει­ξη του σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη Όλαφ Σολτς στην καγκε­λα­ρία (ο ίδιος ήταν αντι­κα­γκε­λά­ριος της Μέρ­κελ αλλά αυτό ήταν… ψιλά γράμ­μα­τα στο σχε­τι­κό αφή­γη­μα), δυνα­μώ­νουν απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις για τις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις, όπως η χτε­σι­νή απερ­γία στις Μετα­φο­ρές — η μεγα­λύ­τε­ρη των τελευ­ταί­ων δεκα­ε­τιών — και οι παράλ­λη­λες απερ­γί­ες σε μια σει­ρά κλά­δους του Δημο­σί­ου, παρά το ασφυ­κτι­κό νομι­κό πλαί­σιο για την επι­βο­λή της περι­βό­η­της «εργα­σια­κής ειρήνης».

Στη Βρε­τα­νία, ο πολύ­μη­νος απερ­για­κός αγώ­νας για ουσια­στι­κές αυξή­σεις μισθών απέ­να­ντι στην τερά­στια ακρί­βεια και την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, επι­βε­βαιώ­νει ότι τα συμ­φέ­ρο­ντα των εργα­ζο­μέ­νων είναι ασύμ­βα­τα με τα κέρ­δη και την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, είτε εντός, είτε εκτός ΕΕ.

Απέ­να­ντι στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις όλων των απο­χρώ­σε­ων και στα επι­τε­λεία τους σε όλη την ΕΕ, απέ­να­ντι στα μονο­πώ­λια που αυτοί υπη­ρε­τούν, απέ­να­ντι σε όσους θέλουν τους εργα­ζό­με­νους να σκύ­βουν το κεφά­λι, να πνί­γο­νται στη μοι­ρο­λα­τρία του «τίπο­τα δεν αλλά­ζει» και να δια­λέ­γουν το «μικρό­τε­ρο κακό» μέσα στους «μονό­δρο­μους» του κεφα­λαί­ου, που οδη­γούν πάντα σε νέες απώ­λειες και στο μεγα­λύ­τε­ρο κακό, οι εργα­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις σε μια σει­ρά χώρες, με την πρω­τό­γνω­ρη εδώ και δεκα­ε­τί­ες έκτα­ση, τον παλ­μό και τον συντο­νι­σμό τους, στέλ­νουν ελπι­δο­φό­ρα μηνύ­μα­τα αγω­νι­στι­κής ανάτασης.

Είναι κόλα­φος για τους στη­μέ­νους «κοι­νω­νι­κούς δια­λό­γους», τους εργα­το­πα­τέ­ρες που χρό­νια τώρα δια­τεί­νο­νταν ότι «οι απερ­γί­ες είναι ξεπε­ρα­σμέ­νες», τους διά­φο­ρους «καταλ­λη­λό­τε­ρους» δια­χει­ρι­στές της «κοι­νω­νι­κής συνοχής».

Μέσα σε αυτήν την πάλη, την οργά­νω­ση και την αλλη­λεγ­γύη, δια­μορ­φώ­νο­νται καλύ­τε­ρες δυνα­τό­τη­τες και προ­ο­πτι­κές να φωτι­στεί ο δρό­μος που οδη­γεί στην ανα­τρο­πή του σημε­ρι­νού αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων. Ο δρό­μος που πρέ­πει να ανοί­ξουν οι λαοί για να γρά­ψουν τη δική τους Ιστορία!

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την στή­λη «Η Άπο­ψή μας» του Ριζο­σπά­στη της Τρί­της 28 Μάρ­τη 2023

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα